คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่7 กลับมาหาฉันทีได้ไหม
กลับมาหาฉันทีได้ไหม
ตอนที่7 กลับมาหาฉันทีได้ไหม
"โอ้ย!! ขากูหักไหมเนี่ย!"
ไอ้เจมส์โวยวายเสียงลั่นห้องมีเฟรมนั่งหัวเราะกับการถูกทำร้ายร่างกายของเพื่อนตรงโซฟารับแขก ผมไม่สนใจคนที่มีสายน้ำเกลือระโยงระยางเลือกที่นั่งบนเตียงผู้ป่วยได้ก็ทิ้งน้ำหนักตัวลงไปเต็มแรงแล้วผลก็เป็นแบบที่เห็น
"แบบนี้ท่าทางจะหงุดหงิด โดนเด็กทิ้งหรือไงวะพี่" ไอ้เฟรม ไอ้!
"ปากแมวนะมึง น้องไม่เคยทิ้งกู"
"อ่าว จริงว่ะ นี่เดานะเนี่ย" ผมลุกจากเตียงคนป่วยแล้วหันไปกวาดเท้าเคลียร์พื้นที่ยึดโซฟาตัวใหญ่คนเดียว ปล่อยให้เฟรมมันลงไปคลำก้นกบกับพื้นแล้วกัน
"นี่จริงเหรอพี่ ที่เขาลือกันว่าพี่แอบซุกสาวที่ไหนไม่ยอมบอก" อ่อ ข่าวที่ลือกันทั้งชั้นปี ผมแอบโล่งใจที่พวกมันคิดแบบนั้น
"ตกลงคนนี้จริงจังเหรอครับเดือนคณะ"
"กูกับเขาเป็นพี่น้องกัน..."
"ถุยยย พี่น้องกันถึงขั้นต้องมานั่งงิดเพระถูกทิ้งเนี่ยนะ?"
"ใครถูกทิ้งวะ?" เสียงหนึ่งดังผ่านประตูที่เปิดอ้าออก พร้อมกับร่างของอ้นที่หอบของเยี่ยมคนป่วยเต็มสองมือ
"มึงรู้ได้ไงว่าไอ้เจมส์นอนโรงพยาบาล" ผมเอ้ยปากถามพลางใช้เท้าสะกิดให้เฟรมลุกไปช่วยพ่อมันจัดของ อ้นรู้ แสดงว่าต้นก็ต้องรู้สิในเมื่อสองคนนี้ไปต่างประเทศด้วยกัน
"กูใคร กูอ้นนะเว้ย"
"แล้วมึงกลับมาได้ไง กำหนดการมันอีกตั้งเดือนนึงไม่ใช่เหรอ" ผมเอ่ยถาม พยายามเบี่ยงประเด็น
"ป๋าเรียกกูกลับมาจัดการเรื่องมรดกนิดหน่อย ว่าแต่ตกลงใครถูกทิ้ง" มันยังไม่ลืม พอๆกับไอ้ตัวเวิ่นที่พร้อมจะเผยเรื่องชาวบ้านหมด
"พี่เต๋าว่ะพี่ ถูกสาวที่ไหนไม่รู้ทิ้ง นี่รุนแรงขนาดต้องมาทำร้ายร่างกายคนอื่น อาการหนักนะนี่พูดเลย"
ไอ้อ้นมันจ้องหน้าผมนิ้งแล้วก็กระโดดขึ้นไปนอนเบียดกับคนป่วยที่นั่งขัดสมาธิบนเตียง
"เขาทิ้งมึงหรือมึงทิ้งเขาก่อน" ประโยคแรกแม่งก็เล่นกูเลย
"กู..."
"ตกลงมึงชอบเขา แค่เล่นๆ หรือว่า...เอ็นดู"
"กูไม่รู้"
"มึงแค่หลงหรือเปล่า นานไปก็เบื่อเหมือนเคย"
"ไม่ใช่!" ผมตอบได้เต็มปากเต็มคำว่าไม่ใช่แค่หลงน้อง
"ไม่มีเขามึงอยู่ได้ไหม?"
