Harry Potter Fanfiction:Darkness in my heart:Malfoy&Hermione

ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1 : การเริ่มต้น

Chapter 1 : การเริ่มต้น

หญิงสาวอายุราว17ปี ผมหนาหยักศกสีน้ำตาลยาวถึงกลางหลัง
ดวงตาสีน้ำตาลสดใสกำลังมองอยู่ที่จดหมายจากเพื่อนรักของเธอ


เฮ้...เฮอร์ไมโอนี่
เราเจอกันที่ตรอกไดแอกอนตอน 5 โมงเช้าน่ะ ชั้นอยู่ที่บ้านโพรงกระต่าย ที่นี่สนุกมากเลย
แล้วเธอจะมาพักที่นี่ 5 วัน ก่อนเปิดเทอมใช่ป่ะ แล้วเจอกันน่ะ อ้อ...รอนฝากความคิดถึงมาด้วยน่ะ

รัก....

แฮรี่ พอตเตอร์
ป.ล เจอกันที่ร้านตัวบรรจงและหยดหมึกนะ


เฮอร์ไมโอนี่พับจดหมายเก็บไว้ในลิ้นชัก จากนั้นก็นำเสื้อผ้าออกมาจัดใส่กระเป๋าเดินทาง

“เฮอร์มี่เสร็จรึยังลูก” เสียงนางเกรนเจอร์เอ่ยขึ้น
“เสร็จแล้วค่ะ จะไปแล้วค่ะ” ร่างโปร่งระหงเดินลงมาตามบันได พร้อมกับหิ้วกระเป๋าเสื้อผ้าและกระเป๋าใส่หนังสือที่แทบจะขาดออกจากกันเพราะใส่หนังสือมากเกินไป
“มาพ่อช่วยจ๊ะ”
“ขอบคุณค่ะพ่อ”
“เฮ้อ...เอาละ ไปกันเถอะ”นายเกรนเจอร์หอบหลังจากยกบรรดากระเป๋ายัดใส่ท้ายรถ และแล้ว
ครอบครัวเกรนเจอร์ก็มุ่งหน้าสู่ร้านหม้อใหญ่รั่ว 
เมื่อมาถึง นายเกรนเจอร์ก็ยกสัมภาระลงมาให้ลูกสาว
“ขอบคุณค่ะพ่อ”
“เฮ้อ....โชคดีน่ะลูก” นายเกรนเจอร์พูดขณะใช้แขนปาดเหงื่อที่หน้า
“ดูแลตัวเองด้วยน่ะจ๊ะ”นางเกรนเจอร์กล่าว
“ค่ะ ดูแลตัวเองด้วยเหมือนกันน่ะค่ะ”เฮอร์ไมโอนี่พูด

แล้วนายเกรนเจอร์ก็ขับรถออกไป

“เอาละ..ทีนี้ก็ต้องช่วยตัวเองละ” เฮอร์ไมโอนี่พึมพำ
ขณะลงมือขนย้ายสัมภาระของเธอเข้าไปในร้านหม้อใหญ่รั่ว

เมื่อเธอฝากสัมภาระไว้กับทอมผู้เป็นเจ้าของร้านแล้ว เธอก็มุ่งหน้าไปตรอกไดแอกอน
เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกสุขใจเมื่อเดินอยู่ท่ามกลางแสงแดดในตรอกไดแอกอน เธอดูของไปเรื่อยๆ
จนเมื่อใกล้เวลานัด เฮอร์ไมโอนี่ก็ไปที่ร้านตัวบรรจงและหยดหมึกเพื่อรอ รอนกับแฮรี่
เธอเดินดูของในร้านรอพวกเขา แล้วเฮอร์ไมโอนี่ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นแฮรี่และรอน
แฮรี่สูงขึ้นมาก ผมสีดำเป็นมันเงาชี้โด่เด่อยู่ทั่วทั้งหัวโดยไม่ต้องอาศัยเจลทาผม ดวงตาสีเขียวสดใส
อกกว้าง กล้ามเป็นมัดจากการเล่นควิดดิช
รอนสูงกว่าแฮรี่เล็กน้อย ผมสีแดง ผิวสีน้ำตาล
พวกเขาเลือกซื้อหนังสือสำหรับปี7 เฮอร์ไมโอนี่ซื้อเพิ่มเติมอีกเล็กน้อยสำหรับอ่านเล่น

