ร้ายนักยัยผู้ชายตัวแสบ

ลำดับตอนที่ #1 : Vitriolic* 1 *

เอ๊ะ!  ใคร หน้อออออ ใครเนี่ยยย
คนอ่านสิ   ไม่น่าถามเลย อิอิ (^^")

สวัสดัค่ะ ขอแนะนำตัวเลยละกันเนอะ
ฉันก้มีนามว่า เบอรี่ เพื่อนๆที่โรงเรียนเรียกฉันว่ายัยเบอรี่
แน๊ะ!! มันออกจะแปลกๆแหะ 'ยัยเบอรี่'
ไม่เปนไร  ก้พวกเนี่ยอะ มันเพื่อนสนิทฉันนิน่า

แล้วคนอ่านจะเรียกฉันไหมน๊าา  (ท่าทางยัยเบอรี่จะเพ้อค่ะคนอ่าน - - )
นิสัย ....( no comment )
น่าสงสารจะเนี่ยย   เปล่าคะๆ  ก้มีแต่คนบอกว่าฉันเอาแต่ใจ
แล้วจะให้ทำไงละ  ก้บางครั้งฉันอยากได้
อยากทำ  ไม่ชอบให้ใครขัด แระที่สำคัญพ่อกับแม่ของฉันยังไม่
เคยขัดฉันเลยนะ  พ่อออกจะใจดี
ให้เงินฉันใช้ทุกเดือน( งะ ใจดีเพราะอะไรกันแน่นเนี่ยยย -*- )

ส่วนแม่ล่ะ  ท่านเสียไปแล้ว
แม่ของฉันเสียตั้งแต่ฉันอายุ 10 ขวบ
ฉันเห็นพ่อร้องไห้  ท่านคงจะรักแม่มากเลยสินะ
เรื่องก้ผ่านมานานแล้ว
ตอนนี้ฉันก้อายุ จะ 18 ปี
ว๊าว  เร็วที่สุดเลยอะ แป๊ปๆฉันก้จะจบม.ปลายแล้ว

พุ้งนี้แล้วสินะ ที่ฉันจะอายุครบ 18 ปีเต็ม
พ่อก้เลยให้เงินฉันมากเป็นพิเศษ

ก้เลยถือโอกาสมาช๊อบๆๆ  แหลกค่คุณๆ

*ชุดนักเรียน

เป็นเสื้อแขนสั้นสีขาวมีเน็กไทส์สีแดง
และกระโปรงเป็นจียสีแดง

น่ารักสุด  อยากจะบอกที่เข้าโรงเรียนนี้
เพระชุดและเพราะชุด  ได้ยินไหมเพราะชุด
ฉันถามว่าได้ไหม ^^a*

ต่อๆ
---------------------------------------------------------------

****ตอนนี้ฉันกำลังจะไปช๊อบปิ้งพอดีเลย ไปด้วยไปเปล่า

เด่วนะ  (-_<)

'ยัยเบอรี่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ'

เอ๊ะยังไง  นั้นมันชื่อฉันนี่ๆๆ
ฉันหันไป   นั้นมันยัยโลดี้นิน่า
ยัยนี่นะ คู่ขาคู่เมาท์ฉันเลยนะ จะบอกให้
ไปไหนไปกัน สนิทสุดๆแล้วละ เพราะยัยโลดี้
เนี่ยคนเป็นที่เข้ากับนิสัยฉันได้

ชอบช๊อบปิ้งเหมือนฉันอีก
และเข้าใจฉันที่สุดแล้ว
ฉันรูจักกับโลดี้ตั้งแต่  อนุบาล 3  นานไหมละ
พ่อแม่เราสองคนต่างเปนคนไฮโซด้วยกัน
ฉะนั้นแม่ของฉันกับแม่ของโลดี้
จึงสนิทกันเลยทำให้เราทั้งคู่สนิทกันไปด้วย

