ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ปริศนาแห่งสมบัติชิ้นที่หนึ่ง [rewrite]
หลังจากเลี้ยวๆ วนๆ เวียนๆ อยู่สักพัก พระองค์หญิงก็ค่้อยๆ พยุงร่างใหญ่ท่วมตัวออกมาจากอุโมงค์ได้ นักบวชหญิงสองคนที่รออยู่แล้วรีบเข้ามารับร่างคนตัวใหญ่ไปรักษาบาดแผลฉกรรจ์ทันที
ชายน์วิ่งไปรอบๆ สูดอากาศบริสุทธิ์ ไม่เคยรู้สึกรักท้องฟ้ากว้างขนาดนี้มาก่อนเลยสิ ร่องลึกอันเกิดจากท่าไม้ตายสุดยอดของโซรอสกลายมาเป็นแอ่งน้ำเล็กๆ ที่เชื่อมต่อกับธารน้ำเข้าไปในแนวป่า ครั้นพอเธอสบสายตากับปิศาจสไลม์เลเว่ล 25 เขาก็รีบเบือนหน้าหนีอย่างสยดสยองทันที
อัครเสนาบดีหยิบแว่นกันแดดขึ้นมาใส่ตามเคย ทำเอาชาย์อดหมั่นไส้ไม่ได้
"แหม...ท่านเสนาบดีหนุ่มจอมขี้เก๊ก ใส่แว่นกันแดดอีกแล้วหรือว่ารัศมีความน่ารักของข้ามันทำให้ท่านแสบตา..." ชายน์เริ่มกระเซ้าเหย้าแหย่ กระแซะ กระแซะตัวเข้าไปใกล้เสนาบดีหนุ่มที่กำลังนั่งพักรักษาตัวอยู่ ก่อนจะโดนมือใหญ่ๆ โอบเอวเล็กๆ ลอยขึ้นเหนือพื้นดิน ใบหน้าของเขาลอยเข้ามาใกล้ชายน์จนแทบรู้สึกได้ถึงลมหายใจร้อนๆ ที่รดปลายจมูกของเขาอยู่
"เดี๋ยวจับจูบแม่มเลย"
เจอไม้นี้เข้าไปพระองค์หญิงถึงกับชะงักค้าง ไม่กล้าแม้แต่จะคิดใช้มารยาหญิงกับเสนาบดีบ้าเลือดคนนี้อีกเลย โซรอสวางร่างบางๆ ลง รีบเดินเป๋ๆ กลับไปทางประตูเมือง เพียงแค่แป๊บเดียวก็ทิ้งพระองค์หญิงห่างไปมากแล้ว ชายน์หันไปโบกมืออำลาสไลม์เมือกสุดที่รักก่อนวิ่งตามครูฝึกเข้าเืมืองไป
>>>>>>>>>>
ที่มหาวิหารแห่งแพนดอร่า เสนาบดีกลาโหมเดินผ่านรูปปั้นมหาเทวีที่กำลังซ่อมแซมไปอย่างไม่มีความรู้สึกผิดเลยสักนิด สังฆราชเฒ่าชอคตาค้างแทบสิ้นสติเมื่อเห็นสภาพโทรม โคตรจะโทรม ของพระองค์หญิงที่เพิ่งทำสงครามกับตัวตุ่นทั้งเหมืองมา หลังจากที่ผู้เดินทางทั้งสองได้ไปอาบน้ำนอนพักเติมพลังเรียบร้อย ก็ได้ไปพบกับท่านสังฆราชที่ห้องทำงานของเขา
"ท่านโซรอส ข้าใช้เวลาครุ่นคิดทั้งทิวาและราตรี ก็ยังมิอาจแก้ปริศนาแห่งสมบัติชิ้นที่หนึ่งได้" ตาเฒ่าตีหน้าเศร้า
"ท่านหมายถึงอะไรกัน?" พระองค์หญิงหยิบลูกแก้วใสๆ ที่วางอยู่บนชั้นมาเล่น เื่มื่อสัมผัสพลันเจ้าลูกแก้วสีเหลืองก็งอกปีกสีทองจิ๋วๆ ก่อนโบยบินออกไปทางหน้าต่าง
"นี่คือภารกิจแรกของท่าน...พระองค์หญิงชายน์ ตามหาสมบัติที่สาปสูญของเผ่าพันธุ์มนุษย์ เพื่อกอบกู้อารยธรรมที่ล่มสลายของพวกเรา..."
