แฮร์รี่เวร(กรรม)

ลำดับตอนที่ #3 : นายทำงี้มันหมายความว่าไง

ตรอกไดแอกอน

“ แฮร์รี่..ฉันว่านายยังเจ็บอยู่นะ.....เอางี้ละกัน..นายไปดื่มบัตเตอร์เบียร์ที่ร้านบาร์แถวนี้รอฉันก่อนนะ  ถ้าฉันซื้อของเสร็จแล้วฉันจะกลับมาเจอนายนะ  อย่าไปไหนละ”มัลฟอยกำชับแฮร์รี่

“ ก็ได้ ”แฮร์รี่หน้าบึ้ง

“ไปละ” แล้วมัลฟอยก็เดินจากแฮร์รี่ไป  ทิ้งให้แฮร์รี่อยู่กับความวุ่นวายภายในร้าน  แฮร์รี่เริ่มกวาดสายตามองดูภายในบาร์แห่งนี้ซึ่งตกแต่งแปลกมาก  ตกแต่งด้วยธงชาติประเทศต่างๆ  และก็มีรูปทีมควิดดิชทีมต่างๆด้วย  แต่แล้วสายตาของแฮร์รี่ก็ต้องไปหยุดลงบนใบหน้าใบหน้าหนึ่งที่เค้าท์เตอร์  “ โช ” แฮร์รี่เผลออุทานออกมาอย่างลืมตัว  แล้วแฮร์รี่ก็เริ่มเดินจ้ำอ้าวเข้าไปหาจุดหมายตรงหน้าอย่างเลื่อนลอยเหมือนดังต้องมนต์  พอมารู้ตัวอีกทีก็รู้สึกเหมือนว่ามีเสียงเรียกชื่อของเขามาจากที่ไหนไกลๆซักที่

 “ แฮร์รี่ ” โชแชงจ้องหน้าแฮร์รี่อย่างเอาเป็นเอาตาย

“ แฮร์รี่  แฮร์รี่  เธอเป็นอะไรรึเปล่า ”

“ ฉันหรอ  เออ..ไม่เป็นไรนี่ ” แฮร์รี่ตอบพลางมองดูรอบๆตัว

“ อ้าวแล้วฉันมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไงเนี่ย  เมื่อกี้ฉันยังอยู่ตรงโน้นอยู่เลย ” แฮร์รี่พูดพร้อมกับทำมือบุ้ยใบ้ไปทางมุมร้านทางตรงข้าง  อันที่จริงแล้วเค้าทำเพื่อกลบเกลื่อนความอายต่างหากละ

“ อ้าว  แล้ววันนี้วีรบุรุษอย่างเธอมาทำอะไรที่นี่ละ  แผลหนะ หายดีแล้วหรอ” โชแชงอมยิ้มนิดๆเมื่อเห็นใบหน้าของแฮร์รี่เปลี่ยนเป็นสีชมพูจัด

“ เออ..... มันก็  เออ..มันก็ไม่เป็นไรแล้วนี่  แล้วฉันไปเป็นวีรบุรุษตั้งแต่เมื่อไหร่หรอ”แฮร์รี่ทำหน้าฉงน

“ อ้าว ! ก็เมื่อวานไงที่นายทำให้อังกฤษชนะบัลแกเรีย  นายรู้มั้นว่านายหนะเป็นซีกเกอร์ที่เก่งที่สุดในโลกเลย” โชหน้าแดงระเรื่อ

“ ไม่เกินไปหน่อยมั้ง  วิกเตอร์ ครัม เก่งกว่าฉันตั้งเยอะ ” แฮร์รี่มีท่าทางเคอะเขิน พลางเกาหัวหยิกๆเพื่อกลบเกลื่อนความอาย

“ ฉันว่านายหนะ เจ๋งสุดๆเลย – จะว่าอะไรมั้ยถ้าฉันจะชวนนายไปเที่ยวฮอกสมี้ดตอนที่โรงเรียนอนุญาตหนะ....เออ  แต่ถ้าไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรนะ” โชเริ่มตะกุกตะกักกับคำพูดของตัวเองพลางแกว่งแก้วเล่น  ใบหน้าของโชตอนนี้แดงพอๆกับผมของรอนเลยละมั้ง

“ คงจะไม่ได้นะ - -  เพราะแฮร์รี่รับนัดคนอื่นไว้แล้ว ” เสียงหนึ่งดังขึ้นข้างหลังแฮร์รี่ เดรโก มัลฟอย  บัดนี้ใบหน้าของเดรโกฉายแววโกรธ  คิ้วขมวดจนจะติดกันอยู่แล้ว  ฟันขบกันแน่นจนเห็นรอยกรามนูนขึ้นมา

“ แฮร์รี่- -ทำไมนายทำแบบนี้ละ ” มัลฟอยกัดฟันพูด  แต่เสียงนั้นกลับดังอยู่ในลำคอ

 “ ฉันทำอะไร” แฮร์รี่ใบหน้าก็แดงด้วยความโกรธไม่แพ้กันกับมัลฟอย  ดวงตาสีเขียวสดใสบัดนี้เหมือนมีไฟลุกโชติช่วงอยู่ภายใน

“ กลับไปกับฉัน - - เดี๋ยวนี้ ” มัลฟอยตะคอกใส่แฮร์รี่พลางกระชากแขนแฮร์รี่

“ ไม่ ” แฮร์รี่จ้องตามัลฟอยไม่กระพริบ

มัลฟอยลากแฮร์รี่ออกมาจารกบาร์นั้น

“ นายเป็นบ้าไปแล้วรึไง  ฉันไปทำอะไรให้นาย มัลฟอย ” แฮร์รี่ตะโกนใส่หน้ามัลฟอย

“ อย่าให้ฉันต้องใช้กำลัง แฮร์รี่  ตามฉันมาดีๆ” มัลฟอยพยายามสกัดกั้นอารมณ์ตัวเอง

“ ถ้านายกล้า  ก็เอาสิ มัลฟอย ” แฮร์รี่พูดพลางเอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ ( ตอนมาหลุดมา  แฮร์รี่เอาติดตัวมาด้วย )

“ สะลีปติโก ” มัลฟอยเสกคาถาใส่แฮร์รี่ทันที  แฮร์รี่ล้มลงไปกองกับพื้นแล้วหมดสติไปทันที

 “ นายมันก็แค่นี้แหละ แฮร์รี่ ”มัลฟอยแสยะยิ้มพร้อมทั้งอุ้มแฮร์รี่ขึ้นบาดบ่า  แล้วก็เดินกลับไปทิ้งให้โชตกตะลึงอยู่กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อกี้

***********************
 เหอๆ เหอๆ  แล้วจะเกิดอะไรขึ้นต่อละเนี่ย