ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ธาณุ (ตี่)
เดี๋ยว! รามินขอสงบสติอารมณ์ชั่วครู่นะ
ต่อหน้าเธอคือเด็กชายคนหนึ่ง เด็กชายผู้ปราบสิงโตไว้ได้เสียด้วย เด็กชายในชุดผ้าคลุมสีเทา…ที่ดูงี่เง่าสิ้นดี! เด็กบ้าที่ไหนกันมันจะไปไหนมาไหนโดยลากหีบติดล้อไว้ข้างตัว! นั่น! ดูนั่นสิ! นั่นมันหีบใส่เสื้อผ้าขนาดใหญ่เลยนะนั่น เหมือนหีบใส่สัมภาระของรามินที่วางอยู่บนหลังม้าของเธอนั่นล่ะ แต่ไอ้เด็กชายตรงหน้านี่มันกำลังลากหีบใบยักษ์นั่นอยู่! แถมหีบนั่นก็มีล้อด้วย!
ดวงตาคู่นั้นคมกริบชวนมอง…ไอ้พวกตาตี่เอ๊ย!
“นาย…ธาณุ…นั่นสิงโตของเธอหรือไง?” รามินร้องถามไอ้คนตาตี่ เด็กหนุ่มหน้าตายปราดตามองเหยียด
“ไม่เกี่ยวกับเธอ!” น้ำเสียงทุ้มต่ำราวพูดอยู่คนเดียวในรูจมูกนั้น เด็กชายเดินลากหีบติดล้อผ่านรามินกับม้าไปราวกับว่าทั้งคู่ไม่ได้อยู่บนถนนเดียวกัน สิงโตบ้านั่นเดินปัดหางอย่างอารมณ์ดีเหมือนมณีรัตนาหมาของเธอไม่มีผิด!
แล้วรามินถึงเพิ่งระลึกได้…ว่าสัตว์เลี้ยงที่รักของเธอไม่ได้อยู่กับรามิน แต่มันติดไปกับขบวนรถของพี่ชายด้วยความเข้าใจผิดต่างหาก
“ว่าแต่…\" จู่ๆ เด็กตี่หันหัวกลับมา ทำเอารามินสะดุ้งเฮือก
\"เธอรู้ชื่อของฉันได้ยังไง?”
รามินเค่นหัวเราะ
“ฮ่า! ก็ป้ายชื่อนายมันติดหราอยู่บนหีบ…ไงจ๊ะ หม่าม้านายกลัวนายทำหีบหายหรือไง”
เส้นประสาทคนตาตี่เกร็งเป็นสันบนขมับทันที แต่รามินก็ยังยิ้มกว้าง
“ถ้าจะให้ทายอีก นายคงจะไปโรงเรียนหลวงแห่งมัธยปุระ” รามินชักม้าไป…แต่เจ้าม้าก็ไม่ยอมขยับสาบสิงโต
“จะเดินทางไปด้วยกันเลยไหมล่ะ?”
เด็กชายปราดตามองเด็กหญิงอย่างดูถูก(เป็นรอบที่สี่ของวัน!) ก่อนเบือนหน้ากลับไปทางเดิม
รามินกัดฟันกรอด…ตั้งแต่เธออยู่มาไม่เคยมีใครกล้าขัดใจเจ้าหญิง! โดยเฉพาะไอ้พวกตี่เลี้ยงสิงโตนี่! ไอ้!…ไอ้!… รามินกัดริมฝีปากตัวเองแน่น
“ไอ้ตี่!”