สังฆราชเฒ่าเรียกหน้าต่างขึ้นมาลอยอยู่บนโต๊ะทำงานของเขา ด้านในเป็นแผนที่ย่อๆ ของดินแดนเผ่าพันธุ์มนุษย์ แผนที่สุดขอบที่ป่าแห่งความเงียบงัน มีแถวตัวอักษรสีฟ้าอ่อนๆ ลอยอยู่เหนือแผนที่นั้น...คงจะเป็นปริศนาที่ว่า
ชายน์เหลือบตามองสังฆราชเป็นระยะๆ...ชักนึกสงสัยว่าตาลุงคนนี้จะเป็นแค่ NPC หรือว่าเป็นผู้เล่นจริงๆ กันแน่
กฎข้อที่สามของเกมออนไลน์: หากสงสัยว่าโมเดลนั้นเป็นแค่ NPC หรือว่าเป็นผู้เล่นจริงๆ มีวิธีการทดสอบได้โดย 1.ฆ่าแล้วรอดูว่าไอเทมดรอปป่าว (วิธีนี้ไม่เวิร์คแหงๆ) 2.ตั้งคำถามที่พิศดารแล้วดูว่าจะตอบสนองแบบไหน?
"เอ่อ...ท่านสังฆราช ข้ามีคำถาม" พระองค์หญิงโบกมือโหวกเหวก "ข้าแค่อยากรู้...วันนี้ท่านใส่กางเกงในลายอะไร?"
สังฆราชชะงัก ก้มลงเปิดผ้าคลุมตัวหลวมโพลกของตัวเอง ก่อนตอบกลับมาหน้าตาเฉย "ลายกล้วย...พระองค์หญิง! ท่านถามอะไรแบบนั้นกับข้าได้ยังไงอ่ะ!"
พลันที่เจ้าหญิงตัวยุ่งโดนหมัดลุนๆ ของเสนาบดีอุดปาก เขาเค้นเสียงกระซิบ "สังฆราชนั่นก็เป็นผู้เล่นแบบเรานี่แหละ แต่ภารกิจต่างกัน นี่นายอย่าเที่ยวถามคำถามอะไรทุเรศๆ แบบนี้ให้สถานะพระองค์หญิงแห่งแพนดอร่ามันเสื่อมเสียได้ไหม!?"
"อะแฮ่ม มาเข้าเรื่องกันต่อดีกว่า" สังฆราชเฒ่ากระเอมไอ "ปริศนาแห่งสมบัติในตำนานของอารยธรรมโบราณที่ล่มสลาย...ข้าจะอ่านให้พวกท่านฟัง
"นี่แหละเป็นปริศนาของสมบัติชิ้นแรก..." สังฆราชสรุป
"ว่างจริงๆ นะไอ้คนคิดเกมเนี๊ยะ แทนที่จะมานั่งสะกดชื่อมอนสเตอร์ให้ถูก" ชายน์ก่นด่าขมุบขมิบ
"คำใบ้ของสมบัติชิ้นแรกอยู่ที่ปริศนาบทสุดท้าย...สมบัติชิ้นแรกหลับไหลอยู่ที่ซึ่งทุกคนต้องผ่าน... อย่างน้อยเราก็รู้แล้วล่ะ ว่ามันยังอยู่ในดินแดนมนุษย์" สังฆราชเฒ่าว่า ชายน์สะดุ้งปราดอ่านข้อความทั้งหมดอีกครั้ง...นี่แค่ท่อนประโยคสั้นๆ หมอนี่ก็ตีความออกมาได้ขนาดนี้เชียวหรือ!
"เหมือนมันต้องอยู่บน...ทาง...อะไรรึเปล่า?" โซรอสว่า "ในคำใบ้ไม่บอกอะไรมากกว่านั้นหรือ?"
"พวกเราตีความได้ว่า สมบัติแห่งนี้จะต้องอยู่ในดันเจี้ยนใดดันเจี้ยนหนึ่งที่อยู่ในเขตดินแดนมนุษย์นี่แหละ" สังฆราชเฒ่าว่า เลื่อนกรอบแผนที่ขึ้นมา ขยายใหญ่บนโต๊ะทำงานของเขา "ดันเจี้ยนในเขตมนุษย์มีทั้งหมดสิบสามแห่ง แต่ที่เราสำรวจไปแล้วมีอยู่แปดแห่ง ดังนั้นก็เหลืออีกห้า...ที่จะเป็นที่อยู่ของสมบัติชิ้นแรกที่ว่า"
ชายน์ตบโต๊ะป๊าบ ลุกขึ้นยืน "งั้นเราก็ไปลุยให้หมดทุกที่เลย!" ชายน์ฉีกยิ้ม กระหายอยากออกผจญภัยเต็มแก่ "เผื่อว่าจะได้เจอสมบัติชิ้นที่สองกับชิ้นที่สามด้วย งานแค่นี้หมูๆ!"
