คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่4 ปิดเทอม 2/2
ตอนที่4 ปิดเทอม 2/2
ปิดเทอมใหญ่ทั้งทีการออกไปเที่ยวพักผ่อนจะกับเพื่อนฝูงหรือครอบครัวถือเป็นเรื่องที่พบเห็นได้ทั่วไปเช่นเดียวกับผมตอนนี้ที่ปรารถนาจะขับรถเล่นเรื่อยเปื่อยอย่างไร้จุดหมาย...รู้ตัวอีกที ผมก็มาจอดรถเทียบถนนหน้าสิ่งคู่บ้านคู่เมืองคู่จังหวัดเสียแล้ว เลยถือโอกาสอันดีนี้แวะกราบฝากเนื้อฝากตัว
เป็นหลานย่าโม
จุดธูปถวายพวงมาลัยกราบกราน ขอพรอธิษฐานให้สมดั่งใจหมาย งั้นผมจะขอให้เจอเนื้อคู่มาอยู่ข้างกาย
“โอ๊ะ!” กำลังหลับตาตั้งใจขอพรแล้วก็ต้องสะดุ้งเฮือกเพราะความร้อนที่หยดลงบนแขน ผมตั้งใจจะหันไปจัดการเจ้าของเปลวเทียนนี้ซักหน่อยแล้วก็ต้องตาโตรอบสองในช่วงเวลาไม่ถึงสามวิ
“พี่เต๋า!”
“คชา!”
“ขอโทษนะครับ คชาไม่ได้ตั้งใจจริงๆ...” เขาเอ่ยบอกเสียงอ่อยแล้วก็อธิบายต่ออีกยืดยาวว่ามาไหวย่าโมกับญาติๆแล้วตัวเองอยากลองจุดธูปเทียนเองบ้างเลยขอแกมดื้อจนต้องยอมตามใจ จากคนที่เบียดเสียดผลออกมาเลยกลายเป็นว่าทิ้งหยดความร้อนลงบนแขนผมเหมือนเหตุการณ์เมื่อครู่นี้
ทำไมถึงให้เด็กถือธูปเทียนเองแบบนี้นะ ถ้าครั้งนี้ไม่ใช่ผมแต่เป็นคชาที่โดนเปลวเทียนนี้แทนจะทำยังไง
“น้องคชา....อ้าว เต๋า”
“คุณน้าสวัสดีครับ” ผมรีบหันไปทักทายก่อนจะอุ้มเจ้าตัวเล็กไว้ในอ้อมแขน เขาดูร่าเริงสดใส รอยยิ้มหวานอาบเต็มแก้ม คงเหมือนกับในใจผมตอนนี้
“บังเอิญจริงๆ มาเที่ยวเหรอ?”
“อ่า...ประมาณนั้นครับ” จริงๆผมมีจุดหมายต่างหาก
“คุณแม่ครับ น้องคชายังไม่อยากกลับบ้าน น้องคชาอยากไปเที่ยวกับพี่เต๋า”
“ไม่เอาลูก รบกวนพี่เขาเปล่าๆ นี่มาเที่ยวกับเพื่อนกับแฟนหรือเปล่าไม่รู้นะ” คุณน้าท่านขยิบตาล้อเล่น แต่น้องผมชักจะไม่ล้อเล่นด้วย
“พี่เต๋ามากับแฟนเหรอครับ?!” ตัวแค่นี้รู้จักแฟนแล้วเหรอ ใครสอน!
