คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่4 ปิดเทอม 1/2
ตอนที่4 ปิดเทอม 1/2
ผมกำลังจะบ้าตายอยู่แล้ว ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะติดใครได้มากมายขนาดนี้ คิดถึงจนไม่รู้จะทำยังไง ไม่มีสิทธิ์ห้ามสักคำเพื่อรั้งไว้ไม่ให้เขาไป หงุดหงิดตัวเอง ว้าวุ่นใจจนต้องต่อสายตรงไปหาเพื่อนซี้
((อะไรของมึงเนี่ยเต๋า โทรมาหากูตอนบ่ายสองเนี่ยนะ))
“กูไม่ไหวแล้วอ้น”
((ไม่ไหวก็ไปเอาออกสิมึง ทำไม่เป็นหรือไง))
“เชี่ยยยยยยย!!!! ไม่ใช่แบบนั้นกูกำลังถูกทิ้ง! !”
((ห๊ะ ! ! ใครทิ้งมึง? !”))
“.....คือ...กูโดนน้องทิ้ง”
((เดี๋ยวๆ น้องไหน??)) ผมก็มีอยู่น้องเดียวมันจะถามอะไรนักหนาวะ!
“น้องคชา....”
((ไอ้เต๋า! ! ! ! !)) มันแหกปากเรียกชื่อผมเสียงดังลั่นแล้วก็ตามมาด้วยค่ำด่าอีกชุดใหญ่ อะไรวะ นี่เพื่อนโดนทิ้งนี่ไม่สนใจกันบ้างเลย เสียใจนะเว้ย!
“มึงไม่เข้าใจกู”
((ใครจะไปเข้าใจมึง...ไหนลองเล่ามาซิว่าน้องคชาทิ้งมึงไปไหน)) ผมสูดหายใจลึก นี่มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆนะครับ
“คืองี้ว่ะอ้น น้องคชาของกูปิดเทอม คุณน้าเลยพาไปอยู่บ้านที่โคราช มึงคิดดู ว่ากูต้องโดนน้องทิ้งเกือบสามเดือนเลยนะเว้ย”
ผมกดตัดสายรวดเร็วระดับนี้ไม่ต้องคำนึงเรื่องมารยาทกันแล้วครับ ไอ้อ้นมันด่ารัวถึงความไร้สาระของผมยาวเหยียดนี่แว่วๆว่าจะประชุมสายลากไอ้พวกที่เหลือมาร่วมด่าด้วยกัน ใครจะไปอยู่ให้มันด่า ยอมชิ่งมาเลียแผลใจคนเดียวดีกว่า
วันเหงาๆช่วงบ่ายผมเลยใช้ชีวิตฟุ้งซ่านที่เหลือไปกับการเดินห้างสรรพสินค้า ตั้งใจว่านอกจากจะดูหนังแล้วจะหาอะไรกินต่ออีกหน่อย ผู้ชายหล่อมากเดินห้างคนเดียวไม่ใช่เรื่องแปลกครับ ก็คนที่อยากให้มาเดินด้วยกันไม่อยู่เดินคนเดียวนี่แหล่ะดีที่สุด ไม่ต้องหาใครมาแทนที่เพราะนอกจะเป็นไปไม่ได้แล้วยังไม่คิดจะทำด้วย
บันไดเลื่อนพาขึ้นชั้นในส่วนที่เป็นโซนโรงหนัง แวะดูตารางและรอบฉายแล้วก็สะดุดกับหนังการ์ตูนเรื่องหนึ่ง ผมชั่งใจอยู่ครู่ก็ตัดใจ ไม่ดูดีกว่า รอให้หนังออกแล้วซื้อ DVD ไปดูกับน้องสนุกกว่าเยอะเลย ดูไปฟังเสียงเล็กๆคุยงุ้งงิ้งไปมีความสุขเป็นไหนๆ
เลี้ยวออกจากโรงหนังเดินผ่านร้านค้าแบรนด์ดังไปเรื่อย แวะร้านนู้นออกร้านนี้รู้ตัวอีกทีผมก็มาหยุดอยู่ในร้านอาหารญี่ปุ่นร้านประจำ หยิบของในถุงขึ้นมาดูระหว่างรออาหารแล้วก็ได้แต่ยิ้มอยู่คนเดียว ทั้งเสื้อทั้งกางเกงไซส์เล็กดีสะอาดตาสลับบางตัวที่สดสัยสมวัยรอคนกลับมาใส่อยู่เต็มไปหมด จินตนาการภาพน้องหมุนตัวอวดชุดให้ดูแล้วน่ารักจนอดคิดถึงไม่ได้
อยากเจอเร็วๆจังนะ...
