สลับร่าง...ป่วนโรงเรียน

ลำดับตอนที่ #3 : ออกเดินทาง

เสียงประโคมเครื่องดนตรีลั่นแก้วหูดังขึ้นเมื่อพระราชาแห่งศิรยนครเสด็จออกสู่ลานหน้าพระราชวัง  บัดนี้ลานแห่งนั้นเต็มไปด้วยนายทหารเกียรติยศที่ตั้งแถวขบวนเดินทางยาวเหยียดสองขบวน  ขบวนหนึ่งทอดยาวไปสู่ทิศตะวันตก  อีกขบวนเลื้อยไปทางทิศเหนือ    หลังจากพระราชาเสด็จออกก็ถึงคราวของรัชทายาทสองพระองค์ที่กำลังมองรอบกายอย่างไม่มั่นใจเต็มที่  ได้แต่ซ่อนอยู่หลังผู้เป็นบิดา



“ฉันดูดีหรือยัง”  รามินกระซิบถามพี่ชาย  ซึ่งบัดนี้อยู่ในชุดเจ้าหญิง  พี่แกกำลังเชิดหน้าอย่างเต็มที่



“ดีแล้ว”  พี่ชายตอบเสียงลอดออกมาจากผ้าพันคอ  



จะว่าไป...ช่วงนี้ก็ฤดูร้อนแสนร้อน  กลางคืนว่าร้อนแล้ว  เจอกลางวันอีกไม่ต้องพูดถึง   แค่เดินออกมาแถวสวนก็ต้องแทบเป็นลมแดด   แต่น่าแปลกเพราะสองรัชทายาทตัวป่วนดันมาเป็นหวัดเอาพร้อมกันเสียได้     ต้องพันผ้าพันคอปิดหน้าปิดตา  เหลือแต่ชายกระโปรงสีชมพูหวานแหววกับกางเกงขี่ม้าเท่านั้นล่ะที่พอจะทำให้ทหารแยกออกว่าคนไหนเป็นพี่คนไหนเป็นน้อง    







แน่นอนว่ามุขหวัดกลางฤดูร้อนนี่เป็นมุขของเจ้าหญิงรามิน!  



…’พวกเราเป็นหวัดไปสิ!\'  น้องสาวแจงขณะโยนกางเกงใส่หีบเมื่อคืนก่อน    \'จะได้ไม่มีใครสาระแนมาดูหน้า  จะได้ดัดเสียงแหบๆ  ศิระพี่เลี้ยงจอมโหดนั่นก็จับไม่ได้’









ก็เห็นจะจริงของมัน  เพราะขณะที่รามินเดินไปขึ้นม้า  ไม่ยักกะมีทหารคนไหนมาจ้องหน้าใกล้ๆ  แม้แต่ศิระเองยังขยาดเนื่องด้วยกลัวติดหวัดประหลาด  รามินหัวเราะร่าในใจ







“ดูแลรักษาตัวด้วย”  พระบิดาประทานพรแด่ลูกสาว (ในร่างลูกชาย)     รามินโค้งคำนับสูงสุดก่อนตวัดตัวขึ้นมาด้วยท่วงท่าสง่างาม  เป็นที่ต้องตาของเด็กสาวชาววังที่แอบมองยิ่งนัก  



รามินหันไปส่งสายตาลาพี่ชาย  ราเมนทรพยักหน้าเบาๆ



พลันที่น้ำตาใสๆ กำลังจะไหลจากเบ้าตา  เด็กหญิงรีบบ่ายม้าออกจากวังทันทีโดยไม่ได้หันมามองครอบครัวและพี่ชายอีกเลย



…ลาก่อน  ท่านพ่อ   ลาก่อน…พี่ชาย    รามินคนนี้จะไปอยู่โรงเรียนประจำแล้ว  เราคงจะไม่ได้เจอกันอีกนาน…



หยดน้ำตาคลอเบ้า  รามินรีบปาดน้ำตาทิ้ง



...พี่คะ...พ่อคะ...หนูจะรักษาชื่อเสียงของเจ้าฟ้าชายราเมนทรให้ดีที่สุดค่ะ!



...ไม่ต้องห่วงนะคะ...







