คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ไล่ล่า [rewrite]
"วิฬาร์ เมื่อคืนฉันฝันเห็นนายด้วยแหละ" หนูดีว่าเป็นประโยคแรกเลยเมื่อเจอวิฬาร์ ทำเอาเขาเขินม้วนไปหลายตลบ
"วี๊ดวิ๊ววววว แต่งงานกันเลยสิ!" โฮ่งแกล้งทำเสียงล้อเลียน จึงโดนหนูดีประทานฝ่ามือพิฆาตเข้ากลางหลังอย่างจัง ก่อนที่เธอจะวิ่งกลับไปนั่งที่โต๊ะเรียน
วิฬาร์ลอบถอนหายใจ เมื่อคืนเขาทำลงไปได้อย่างไร! ทั้งแอบปีนห้องสาว ลักพาตัวเธอ(ไปยังโลกแห่งความฝัน) ทำลายกฎข้อห้ามที่มีอยู่ข้อเดียวของผู้พิทักษ์ฝันอย่างเขาเสียย่อยยับ! เฮ้อ!...
วันนี้อะไรๆ ก็ดูดีมีความสุขไปซะหมดสำหรับวิฬาร์ เขาฮัมเพลงอย่างมีความสุขตลอดคาบเรียน จนกระทั่งเพื่อนจากโต๊ะข้างๆ แอบยื่นหนังสือปกขาวมาให้พร้อมสายตาวิบวับ
แค่ปราดมองหนังสือก็เห็นรัศมีไม่น่าไว้ใจพวยพุ่งออกมา แต่ก็เกรงใจเพื่อนจึงรับไว้ ซุกหนังสือไว้บนตัก พลิกๆ เปิดดูเนื้อหา
โนตม
กระฉูด!!!!!
" 'จารย์ค๊าบ! แย่แล้วค๊าบ! จู่ๆ วิฬาร์ก็เลือดกำเดาไหลไม่หยุดเลยฮะ"
...ไม่ใช่แค่กำเดาไหล แต่กำลังจะจมคลองเลือดตายแล้วเฟ้ย!... วิฬาร์รับผ้าเช็ดหน้าจากหนูดีมาซับเลือดที่ยังซึมไม่หยุด ขณะที่โฮ่งช่วยพาสังขารเพื่อนไปส่งห้องพยาบาล เลือด(กำเดา)หยดติ๋ง ติ๋ง เป็นทาง
"แกกลับไปเหอะ..." วิฬาร์ไล่เพื่อนสนิท
"ไม่อ่ะ ก็เราเป็นคนส่งให้ เราก็ควรจะรับผิดชอบ"
วิฬาร์เบือนหน้าหนี พยายามผลักเพื่อนออกห่าง
"บอกให้กลับก็กลับเซ่!!!" เชสเชอร์ตะคอก พลันคทาสีขาวปรากฎขึ้นในมือของเขา ลูกแก้วสีน้ำเงินชักนำให้โฮ่งน้อยอยู่ภายใต้มนตร์สะกด เขาพยักหน้าหงึก หงึก ก่อนหันหลังเดินกลับห้องแต่โดยดี
...ขอโทษนะ มีแต่วิธีนี้ที่จะปกป้องนายได้... เชสเชอร์เกลียดตัวเองเวลานี้ที่สุด เพราะนี่คือ"เคราะห์กรรม"ที่เขาต้องแลกมากับ"อำนาจ"ในฐานะผู้พิทักษ์ฝัน ใบหน้าของเด็กหนุ่มบิดเบี้ยว ถลาเข้าห้องน้ำที่ใกล้ที่สุด ปิดประตูขังตัวเองไว้ หอบหายใจถี่รั่ว
หากปรารถนาอย่างแรงกล้าแล้วไซร้ฝันก็อาจเปลี่ยนเป็นจริงได้
วิฬาร์ดิ้นทุรนทุราย ก่อนปลดปล่อยจินตนาการ
ร่างสาวน้อยสาวใหญ่ในเครื่องแต่งกายน้อยชิ้นปรากฎขึ้นยัดเยียดเบียดเสียดกันเต็มห้องน้ำ วิฬาร์กระดิกมืออย่างยากลำบาก ร่างของหญิงสาวเหล่าน้อยก็ค่อยๆ ถูกดูดลงหลุมมิติไปในคอห่าน
เพราะเขาคือนักพิทักษ์ฝัน ผู้เปิดประตูมิติเชื่อมต่อระหว่างความจริงและความฝัน และไม่น่าแปลกเลย...แม้เพียงตัวผู้พิทักษ์เองมิอาจควบคุม"จิตปรารถนา"ของตนได้แล้วไซร้ เขาก็อาจพลั้งตกเป็นผู้เชื้อเชิญ"แขก"มาสู่โลกนี้เองก็เป็นได้!