ตอนนี้แค่ได้ยินเสียงก็ยังดี...
เจ้าตัวเล็กจะจำเบอร์ที่ผมสอนให้ท่องได้หรือเปล่า...
อาหารมื้อนั้นไม่ได้อร่อยอย่างที่เคยกิน ใช้เวลาละเลียดอยู่ได้ไม่นานก็ต้องตัดใจขับรถออกจากห้างดังมุ่งหน้ากลับบ้านตัวเอง หยิบมือถือขึ้นมาเช็กแล้วก็ต้องรีบหาสายชาร์ตเพื่อต่อลมหายใจแบตให้มันรันตัวเองขึ้นมาทำงานอีกครั้งแล้วก็ต้องตกใจกับมิสคอลหลายข้อความ
เบอร์ที่โทรเข้าเป็นเบอร์บ้านแปลกตาแต่ผมก็ยินดีจะโทรกลับเพื่อรับรู้ว่าแรงเต้นในหัวใจของตัวเองมันกระหน่ำจนเรียกความเย็นเยียบให้ซับตรงต้นคอ
((สวัสดีคร้าบบบบบบบบบ))
เสียงแบบนี้
“สวัสดีครับ...พี่เต๋าเองนะครับ” ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่งแล้วก็ส่งเสียงสดใสกลับมาให้ใจชื้น
((พี่ต๋าววววว เย้ๆๆ พี่เต๋าจริงๆด้วย น้องคชาโทรหาตั้งนานแน่ะ โทรไปนะก็มีเสียงผู้หญิงคนนึงบอกกับคชาว่า เลขหมายที่ท่านเรียกอะไรซักอย่าง แล้วก็บอกให้น้องคชาโทรใหม่อีกครั้ง คชาก็โทรไปอีก เขาก็บอกแบบเดิมอีก โทรไปตั้งหลายครั้งเขาก็บอกแบบเดิม เพื่อนพี่เต๋าเหรอครับ))
คุณครับ ผมกลั้นยิ้มจนปวดแก้มไปหมดแล้ว
เด็กน้อยพาซื่อที่ไม่รู้ว่าเสียงผู้หญิงที่ว่าเป็นสัญญาณตอบรับอัตโนมัติ พยายามทำตามที่เขาบอกซำแล้วซ้ำเล่า ผมสัญญากับตัวเองเลยว่าจะไม่ปล่อยให้แบตมือถือหมดอีกแล้ว
“พี่เต๋าขอโทษครับ มือถือพี่เต๋าดับไปตอนไหนก็ไม่รู้ นี่ค่ำแล้วทำไมเด็กดียังไม่นอนอีกครับ?” เขาเงียบไปแล้วก็ตอบเสียงอ่อนกลับมาให้คนฟังใจหายเล่น
(( น้องคชานอนไม่หลับครับ คิดถึงพี่เต๋า อยากนอนกับพี่เต๋า))
คุณครับ....ช่วยเอาโซ่ล่ามผมที ก่อนที่จะคว้ากุญแจรถแล้วขับไปโคราชเดี๋ยวนี้!
To be con
ตอนที่4 ปิดเทอม 2/2
Talk :: มาแล้วๆๆๆ ขอโทษนะคะที่มาต่อช้ามาก แล้วมาแบบกระปิดกระปอยอีก เดี๋ยวที่เหลือจะรีบมาต่อน๊า ไว้เจอกันตอนหน้าค่ะ (รีบมารีบไปสุดๆ)
ขอให้เพลิดเพลินกับฟิคนะคะ
สุขสันต์วันเต๋าคชาค่ะ <3
ด้วยรัก
จาก...ณ
ความคิดเห็น