ไฟสวาทมาเฟีย

“ถ้ากล้าก็ยิงเลย” แววตาตื่นตระหนกของปิ่นแก้วทำให้วิลเลี่ยมก้าวเข้าไปหาอย่างระวัง

“ฉันยิงจริง ๆ นะ” ปิ่นแก้วรู้สึกว่าทั้งปากและมือตัวเองสั่นไม่หยุด

“ก็ยิงเลย ยิงมา” วิลเลี่ยมกระโจนเข้าหาทันทีที่สบโอกาส และปิ่นแก้วก็ตกใจเกินกว่าจะคุมสติตัวเองให้นิ่ง นิ้วที่สอดอยู่กับไกปืนกดทันทีที่อีกฝ่ายถลาเข้ามา

“ปัง!!” เหมือนทุกอย่างจะหยุดนิ่งอยู่กับที่ วิลเลี่ยมรู้สึกชาและเจ็บในเวลาต่อมา เลือดไหลออกมาจากมือที่กุมบาดแผลไว้ ร่างสูงค่อย ๆ ถอยร่นลงไปนั่งบนปลายเตียง

“ฉัน...ฉัน...” วิลเลี่ยมหรี่ตามองหน้าตื่นตกใจของปิ่นแก้ว

“คุณกล้ายิงผม” คนโดนยิงคล้ายจะรำพึงกับตัวเองมากกว่า ปิ่นแก้วทิ้งปืนในมือ หันรีหันขวางทำอะไรไม่ถูก ยิ่งเลือดที่ไหลออกมาไม่หยุดทำให้กลัวว่าอีกฝ่ายจะตาย

“ฉัน...ฉันไม่ได้ตั้งใจ คุณอย่าเพิ่งตายนะ ฉันจะเรียกรถพยาบาลให้”