...ยังอ่อนหัดนัก!...
"นั่นสินั่นสิเชสเชอร์ อ่อนหัด..." เสียงกู่ร้องในใจเขารึไง! ไม่! นั่นคือเสียงของผู้หญิงด้านหลังเขา! วิฬาร์หลับตาปี๋ รู้สึกได้ถึงมือที่เลื่อนเข้ามาใกล้ตัวเขา แล้วค่อยๆ สวมกอดเขาไว้จากด้านหลัง!
วิฬาร์เอื้อมมือกลับไป ปลดล๊อคกลอนประตูห้องน้ำออก คนข้างหลังเสียหลักล้มออกไปยังระเบียงห้องน้ำ เด็กหนุ่มบิดตัวเหวี่ยงไม้คทาไปข้างหลัง สาวเจ้ากระโดดหลบได้อย่างชำนาญ วิฬาร์หันไปเผชิญหน้า(แม้จะยังไม่กล้ามองอย่างเต็มตา) เธอคนนั้นกางร่มลูกไม้มาปิดเรือนร่างเอาไว้ มองมาทางเขาด้วยสายตาปรามาสปนเหนียมอาย
...ให้ตายสิ! ตั้งแต่ทำงานมาไม่เคยเจอมันผู้ใด"กล้าเล่น"กับผมขนาดนี้มาก่อน!!!...
"ฮิฮิฮิฮิ เจ้าแมวเหมียวผู้พิทักษ์ความฝัน จำ "ป๊อบปิ้น" ผู้นี้ไม่ได้แล้วหรือจ๊ะ" เธอว่าขณะหยิบเสื้อจากในร่มออกมาสวมใส่
"ไม่" เชสเชอร์ตอบด้วยน้ำเสียงตายด้าน พอเด็กหญิงตรงหน้าสวมชุดเรียบร้อยเขาจึงลืมตาขึ้น เธอมีรูปร่างเตี้ยเล็ก ผูกผมแกละแต่งตัวราวกับมาดามยุคโบราณ กระโปรงยาวคลุมเข่าสีเลือดหมูมีระบายห้าสิบชั้นได้ นี่มันไม่ใช่สิ่งที่ควรมาอยู่ในโรงเรียนของเขาโต้งๆ!
"อะไรกันๆ ก็แค่ทักทายด้วย"สิ่งที่หวังจากก้นบึ้งของจิตใจ"แค่นี้ก็โมโหป๊อบปิ้นหรอๆๆ หรือโมโหตัวเองกันแน่น๊าฮิฮิฮิ"
จึก
"ไม่ขำ...คุณป้า?" เขาตอบกลับด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดเต็มทน ขยับไม้คทาอีกครั้งเพื่อสร้างหลุมดำที่ใต้ฝ่าเท้าของเด็กหญิงจิตวิปริตตรงหน้า จบๆ เกมนี้ซักที!
