ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2 : เธอคนนั้น
Chapter 2 : เธอนนั้น
นิวยอร์ , สหรัอเมริา, 9 p.m
“อา...ีั เอาอีสิ่ะ”เสียราระเส่าอหิสาวที่ทอายอยู่ใ้ร่าำยำอายหนุ่มผมสีบรอน์
เาำลัฟอนเฟ้นไปทั่วร่าเธออย่าำนา หิสาวร้อรวราิ้นพล่านเมื่อเาแทรเ้ามาในายเธอ
“อ๊า...ั้น้อารุ ‘เรโ’ !?!” หิสาวร้อเสียหลอร่าเาแน่น
แ่ไม่มีเสียหลุออาปาอายหนุ่ม เายับายเร็วึ้นเรื่อยๆ นระทั่สิ้นสุวามใร่
‘มัลฟอย’ ่อยๆทิ้ายลนอนหอบหายใน้อยๆ้าหิสาว
“ุเยี่ยมมาเลย...เรโ” หิสาวพู พลิัวมานอนหนุนอมัลฟอย
“ุรู้มั๊ย่ะ...ั้นอบาุั ูลึลับ เยือเย็นแล้ว็ยะโส มันมีเสน่ห์มาเลยน่ะ” หิสาวอออ้อน
มัลฟอยถอนหายใ แล้วพลิัวหันหลัให้หล่อน
‘น่าเบื่อ...นไหน็เหมือนๆันหม ยเว้น...’
“เรโนี่ละ็...” หิสาวระเ้าระหอ
“พอเหอะน่า” มัลฟอยพึมพำน้ำเสียห่าเหิน
“ไม่ยุ่ับุ็ไ้ ฟัเพลีว่า” เธอพู เอื้อมมือไปรีโม
‘She may be the face I can’t forget
A trace of pleasure or reget
May be my treasure or the price I have to pay’
“หยุน่ะ!!!” มัลฟอยสะุ้ลุึ้นนั่ และราวับเวทมน์ เรื่อเสียหยุึ
ทันที เานั่หอบหายใ อารม์เสียสุี
“ไป!!! ลับไปไ้แล้ว” มัลฟอยำราม าลุวาว้วยวามโรธ
“ทำไมล่ะ เรโ” หิสาวใ ัวสั่น ไม่ล้าสบาวาที่เธอิว่ามีเสน่ห์อี่อไป
“ั้นบอว่าออไปเี๋ยวนี่!!!” มัลฟอยะอ หิสาวสะุ้โหย
“แ่...” เธอพยายามวิวอน
“ะไปีๆ หรือะให้ั้นโยนลไป้าล่า” มัลฟอยพูเรียบๆ
แ่วาทีุ่รุ่น้วยวามโรธสื่อวามหมายว่าเาไม่ไู้่ แ่ทำริแน่หายัื้อึ
หิสาวลุึ้นแ่ัวอย่ารนรานและรีบออไปทันที มัลฟอยลุึ้นเินรไปยัห้อน้ำ
เาหมุน็อฝับัว มันปล่อยน้ำเย็นๆออมา เมื่อเอน้ำเย็นมัลฟอย็สบสิอารม์ไ้บ้า
เาปัผมที่เปียน้ำไปให้พ้นหน้า
และใ้หน้ารับสายน้ำเย็นๆอยู่สัพั่อนะปิ็อและเินออมาใสุ่นอน
“โธ่เว้ย...ทำไม ทำไม!!!!”
มัลฟอยพึมพำอย่าราเรี้ยวเมื่อนั่ลบนโฟาหน้าเาผิที่ไฟำลัลุโนราวับเ้นระบำ
เานั่มอไฟในเาผิมันลุโนเหมือนไฟในใเาที่ำลัแผเผาให้เาทุรนทุราย (อ้ว!)
“She…may be the face I can’t forget
A trace of pleasure or reget
May be my treasure or the price I have to pay
She may be the song that summer sings
May be the chill that autumn brings
May be a hundred different things
Within the measure of a day”
เสียเพลั้อสะท้อนไปมาอยู่ในใเา
“ั้นลืมเธอไม่ไ้..ไม่สามารถลืมไ้่าหา” มัลฟอยรุ่นิ แ่นึถึใบหน้า น้ำเสียอเธอ
มัน็นำวามทรมานมาให้เาอย่าแสนสาหัส แล้วยิ่เสียรวราอนเ้าไปในายเธอ ลิ่นายที่เาเยสัมผัส
ริมฝีปาที่เาเยบยี้อย่าระหาย มันทำให้เาทุรนทุรายราวับนเสี้ยนยา (แหวะ เลี่ยน!!)