“ฉัน…” เด็กชายผู้ถูกเรียกหันมามอง แม้ว่าใบหน้าของเขาจะไม่พอใจอย่างสุดขีดแล้วก็ตาม “ไม่อยากไปกับพวกปัญญาอ่อน”
น้ำเสียงเนิบนาบหากเรียกโทสะจากเจ้าหญิง(น้อย)ได้เป็นอย่างดี รามินกระโดดลงจากม้าที่ไม่ยอมขยับตัวมาสักชาติหนึ่งแล้วก่อนคว้าดาบยาวประจำตำแหน่งของพี่ชายที่แขวนอยู่ข้างม้ามาควงเล่น
“ไอ้ตี่! แกว่าใครปัญญาอ่อน!” แรกๆ ก็กะว่าจะยั่วเล่นๆ อยู่หรอกนะ แต่ว่าถ้าหากว่าไอ้ตี่ตรงหน้านี่มันปาก…มณีรัตนาแบบนี้ มีหรือที่เธอจะยอมให้เกียรติของเจ้าหญิง(น้อยที่แสนน่ารัก)คนนี้ต้องถูกทำลายยับ!
“แก! มาสู้กับฉัน! ไอ้ตี่ธาณุ! วันนี้ถ้าแกไม่ตายฉันจะไม่ยอมไปโรงเรียนหลวงแน่!”
\"ไม่น่าๆ อย่าทะเลาะกันๆ เดี๋ยวก็จะเป็นเพื่อนกันอยู่แล้ว\"
เสียงเนิบๆ จากบุคคลที่สามบนถนนทำให้โมโหรามินพุ่งริ่วๆ ทะลุปรอทแตก ธาณุแค่ปราดตามอง ส่วนรามินหันขวับจ้องหน้าไอ้ต้นเสียงราวจะกินเลือดกินเนื้อ
บุคคลที่ว่าคือเด็กชายอายุอานามไม่ต่างจากรามินและธาณุมากนัก (โลกนี้มันจะมีแต่เด็กผู้ชายรึไง!) ที่ต่างคงจะเป็นความสูงชนิดที่ศิระยังอาย เพราะถ้ารามินไปยืนเทียบคงได้แค่ไหล่มัน ใบหน้าขาวนวลดูน่าอ่อนโยนแต่รามินกลับรู้สึกอยากต่อยหน้าขึ้นมากระทันหัน
\"อย่ายุ่ง!\"
\"ไม่ยุ่งไม่ได้หรอกครับ\" คนตัวสูงเดินบิดซ้ายบิดขวามายืนขวางรามินกับเด็กตี่ไว้ รามินปราดตามองชนิดตั้งแต่หัวจรดปลายนิ้วเท้า
\"พวกเราต่างมีเป้าหมายคือโรงเรียนหลวงแห่งมัธยปุระ อย่าทะเลาะกันเลยครับ ดูจากพวกคุณทั้งสองแล้วคงจะเป็นปีหนึ่งเหมือนผม\" มนุษย์กระเทยบรรยายความ \"อ้อ! กระผมชื่อชลาครับ ยินดีที่ได้รู้จัก\"
\"พูดมาก\" ธาณุกล่าวแค่นั้นก็หันหลังกลับ เดินอาดๆ ไปบนถนนเคียงคู่ไปกับสิงโต
\"เดี๋ยว! แกจะหนีไม่สู้กับฉันแล้วรึไง!\" รามินแผดเสียงลั่นตามไป ธาณุชะงัก
\"หมดอารมณ์\" คำตอบนั้นกวนน้ำโหยิ่ง \"แล้ว...ถ้าเราได้เจอกันที่โรงเรียนหลวงจริง ค่อยสู้กันก็ได้ไม่ใช่รึไง?\"
คนตี่กับสัตว์เลี้ยงสยองเดินจากไปแล้ว ปล่อยให้รามินทิ้งร่างลงบนถนนด้วยอ่อนแรงและอ่อนใจยิ่ง ถอนหายใจเฮือกใหญ่ให้ท้องฟ้าสีครามเบื้องบน
...นี่ถ้าเพื่อนร่วมชั้นมีแต่พวกไม่เต็มอย่างนี้...มีหวังสติแตกตาย...