------

( คนแต่งคิดว่าเข้าเรื่องเถอะยัยเบอรี่ๆๆๆ -*- )

ใช่เลยนั้นละยัยโลดี้เพื่อนตายของฉัน

'ว๊ายยยย   ว่าไงจ๊ะยัย รอ แ ดอ'

โหะๆ    สะใจได้ด่ายัยโลดี้ไปซะ

'ทำไมย่ะ   ยัยตัวแสบบบ'นั้นมันชื่อที่ยัยโลดี้เรียกฉันเพราะฉันมันทั้งแสบทั้งซ่า(สะใจโจ๋ กิ้ว กิ้ววว คนแต่งแซว)

'เลิกเล่นได้แล้วนะ  ไปซ๊อบเหอะฉันยืนรอแกตั้งนานแล้วนะ'ฉันเริ่มทำเสียงโกรธใส่  แอบงอลเล็กเด่วมันไม่ง้อ - -

เพื่อนทีแสนดีของฉันเหมือนมันกำลังรู้อยุ่ว่า  ฉันคิดอะไรอยู่ 
ยัยนี่ก้ทำตามที่ฉํนคิดพอดี   โว้วว  ยอดเยื่อมเพื่อนเลิฟ จุ๊บๆ^^

'ฉันรู้นะว่าแกคิดอะไรอยู่    ไม่ๆๆๆไม่มีทางงง  ฉันจะไม่ทำอย่างที่แกคิด เชอะ'

ฉันทำน่าเศร้าและน่าแบะทันที....(แกล้งยัยนี่สนุกชะมัด)

เพื่อนเวนนน - -  อิเพื่อนใจร้ายย  ได้แต่แอบด่ายัยโลดี้ใจใน
ก้ฉันน้อยใจมันนี่น่าาาาาา   ง้อดิๆๆๆๆ อยากหั้ยง้อนะๆๆ
ไม่เข้าใจหรือไงๆๆๆ   ง้อหน่อยน๊าาา   

และในที่สุดคำขอของฉันมักได้ผล ชิ!
ยัยนั้นง้อฉัน  โหะๆๆ

'เออฉันง้อแกก้ได้  หยุดทำหน้าบึ่งได้แล้วย่ะ  เห็นแล้วจะซ๊อบไม่ลงย่ะ'

ขออีกคำ - -

.......

เพื่อนเวนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน

เค  พอแล้ว สะใจแล้ว  ฮ่าๆ
และก้เริ่มพุดบ้าง   เงียบนานเกิน เบื่อค่ะเบื่อ ^^"

'ยะไปเถอะไม่สนุกและ  ฮ่าๆ'ฉันพุดออกไป

'นิ! ยัเบอรี่แกแกล้งฉันหรอ'

'ความจริงก้ไม่ได้แกล้งหรอกน๊าา  สนุกดีอะ คราวหลังเล่นกันอีกนะ^^'ก้หมั่นไส้นิ บอกให้สะใจเล่น ฮ่าๆ

'ยัยบ้า  เล่นไปคนเดียวเถอะย่ะ  ฮ่าๆ  ไปเถอะฉํนยืนจนเมื่อยหมดและ'ยัยโลดี้เริ่มออกอาการบ่นไม่ใช่สิบ่นแล้วละ

---------------------////

และเราสองคนก้ ซื้อนู้น ซื้อนี่จนเต็มมือไปหมดและ
มีแต่ของที่ฉันชอบทั้งนั้นเลย

เมื่อยและเด่วชวนยัยโลดี้ไปหากาแฟนั้งดื่มดีกว่า

'นี่ยัยโลดี้แกไปหาร้านกาแฟนั้งดื่มกันดีกว่า  เมื่อยแล้วอะแก' ฉันเริ่มบ่น

'ได้ๆไปสิ ฉันก้เมื่อย'ยัยนั้นรับคำทันที

พอยัยโลดี้ตอบฉัน ฉันก้เดืนเพื่อไปหาร้านกาแฟนั้งดื่ม

เอ๊ะ!!!

