แฮร์รี่เวร(กรรม)

ลำดับตอนที่ #4 : นายมันบ้าไปแล้ว...เดรโก

ฮอกวอตส์

เสียงลมหายใจของใครกัน ? ......ใครหายใจรดต้นคอเรา ? .........ทำไมเตียงเรามันถึงนิ่มผิดปรกติ ? ............ใครกอดเรา ? ...........ใครหน้าไหนวะ ?............

แฮร์รี่พยายามฝืนลืมตาสู้แสงแดด  แล้วกวาดสายตามองไปรอบๆ “ ห้องใคร ” แฮร์รี่สังเกตเห็นเฟอร์นิเจอร์สวยหรูมากมายภายในห้องทำจากไม้โมกสีดำขลับทั้งห้อง“ ไม่ใช่ห้องเราแน่ๆ”เฟอร์นิเจอร์แต่ละชนิดมีสัญลักษณ์รูปงูสีเงินติดอยู่ด้วย “ ห้องใครวะ” แฮร์รี่  เออจริงสิเมื่อกี้รู้สึกเหมือนกับว่ามีใครนอนอยู่ข้างๆ

แฮร์รี่หันไปมองดูข้างก็พบกับ “ เดรโก มัลฟอย ”

“ มัลฟอย  ฉันมาทำอะไรอยู่ที่นี่หนะ?”แฮร์รี่เขย่าตัวมัลฟอย

“ อะไร ” มัลฟอยละเมอกลับ

“ เฮ้ย ตื่นมาเดี๋ยวนี้เลยนะ ” แฮร์รี่ฉุน

“ มีอะไรก็ว่ามา ” มัลฟอยยังดื้อนอนต่อ

“ ลุกเลย ” แฮร์รี่ประคองตัวมัลฟอยลุกขึ้นนั่งทั้งๆที่มัลฟอยยังไม่ลืมตาด้วยซ้ำ

“ ก็ได้ ” มัลฟอยลืมตาขึ้นมาอย่างไม่เต็มใจ

“ ข้อแรก - - ฉันมาอยู่ห้องนายได้ยังไง ” แฮร์รี่จ้องมัลฟอยเขม็ง

“ ก็ฉันพามาอะดิ ” มัลฟอยกึ่งหลับกึ่งตื่นในอ้อมแขนของแฮร์รี่

“ ข้อสอง - - แกพาฉันมาทำไม มัลฟอย ” แฮร์รี่ยังคงจ้องมัลฟอยอย่างเอาเป็นเอาตาย

“ ก็ฉันหึงนายเรื่องเมื่อวาน  ก็เลยพานายมานอนด้วย ” มัลฟอยเริ่มสะลึมสะลือ

“ ตื่นสิ  ไอ้เวร   แล้วแก...แกแก้ผ้าฉันทำไม” แฮร์รี่เค้นคำตอบจากมัลฟอย

“ ฮะ  อะไรนะ  ฉันไม่ได้ทำนะ” คราวนี้มัลฟอยลืมตาขึ้นโพลง

“ แล้วนี่อะไร  นายก็ด้วย  แก้ผ้าทำไมวะ” แฮร์รี่ชักไม่แน่ใจว่ามัลฟอยจะเปลี่ยนเป็นคนใหม่  หรือยังเป็นคนเดิมที่ชอบแกล้งเค้าอยู่

“ เออ  ฉันขอโทษ  แฮร์รี่ - - ฉันไม่ได้ตั้งใจ - - ก็ฉัน....ฉัน....ฉันรักนายแฮร์รี่  นายไม่เข้าใจหรอก  นายไม่เคยรู้สึกเลย  ไอ้การที่ฉันทำตัวเป็นศัตรูหมายเลขหนึ่งกับนายก็เพราะฉันต้องการให้นายสนใจฉันบ้าง  ไอ้การที่ฉันแกล้งนายแต่ละครั้ง  ฉันทำไปเพราะรักนาย  แต่นายกลับไม่เคยสนใจฉัน  นายกลับไปรักยัย โช แชง  นั่นไม่ไม่เคยเห็นฉันในสายตาเลยใช่มั้ย ” ความในใจของมัลฟอยพรั่งพรูออกมาโดยไม่อาจสกัดกั้นได้

