คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2 The angel of music
“ เฮอร์ไมโอนี่!!! “ เสียงตะโกนเรียกอย่างร่าเริง จากเด็กชายผมสีดำที่ชี้โด่เด่ไปทั่วหัว
ก่อนที่เจ้าตัวจะวิ่งตรงเข้าไปในสวน
“ แฮรี่...” เด็กหญิงผมสีน้ำตาลยาวสยายในชุดราตรีสีขาวสะอาดยิ้มตอบกลับมา
ก่อนจะหัวเราะคิก เมื่อเด็กชายที่กำลังวิ่งอ้าวเข้ามาหา สะดุดก้อนหินล้มลง
จนชุดออกงานสีดำที่เขาใส่เลอะขี้ดิน
“โอย...ตายละ พ่อด่าฉันตายแน่...” แฮรี่รีบลุกขึ้นปัดกางเกง
“ ไม่เป็นไรหรอก...ท่านเค้าส์ไม่ว่าเธอหรอก...” เฮอร์ไมโอนี่ เดินเข้ามาปลอบใจ
ดวงตาสีน้ำตาลกลมโตจ้องมองเด็กชายตรงหน้า
“ อย่ามองฉันงั้นสิ...” เด็กชายหน้าแดง...ก้มหน้างุด
“ทำไมล่ะ?” เจ้าของดวงตาถามงงๆ....
เธอยังไม่เข้าใจหรอกว่า ดวงตาของเธอ ทำให้คนที่จ้องมอง
ร้อนรุ่มจนแทบจะเป็นบ้าได้เลยล่ะ!
แต่ แฮรี่ ก็ไม่ได้บอกความจริงข้อนี้แก่เธอหรอก
“ พ่อเธอจะมาเล่นไวโอลินที่งานวันเกิดพ่อชั้นคืนนี้ใช่มั๊ย?” แฮรี่รีบหาเรื่องชวนคุย
ก่อนที่เขาจะต้องละลายลงไปกองกับสนามหญ้า
“อืม!...เอ่อ...จริงสิแฮรี่...ได้ยินมาว่า เธอจะไปเรียนที่โรงเรียนประจำเหรอ?...”
เฮอร์ไมโอนี่ถามเด็กชายตรงหน้า
เขาก้มหน้าส่ายหน้าเบื่อๆ ก่อนจะตอบ
“อืมใช่...ชื่อโรงเรียน ฮอกวอตส์ น่ะ...ชั้นไม่ค่อยอยากไปเท่าไหร่หรอก...” แฮรี่บ่นอุบอิบ
“อืมน่าแปลกน่ะ พ่อเธอน่าจะส่งเธอไปเรียนที่ฝรั่งเศสน่ะ ก็พ่อเธอน่ะเขา....”
“ใช่...พ่อมีคฤหาส์อยู่ที่ฝรั่งเศส แต่เขาติดแม่น่ะ แม่อยากอยู่ที่อังกฤษมากกว่า ชั้นเลยต้องมาเรียนที่ฮอกวอตส์ แทนที่จะเรียนที่ โบบาตง ”
“แล้วที่ฮอกวอตส์เป็นโรงเรียนแบบไหนเหรอ?....”
เฮอร์ไมโอนี่ถามอย่างสงสัย เพราะไม่เคยได้ยินชื่อโรงเรียนนี้มาก่อน
“เอ่อ....” แฮรี่เริ่มอึกอัก...จะบอกได้ไงละว่า ที่นั่นเป็นโรงเรียนเวทมนต์ ...
นั่นเป็นเพราะเขาได้สายเลือดเวทมนต์จากมารดา
ผู้ซึ่งเป็นลูกสาวคหบดีผู้มั่งคั่งของลอนดอน ซึ่งมีสายเลือดแม่มด
และความจริงในข้อนี้ เขาพยายามปกปิดมันจากความรับรู้ของเด็กหญิงตรงหน้ามาตลอด
เพราะเขาไม่แน่ใจ ว่าเธอจะรับได้...
ว่าจริงๆแล้ว เขาชอบขี่ไม้กวาดบินฉวัดเฉวียนไปมา
มากกว่าขี่ม้าพร้อมถือไม้ไล่ตีลูกกลมๆ
“มันเป็นโรงเรียนกินนอนนั่นแหละ...ไม่มีอะไรมากนักหรอก
มีเรียน เล่นกีฬา ขี่ม้า...น่าเบื่อจะตาย...” แฮรี่บ่ายเบี่ยง
“เหรอ...งั้นชั้นคงเจอเธอน้อยลงละสิ...” เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มเศร้าๆ
...เมื่อรู้ว่าจะไม่ได้เจอเด็กหนุ่มตรงหน้าเป็นปีๆ...
ทั้งที่เขาและเธอ ใช้เวลาด้วยกันมาตลอด ตั้งแต่จำความได้...
“ไม่หรอกน่า.... ‘ เฮอร์มี่น้อย’ กลับบ้านตอนปิดเทอมเมื่อไหร่
ชั้นมาจะมาเล่นกับเธอทุกวันเลย” แฮรี่พยายามปลอบใจ
แทนที่จะพูดว่า ‘ ฉันจะเขียนหาเธอทุกวันเลย...’
เพราะว่า เธอคงตกใจแน่ๆ ถ้าได้รับจดหมายที่มีนกฮูกเป็นผู้นำส่ง
แต่อีกใจหนึ่งเขาก็รู้สึกหวิวๆ
นี่เขาจะไม่ได้เห็นหน้าเด็กหญิงตรงหน้าไปอีกนานอยู่เหมือนกัน
เด็กหญิงตัวเล็กน่ารักผู้มีตาสีน้ำตาลกลมโต
ผมสีน้ำตาลหยักศกเงางามดั่งเส้นไหมต้องแสงอาทิตย์
เด็กหญิงที่เขาเล่นด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก เพราะบ้านอยู่ติดกัน
....เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์...
พ่อของเธอเป็นนักไวโอลินฝีมือดีจากออสเตรีย นาม กุสตาฟ ดาเอ้
แต่กลับให้ลูกสาวใช้นามสกุลของภรรยาชาวอังกฤษ
ที่ถึงแก่กรรมตอนให้กำเนิดลูกสาว...
ชีวิตในวันหนึ่งๆของเขาและเธอ คือการได้มาเล่น และขลุกอ่านหนังสืออยู่ด้วยกันทั้งวัน
บางครั้งก็ฟังเรื่องเล่าอันน่าพิศวงที่บิดาของเธอเล่า
บางครั้งก็ฟังเพลงจากไวโอลินที่บิดาเธอสี ท่วงทำนองอันแสนเศร้า...
และบางครั้ง...เสียงเสนาะใสกังวาลของเธอ ก็ร้องคลอตาม....
“The angel of music sings song in my head…”
แฮรี่ร้องออกมาเบาๆ ก่อนจะจับมือเด็กหญิงตรงหน้า...
“And…. the angel of music sings song in my head….”
เสียงกังวาลของเด็กหญิงร้องคลอไปด้วยกัน
ขณะที่เด็กทั้งคู่เดินไปตามทางเดิน โดยมีเพียงแสงแดดยามเย็นสีม่วงอ่อน ส่องแสงนำทาง.....
....................................................................
.......................................................
.......................................
ความคิดเห็น