สลับร่าง...ป่วนโรงเรียน

ลำดับตอนที่ #2 : ปลอมตัว

บทที่2 ปลอมตัว  และ  ลอบทำร้าย











<::><::><::><::><::>











เอาล่ะ  เมื่อทุกท่านอ่านถึงบทที่สองแล้ว  คงต้องทำความเข้าใจกับความฉลาด(แกมโกงปนยุ่งยาก) ของสองศรีพี่น้องคู่นี่ก่อน  









อันว่า ณ ประเทศแห่งหนึ่งอันมีการปกครองเป็นแบบสมาพันธรัฐ     ชื่อสมาพันธรัฐโสธรา  อันว่าประเทศเล็กๆ นี้ตั้งอยู่บนคาบสมุทรที่ชื่อเดียวกับประเทศว่าโสธรา  เป็นการรวมตัวของรัฐเล็กๆ อีกแปดรัฐคือ ศิรยนคร  คันธาระ  วารีปุระ  อัคคเมทน์  เขมรัฐ  วาริเรน  อักบุระ  และ มัธยปุระ  พระราชาของแต่ละรัฐจะสลับสับเปลี่ยนกันขึ้นเป็นพระจักรพรรดิ์ใหญ่... ที่มีอำนาจปกครองทั้งรัฐ  สลับวนเวียนกันทุกๆ 6 ปี



แต่นั่นไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรสักหน่อย



งั้นเรามาเข้าประเด็นกันดีกว่า









อันว่า มีเด็กสองคนซึ่งเป็นฝาแฝดกัน  คนโตคือ ราเมนทร (รา-เมน-ทร) เป็นพี่ชายที่หน้าตาสวยราวกับผู้หญิง  ผมประบ่าสีดำมักจะถูกผูกไว้เป็นปมเล็กๆ ที่ต้นคอ  เขาเป็นคนสงบ  เยือกเย็น  และไม่มีอะไรสำคัญเท่า...เขาเป็นกระเทย!  



จากคำบอกเล่าของน้องสาวฝาแฝด  นั่นคือ รามินทรา (รา-มิน-ทะ-รา) ทำให้เราทราบได้ว่า  เธอกับพี่ชายอาจจะสลับตัวกันตอนที่พระราชินีแห่งศิรยนครมีพระประสูติกาลทั้งสองมา  เธอมีหน้าตาสวยราวกับผู้หญิง (ก็แน่ล่ะเพราะเธอเหมือนพี่ชาย)  ผมยาวสลวยสีดำยาวถึงพื้นถูกถักไว้เป็นเปียแซมดิ้นทอง  หากแต่ความจริง...เธอชอบอะไรทุกอย่างที่ผู้ชายทำได้ อาทิ การฟันดาบ  ศิลปะการปล้ำกับวัว ที่พี่ชายกระเทยไม่เคยคิดจะแตะต้อง!



และบัดนี้... คุณน้องสาวตัวดีกับพี่ชายกระเทยกำลังหัวเสียกันอย่างมาก  เพราะถูกพระจักรพรรดิผู้เป็นบิดา (อยู่ในตำแหน่งพระจักรพรรดิต่อไปได้อีก3ปี) ส่งเสียแกมบังคับให้ไปเรียน ณ โรงเรียนของปราชญ์และโรงเรียนของขุนนาง



ถ้าเป็นอย่างนั้น  ความลับที่พี่ชายเป็นกระเทยคง...เก็บไว้ไม่อยู่  เพราะคุณพี่ชายเล่นฟันสุนัชสักตัวยังไม่ลง



และความลับที่พระน้องนางอ่านบทสวดสรรเสริญยังจบเล่มไม่ได้...ก็คงจะแตกเหมือนกัน



ทั้งคู่เลยตัดสินใจ  สลับตัวกัน  ให้รู้แล้วรู้รอด













<::><::><::><::><::>











สายลมพัดโหมต้นไม้สูงใหญ่ให้ปลิวไหว  เมฆดำลองครึ้มมาตามแรงลม  ฟ้าแลบแปลบๆ อยู่ไกลๆ ฝูงนกที่เกาะอยู่ในรังบนต้นไม้พากันโผบินฮือ  มิใช่เพราะเสียงฟ้าร้อง  หาเป็นเพราะสองศรีพี่น้องที่แอบคลายไปตามแนวพุ่มไม้เตี้ยที่สะดุดกึกเพราะนึกว่าถูกจับได้



“รามิน  จะไปไหน” เสียงกระซิบแผ่วเบาของเด็กชายข้างหลังใต้เสื้อคลุมสีเทาหม่น



“พี่  พูดดังๆ หน่อยสิ!” น้องสาวตะโกนแข่งกับเสียงลมแรง



“จะไปไหน!”