Look at me ~ ~ ~ ~ You may thing you see ~ ~ ~ ~

Who I realy am ~ ~ ~ ~

เสียงโทศัพท์ฉํนดังขึ้น  แต่ เอ๊ะ
มันอยุ่ไหนน๊าา  

อะ  ได้แล้วฉันเลยบอกยัยโลดี้ว่า

'แกๆๆหยุดเดินแป๊ปดิ   พ่อโทมาอะไม่รู้ว่ามีเรื่องอะไรหรือเปล่า'

พอฉันบอกยัยโลดี้เสร๊จก้รีบรับโทรศัพท์พ่อทันที

'พ่อหรอค่ะ มีอะไรหรือเปล่าค่ะ'ฉัน ฉันๆๆๆๆ

'เบอรี่ เที่ยวกับเพื่อนเสร๊จหรือยัง  ลูกกลับบ้านเลยได้ไหม'ปลายสาย

'ทำไมอะค่ะ  พ่ออะขอหน่อยไม่ได้หรอค่ะ   พ่อค่ะ'

'ไม่ได้  พ่อก้ให้ลูกมาเยอะแล้วนะ  หรือจะเลือกก้ได้นะ  ว่าจะเอาเงินหรือจะไม่กลับ  ไม่กลับพ่อก้จะไม่ให้ถือเป็นการลงโทษที่เรานะไม่เชื่อฟังพ่อ'ปลายสาย

'โธ่ ~ พ่อ ก้อได้ค่ะ  เด่วหนูจะกลับเด่วนี้ค่ะ  ค่ะหวัดดีค่ะ'

...และแล้วฉันก้ต้องบอกลายัยโลดี้กลับ้านก่อน
เพราะพ่อนั้นแหละเห้ยย  ถ้าไม่เอาเรื่องเงินมาขู่ฉันก้ไม่ยอมกลับหรอก  ชื!!

------------------------------////////////////////////////////////*

My home

ฉันขับรถของฉันกลับมาที่บ้าน
นั้นสิฉันยังไม่ได้แนะนำ  ของพิงค์กี้ของฉันเลยนะ

ว่าฟังซะ'รถของฉันทั้งหมดอะนะ   เต็มไปด้วยสีชมพู   ทั้งเบาะ พวงมะลัย และตุ๊กตาที่อยุ่หลังรถของฉัน'
ฉันเลยตั้งชื่อมันว่า   น้องพิงค์กี้

***********

กลับมาได้และค่ะคุณผู้อ่าน

'พ่อรี่กลับมาแล้วค่ะ  มีอะไรหรือเปล่าค่ะรีบให้รีกลับอะพ่อ'ฉันเริ่มการสนทนากับพ่อของฉัน

'มานั้งนี่สิ  รี่    พ่อมีอะไรจะคุยกะลูกนะ' อะไรหว้าาา  มีอะไรต้องคุยนักนะ - - ฉันก้แอบบ่นในใจอีกนั้นแหละ

'ค่ะ  '

'พ่อจะให้ลูกแต่งงาน' 

O_o!!!!!!  ฉันได้ยินผิดหรือเปล่าเนี่ยพ่อจะให้ฉํนแต่งงานตอนนี้เนี่ยนะ

'พ่อ พ่อพูดอะไรกับรี่อะ   หมายความว่าไง พ่อทำไม...' ฉันรับไม่ได้ๆๆๆ(><")("><)

'พ่อพุดจริงๆนะรี่   พ่อหมั้นกับคู่หมั้นของรี่ตั้งแต่เด็กแล้ว'

'ไม่  ไม่มีทางค่ะพ่อ   รี่จะไม่ยอมแต่งงานเด๊ดขาด  ยังไงก้จะไม่ยอม'