“ มัลฟอย  นายรักฉันหรอ ” แฮร์รี่ทวนคำๆนั้นอย่างไม่แน่ใจ

“ อย่ามาแกล้งพูดกับฉันแบบนี้สิ  ฉันรู้นายเกลียดฉันมาแค่ไหน ” แฮร์รี่ชักไม่แน่ใจ

“ ฉันรู้แฮร์รี่  อย่าปิดกั้นตัวเอง  ยอมรับเถอะ  ว่านายก็ชอบฉันไม่น้อยไปกว่าที่ฉันชอบนายเลย ” มัลฟอยเริ่มยุแฮร์รี่

“ ใครไปชอบนาย  ฉันรู้มัลฟอย  นายพยายามหาเรื่องฉันใช่มั้ย ” แฮร์รี่สวนกลับมัลฟอยทันที

“ แฮร์รี่  ยอมรับตัวเองเถอะ ” เดรโกเริ่มเอามืออุ่นลูบไปที่หน้าอกเปลือยเปล่าของแฮร์รี่

“ นี่  นายท่าจะบ้าไปแล้วนะมัลฟอย  อยู่ดีๆก็มากบอกรักชั้น  เราก็ผู้ชายทั้งคู่นะ  มามุขไหนเนี่ย ” แฮร์รี่ทำหน้าฉงน

“ แฮร์รี่  อย่าล้อเล่นได้มั้ย  ชั้นซีเรียสนะเนี่ย ” เดรโกทำหน้าจริงจัง

“ ชั้นไม่พูดกับนายแล้ว  ท่าจะบ๊องนะนายเนี่ย เหอๆ” แฮร์รี่เอื้อมมือมาขยี้ผมเดรโกเบาแล้วก็เดินเปลือยไปห้องน้ำในห้องส่วนตัวของเดรโก ( มีห้องเดรโกมีห้องเดียว  อันเนื่องมาจากนายลูเซียสจอมเรื่องมาก & หัวสูง ) เดรโกได้แต่นั่งมองร่างเปลือยเปล่าของแฮร์รี่ที่กำลังเดินมุ่งหน้าไปยังห้องน้ำ

“แฮร์รี่ เอ่อ......คือว่า.......เอ่อ.........หน้าท้องนายอะ  นายมีพุงตั้งแต่เมื่อไหร่กัน  ชั้นเห็นหุ่นนายเนี๊ยบมาตลอดเลยหนิ ” เดรโกเพ่งเลงไปที่หน้าท้องของแฮร์รี่อย่างสงสัย

“ ชั้นก็ไม่รู้เหมือนกัน  เมื่อวานมันยังแบนราบและอุดมไปด้วยกล้ามเนื้อล่ำๆอยู่เลยน๊า  นายก็เห็นใช่มั้ยเดรโก ” เดรโกหน้าแดงนิดๆก่อนจะตอบว่า “ ใช่ ”

“ ช่างมันเหอะ  ชั้นไม่สนหรอก  เดี๋ยวชั้นไปซิทอัพซัก 300 สอง สาม วันก็คจะแบนราบและอุดมไปด้วยกล้ามเนื้อเหมือนเดิมแล้วหละ  งั้นชั้นไปอาบน้ำก่อนนะ  มีเรียนภาคพิเศษ คือ หมายความว่าโดนกักบริเวณกะสเนปอะ  ไปอาบน้ำก่อนนะ ” แฮร์รี่พูดรัวเร็วๆ  ก่อนจะเดินทิ้งไปให้เดรโกนั่งโง่อยู่บนเตียงเหมือนเดิม

“ ชั้นว่าวันนี้ชั้นมีแผนแล้วหละ  ชั้นจะลองไปถามแม่ดู ” เดรโกหันหน้ามาพูดกับกล้องที่กำลังถ่ายทำอยู่

( * หมายเหตุ  เจ๊นาร์ซิลซ่า  หม่าม๊าของเดรโก มัลฟอย  อันที่จริงเจ๊แกจบมาทางแพทย์   พักหลังเบื่อที่จะเดินเชิดคออยู่ที่บ้าน  ก็เลยของบประมาณจากลูเซียสมาเปิดคลินิกที่ฮอกสมีดก์)

***************************