“โถ้! ก้อไปร้านแปลงโฉมนอกกำแพงไง!”



“ห๊า! เธอรู้ทางออก...”



“เจ้ามณีรัตนามันพาไป” รามินหันไปมองเจ้าสุนัขน้อยขนดำขลับที่กำลังซุกดมกลิ่นเดิมอย่างเอาเป็นเอาตาย  แค่พี่ชายเห็นหน้าเจ้าตูบก็ต้องขยาด



“สุนัข! รามินไปเก็บมาจากไหน”



เป็นที่รู้กันว่าพี่ชายเกลียดสัตว์หน้าขนมากที่สุด  รามินส่ายหน้าอย่างอ่อนละหน่ายเมื่อราเมนหันหน้าไปขู่เหย็งๆ แข่งกับหมา



“พี่อย่าดูถูกมันสิ  มณีรัตนาเป็นแสงสร่างที่ประทานสู่เจ้าหญิงน้อยเลยนะ”



“แสงสว่าง! เธอนี่...”  ไม่ทันจะเทศนาจบเสียงน้องสาวก็ขัดขึ้น  



“น่านไง!  ช่องนั้นน่ะ  อยู่หลังคอกม้าพอดี...ทำไมฉันลืมไปได้น้า”  ว่าแล้วน้องสาวก็คลานดุ่มๆ เข้าไปในพุ่มไม้ทึบ  



ตอนนั้นพี่ชายอยู่เหนือลมจึงไม่ได้กลิ่นขี้ม้า  แต่พอเข้าไปใกล้ๆ พ่อหนุ่มน้อยรักสะอาดถึงกับถอยรูดโบกมือไปมาอย่างรับไม่ได้



“พี่...สนใจมนตรามหาเทพ  หรือว่าเลือด”



พอโดนคำขู่เจ้าฟ้าชายจึงจับเสื้อคลุมปิดรูจมูก  คลานตามก้นสัตว์โลกสี่ขาไป  หมามณีรัตนาที่รอท่าอยากแก้แค้นคนที่บังอาจมาแหง่งใส่มันได้โอกาสขยับก้นแล้ว...



ปรู้ด...





************





ร้านที่เจ้าน้องสาวหมายถึงคือเพิงเล็กๆ ที่ส่งเสียงเอียดอาดแข่งกับสายลมที่ทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ  รามินอุ้มมณีรัตนาน้อยเดินยิ้มร่า  ตามมาด้วยพี่ชายที่แทบจะฆ่า*หมาบ้าตัวนั้นถ้าไม่ถูกน้องห้ามไว้



\"พี่ อย่าเข้าใกล้ เหม็นกลิ่นตด!\"



เจ้าหญิงเสด็จอาดๆ เข้าไปนั่งที่แคร่เล็กๆ ที่มีเสี้ยนเสียดแทงขาอ่อนคนนั่งได้เจ็บแสบ  พี่ชายยืนพิงเสาแล้วยืนแทบไม่ทันเพราะเพิงทำท่าจะจะล้มลงทันตา



“มีอะไรให้รับใช้” เสียงแหบแห้งดังมาตามลมทำให้ผู้มาใหม่สะดุดหายใจเฮือก  รามินฉีกยิ้มก่อนแจ้งความต้องการ



“เราต้องการสลับตัวกัน  เท่าไหร่ไม่อั้น  แค่เนียนเป็นพอ”



เจ้าของร้านคือชายแก่หลังค่อมที่ย่องออกมาจากเงามืดของเพิง  เขาส่งเสียงหึหึในลำคอตลอดเวลาก่อนส่งสัญญาณให้ลูกค้าท้งสองคนเดินเข้าไปในกระท่อมข้างๆ เพิง



รามินวางมณีรัตนาลง  แล้วหันไปลากมือพี่ชายเข้าไปในกระท่อม



ลูกดอกอาบยาพิษซัดฟ้าวสู่ต้นคอเจ้าฟ้าชาย  หากประตูปิดปัง  ลูกดอกค้างเติ่งอยู่บนประตูฟางก่อนหลุดปลิวไปตามแรงลม







************





ประตูฟางปิดลงพร้อมๆ กับเสียงลมแรงที่หายไปเหลือเพียงเสียงหวีดสูง  เจ้าของร้านจุดเทียนในตะเกียงก่อนหันกลับมามองตาเป็นประกาย



“นี่...ถ้าพี่จำไม่ผิด  คงเป็นลานมนตรา...\"  พี่ชายสำรวจพรมเล็กๆ ที่กางอยู่บนกระท่อม  แม้ลวดลายดวงดาวหกแฉกจะจางหายไปบ้าง  แต่สายตาแหลมคมของกระเทยก็ยังจำได้ดี



ชายหลังค่อมค้นหาอุปกรณ์บางอย่างจากในบไม้



“รามิน  หรือว่าเขาจะเป็นพ่อ...”