แต่ไม่ได้เป็นไปตามที่เขาหวัง! เมื่อเด็กหญิงวิปริตยกร่มขึ้นเหนือศรีษะ ร่างเล็กๆ ของเธอค่อยๆ ยกขึ้นสูง แรงดึงดูดจากหลุมดำของเขาไร้ผลต่อเธออย่างสิ้นเชิง เธอลอยหวือมาทางเขา ยกรองเท้าบูทสีดำขึ้นก่อนประทับมันลงไปบนใบหน้าของเด็กหนุ่มอย่างจัง!
วิฬาร์ล้มตึง ป๊อบปิ้นลอยตัวขึ้นยืนบนพื้นอย่างสง่างาม
"ฮิฮิฮิฮิฮิ แน่จริงก็จับให้ได้สิเจ้าแมวงี่เง่า" เธอชูร่มยกตัวขึ้นอีกครั้ง เริ่มล่องลอยไปตามระเบียงทางเดิน
นี่จะวุ่นวายเกินไปแล้ว! หากเด็กคนอื่นมาเห็นเข้าจะทำยังไงห๊า!... วิฬาร์รีบวิ่งตามไป ขณะที่เด็กสาวยังลอยพะริ้วๆ ไปตามทางเดินอย่างสุขีสโมสร พลันที่ความซวยบังเกิด เมื่อเด็กชายคนหนึ่งเกิดปวดฉี่เดินออกมาจากห้องเรียน!
จะให้พวกเขาเห็นยายป้านี่ไม่ได้!
"อุ๊บ! สวัสดีค่ะ" ป๊อบปิ้นโบกมือน้อยๆ ส่งสายตาปิ๊งๆ ให้กับโฮ่งนักเรียนผู้โชคร้ายของวันนี้ เชสเชอร์พุ่งตัวไปข้างหน้าด้วยความเร็วสุดชีวิต อุ้งมือจิกคอเด็กหญิงเอาไว้ก่อนจะฉุดลากลงไปตามบันได
ตึงๆๆๆ เขาทั้งเจ็บทั้งปวด ยายเด็กเหลือขอหลุดออกจากกรงเล็บของเขาได้ ลอยละล่องมายืนอยู่บนใบหน้าของวิฬาร์อย่างสง่างาม เขาเงยหน้าขึ้นไปก็อดไม่ได้ที่จะเห็นกางเกงสีชมพูลายสตอ...อุ๊บ! นี่กำลังทำงานอยู่นะเฟ้ย!
โฮ่งเดินตามเด็กหญิงปริศนามาจนถึงบันได ป๊อบปิ้นมองขึ้นไปสีหน้าเบื่อหน่าย
"มนุษย์...น่ารำคาญ" พลันที่เธอวาดปลายร่มไปที่ผู้เคราะห์ร้าย แสงสีขาวสว่างวาบพุ่งออกจากปลายร่ม แต่ยังดีที่วิฬาร์ไหวตัวทันรีบพุ่งเข้าใส่เธอ เด็กหญิงโซเซล้มลงทำให้ลำแสงสีขาวพลาดท่า เฉียดหัวโฮงไปเส้นยาแดงผ่าแปด แสงสีขาวโดนผนังด้านหลังไหม้เป็นจุดสีดำ วิฬาร์มองตามอย่างหวาดผวา...นอกจากยายป้านี่จะโรคจิตแล้วยังโหดขนาดพกอาวุธเที่ยวยิงคนได้หน้าตาเฉยอีกด้วย!... ขณะที่โฮ่งตกใจหมดสติล้มตึงไปเสียแล้ว
วิฬาร์เรียกสติกลับคืนมา รีบคว้าตัวเด็กหญิงกดลงบนพื้นบันไดทันที!...