"มันจะไม่ง่ายแบบนั้นน่ะสิพระองค์หญิง..." สังฆราชว่า "ไม่ใช่เพียงกลุ่มเราที่ตามหาสมบัติดังกล่าว แต่เผ่าภูตผีจอมชั่วร้าย(เอลฟ์)ก็ตามหามันเช่นเดียวกัน"
"เราจะปล่อยให้มันก้าวนำพวกเราไปไม่ได้" โซรอสกล่าว "ดังนั้น สถานที่ต่อไปที่จะไป ต้องแน่ใจจริงๆ ว่าเราจะพบสมบัติ...ก่อนพวกมัน"
ชายมองไปยังแผนที่...ดันเจี้ยนส่วนใหญ่ถูกขีดฆ่าทิ้งเรียบร้อย เหลือไว้ไม่กี่แห่ง
สุสานเหล็กไหล
หุบเหวมังกร
บ่อน้ำแห่งกาลเวลา
ประตูสู่อาณาจักรตะวันออกเฉียงเหนืออันไกลโพ้น
ทะเลดวงดาว
บางที...เขาอาจจะรู้แล้วก็ได้ ว่าจะหาสมบัติชิ้นแรกได้จากที่ไหน...
[คลิกเลือกดันเจี้ยนด้านบนที่คุณคิดว่าใช่ได้เลยจ้า]
ชายน์วิ่งไปรอบๆ สูดอากาศบริสุทธิ์ ไม่เคยรู้สึกรักท้องฟ้ากว้างขนาดนี้มาก่อนเลยสิ ร่องลึกอันเกิดจากท่าไม้ตายสุดยอดของโซรอสกลายมาเป็นแอ่งน้ำเล็กๆ ที่เชื่อมต่อกับธารน้ำเข้าไปในแนวป่า ครั้นพอเธอสบสายตากับปิศาจสไลม์เลเว่ล 25 เขาก็รีบเบือนหน้าหนีอย่างสยดสยองทันที
อัครเสนาบดีหยิบแว่นกันแดดขึ้นมาใส่ตามเคย ทำเอาชาย์อดหมั่นไส้ไม่ได้
"แหม...ท่านเสนาบดีหนุ่มจอมขี้เก๊ก ใส่แว่นกันแดดอีกแล้วหรือว่ารัศมีความน่ารักของข้ามันทำให้ท่านแสบตา..." ชายน์เริ่มกระเซ้าเหย้าแหย่ กระแซะ กระแซะตัวเข้าไปใกล้เสนาบดีหนุ่มที่กำลังนั่งพักรักษาตัวอยู่ ก่อนจะโดนมือใหญ่ๆ โอบเอวเล็กๆ ลอยขึ้นเหนือพื้นดิน ใบหน้าของเขาลอยเข้ามาใกล้ชายน์จนแทบรู้สึกได้ถึงลมหายใจร้อนๆ ที่รดปลายจมูกของเขาอยู่
"เดี๋ยวจับจูบแม่มเลย"
เจอไม้นี้เข้าไปพระองค์หญิงถึงกับชะงักค้าง ไม่กล้าแม้แต่จะคิดใช้มารยาหญิงกับเสนาบดีบ้าเลือดคนนี้อีกเลย โซรอสวางร่างบางๆ ลง รีบเดินเป๋ๆ กลับไปทางประตูเมือง เพียงแค่แป๊บเดียวก็ทิ้งพระองค์หญิงห่างไปมากแล้ว ชายน์หันไปโบกมืออำลาสไลม์เมือกสุดที่รักก่อนวิ่งตามครูฝึกเข้าเืมืองไป
>>>>>>>>>>
ที่มหาวิหารแห่งแพนดอร่า เสนาบดีกลาโหมเดินผ่านรูปปั้นมหาเทวีที่กำลังซ่อมแซมไปอย่างไม่มีความรู้สึกผิดเลยสักนิด สังฆราชเฒ่าชอคตาค้างแทบสิ้นสติเมื่อเห็นสภาพโทรม โคตรจะโทรม ของพระองค์หญิงที่เพิ่งทำสงครามกับตัวตุ่นทั้งเหมืองมา หลังจากที่ผู้เดินทางทั้งสองได้ไปอาบน้ำนอนพักเติมพลังเรียบร้อย ก็ได้ไปพบกับท่านสังฆราชที่ห้องทำงานของเขา
"ท่านโซรอส ข้าใช้เวลาครุ่นคิดทั้งทิวาและราตรี ก็ยังมิอาจแก้ปริศนาแห่งสมบัติชิ้นที่หนึ่งได้" ตาเฒ่าตีหน้าเศร้า
"ท่านหมายถึงอะไรกัน?" พระองค์หญิงหยิบลูกแก้วใสๆ ที่วางอยู่บนชั้นมาเล่น เื่มื่อสัมผัสพลันเจ้าลูกแก้วสีเหลืองก็งอกปีกสีทองจิ๋วๆ ก่อนโบยบินออกไปทางหน้าต่าง
"นี่คือภารกิจแรกของท่าน...พระองค์หญิงชายน์ ตามหาสมบัติที่สาปสูญของเผ่าพันธุ์มนุษย์ เพื่อกอบกู้อารยธรรมที่ล่มสลายของพวกเรา..."