สายฟ้าฟาดสว่างวาบ  ราเมนอ้าปากค้างพร้อมๆ กับพี่ชายหลังค่อมเงยหน้าขึ้นนพร้อมของบางอย่างในมือ



เปรี้ยง!!!!!!!!!!  



พอปรับสายตาได้  เด็กชายก็อ้าปากค้างอีกรอบ



“นั่นล่ะที่จำเป็น  พ่อเฒ่า!”  รามินตะโกนอย่างยินดี  “ยกทรงเสริมเต้าพิเศษ  เหมาะสำหรับพี่...”



พี่ชายรับยกทรงเสริมเต้าพิเศษมาลอง  ในใจล่ะนึกเสียดายที่...ตาเฒ่านี่ไม่มีเวทย์มนตร์เสียหน่อย



ต่อจากนั้นเจ้าฟ้าชายก็ถูกตกแต่งด้วยวิกผมยาว  กางเกงในเสริมบั้นท้าย  ตลับแป้งและลูกกลิ้งกันกลิ่นสาบ  รวมทั้งห่อฝ้าประหลาดที่เจ้าตัวไม่คิดจะเปิด



“ผ้าอนามัย!” น้องสาวประกาศก้อง  “ไม่รู้ว่าใช้ยังไงเหมือนกันแต่เคยเห็นของแม่นม”







ตามมาด้วยสิ่งของเป็นกิโลสู่น้องสาวที่กำลังจะกลายเป็นชาย  ดูเหมือนเจ้าตัวจะโวยวายเป็นพิเศษเมื่อเจ้าของร้านเสนอให้ตัดผมเปียยาวถึงเอวของเธอให้เหมือนกับพี่ชายด้วย







*************





“อ๊าก! ผมสวยของฉ้าน...” รามินที่บัดนี้เป็นเป็นราเมนสมบูรณ์แบบพล่ามไปมาระหว่างทางกลับที่พัก  หันขวับไปดูหัวพี่ชายที่บัดนี้มีเปียยาวของเธอเป้นวิกไปเรียบร้อยแล้ว  ดูเหมือนเจ้าของหัวจะพออกพำอใจเปียนี่เป็นพิเศษด้วย



“กลับไปข้าจะตัดให้สั้น  แบบนั้นจะดูเหมือนผู้ออกบวชมากขึ้น”



“อย่าน้า!!!!!!\" รามินมองพี่ชายแล้วก็นึกขำ



\"ขำอะไรของเธอ\"



\"โถ่...พูดถึงพี่ก็สวยดีนะ...\"



\"หืม! สวยหรอ\"  พี่ชายยิ้มน้อยๆ ใบหน้าล่องลอย



\"เฮ้ย! จะบ้าหรอ  เราเป็นผู้ชายนะ!\"



\"อ้าว  เพิ่งรู้\"  น้องสาวโผล่พรวดออกไปนอกพุ่มไม้  พอดีกับที่ฝนหลงฤดูสาดโครมลงมา  



\"ตกได้เวลาจริงๆ \" น้องสาวบ่นก่อนจับมือพี่ชายวิ่งตุลัดๆ ฝ่าสายฝน



ฟ้าว!!!!!



\"อันตราย!\" รามินผลักพี่ชายล้มลงก่อนกลิ้งตัวหลุนๆ ไปหลังพุ่มไม้  ราเมนรีบหยิบวิกที่เปื้อนโคลนขึ้นมาสวมหัวก่อนวิ่งไปหลบหลังต้นไม้  



ลูกดอกอาบยาพิษอีกดอกพุ่งเข้าปักเนื้อไม้เฉียดเป้าหมายไปนิดเดียว



รามินจับดาบ(ของพี่ชาย) แน่น  ในใจมีเพียงความคิดเดียว



...ลอบทำร้าย  รัชทายาทแห่งศิรยนคร...



ใคร!













*~*~*~*~*~*~*~*~*~*