"ปล่อยฉันนะเจ้าเด็กไร้มารยาท!" ไม่ด่าเปล่าๆ เธอยังใช้ปลายร่มจิ้มเข้าให้ที่ท้องของวิฬาร์ เด็กหนุ่มกระอักเผลอปล่อยมือออก เธอผลุบลุกขึ้นจ้องมองมาทางเขาที่กำลังนอนขดอยู่บนพื้นบันไดอย่างสมเพช
เธอเหลือบมองขึ้นไปที่เชิงบันได กลุ่มนักเรียนหญิงสองสามคนเดินผ่านเข้ามาพอดี และเพียงแค่เธอเห็นพวกเขา ปลายร่มก็ถูกชี้ไปทางพวกเธอ แล้ววาบ! แสงสว่างสีขาวพุ่งไปยังเด็กสาวเหล่านั้น พวกเธอกระเด็นหายไปจากรัศมีการมองเห็นทันที!
"ฮิฮิฮิฮิฮิ เห็นเป็นสาวๆ หรอกนะ ไม่งั้นแม่ยิงไหม้แล้ว"
"เลิกเล่นสนุกได้แล้วป้า" เชสเซอร์ล๊อคคอเด็กหญิงเอาไว้กับผนัง ลูกแก้วปลายคทาจ่อคอเด็กหญิงไว้ ดวงตาสะท้อนม่านตาเป็นขีดยาวเป็นประกายวาวโรจน์เคืองแค้น
ป๊อบปิ้นเหยียดยิ้ม "นั่นสินั่นสิ ต้องเลิกเล่นซักที"
ทันใดที่ร่างของเด็กหญิงสลายหายไปกับสายลม! พัดออกจากอุ้งมือของเขาไปรวมกันเป็นร่างของเธอยืนอยู่ไม่ห่างออกไปนัก เพียงแค่พริบตาไม้คทาก็ลอยหวือไปอยู่ในมือของเด็กหญิง เธอควงร่มมือหนึ่งควงคทามือหนึ่งมองมาอย่างเขาอย่างผู้ชนะ
"จงก้มหน้าก้มตารับการพิพากษาทัณฑ์ที่เจ้ากระทำไว้ เชสเชอร์!" ป๊อบปิ้นประกาศลั่น เธอเหวี่ยงร่ม สร้างหลุมมิติขึ้นแทบเท้าของนักพิทักษ์ฝันหนุ่ม!
พลันที่ร่างของเด็กหนุ่มถูกกระชากลงหลุม ร่างกายถูกกดโดยแรงมหาศาลจากภายนอกแทบฉีกร่างเขาเป็นชิ้นๆ บีบอัดแน่นจนเขาแทบอยากจะสิ้นสติลง ณ ตอนนั้น พลันที่เขาตกลงบนพรมหนานุ่ม เชสเชอร์หอบหายใจถี่รัวพลางมองไปรอบๆ ที่นั่นคือโถงใหญ่ของคฤหาสน์ ตามผนังติดภาพวาดเหมือนของบุคคลทว่าต่างก็ดูหม่นหมองซีดจาง มีโคมไฟให้แสงสีเหลืองนวลสลัวๆ ตามต้นเสา เบื้องบนโคมระย้าขนาดยักษ์ประดับคริสตัลหมุนไกวช้าๆ มองออกไปทางหน้าต่างบานสูงที่เรียงรายอยู่รอบห้องโถง...ที่นั่นมืดสนิท
เขาตกลงมาในมิติของป๊อบปิ้นเสียแล้ว!
เจ้าของมิติค่อยๆ ล่องลอยลงมาพร้อมกับร่มลูกไม้และไม้คทาของเขา! (และกางเกงในลายสต...อุ๊บ!) ร่อนลงบนหัวของเขา ก่อนกระโดดลงไปยืนทรงตัวบนพื้นพรมได้อย่างงดงาม
พลันที่เทียนบนโคมระย้าใหญ่สว่างพรึ่บพรั่บ
"ยินดีต้อนรับ เจ้าเด็กเหลือขอ พี่เลี้ยงกายสิทธิ์คนนี้จะดูแลเธอให้ถึงขนาดเอง!!!"
ความคิดเห็น