\"เอ่อ...คุณครับ\"
เสียงกระเทยดังขึ้นกระชากให้รามินกลับมาสู่ความจริง (ที่ไม่น่ายอมรับนัก)
\"เราจะเดินทางด้วยกันหรือเปล่าครับ?\"
ดูท่าคนตรงหน้าก็เป็นสุภาพบุรุษดี...รอยยิ้มแย้มนั้นก็ทำให้รามินหายเคืองไปได้มาก แต่ไอ้ที่รับไม่ได้คือ ไอ้ท่าทางตุ้งติ้งยังกับกระเทยนี่สิ! พี่ชายมาเห็นคงจะหลั่งน้ำตาปรีติเป็นแน่ ที่ได้พบเผ่าเดียวกัน
\"อา...ก็ได้มัง...\" รามินพยักหน้าหงึกหงัก คุณกระเทยสูงจึงยิ้มร่า
\"งั้น...รอผมสักครู่นะครับ ผมไปขนของก่อน!\" น้ำเสียงเริงระรี้ก่อนเจ้าตัวผอมโย่งจะผลุบหายไปในชายป่า รามินปีนกลับไปที่ม้าลายแม่วัวยืนปัดแมงวันเรื่อยๆ
สักพักเสียงหลอนก็ดังขึ้น
มันให้ชวนสยองขวัญทุกทีสิ! เพราะท้องฟ้าที่สว่างโร่กลับมีเมฆอึมครึมตั้งเค้ามาจากไหนไม่ทราบ เงาดำจึงพาดไปทั่วถนนแห่งนั้น สายลมพัดให้ใบไม้แห้งระริกบนพื้นถนน สายตาเด็กน้อยเริ่มสั่นระริกผวา
...อย่าน่า... รามินกระซิบกับตัวเอง ...อย่าโผล่มานะ...
...ม่าย....เอา....
\"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!\"
เสียงร้องโหยหวนดังมาจากในป่าลึกโน่น รามินคาดได้ทันทีว่าเป็นเสียงของคุณสุภาพกระเทยนั่น ว่าแล้วเจ้าตัวดีที่ไม่เคยกลัวอะไรแต่กลัวผีสุดชีวิตก็โกยแน่บสุดแรงเกิด
ทิ้งให้ถนนแห่งนั้นเปล่าเปลี่ยว ได้ยินเพียงเสียงโหยหวนของคนเจ็บดังเคล้ามากับสายลมพัดพรู...
<::><::><::><::><::>
ต่อหน้าเธอคือเด็กชายคนหนึ่ง เด็กชายผู้ปราบสิงโตไว้ได้เสียด้วย เด็กชายในชุดผ้าคลุมสีเทา…ที่ดูงี่เง่าสิ้นดี! เด็กบ้าที่ไหนกันมันจะไปไหนมาไหนโดยลากหีบติดล้อไว้ข้างตัว! นั่น! ดูนั่นสิ! นั่นมันหีบใส่เสื้อผ้าขนาดใหญ่เลยนะนั่น เหมือนหีบใส่สัมภาระของรามินที่วางอยู่บนหลังม้าของเธอนั่นล่ะ แต่ไอ้เด็กชายตรงหน้านี่มันกำลังลากหีบใบยักษ์นั่นอยู่! แถมหีบนั่นก็มีล้อด้วย!
ดวงตาคู่นั้นคมกริบชวนมอง…ไอ้พวกตาตี่เอ๊ย!
“นาย…ธาณุ…นั่นสิงโตของเธอหรือไง?” รามินร้องถามไอ้คนตาตี่ เด็กหนุ่มหน้าตายปราดตามองเหยียด
“ไม่เกี่ยวกับเธอ!” น้ำเสียงทุ้มต่ำราวพูดอยู่คนเดียวในรูจมูกนั้น เด็กชายเดินลากหีบติดล้อผ่านรามินกับม้าไปราวกับว่าทั้งคู่ไม่ได้อยู่บนถนนเดียวกัน สิงโตบ้านั่นเดินปัดหางอย่างอารมณ์ดีเหมือนมณีรัตนาหมาของเธอไม่มีผิด!
แล้วรามินถึงเพิ่งระลึกได้…ว่าสัตว์เลี้ยงที่รักของเธอไม่ได้อยู่กับรามิน แต่มันติดไปกับขบวนรถของพี่ชายด้วยความเข้าใจผิดต่างหาก
“ว่าแต่…\" จู่ๆ เด็กตี่หันหัวกลับมา ทำเอารามินสะดุ้งเฮือก
\"เธอรู้ชื่อของฉันได้ยังไง?”