'ไม่ได้นะรี่  ลูกต้องแต่ง  พ่อหมั้นลูกไว้แล้ว ลูกต้องฟังพ่อ!!!!!!!!!!!!!!'พ่อ พ่อไม่เคยเปนแบบนี้มาก่อน

'พ่อตะ คอกใส่รี่  พ่อใจร้าย  รี่ไม่ยอมหรอกค่ะรี่ไม่อยุ่ที่นี่แล้ว'

ฉันพูดจบก้รีบวิ่งออกไปหน้าประตูแต่ทันใดนั้นพ่อก้บอกให้บอดี้การ์ดจับตัวฉันไว้
ไม่มีแรงขัดขืนเลย  ให้ตายเหอะคนอย่างฉันต้องมาแต่งงาน
ตอนอายุ18เนี่ยนะ  รับไม่ได้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!

'ปล่อยฉันนะ  ไอ้พวกบ้าา    ฉันบอกให้ปล่อยไงเล่า  ปล่อยยยยย'

ไม่มีใครฟังฉํนเลย แม้แต่พ่อเองก้เหอะ

*พ่อมองฉันด้วยสายตาเย็นชาพ่อคงโกรธมาก
เพราะพ่อไม่เคยเป็ฯแบบนี้เลย  ไม่เข้าใจ

--------

ฉันยังคงดิ้นอยุ่อย่างนั้น  ดิ้นจนไม่รู้จะดิ้นยังไง
ทำไมฉันมันแรงน้อยอย่างนี้ฟ่ะๆ
อยุ่ดีๆ  น้ำตาก้ไหลออกมา  มันออกมาเป็นทาง
ยาวจนกระทั้งพวกนั้นจับตัวฉันขึ้นมาบนห้องนอนของฉันเอง  
ฉํนมองไปรอบๆก้เหนทุกอย่างเป็นชมพูนี่มันห้องนอนของฉัน - - -
ทุกอย่างเงียบสงบ จนกระทั้งมีใครคนหนึ่งเปล่งเสียง

พ่อ...

'รี่ต้องอยุ่ในห้องจนกระทุกอย่างจะเตรียมพร้อมเสร็จ'พ่อลืมไปหรือเปล่าว่าหนูยังเรียนไม่จบ - -

'พ่อค่ะ  หนูยังเรียนไม่จบเลยนะ พ่อจะไม่ให้หนูเลือกบ้างหรอ'

'แกไม่มีทางเลือก จำไว้!'

พ่อ...พ่อพูดจบก้เดินจากไป  ประตูห้องถูกปิดลง
ด้วยโบนิกาดใส่สูทสีดำ   ทุกอย่างดูเงียบสงบ
ทันตาอีกครั้ง   พ่อไม่เคยใช้คำว่าแกกับฉันเลย
ทำไมละ??  เพราะอะไร??
ฉันนั้งร้องไห้  และก้ร้องไห้
*********************************************

เป็นเวลาสามวันแล้วเนอะ  ที่ฉํนไม่ได้กินอะไรเลย
และเอาแต่ร้องไห้  ที่ตัวเองต้องแต่งกับใครก้ไม่รู้
ที่ตัวเองไม่รู้จัก

ทำไมละ???  ทำไมชีวิตฉันมันต้องเป็นอย่างนี้
ฉันเอาแต่พูดคำเดิมๆ   ถามคำเดิมๆ  ซ้ำไปซ้ำมาอยุ่อย่างนี้
แต่อยุ่ดีๆฉันก้คิดบางอย่างได้

แล้วทำไมฉํนไม่หนีออกจากบ้านละ
เอ๊ะ! นี่มันยังไงเนี่ยยย
ก้หนีซะสิจะได้สิ้นเรื่อง    แล้วฉันจะออกจากที่นี่ยังไง
และฉํนก้ต้องการเอาน้องพิงค์กี้ของฉันไปด้วย
แต่ตอนนี้  




---------------------------------
mook_cat

ว๊าววว
จะมาลงตอนสองใหม่นะค่ะ