รวมเรื่องสั้นของ ณ นินนา

ลำดับตอนที่ #2 : หอคอยงาช้าง นคราสีขาว

กาลามสูตรสอนไว้หนึ่งในนั้น จงอย่างเชื่อเพราะเป็นคำที่ครูสอน



มาเถิดมา ข้าจะเล่า ประวัติศาสตร์ผันผ่านที่เนิ่นนาน

กาล ครั้งหนึ่งนานมาแล้ว เมื่อสายฝนเวทย์มนตร์หยาดลงสู่ผืนดินสีทอง  ยามนั้นข้าเป็นเพียงเด็กน้อยชนบท  หลงใหลในม่านพราวพรายของมนตรา  จึงมุ่งหน้าสู่มหานครสีขาวสูงเสียดฟ้า  เพื่อใฝ่หาคุณค่าแห่งตัวตน

ข้า เริ่มต้น ฝึกฝนมนตรา  ข้าแสวงหา...เห็นรุ่นพี่ซึ่งเป็นที่โด่งดัง  หนึ่งในนั้นคือจอมเวทมังกรน้ำ  อีกหนึ่งคือจอมขมังมนตราแห่งห้วงธารา  และผู้ครอบครองหนทางสีขาว  สามนามผู้ตราตรึงในความทรงจำข้า  นอกนั้นข้าลืมเลือน

ยามนั้นข้ายังอ่อนหัดนัก  ข้าเพิ่งก้าวเดิน  หากรุ่นพี่ของข้าเขาก้าวไปก่อนข้า  เขาร่ายมนตราชั้นสูง  สร้างวัตถุอันเป็นนิรันดร์เป็นของขวัญแก่ปวงประชา...บทเพลงแรกของจอมเวท มังกรน้ำ

อนิจจา หากวัตถุล้ำค่านั้นดังต้องคำสาป  วัตถุนั้นกลับถูกทำให้สาปสูญ เลือนหาย ข้าเริ่มหมดหวัง...ในเมือผู้ที่เก่งกาจกว่าข้า...ความฝันยังไร้ ฝั่ง  แล้วข้าล่ะ?

แต่แล้ววันหนึ่ง เส้นทางสีขาวก็เปิดออก  หนทางนั้นทอดยาวไปสู่ฝูงชนทั่วหล้า  นั่นคือศักราชแห่งความปรีดา  ม่านมนตราพร่าพรูสู่ผืนดิน

ข้าชื่นชมท่านผู้นั้น  ราวกับเป็นหนึ่งผู้วิเศษ  ข้าปลาบปลื้ม  คลั่งไคล้  หากเมื่อข้าเอ่ยถามนักบวชแห่งวิหาร

เขา กลับเปิดเผย...สิ่งที่ข้ามิเคยรู้  จอมเวทผู้นั้นฤา  หาได้มีมนตราแท้จริงไม่  แท้จริงนั้นเขาใช้สิ่งอื่นที่มีพลังอำนาจมากกว่ามนตรา  สร้างเส้นทางสีขาวขึ้นมา

หัวใจของข้าแหลกสลาย

ข้าไม่เชื่อด้วยตัวเอง  ข้าเสาะแสวงหาไปทั่วถึงที่มาของข่าวอัปยศ  

นักเวทย์ผู้นั้นหายตัวไปจากนคราสูงเสียดฟ้า  มุ่งสร้างทางสีขาวเรื่อยไป

ตั้งแต่นั้น  ข้าหมดศรัทธาในหอคอยสูงเสียดฟ้า  นักเวทย์ท่านอื่นก้าวนำล้ำข้า  สร้างสมบัติล้ำค่ามากมาย

ข้า ก้าวเดินอย่างช้าๆ โซเซ สิ่งที่ข้าสร้างขึ้น  ก็เช่นเดียวกับของผู้อื่น  โด่งดัง...ไม่นานก็จางหาย  ข้ายังโต๋เต๋ ล้มลืม  ลุกขึ้นมาอีกครั้งหลังจากนั้นอีกนานแสนนาน  

ข้ารู้แล้วว่า ไม่มีสิ่งใดมีอยู่ยั่งยืน...

ข้า ยังคงเฝ้าแสวงหาความจริงที่ข้าตามหาอยู่เรื่อยไป  ข้าสร้างสรรค์ผลงาน แต่บัดนี้ สายฝนโปรยปรายสู่ผู้คนทั่วทุกผู้  มีเด็กมากมายที่เป็นเช่นข้า ก้าวเดินเช่นข้า บ้างก็หมดศรัทธา บ้างก็ก้าวล้ำหน้าข้าไป

แล้ววันหนึ่ง ข้าก็ได้ค้นพบข่าวร้ายอีกข้อ

เมื่อนักเวทย์ทั้งหลายที่ข้าจำนามได้นั้น...แท้จริงกลับสร้างสรรค์มนตราด้วยสิ่งที่ไม่บริสุทธิ์ มิต่างอะไรจากนักเวทย์สีขาวผู้นั้น!

ข้าล้มลงอีกครั้ง

และได้ค้นพบ  ว่าไม่มีสิ่งใดเลยที่เป็นความจริง...


ความ ทรงจำของข้าผ่านไปตามกาลเวลา  ดังนั้นประวัติศาสตร์ของข้าจึงไม่มีเลยที่จริงแท้  สิ่งใดที่ผ่านไปแล้วเล่า สิ่งนั้นล้วนจบสิ้นเป็นเพียงสิ่งลวงหลอก  หากผู้ใดจะตามหาประวัติศาสตร์นั้นแล้ว...ก็ราวตามหาเข็มในกระแสน้ำที่เชี่ยว กราด  เพราะสิ่งเดียวแน่แท้คือความไม่แน่นอน

แต่ท่านเอย...จงอย่า ท้อถอยที่จะแสวงหาความจริง  มีบุคคลมากมายที่มีชิ้นส่วนความทรงจำที่เลือนรางเช่นเดียวกับข้า  จงมองหาคนเหล่านั้น  และถามให้รู้ ดูให้เห็นแก่จริง  อย่าได้เชื่อเพียงเพราะคำที่เขาพูดมา  หรือแม้แต่คำพูดของข้า!

เพราะข้านั้นก็กำลังลวงหลอกท่านอยู่เช่นกัน!



-----
psจาก ณ นินนา
มาเล่นเกมถอดความจากเรื่องสั้นนี้ดีกว่าค่ะ เกือบทุกอย่างเป็นสัญลักษณ์หมดเลยค่ะ