คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ตอนที่11 ระหว่างเรา
ตอนที่11 ระหว่างเรา
เหนือกลุ่มเมฆบนท้องฟ้าจับเค้ามวลไอหนาสีขมุกขมัวน่ากลัวว่าอีกไม่กี่นาทีต่อมามันคงเทสายน้ำเย็นกระหน่ำให้ผู้คนที่เดินนอกร่มกำบังได้เปียกปอน
"ฝนจะมาตกอะไรตอนนี้เนี่ย" เสียงเด็กหนุ่มข้างบ้านแว่วมาให้ได้ยินก่อนจะปรากฏเจ้าตัวที่มือหนึ่งประคองกระเป๋าหนัง อีกมือถือร่มสีฟ้าสดใสเตรียมพร้อมรับมือกับธรรมชาติในเช้าวันใหม่
"รีบไปกันเถอะ เดี๋ยวจะเปียกนะ" พี่ชายเร่งแต่คนเป็นน้องยังมัวเลาะเล็มกับนมกล่องใหญ่ ทั้งที่กินนมก็เยอะ แต่ตัวนิดเดียว
"พี่เต๋ากำลังคิดว่าคชากินนมไปก็เปล่าประโยชน์ใช่ไหมล่ะ" เอ้า แค่มองก็โดนหาเรื่อง
"พี่เปล่านะ แต่คิดว่าถ้าไม่รีบออกจากบ้านตอนนี้ ถึงจะมีร่มแต่ต้องเปียกแน่"
"ไปๆๆๆรีบเลย" คนเพิ่งรีบคว้าขนมปังอีกชิ้นแล้วรีบเข้าไปนั่งในรถคาดเซฟตี้เบลท์เรียบร้อย
"เมื่อกี้ทานข้าวไม่อิ่มหรือครับ กินเก่งจังเลย"
"อิ่ม แต่อยากกินอีก กินเยอะแค่ไหนพี่เต๋าก็เลี้ยงไหว คชารู้.....แล้วก็รู้ด้วยว่าเย็นนี้พี่เต๋าจะมารับคชาไปเลี้ยงฉลองเปิดเทอม"
"แบบนี้เค้าเรียกมัดมือชกนี่นา" แต่ผมก็เต็มใจนะ
เราขับรถไกลจากโรงเรียนเก่าแค่สิบนาทีก็ถึงที่หมาย เด็กนักเรียนม.ปลายเต็มไปหมด แต่คนไหนก็ไม่น่ามองเท่าเด็กที่นั่งอยู่ข้างผม
"คชาไปแล้วนะครับ"
"ตั้งใจเรียนนะ อย่ามัวแต่เล่นโทรศัพท์ รู้ไหม"
"ไม่รับปาก ถ้าง่วง" น้องยักคิ้วส่งสายตาท้าทาย น่ารักแบบนี้ใครจะดุต่อไปไหว
"พี่เต๋าปลดล็อกรถสิครับ คชาจะลงแล้ว"
"ลืมอะไรไปหรือเปล่า?"
น้องยิ้มรู้ทัน ก่อนจะส่งตัวมากดปลายจมูกโดงกับข้างแก้มผมให้ชื่นใจได้ครึ่งหนึ่ง อยากขออีกครึ่งจากแก้มใสบ้างแต่กลัวจะสายตั้งแต่เปิดเทอมวันแรก
ความสุขก็แบบนี้แหล่ะครับ มักเกิดขึ้นในช่วงเวลาแสนสั้นเสมอ
...………………
จะว่าตื่นเต้นก็ไม่เชิงกับหวาดหวั่นก็ไม่น่าจะใช่ คชาเลือกที่นั่งริมหน้าต่างเกือบหลังเพราะมุมดีสุด หยิบมือถือขึ้นมาสไลด์จอดูก็เห็นข้อความจากพี่ชายข้างบ้านให้เบาใจ
- โชคดีนะครับเด็กดี มีอะไรโทรหาพี่ได้ตลอดเวลานะ ขอให้สนุกกับเพื่อนๆครับ -
"นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ สงสัยจะหวานหยดกับผู้ชายคนเมื่อเช้าอยู่". เสียงหนึ่งลอยเข้าหูให้ต้องเงยหน้ามองแล้วคชาก็ได้พบกับอริตลอดกาลตั้งแต่แข่งบอลแล้วทีมเขาชนะตอน. ม. ต้น
"ไอ้เอก!"
"จุ๊ๆๆ. เรียกที่รักไม่เพราะเลยนะครับน้องแคชช่า" มือเล็กกำเครื่องมือสื่อสารแน่นจนขึ้นเป็นรอยกดสีซีดบนฝ่ามือ ข่มใจนับเลขเหมือนที่เคยทำและคิดว่ามันจะได้ผล ไม่สนเสียงหมูหมาที่มันลอยมาจากที่นั่งด้านหลังเยื้องออกไป โชคดีที่เพื่อนคนอื่นๆเริ่มทยอยเข้ามาในห้อง โชคดีที่เจ้าของร่างโปร่งบางและเสียงหวานใสดังขึ้นมาดึงสติเขา
"ตรงนี้ว่างไหม? เรานั่งได้หรือเปล่า?"
“ได้.....”
“เธอชื่ออะไร เราชื่อมุก”
“อ่า...หวัดดีมุก เราคชา”
น่ารัก
คชาบอกตัวเองได้แค่คำว่า “น่ารัก”
อย่างน้อย ในเรื่องร้ายๆที่ต้องเรียกห้องเดียวกับพวกแก๊งค์ไอ้เอก คชาก็ยังได้เจอเรื่องดีๆกับคนที่นั่งข้างๆอยู่บ้าง
“มุก...กลับบ้านยังไง เราไปส่งไหม?” อีกไม่กี่ก้าวจะถึงประตูโรงเรียนที่นักเรียนต่างทยอยเดินออกเพื่อกลับบ้าน คชาเลยอดเป็นห่วงเพื่อนใหม่ไม่ได้
“ไม่เป็นไร วันนี้พ่อเรามารับ คชาล่ะกลับยังไง?”