จากนั้นพวกเขาก็ไปที่ร้านไอศครีม
“นี่...ถ้าเรียนจบแล้วเธออยากทำงานไรเหรอ”รอนถาม
“อืม...ชั้นอยากเป็นมือปราบมารน่ะ”เฮอร์ไมโอนี่ตอบ
“ชั้นกับรอนก็อยากเป็นมือปราบมารเหมือนกัน”แฮรี่พูด
เมื่อทั้งสามทานไอติมอิ่มกันแล้ว ก็ไปซื้อส่วนผสมในการปรุงยา และเสื้อคลุม
เมื่อซื้อของเสร็จ แฮรี่กับรอนก็ไปช่วยเฮอร์ไมโอนี่ขนของที่เฮอร์ไมโอนี่ฝากไว้ที่ร้านหม้อใหญ่รั่ว
เพื่อไปหานางวีสลีย์ที่รออยู่หน้าธนาคารกริงกอตส์
“เฮ้...เฮอร์ไมโอนี่ เธอจะย้ายมาอยู่บ้านชั้นเลยรึไง”รอนถาม
“ชั้นเอามานิดเดียวเองน่ะ”เฮอร์ไมโอนี่ตอบ โดยไม่ทันสังเกตสายตากรุ้มกริ่มของรอนที่มองมาที่เธอ
“ที่หนักน่ะไม่ใช่เสื้อผ้าหรอก หนังสือต่างหาก แล้วยังรวมที่ซื้อวันนี้อีก
เธอเปิดร้านขายได้เลยน่ะเนี่ย” แฮรี่พูด
“โธ่...แฮรี่ก็”
“โฮ่..ไม่ยักรู้ว่าพวกนายมาเป็นคนรับใช้ยัยเลือดสีโคลนนี่ พอตตี้ วีเซิ่ล” เสียงยานครางเอ่ยขึ้น
“อย่าเรียกเฮอร์ไมโอนี่ว่าเลือดสีโคลนน่ะ”แฮรี่พูด
“แหม...ร้อนตัวแทนเชียวน่ะ อ้อ..คงจะไปที่กระท่อมโกโรโกโสของวีเซิ่ลละสิ”
มัลฟอยพูดพร้อมส่งสายตาเหยียดหยามมาที่ทั้งสาม
“เก็บปากแกไว้กินอ้วกเถอะมัลฟอย”เฮอร์ไมโอนี่ด่า
“อ้าว! พูดงี้ก็สวยสิยัยเกรนเจอร์ ยัยเลือดสีโคลน” มัลฟอยสบถพร้อมทำท่าจะกระโจนเข้าใส่เฮอร์ไมโอนี่
“เดรโกจะทำอะไรน่ะ ว้าย! อย่าเอามือไปโดนพวกเลือดสีโคลนน่ะ สกปรกจะตาย” แพนซี่ที่เพิ่งเข้ามาเอ่ย
“ไปกันเถอะ”เฮอร์ไมโอนี่พูด
“แต่....”
“โธ่....รอนไปกันเถอะ” เฮอร์ไมโอนี่พูด
“จะหนีรึไง” มัลฟอยยั่ว แต่ไม่เป็นผล เมื่อเฮอร์ไมโอนี่เดินออกไป ทั้งแฮรี่และรอน
ก็เดินตามไปด้วยทั้งที่ไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่
“เชื่อฟังกันดีจังน่ะ” มัลฟอยพูด ในขณะที่แพนซี่หัวเราะเสียงแหลม
แฮรี่ รอน และเฮอร์ไมโอนี่เดินมาหานางวีสลีย์ที่มารออยู่แล้วพร้อมกับจินนี่ ที่หน้าธนาคารกริงกรอตส์
และเดินทางไปบ้านโพรงกระต่ายโดยผงฟลู
ในช่วงวันหยุดที่เหลือ เฮอร์ไมโอนี่ก็เริ่มต้นอ่านหนังสือเตรียมพร้อมสำหรับปี 7
และในเวลาว่างเธอก็เริ่มหัดเรียนคาถางานบ้านกับนางวีสลีย์
ส่วนแฮรี่กับรอนก็ใช้เวลาส่วนมากฝึกซ้อมควิดดิชกันในสวน