“เฮอร์ไมโอนี่ เธอมันปีศา...”มัลฟอยพึพำ วาที่เยยะโสลับูเศร้าหมอ
เาพยายามหานมาแทนเธอ แ่ไม่มีใรสามารถแทนที่เธอไ้เลยสัน เา่อยๆลุึ้นเินรไปทีเีย
แล้วล้มัวลบนเียที่ยับยู่ยี่
“เฮอร์ไมโอนี่ เธอทำให้ั้นทรมานแ่ไหน เธอะิบ้ามั๊ย” มัลฟอยพึมพำและ่อยๆหลับาล
______________
นิวยอร์ , สหรัอเมริา, 9 p.m
“อา...ีั เอาอีสิ่ะ”เสียราระเส่าอหิสาวที่ทอายอยู่ใ้ร่าำยำอายหนุ่มผมสีบรอน์
เาำลัฟอนเฟ้นไปทั่วร่าเธออย่าำนา หิสาวร้อรวราิ้นพล่านเมื่อเาแทรเ้ามาในายเธอ
“อ๊า...ั้น้อารุ ‘เรโ’ !?!” หิสาวร้อเสียหลอร่าเาแน่น
แ่ไม่มีเสียหลุออาปาอายหนุ่ม เายับายเร็วึ้นเรื่อยๆ นระทั่สิ้นสุวามใร่
‘มัลฟอย’ ่อยๆทิ้ายลนอนหอบหายใน้อยๆ้าหิสาว
“ุเยี่ยมมาเลย...เรโ” หิสาวพู พลิัวมานอนหนุนอมัลฟอย
“ุรู้มั๊ย่ะ...ั้นอบาุั ูลึลับ เยือเย็นแล้ว็ยะโส มันมีเสน่ห์มาเลยน่ะ” หิสาวอออ้อน
มัลฟอยถอนหายใ แล้วพลิัวหันหลัให้หล่อน
‘น่าเบื่อ...นไหน็เหมือนๆันหม ยเว้น...’
“เรโนี่ละ็...” หิสาวระเ้าระหอ
“พอเหอะน่า” มัลฟอยพึมพำน้ำเสียห่าเหิน
“ไม่ยุ่ับุ็ไ้ ฟัเพลีว่า” เธอพู เอื้อมมือไปรีโม
‘She may be the face I can’t forget
A trace of pleasure or reget
May be my treasure or the price I have to pay’
“หยุน่ะ!!!” มัลฟอยสะุ้ลุึ้นนั่ และราวับเวทมน์ เรื่อเสียหยุึ
ทันที เานั่หอบหายใ อารม์เสียสุี
“ไป!!! ลับไปไ้แล้ว” มัลฟอยำราม าลุวาว้วยวามโรธ
“ทำไมล่ะ เรโ” หิสาวใ ัวสั่น ไม่ล้าสบาวาที่เธอิว่ามีเสน่ห์อี่อไป
“ั้นบอว่าออไปเี๋ยวนี่!!!” มัลฟอยะอ หิสาวสะุ้โหย
“แ่...” เธอพยายามวิวอน
“ะไปีๆ หรือะให้ั้นโยนลไป้าล่า” มัลฟอยพูเรียบๆ
แ่วาทีุ่รุ่น้วยวามโรธสื่อวามหมายว่าเาไม่ไู้่ แ่ทำริแน่หายัื้อึ
หิสาวลุึ้นแ่ัวอย่ารนรานและรีบออไปทันที มัลฟอยลุึ้นเินรไปยัห้อน้ำ
เาหมุน็อฝับัว มันปล่อยน้ำเย็นๆออมา เมื่อเอน้ำเย็นมัลฟอย็สบสิอารม์ไ้บ้า
เาปัผมที่เปียน้ำไปให้พ้นหน้า
และใ้หน้ารับสายน้ำเย็นๆอยู่สัพั่อนะปิ็อและเินออมาใสุ่นอน
“โธ่เว้ย...ทำไม ทำไม!!!!”
มัลฟอยพึมพำอย่าราเรี้ยวเมื่อนั่ลบนโฟาหน้าเาผิที่ไฟำลัลุโนราวับเ้นระบำ
เานั่มอไฟในเาผิมันลุโนเหมือนไฟในใเาที่ำลัแผเผาให้เาทุรนทุราย (อ้ว!)
“She…may be the face I can’t forget
A trace of pleasure or reget
May be my treasure or the price I have to pay
She may be the song that summer sings
May be the chill that autumn brings
May be a hundred different things
Within the measure of a day”
เสียเพลั้อสะท้อนไปมาอยู่ในใเา
“ั้นลืมเธอไม่ไ้..ไม่สามารถลืมไ้่าหา” มัลฟอยรุ่นิ แ่นึถึใบหน้า น้ำเสียอเธอ
มัน็นำวามทรมานมาให้เาอย่าแสนสาหัส แล้วยิ่เสียรวราอนเ้าไปในายเธอ ลิ่นายที่เาเยสัมผัส
ริมฝีปาที่เาเยบยี้อย่าระหาย มันทำให้เาทุรนทุรายราวับนเสี้ยนยา (แหวะ เลี่ยน!!)
“เฮอร์ไมโอนี่ เธอมันปีศา...”มัลฟอยพึพำ วาที่เยยะโสลับูเศร้าหมอ
เาพยายามหานมาแทนเธอ แ่ไม่มีใรสามารถแทนที่เธอไ้เลยสัน เา่อยๆลุึ้นเินรไปทีเีย
แล้วล้มัวลบนเียที่ยับยู่ยี่
“เฮอร์ไมโอนี่ เธอทำให้ั้นทรมานแ่ไหน เธอะิบ้ามั๊ย” มัลฟอยพึมพำและ่อยๆหลับาล
______________
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น