สังฆราชเฒ่าเรียกหน้าต่างขึ้นมาลอยอยู่บนโต๊ะทำงานของเขา ด้านในเป็นแผนที่ย่อๆ ของดินแดนเผ่าพันธุ์มนุษย์ แผนที่สุดขอบที่ป่าแห่งความเงียบงัน มีแถวตัวอักษรสีฟ้าอ่อนๆ ลอยอยู่เหนือแผนที่นั้น...คงจะเป็นปริศนาที่ว่า
ชายน์เหลือบตามองสังฆราชเป็นระยะๆ...ชักนึกสงสัยว่าตาลุงคนนี้จะเป็นแค่ NPC หรือว่าเป็นผู้เล่นจริงๆ กันแน่
กฎข้อที่สามของเกมออนไลน์: หากสงสัยว่าโมเดลนั้นเป็นแค่ NPC หรือว่าเป็นผู้เล่นจริงๆ มีวิธีการทดสอบได้โดย 1.ฆ่าแล้วรอดูว่าไอเทมดรอปป่าว (วิธีนี้ไม่เวิร์คแหงๆ) 2.ตั้งคำถามที่พิศดารแล้วดูว่าจะตอบสนองแบบไหน?
"เอ่อ...ท่านสังฆราช ข้ามีคำถาม" พระองค์หญิงโบกมือโหวกเหวก "ข้าแค่อยากรู้...วันนี้ท่านใส่กางเกงในลายอะไร?"
สังฆราชชะงัก ก้มลงเปิดผ้าคลุมตัวหลวมโพลกของตัวเอง ก่อนตอบกลับมาหน้าตาเฉย "ลายกล้วย...พระองค์หญิง! ท่านถามอะไรแบบนั้นกับข้าได้ยังไงอ่ะ!"
พลันที่เจ้าหญิงตัวยุ่งโดนหมัดลุนๆ ของเสนาบดีอุดปาก เขาเค้นเสียงกระซิบ "สังฆราชนั่นก็เป็นผู้เล่นแบบเรานี่แหละ แต่ภารกิจต่างกัน นี่นายอย่าเที่ยวถามคำถามอะไรทุเรศๆ แบบนี้ให้สถานะพระองค์หญิงแห่งแพนดอร่ามันเสื่อมเสียได้ไหม!?"
"อะแฮ่ม มาเข้าเรื่องกันต่อดีกว่า" สังฆราชเฒ่ากระเอมไอ "ปริศนาแห่งสมบัติในตำนานของอารยธรรมโบราณที่ล่มสลาย...ข้าจะอ่านให้พวกท่านฟัง
เนิ่นนานแสนนานมา
อาณาจักรข้ายิ่งใหญ่และไพศาล
ทุกทั่วทิศคือมนุษย์สุดตระการ
ทั้งอาคารบ้านเรือนและเครื่องกล
ทว่าสิ้น...ด้วยน้ำมือแห่งมนุษย์
แสนสุดอดสูยิ่งทุกแห่งหน
ลืมสมบัติสุดท้ายแห่งตัวตน
ลืมเป็นคนลืมสิ้นทุกสิ่งไป
หากแม้...ปรารถนาจะค้นหา
ปริศนาสมบัติจงสงสัย
สามสิ่งเพื่อกู้โลกจงหาไว
แต่ตอนนี้ข้าบอกไว้แค่อันเดียว
หนึ่ง...สมบัตินี้หลับไหล
ในถิ่นอันตรายสุดหวาดเสียว
หากทุกคนล้วนต้องก้าวผ่าวเชียว
มิอาจเลี้ยวหลบหลีกหนีอย่างไร
อาณาจักรข้ายิ่งใหญ่และไพศาล
ทุกทั่วทิศคือมนุษย์สุดตระการ
ทั้งอาคารบ้านเรือนและเครื่องกล
ทว่าสิ้น...ด้วยน้ำมือแห่งมนุษย์
แสนสุดอดสูยิ่งทุกแห่งหน
ลืมสมบัติสุดท้ายแห่งตัวตน
ลืมเป็นคนลืมสิ้นทุกสิ่งไป
หากแม้...ปรารถนาจะค้นหา
ปริศนาสมบัติจงสงสัย