รามินเค่นหัวเราะ
“ฮ่า! ก็ป้ายชื่อนายมันติดหราอยู่บนหีบ…ไงจ๊ะ หม่าม้านายกลัวนายทำหีบหายหรือไง”
เส้นประสาทคนตาตี่เกร็งเป็นสันบนขมับทันที แต่รามินก็ยังยิ้มกว้าง
“ถ้าจะให้ทายอีก นายคงจะไปโรงเรียนหลวงแห่งมัธยปุระ” รามินชักม้าไป…แต่เจ้าม้าก็ไม่ยอมขยับสาบสิงโต
“จะเดินทางไปด้วยกันเลยไหมล่ะ?”
เด็กชายปราดตามองเด็กหญิงอย่างดูถูก(เป็นรอบที่สี่ของวัน!) ก่อนเบือนหน้ากลับไปทางเดิม
รามินกัดฟันกรอด…ตั้งแต่เธออยู่มาไม่เคยมีใครกล้าขัดใจเจ้าหญิง! โดยเฉพาะไอ้พวกตี่เลี้ยงสิงโตนี่! ไอ้!…ไอ้!… รามินกัดริมฝีปากตัวเองแน่น
“ไอ้ตี่!”
“ฉัน…” เด็กชายผู้ถูกเรียกหันมามอง แม้ว่าใบหน้าของเขาจะไม่พอใจอย่างสุดขีดแล้วก็ตาม “ไม่อยากไปกับพวกปัญญาอ่อน”
น้ำเสียงเนิบนาบหากเรียกโทสะจากเจ้าหญิง(น้อย)ได้เป็นอย่างดี รามินกระโดดลงจากม้าที่ไม่ยอมขยับตัวมาสักชาติหนึ่งแล้วก่อนคว้าดาบยาวประจำตำแหน่งของพี่ชายที่แขวนอยู่ข้างม้ามาควงเล่น
“ไอ้ตี่! แกว่าใครปัญญาอ่อน!” แรกๆ ก็กะว่าจะยั่วเล่นๆ อยู่หรอกนะ แต่ว่าถ้าหากว่าไอ้ตี่ตรงหน้านี่มันปาก…มณีรัตนาแบบนี้ มีหรือที่เธอจะยอมให้เกียรติของเจ้าหญิง(น้อยที่แสนน่ารัก)คนนี้ต้องถูกทำลายยับ!
“แก! มาสู้กับฉัน! ไอ้ตี่ธาณุ! วันนี้ถ้าแกไม่ตายฉันจะไม่ยอมไปโรงเรียนหลวงแน่!”
\"ไม่น่าๆ อย่าทะเลาะกันๆ เดี๋ยวก็จะเป็นเพื่อนกันอยู่แล้ว\"
เสียงเนิบๆ จากบุคคลที่สามบนถนนทำให้โมโหรามินพุ่งริ่วๆ ทะลุปรอทแตก ธาณุแค่ปราดตามอง ส่วนรามินหันขวับจ้องหน้าไอ้ต้นเสียงราวจะกินเลือดกินเนื้อ
บุคคลที่ว่าคือเด็กชายอายุอานามไม่ต่างจากรามินและธาณุมากนัก (โลกนี้มันจะมีแต่เด็กผู้ชายรึไง!) ที่ต่างคงจะเป็นความสูงชนิดที่ศิระยังอาย เพราะถ้ารามินไปยืนเทียบคงได้แค่ไหล่มัน ใบหน้าขาวนวลดูน่าอ่อนโยนแต่รามินกลับรู้สึกอยากต่อยหน้าขึ้นมากระทันหัน
\"อย่ายุ่ง!\"
\"ไม่ยุ่งไม่ได้หรอกครับ\" คนตัวสูงเดินบิดซ้ายบิดขวามายืนขวางรามินกับเด็กตี่ไว้ รามินปราดตามองชนิดตั้งแต่หัวจรดปลายนิ้วเท้า
\"พวกเราต่างมีเป้าหมายคือโรงเรียนหลวงแห่งมัธยปุระ อย่าทะเลาะกันเลยครับ ดูจากพวกคุณทั้งสองแล้วคงจะเป็นปีหนึ่งเหมือนผม\" มนุษย์กระเทยบรรยายความ \"อ้อ! กระผมชื่อชลาครับ ยินดีที่ได้รู้จัก\"