สายตาเว้าวอนที่ส่งไปให้พี่ชายนั้น...แทนที่จะดูน่าสงสารกลับ...ยิ่งทำให้พี่ชายในรถม้าฟักทองหนักใจ



...อย่าไปก่อเรื่องแล้วกัน!...  พี่ชายหมายมั่นคาดโทษน้อง













<::><::><::><::><::>











ขบวนของเจ้าชายออกเดินทาง    ผ่านเส้นทางกรวดอันร้อนระอุซึ่งตัดผ่านป่าดงดิบไปยังรัฐทางตะวันตกเฉียงใต้อันเป็นที่ตั้งของโรงเรียนหลวง  โรงเรียนที่รามินกำลังจะไปเรียน    แม้เด็กหญิงจะยิ้มกริ่มได้ตลอดทางเพราะแผนการสลับร่างสำเร็จลุล่วงมากว่าครึ่ง  



หากแต่แทบจะหุบยิ้มในทันทีเมื่อพระพี่เลี้ยงจอมโหดชักม้าเข้ามา



“ฝ่าพระบาทราเมน!”  น้ำเสียงเฮี้ยบของชายฉกรรจ์…ถึงแม้ศิระจะอายุไม่เกินสี่สิบก็เถิด  แต่รามินรู้สึกว่าพี่เลี้ยงนี่นับวันจะจู้จี้ยิ่งกว่าแม่นมที่อายุกว่าเจ็ดสิบแปดปีแล้วเสียอีก



“รู้สึกฝ่าบาทจะนิ่งเงียบไปนะ”



“ศิระก็รู้ว่าผมเป็นหวัด…”  รามินไอแค่กโชว์  ก่อนเพิ่งจะระลึกได้ว่าพี่ชายไม่เคยเรียกสรรพนามแทนตัวเองว่า ‘ผม’!







“เมื่อคืนก่อน  ฝ่าพระบาทรามินแจ้งว่าพบสายสืบขององค์การตุ๊กแกแดง  ฝ่าพระบาทราเมนรู้เรื่องบ้างหรือไม่?\"



“เฮ้ย! บอกซะที่ไหน…”  ก่อนจะพูดจบประโยครามินก็รีบหุบปาก   เพิ่งระลึกได้ว่าไอ้ฝ่าพระบาทรามินของศิระนั่นปลอมตัวไปโรงเรียนปราชญ์แล้ว  



\"อ...เอ๋อ...อ้อ!  แค่กๆ \" เจ้าตัวพยักหน้าหงุดๆ









\"พระองค์พอจะให้ข้อมูลนักฆ่านั้นได้หรือเปล่า\"



...เหอๆๆ ใครจะไปรู้ล่ะฟระ  ก็ไม่ได้เห็นนี่หว่า...  คิดได้ดังนั้นเจ้าตัวก็เริ่มพล่าม



\"มันตัวใหญ่นะ  สูง...แต่...เห็นไม่ค่อยชัด...\"  รามินไอใส่ศิระอีกรอบจนพระพี่เลี้ยงตัวชักม้าหนีด้วยขยายหวัด









“งั้นก็ดี  หม่อมฉันขอตัวไปจัดอาหารกลางวันก่อนแล้วกัน  เพราะใกล้ถึงที่พักกลางทางแล้ว  ทหารเหล่านี้ก็ดูอิดโรยเต็มที”  รามินว่าศิระนี่เหมือนพี่ชายกระเทยของเธออยู่อย่างหนึ่ง  คือขี้บ่นเหมือนกันชะมัด!



ปากมาก  น่ารำคาญ  ผู้ชายอะไรพูดมาก







แต่เมื่อถึงที่พักกลางทาง  นายพี่เลี้ยงศิระแวะกลับมาที่กลางขบวนเพื่อเรียกเจ้าชายไปเสวยอาหารกลางวัน  แต่ก็ไม่พบแม้แต่เงาของรามินแล้ว!















[I]หึหึหึ[/I]…รามินหัวเราะในใจขณะชักม้าให้วิ่งเหยาะๆ  ไปตามถนนสายยาวที่มุ่งหน้าไปสู่มัธยปุระ…รัฐอันเป็นที่ตั้งของโรงเรียนหลวง    บัดนี้พวกขบวนเจ้าชายยาวยืดถูกทิ้งไว้เบื้องหลังแล้ว  รามินแค่ใช้ลูกไม้นิดหน่อยก็หลุดออกมาจากขบวนนั้นได้โดยที่องครักษ์ที่อารักขาเธอนั้นไม่รู้เรื่องรู้ราวด้วยเลย!



ตอนนี้ศิระคงกำลังอาละวาดหนัก…สงสัยหงอกศิระจะขึ้นอีก  จนขาวเต็มหัวในเร็ววันนี้แน่!