“ป่าวครับ พี่เต๋ามาคนเดียว มาหาน้องคชาไง” อากาศร้อนนะครับวันนี้
“ถ้างั้นพี่เต๋าพาคชาไปเที่ยวนะครับ...นะ”
สุดท้ายเราเลยตกลงปลงใจ เอ่อ...ตกลงกันว่าจะไปปิกนิกแบบที่น้องดูในละครมาเมื่อคืน เด็กดีเขาอยากสูดอากาศเย็นจากสายลมเบาริมสระน้ำ มีเป็ดแม่ลูกแหวกว่ายไปมาและกินขนมใต้ต้นไม้ใหญ่ ผมก็ไม่ขัดใจน้องแวะซุปเปอร์ตุนของกินแล้วมุ่งหน้าสู่สวนสาธารณะสงบร่มรื่นทันที
“เดี๋ยวถ้าเรากินเสร็จแล้วไปนั่งเรือถีบๆๆๆกันนะครับ”
“ได้ครับ แต่ต้องกินให้หมดนี่นะ” เขาขมวดคิ้วแล้วก็จำใจพยักหน้าหากยังเขี่ยผักออกจากแซนวิชทีละน้อยไม่ให้ผมรู้ตัว
“กินผักด้วยครับ”
“แต่ผักมันไม่อร่อย...พี่เต๋ากินแทนไม่ได้เหรอครับ”
“ไม่ได้ครับ ต้องหัดกินไว้ ไม่งั้นวันหลังจะไม่มากินด้วยนะ” เด็กสมัยนี้ตามใจมากไม่ได้นะครับ อะไรขืนได้ก็ต้องขืน เอ้ย! ขู่กันบ้างเพื่อสุขภาพของคนที่เรารัก
“นี่ไง...กินแบบนี้” ผมบอกแบบนั้นแล้วก็หยิบแครอทซอยชิ้นน้อยที่ติดตรงมุมปากเล็กมากินให้เขาดู เข้าของแก้มใสมองตามตาปริบๆแล้วก็ยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมาก่อนจะหยิบผัดใบเขียวขึ้นมาแปะมุมปากตัวเองแล้วยื่นหน้าให้ผม
คุณรู้ไหมครับว่าน่ารักขนาดไหน...
ผมไม่รู้จะบรรยายยังไง
แต่รอยยิ้มกับแก้มใสๆและสายลมอ่อนที่ผัดเส้นผมนุ่มบางเบานั้นมันสะกดจิตให้ผมเอื้อมมือไปหยิบผักชิ้นนั้นป้อนเข้าปากตัวเองอีกครั้ง
คชายังคงทำแบบเดิม คราวนี้เป็นข้าวโพดจากสลัดที่แปะตรงมุมปากซ้าย..
ผม....
ใจของผมมันสั่น...สั่นจนเอื้อมมือออกไปไม่ไหว
ที่ทำได้คือเอนกายเข้าหาเขา สอดมือประคองท้ายทอยเล็กแล้วส่งปลายลิ้นของตัวเองตวัดไล้แตะดูดกลืนข้าวโพดตรงมุมปากหวานกับแนวแก้มหอม กดรอยชื้นซ้ำๆเพื่อลบน้ำสลัดออกให้แล้วก็ต้องตกใจผงะออกแทบจะทันที
ผมทำอะไรลงไป! !
To be con.
ณ สนามเด็กเล่น ตอนที่5
Talk : สวัสดีนักอ่านที่น่ารักทุกท่านอีกเช่นเคยค่ะ เมื่อวานก็ลง วันนี้ก็ลง มาวันละนิดอย่าเพิ่งเบื่อกันน๊า... พาร์ทนี้สั้นหน่อยนะคะ สัญญาว่าพาร์ทหน้าจะยาวกว่านี้เพราะดูเหมือนคุณพี่เลี้ยงจะต้องเศร้าซะแล้ว (หืม???) อยากให้ติดตามมากๆ ความน่ารักของน้องคชายังไม่หมด ความสับสนของพี่เต๋าก็เพิ่งเริ่ม เอาใจช่วยให้เต๋ากินเด็ก เอ้ย! หักห้ามใจไม่ทำร้ายเด็กกันด้วยนะคะ
*อยากบอกว่า อ่านคอมเม้นท์แล้วชื่นใจมากๆ แต่ละคนนี่เหมือนจะห้ามพี่เต๋าแต่ไม่เลยนะ ฮ่าๆๆๆ (อย่าแซวคนอ่านนนน) อยากคุยกับรีดเดอร์เยอะๆแต่กลัวจะเบื่อ เอาเป็นว่าขอให้สนุกกับฟิคและอย่าลืมติดตามกันด้วยนะคะ
ด้วยรัก
จาก...ณ
ความคิดเห็น