"....มันก็ต้องได้สิวะ" ทุกคนต้องมีชีวิตของตัวเองทั้งนั้น ต้องอยู่ให้ได้เพื่อนครอบครัว เพื่อคนที่เขารักเรา
"งั้นนับแต่วันนี้ไปมึงไม่ต้องไปเจอเขาแล้ว ตัดขาดกันไปเลย ทางใครทางมัน ไม่ต้องกินข้าวด้วยกัน ไม่ต้องคอยรับคอยส่ง ไม่ต้องตามใจ ไม่ต้อง..เล่นด้วยเหมือนเคย" ผมเงยหน้าจากมือตัวเองขึ้นสบตากับอ้น บางอย่างในแววตาบอกกับผมว่าอ้นมันรู้ รู้ว่าคนๆนั้นของผมคือใคร
"กูทำไม่ได้ กูรักน้อง"
"งั้นมึงก็ต้องรู้ว่าควรทำยังไง จะปล่อยเขาไป หรือรั้งเขาไว้ในอ้อมกอด มึงรู้ตัวดีที่สุดนะเต๋า" ผมกำลังยิ้ม ยิ้มให้กับอ้น เจมส์ และเฟรมก่อนจะลุกไปแกะข้าวของใส่จานด้วยอารมณ์ที่สดใสเกินปกติ
"ตกลงพี่สองคนคุยเรื่องเหี้ยไรกันวะ" เฟรมมันถามด้วยสีหน้างงๆแต่ผมเองก็เลือกที่จะไม่ตอบแล้วปล่อยให้มันสงสัยต่อไป
พ่อกับแม่กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ เวลากำลังจะล่วงเข้าวันใหม่ ผมพาตัวเองตรงสู่ห้องแสนคุ้นแคยแล้วก็ต้องขมวดคิ้วสงสัยกับสงสว่างที่ลอดออกมา
ขยับกายช้าๆเพื่อเปิดประตูเข้าไปเบามือแล้วก็ต้องยืนนิ่งค้างมองภาพตรงหน้าด้วยความรู้สึกหลากหลาย
บนพื้นห้องมีสีช็อกกระจัดกระจายตรงหน้าเด็กน้อยที่หลับฟุบไปกับพื้นเย็นเยียบจากเครื่องปรับอากาศ ผมย่อตัวลงช้าๆก่อนจะช้อนเอาคนหลับขึ้นแนบอกเพื่อพาไปยังเตียงนุ่ม แต่เขากลับปรือตาตื่นขึ้นมาเสียก่อน
“พี่เต๋ากับมาแล้วเหรอครับ”
“ครับ” น้องมองหน้าผมนิ่งๆ ตาเรียวยังลืมได้ไม่เต็มที่เพราะแสงจ้าที่สาดเข้า แต่เขาก็พยายามที่จะหาอะไรบางอยาง
บางอย่างที่เกิดจากความตั้งใจของเขา เพื่อมอบให้ผม...
“น้องคชาให้พี่เต๋า สวยไหมๆ นี่พี่เต๋า นี่น้องคชา” ภาพวาดฝีมือเด็ห้าขวบคือผู้ชายตัวสูงคนหนึ่งที่นิ้วป้อมชี้ว่าเป็น “พี่เต๋า” เดินจูงมือกับเด็กผู้ชายตัวเล็กในชุดอนุบาล.... “น้องคชา”
“พี่เต๋าสอนน้องคชาเขียนหน่อยสิครับ น้องคชาจะเขียนว่าพี่เต๋ากับน้องคชา ดีไหม” เด็กน้อยบนตักหันมายิ้มให้ผมเสียเต็มแก้มพร้อมในมือที่ถือสีช็อกไว้
“ได้สิครับ” ผมกุมมือเขา ค่อยๆพาลากเป็นเส้นโค้งงอเขียนชื่อเราสองคนบนกระดาษแผ่นนั้น
ผมหันมองนาฬิกาที่ล่วงเข้าวันใหม่มาไม่กี่นาที
“น้องคชารู้ไหม...นี่เป็นของขวัญวันเกิดที่ดีที่สุดของพี่เลยนะ” ผมจูบลงบนเรือนผมนุ่ม น้องทำหน้าแปลกใจก่อนจะเอ่ยบอก
“งั้นพรุ่งนี้เช้าเราตื่นไปใส่บาตรกันนะครับ ตอนวันเกิดน้องคชาคราวนู้นนนนน คุณแม่ก็พาไป”
นี่จะเป็นวันเกิดในรอบหลายปีที่ผมตื่นเช้ามาทำดีแทนการโต้รุ่งยันเช้ากับก้วนเพื่อนและวงเหล้า
เพราะน้อง....
เพราะน้องเป็นเด็กน่ารัก เขาถึงเปลี่ยนผมได้มากมายขนาดนี้
“งั้นพรุ่งนี้เช้าเราไปช่วยกันทำอาหารนะครับ”
“อื้อ!” น้องพยักหน้าแรงจนผมเส้นเล็กกระจายก่อนจะทิ้งตัวนอนลงบนเตียง
“พี่เต๋าต้องรีบไปอาบน้ำนะครับ น้องคชาจะหลับรอ”
แตะจูบเหนือเปลือกตาที่หลับพร้อมทั้งใบหน้ายังระบายยิ้มของน้องหลายที
ขอบคุณ
ขอบคุณนะครับ...
ที่ยังรอพี่เต๋า
“แล้วเจอกันพรุ่งนี้ครับ น้องคชาเด็กดีของพี่เต๋า”
To be con.
อย่าแปลกใจทำไมมาสั้น แล้วเจอกันนะคะ รีดเดอร์คนดีของไรเตอร์ ฮ่าๆๆๆๆ
เกือบกลับมาแต่งไม่ทันแน่ะ รีบมาถึงมาที่สุด ไว้จะรีบมาต่อตอนต่อไปนะคะ
สุขสันต์วันเกิดเต๋าค่ะ
อ่านฟิคให้สนุกนะคะ
ด้วยรัก
จาก... ณ
ความคิดเห็น