ว่าแต่…โรงเรียนหลวงนี่เป็นยังไงบ้างนั่นหรือ?    โรงเรียนหลวงนี่ตามที่เล่ากันมานั้น  เป็นโรงเรียนชายล้วนสำหรับลูกขุนนางชั้นสูงหรือพระบรมวงศานุวงศ์ที่จะไปเรียนกัน    โรงเรียนนี้ขึ้นชื่อว่าเป็นหนึ่งในห้าของโรงเรียนที่หรูหราที่สุดของรัฐทั้งห้า    แต่รามินไม่ได้หวังจะไปอยู่สบายๆ ให้สมฐานะเจ้าชายดังที่เธอควรจะเป็นหรอก!  เพราะไปอยู่อย่างนั้นก็คงจะเบื่อตาย



วันๆ มีแต่พวกแมลงวันขี้ประจบห้อมล้อม  บินหึ่งๆ









รามินกางแผ่นพับอธิบายโรงเรียนขณะเอกเขนกบนหลังม้า    อันว่าโรงเรียนหลวงนั้นตั้งอยู่บนเกาะกลางทะเลสาบขนาดใหญ่กลางเมืองมัธยปุระ  ล้อมรอบด้วยตลาดและสถานที่ราชการที่คึกคักตลอดทั้งปี  ผู้คนในเมืองเป็นมิตรและเอื้ออาทร    แถมด้วยรูปถ่ายขนาดใหญ่ของโรงเรียนที่ดูเหมือนจะเป็นวิหารของมหาเทพในภาพวาดความฝันรูปไหนสักรูปมากกว่ารูปจริง



“โรงเรียนบ้าอะไรวะ  ยังกะวัง”  



พลันที่เด็กหญิงต้องลดแผ่นพับลง  เพราะม้าตัวใหญ่ลายแม่วัวเกิดหยุดเดินเอาเสียดื้อๆ  รามินมองผ่านแผ่นพับก่ออ้าปากค้าง



สิงโตตัวใหญ่…ตัวใหญ่ที่สุดตั้งแต่เธอเคยเห็นมา(เพราะรามินไม่เคยเห็นสิงโตมาก่อน)  ยืนขวางหน้าเธอ    ริมฝีปากแสยะเห็นเหงือกสีชมพูจ๋อยและน้ำลายที่ไหลเยิ้ม  ขนของมันเป็นสีน้ำตาลอมทองที่สวยงามน่าจับยิ่งนัก(ถ้ามันไม่จับรามินกินเสียก่อน)  แผงคอฟูฟ่องพลิ้วตามแรงลม







รามินกลืนน้ำลายเฮือก







สิงโต!  สิงโตทั้งตัวเลยนะ!  สิงโตมายืนขวางทาง  และดูท่ามันจะอยากหม่ำอะไรมาก!  รามินเหงื่อซ่กขณะพยายามชักม้ากลับทางเดิม



แต่ไอ้ม้าเจ้ากรรมมันดันไม่ยอมขยับเสียนี่!







เจ้าหญิง(ในคราบเจ้าชาย)มองไปรอบๆ ด้วยความตื่นตระหนก  นี่เธอกำลังอยู่กลางป่าเปลี่ยวลึก  กลางถนนที่ไม่มีผู้คนสัญจร  ถ้าปากเธอมาเป็นศพเอาตอนนี้…กว่าพวกขบวนเกียรติยศของศิระจะแห่กันมาถึงศพของเธอก็คงจะเน่าไปเรียบร้อยแล้ว



สิงโตเริ่มก้าวเท้า  ทีละก้าว  ช้าๆ  ช้าๆ มายังรามินบนหลังม้า    รามินเหงื่อกาฬแตกพลั่ก



ก้าว…แต่ละย่างก้าวเนิบนาบและสง่างาม  ถ้าไม่นับเขี้ยวเป็นสิบที่แสยะให้เด็กหญิงผู้กำลังจะกลายเป็นอาหารกลางวันของมันนะ



ก้าว  ใกล้รามินเพียงแค่นิดเดียว  เด็กสาวสูดลมหายใจหลับตาปี๋



เมื่อรามินลืมตาขึ้น  จึงพบว่าสิงโตตัวนั้นมันเดินผ่านเด็กหญิงกับม้าไปเสียแล้ว!



มันเดินไปยังด้านหลังรามิน  ที่บนถนนนั้นมีเด็กหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่  เด็กหนุ่มในชุดผ้าคลุมสีเทาผู้กำลังจ้องมองมาทางรามินด้วยสายตาคมกริบ  เด็กหนุ่มผู้มีเส้นผมสีดำขลับระต้นคอ  เด็กหนุ่มผู้กำลังลูบหัวสิงโตอยู่เบาๆ     สิงโตทั้งตัว!  สิงโตตัวนั้นมันยอมศิโรราบแก่เด็กหนุ่มคนนั้นโดยดี







นัยน์ตาสีน้ำตาลอมแดงปราดมองเด็กหญิงบนหลังม้าตั้งแต่หัวจรดเท้า  เหยียดริมฝีปากตรงกึ่งเหยียดหยาม



เนตรคมกริบ...โอ...สายตาของเด็กผู้ชายแปลกหน้าคนเลี้ยงสิงโตนั่น!



ไอ้ตี่













<::><::><::><::><::>