\"พูดมาก\" ธาณุกล่าวแค่นั้นก็หันหลังกลับ เดินอาดๆ ไปบนถนนเคียงคู่ไปกับสิงโต
\"เดี๋ยว! แกจะหนีไม่สู้กับฉันแล้วรึไง!\" รามินแผดเสียงลั่นตามไป ธาณุชะงัก
\"หมดอารมณ์\" คำตอบนั้นกวนน้ำโหยิ่ง \"แล้ว...ถ้าเราได้เจอกันที่โรงเรียนหลวงจริง ค่อยสู้กันก็ได้ไม่ใช่รึไง?\"
คนตี่กับสัตว์เลี้ยงสยองเดินจากไปแล้ว ปล่อยให้รามินทิ้งร่างลงบนถนนด้วยอ่อนแรงและอ่อนใจยิ่ง ถอนหายใจเฮือกใหญ่ให้ท้องฟ้าสีครามเบื้องบน
...นี่ถ้าเพื่อนร่วมชั้นมีแต่พวกไม่เต็มอย่างนี้...มีหวังสติแตกตาย...
\"เอ่อ...คุณครับ\"
เสียงกระเทยดังขึ้นกระชากให้รามินกลับมาสู่ความจริง (ที่ไม่น่ายอมรับนัก)
\"เราจะเดินทางด้วยกันหรือเปล่าครับ?\"
ดูท่าคนตรงหน้าก็เป็นสุภาพบุรุษดี...รอยยิ้มแย้มนั้นก็ทำให้รามินหายเคืองไปได้มาก แต่ไอ้ที่รับไม่ได้คือ ไอ้ท่าทางตุ้งติ้งยังกับกระเทยนี่สิ! พี่ชายมาเห็นคงจะหลั่งน้ำตาปรีติเป็นแน่ ที่ได้พบเผ่าเดียวกัน
\"อา...ก็ได้มัง...\" รามินพยักหน้าหงึกหงัก คุณกระเทยสูงจึงยิ้มร่า
\"งั้น...รอผมสักครู่นะครับ ผมไปขนของก่อน!\" น้ำเสียงเริงระรี้ก่อนเจ้าตัวผอมโย่งจะผลุบหายไปในชายป่า รามินปีนกลับไปที่ม้าลายแม่วัวยืนปัดแมงวันเรื่อยๆ
สักพักเสียงหลอนก็ดังขึ้น
มันให้ชวนสยองขวัญทุกทีสิ! เพราะท้องฟ้าที่สว่างโร่กลับมีเมฆอึมครึมตั้งเค้ามาจากไหนไม่ทราบ เงาดำจึงพาดไปทั่วถนนแห่งนั้น สายลมพัดให้ใบไม้แห้งระริกบนพื้นถนน สายตาเด็กน้อยเริ่มสั่นระริกผวา
...อย่าน่า... รามินกระซิบกับตัวเอง ...อย่าโผล่มานะ...
...ม่าย....เอา....
\"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!\"
เสียงร้องโหยหวนดังมาจากในป่าลึกโน่น รามินคาดได้ทันทีว่าเป็นเสียงของคุณสุภาพกระเทยนั่น ว่าแล้วเจ้าตัวดีที่ไม่เคยกลัวอะไรแต่กลัวผีสุดชีวิตก็โกยแน่บสุดแรงเกิด
ทิ้งให้ถนนแห่งนั้นเปล่าเปลี่ยว ได้ยินเพียงเสียงโหยหวนของคนเจ็บดังเคล้ามากับสายลมพัดพรู...
<::><::><::><::><::>
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น