สามสิ่งเพื่อกู้โลกจงหาไว
แต่ตอนนี้ข้าบอกไว้แค่อันเดียว
หนึ่ง...สมบัตินี้หลับไหล
ในถิ่นอันตรายสุดหวาดเสียว
หากทุกคนล้วนต้องก้าวผ่าวเชียว
มิอาจเลี้ยวหลบหลีกหนีอย่างไร
"นี่แหละเป็นปริศนาของสมบัติชิ้นแรก..." สังฆราชสรุป
"ว่างจริงๆ นะไอ้คนคิดเกมเนี๊ยะ แทนที่จะมานั่งสะกดชื่อมอนสเตอร์ให้ถูก" ชายน์ก่นด่าขมุบขมิบ
"คำใบ้ของสมบัติชิ้นแรกอยู่ที่ปริศนาบทสุดท้าย...สมบัติชิ้นแรกหลับไหลอยู่ที่ซึ่งทุกคนต้องผ่าน... อย่างน้อยเราก็รู้แล้วล่ะ ว่ามันยังอยู่ในดินแดนมนุษย์" สังฆราชเฒ่าว่า ชายน์สะดุ้งปราดอ่านข้อความทั้งหมดอีกครั้ง...นี่แค่ท่อนประโยคสั้นๆ หมอนี่ก็ตีความออกมาได้ขนาดนี้เชียวหรือ!
"เหมือนมันต้องอยู่บน...ทาง...อะไรรึเปล่า?" โซรอสว่า "ในคำใบ้ไม่บอกอะไรมากกว่านั้นหรือ?"
"พวกเราตีความได้ว่า สมบัติแห่งนี้จะต้องอยู่ในดันเจี้ยนใดดันเจี้ยนหนึ่งที่อยู่ในเขตดินแดนมนุษย์นี่แหละ" สังฆราชเฒ่าว่า เลื่อนกรอบแผนที่ขึ้นมา ขยายใหญ่บนโต๊ะทำงานของเขา "ดันเจี้ยนในเขตมนุษย์มีทั้งหมดสิบสามแห่ง แต่ที่เราสำรวจไปแล้วมีอยู่แปดแห่ง ดังนั้นก็เหลืออีกห้า...ที่จะเป็นที่อยู่ของสมบัติชิ้นแรกที่ว่า"
ชายน์ตบโต๊ะป๊าบ ลุกขึ้นยืน "งั้นเราก็ไปลุยให้หมดทุกที่เลย!" ชายน์ฉีกยิ้ม กระหายอยากออกผจญภัยเต็มแก่ "เผื่อว่าจะได้เจอสมบัติชิ้นที่สองกับชิ้นที่สามด้วย งานแค่นี้หมูๆ!"
"มันจะไม่ง่ายแบบนั้นน่ะสิพระองค์หญิง..." สังฆราชว่า "ไม่ใช่เพียงกลุ่มเราที่ตามหาสมบัติดังกล่าว แต่เผ่าภูตผีจอมชั่วร้าย(เอลฟ์)ก็ตามหามันเช่นเดียวกัน"
"เราจะปล่อยให้มันก้าวนำพวกเราไปไม่ได้" โซรอสกล่าว "ดังนั้น สถานที่ต่อไปที่จะไป ต้องแน่ใจจริงๆ ว่าเราจะพบสมบัติ...ก่อนพวกมัน"
ชายมองไปยังแผนที่...ดันเจี้ยนส่วนใหญ่ถูกขีดฆ่าทิ้งเรียบร้อย เหลือไว้ไม่กี่แห่ง
สุสานเหล็กไหล
หุบเหวมังกร
บ่อน้ำแห่งกาลเวลา
ประตูสู่อาณาจักรตะวันออกเฉียงเหนืออันไกลโพ้น
ทะเลดวงดาว
บางที...เขาอาจจะรู้แล้วก็ได้ ว่าจะหาสมบัติชิ้นแรกได้จากที่ไหน...
[คลิกเลือกดันเจี้ยนด้านบนที่คุณคิดว่าใช่ได้เลยจ้า]
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น