“......พี่ชายเรามารับน่ะ เอางี้ดีกว่า เดี๋ยวเรารอคุณพ่อเป็นเพื่อนมุกก่อน”
ภาพชายหญิงสองคนตรงทางเท้าหน้าโรงเรียนน่ามอง....แต่ไม่ใช่สำหรับผมที่ได้เห็นจากในรถ อาจเป็นแค่เพื่อนกัน ไม่มีอะไรมากกว่านั้น แต่ในใจผมกำลังร้องบอกว่ากลัวเหลือเกิน กลัวว่าวันนั้นจะมาถึงในเร็ววันนี้
เสียงเคาะกระจกดึงให้ผมหลุดออกจากภวังค์ถึงได้รู้ว่าภาพตรงหน้าลายหายไปเหลือเพียงร่างเล็กในชุดนักเรียนยืนรอให้ผมปลดล็อกประตูให้ น้องยิ้มแย้มสดใสดูตื่นเต้นเมื่อเข้ามานั่งเคียงกันในรถ "พี่เต๋า คชามีเพื่อนใหม่ น่ารักมากกกกกกกกกกก" "โห นี่ท่าทางจะมากจริงๆนะ ถ้าพิมพ์คงมี ก.ไก่ เยอะน่าดู ใช่คนที่คชาเพิ่งส่งขึ้นรถเมื่อกี้หรือเปล่า" "พี่เต๋าเห็นเหรอ!! เป็นไง น่ารักไหมๆ" ผมพยักหน้ารับ พยายามปกปิดรอยยิ้มฝืนเหลือเกินของตัวเองพร้อมกับสายตาที่อาจบอกความรู้สึกกับน้องไว้ภายใต้แว่นกันแดดสีชาทั้งที่ความเป็นจริงแล้วอากาศช่างหมองหม่นเหลือเกิน ไม่มีแดด ไม่มีไออุ่น เหมือนกับผมตอนนี้ ที่แสงสว่างมันเลือนลางซะจนแทบมองไม่เห็น ระยะทางจากโรงเรียนไปร้านอาหารตลอดเวลาจวบจนกลับถึงบ้านมีแต่เรื่องราวของน้องกับโรงเรียนใหม่ ซึ่งแน่นอนว่าผมอยากฟัง หากแต่ในบทสนทนาของเรามีใครคนหนึ่งเข้ามาเพิ่มเติมอยู่เสมอ มันไม่ได้มีแค่เราแล้วหรือครับ มันไม่ได้มีแค่พี่เต๋ากับน้องคชาแล้วหรือครับ บอกพี่ที... "วันนี้....พี่เต๋าไม่ต้องไปส่งคชาก็ได้ครับ" หัวใจของผมเหมือนมันจะหมดแรง หวิววาบคล้ายร่างกายและความรู้สึกไร้การควบคุมจนต้องพิงตัวไว้กับรถ กุญแจในมือร่วงลงพื้นจนน้องต้องก้มลงเก็บให้ "พี่เต๋าไปทำงานเลยก็ได้ครับ ต่อไปนี้....คชาจะลองไปโรงเรียนเอง คชาโตแล้ว ไม่อยากรบกวนพี่เต๋าด้วย" อ่า..... ผม..... "พี่เต๋าไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ คชาจะไลน์บอกทุกความเคลื่อนไหวเลย นะๆๆๆ" "ถ้ามีอะไรแปลกๆ ต้องโทรหาพี่ทันทีนะ" "ครับ!" พี่เต๋าไม่เคยทิ้งน้องคชา สุดท้ายแล้วผมก็ขับรถตามหลังรถเมล์แล้วแอบจอดไว้ก่อนจะเดินตามเขามาถึงหน้าโรงเรียน แน่นอนว่าน้องไม่รู้ เด็กดีของผมทำอย่างที่บอกจริงๆ น้องรายงานทุกอย่างที่เห็นแม้กระทั่งแมวสีแปลกตาข้างทางพร้อมรูปแนบมาด้วย น้องน่ารัก จนถึงตอนนี้น้องก็น่ารักที่สุดสำหรับผม "คชา!" เสียงเรียกส่งผลให้ผมต้องแอบหลังต้นไม้ใหญ่ เด็กผู้หญิงคนที่เห็นเมื่อวานโบกมือให้น้องก่อนที่ทั้งคู่จะเดินเข้าโรงเรียนไปด้วยกัน -ถึงโรงเรียนแล้วบอกพี่ด้วยนะ- Read คือคำตอบที่ผมได้รับพร้อมกับที่เห็นน้องเก็บไอโฟนลงกระเป๋ากางเกงเพราะมันเป็นส่วนเกินของคนสองคนไปแล้ว หน้าที่ของผม จบลงแล้ว To be con สวัสดีนักอ่านที่น่ารักค่าาาาามาต่อแล้วนะ มีใครยังจำได้ไหมว่าเรื่องมันเป็นยังไง 5555 แล้วพบกันนะคะ. เรื่องจะเข้มข้นขึ้น เราน่ารักมุ้งมิ้งกันมานานแล้ว มันหมดเวลาแล้ว!!!!! วะฮะฮ่าาาาา. (โดนถีบ) แล้วพบกันค่ะ ด้วยรัก จาก...ณ
ความคิดเห็น