คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 4 The angel in my mind...
“แฮรี่!! มัลฟอยมัน...!!” เสียงตะโกนปนเสียงหอบหายใจ
ของเด็กหนุ่มในชุดนักควิดดิชบ้านกริฟฟินดอร์
เรียกความสนใจของแฮรี่ที่กำลังนั่งตัดแต่งขนไม้กวาดให้หันไปทางที่มาของเสียง
“มัลฟอย...มันทำไม...” แฮรี่วางไม้กวาดรุ่นล่าสุดที่บิดาเพิ่งส่งมาเป็นของขวัญลงกับโต๊ะ
ดวงตาสีเขียวเข้มมีแววหวาดกลัว...ว่าคนที่ถูกเอ่ยชื่อ...
จะเป็นอะไรที่มากไปกว่าคำว่า ‘ ปางตาย’ อีกหรือไม่...
“พ่อของมัลฟอยมารับตัวมันกลับ...แล้ว...บอกว่า...บอกว่า” คนพูดยังไม่หยุดหอบ
“บอกว่าอะไรเล่า!!” แฮรี่เริ่มหงุดหงิด...
“บอกว่า...บอกว่าจะให้มัลฟอยลาออก!!!” เด็กหนุ่มพูดออกมาได้ในที่สุด
“.........” แฮรี่เม้มปากแน่น...ลาออกจากโรงเรียนงั้นเหรอ...
แฮรี่ก้มลงมองมือทั้งสองข้างของตนเอง
มือ...ที่ผลักมัลฟอยซึ่งพุ่งตัวเข้ามาหมายทำร้ายเข้า....
มือ ...ที่ผลักมัลฟอยไปทางไอ้แท่งเหล็กบ้าๆนั่น...
มือ...ที่ผลักมัลฟอย ให้ไปพบกับจุดหักเหของชีวิต...
นี่....มันเป็นความผิดเขาหรือไม่น่ะ....
-----------------------------------------------
-------------------------------------
-----------------------------
“พ่อ...ผมจะไปอยู่ที่ฝรั่งเศส...” เด็กหนุ่มวัย 13 ปี เอ่ยขึ้นเบาๆ
พลางหันหน้าครึ่งที่มีผ้าพันแผลอยู่ มาทางบิดา
“แล้วแต่แกเถอะ...” ผู้เป็นบิดาพูดอย่างไม่สนใจสักเท่าไหร่
เขาเองก็เบื่อกับลูกชายคนนี้...ที่วันๆ เอาแต่สนใจกับการสีไอ้ไวโอลินบ้าๆนั่น
ไม่รู้ว่าใครสอนให้ลูกชายเขาเล่นไอ้ของเล่นขยะๆ ของพวกมักเกิ้ล
มากกว่าจะมาเล่าเรียนวิธีการทรมานมักเกิ้ล
ที่เป็นกิจกรรมยอดนิยมของคนในตระกูลมัลฟอย
“จะไปเมื่อไหร่ก็บอกมา...จะให้คนไปส่ง แล้วหาที่อยู่ให้...”
อย่างน้อยเสีย ความเป็นพ่อ เป็นลูกก็ตัดไม่ขาดอยู่ดี
“ผมจะไปพรุ่งนี้....” เด็กหนุ่มตอบเบาๆ
เบือนหน้าไปมองหน้าต่างที่อยู่ข้างเตียงที่ตนนอนอยู่
เสียงสะบัดชายผ้าคลุมอย่างไม่พอใจ พร้อมๆกับเสียงปิดประตูดังปัง
แทนคำตอบจากผู้เป็นพ่อ
“...............” มัลฟอยยันตัวเองลุกขึ้น...ก่อนจะเดินช้าๆไปยังสิ่งที่วางอยู่ตรงมุมห้อง...
เขาหยิบไวโอลินขึ้นมาอย่างทะนุถนอม....
นิ้วเรียวยาวลูบไปตามสายเส้นบางอย่างแสนรัก...
ก่อนจะแตะปลายนิ้วลงบนเส้นแต่ละเส้น...
เขาหลับตาลงช้าๆ...มือขวาหยิบคันชักวางลงบนเส้นไวโอลินเบาๆ
เสียงกังวาลแสนเศร้า จากแผ่วเบา เริ่มดังขึ้น เมื่อคันชักเริ่มเลื่อนไปมา...
ริมฝีปากเรียวบางเม้มแน่น...ขณะที่มือยังบรรเลงเพลงไปเรื่อยๆ
........ภาพเด็กหญิงในชุดราตรีสีขาวบริสุทธิ์ผุดขึ้นในห้วงสำนึก.......
ดวงตากลมโตสีน้ำแก่ ระยิบระยับสดใส
เสียงกังวาลไพเราะเอื้อนเอ่ยอย่างน่าเอ็นดู
“พ่อค่ะ!! หนูไปก่อนนะค่ะ...เจอกันที่งานน่ะค่ะ! ” เธอหัวเราะคิก
ก่อนจะวิ่งถลาออกไปจากห้อง
“อย่าวิ่งสิลูก...ทำตัวเป็นเลดี้หน่อย...” ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างๆเขา หัวเราะเบาๆ
“คืนนี้มีงานเลี้ยงวันเกิดท่านเค้าส์พอตเตอร์น่ะ ชั้นต้องไปเล่นไวโอลินให้ในงาน...”
เขาหันมาบอกเด็กชายที่นั่งอยู่ข้างๆ
“เอาล่ะ...ไหนมาดูสิ...เธอเล่นได้ขนาดไหนแล้ว....”
เขาโน้มตัวลงมาจ้องดูเด็กชายผมบรอนด์ ที่กำลังจับไวโอลินด้วยท่าทีเก้ๆกังๆ
“เดรโก...ไวโอลินก็เหมือนผู้หญิงน่ะ...จับอย่างถนอม...แต่ว่าต้องมั่นคง...”
ชายหนุ่มเลื่อนมือเขาให้ตรงกับตำแหน่งที่สมควร
เด็กหนุ่มทำหน้าตางุนงง พยายามจะเข้าใจกับประโยคที่เพิ่งได้ยิน
“ถ้าเธอเล่นได้เก่งเมื่อไหร่...ชั้นจะยกไวโอลินตัวนี้ให้...ตกลงมั๊ย?” ผู้สอนเอ่ยเบาๆ
“จริงนะครับ คุณกุสตาฟ!!!” เด็กชายพูดอย่างดีใจ
ฉับพลัน!!...ภาพเหล่านั้นก็เลือนลางหายไป มัลฟอยหยุดคันชักกึก!
ตาที่เคยหลับพริ้มยามบรรเลงเพลง ลืมขึ้นอย่างรวดเร็ว....
ภาพที่เห็นในห้วงสำนึกจางหาย เหลือไว้เพียงภาพๆเดียว
ภาพของเด็กหญิงผมหยักศกสีน้ำตาล...ที่กำลังแย้มยิ้มอย่างสดใส...
มัลฟอยวางไวโอลินลงในกล่องอย่างทะนุถนอม....
ก่อนจะหยิบซองจดหมายที่วางอยู่ข้างๆกล่อง ขึ้นมาคลี่อ่านอีกครั้ง
หลังจากที่เขาอ่านมันไปไม่รู้กี่สิบกี่ร้อยรอบ...
ริมฝีปากบางเอ่ยเบาๆ....เหมือนกับจะท่องจำให้ขึ้นใจ....
“ปารีส....โรงละครโอเปร่า ป๊อบปูแลร์......”
--------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น