Harry Potter Fanfiction:Darkness in my heart:Malfoy&Hermione

ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 3 : ประธานนักเรียนคู่ใหม่

Chapter 3: ประธานนักเรียนคู่ใหม่

รถไฟเข้าจอดที่ชานชาลา นักเรียนลงมาจากรถพร้อมบรรดาสัตว์น่ารักที่กำลังส่งเสียงกันลั่นสถานี แฮรี่รอน เฮอร์ไมโอนี่ และเนวิลล์ รีบย้ายตัวเองเข้าไปในรถม้าที่ว่างอยู่อย่างรวดเร็ว

ขบวนรถเริ่มเขยื้อนออกไป ตรงไปจอดที่ประตู พวกนักเรียนรีบวิ่งเข้าไปในปราสาท
และเดินคุยกันเข้าไปในห้องโถงใหญ่
“นี่เนวิลล์ นายอยากทำงานอะไรเหรอ”แฮรี่ถาม
“ชั้นอยากทำงานเกี่ยวกับพืชน่ะ” เนวิลล์ตอบ
“นายถนัดนี่” รอนพูด
“ใช่เลย” เนวิลล์พูด
ทั้ง 4 เดินไปนั่งที่โต๊ะกริฟฟินดอร์ เฝ้าดูการคัดสรรที่ผ่านไปอย่างเชื่องช้า
ซึ่งคู่ไปกับเสียงขานเรียกของศาสตราจารย์มักกอนนากัล สลับกับเสียงท้องร้องโครกครากของรอน
เมื่อการคัดสรรจบ ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ก็ขึ้นมากล่าวต้อนรับอย่างอบอุ่น
“ยินดีต้อนรับกลับสู่ฮอกวอตส์ เอาละ กระเพาะเธอคงทรมานน่าดู เริ่มงานเลี้ยงกันเลย”
ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์กล่าว
ทันใดนั้นอาหารก็โผล่ขึ้นมาพูนจาน และก็ลดจำนวนลงอย่างรวดเร็ว
จนกระทั่งของหวานถูกหยิบเข้าปากเป็นชิ้นสุดท้าย ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ก็ปล่อยนักเรียนกลับไปพักผ่อน
“แฮรี่ รอน ชั้นต้องไปหาศาสตราจารย์มักกอนนากัลก่อนน่ะ” เฮอร์ไมโอนี่พูด
“รีบกลับละกัน” แฮรี่พูด
“แล้วเจอกันน่ะ”รอนพูด

เฮอร์ไมโอนี่ตรงไปยังห้องทำงานของศาสตาจารย์มักกอนนากัล ในหัวคิดเรื่องมัลฟอย
‘เขาจะต้องหาทางแกล้งคนอื่นแน่ๆ เราต้องหยุดเขา’ เฮอร์ไมโอนี่คิดในใจ
เมื่อเธอเดินเข้าไปในห้องทำงานของศาสตราจารย์มักกอนนากัล ก็เห็นมัลฟอยที่มาถึงก่อนยืนพิงหน้าต่าง
แสงจันทร์ส่องกระทบร่างเขา ทำให้เฮอร์ไมโอนี่นึกถึง ‘ลูซิเฟอร์’ รูปงามแต่จิตใจชั่วร้าย
“ไง ยัยเลือดสีโคลน” มัลฟอยพูดอย่างดูถูก
“ระวังปากหน่อย พ่อนายคงไม่อยากให้เข็มนั่นโดนยึดไปหรอก”
เฮอร์ไมโอนี่พูดพลางพยักหน้าไปทางเข็มกลัดที่อยู่บนอกเสื้อเขา มัลฟอยจะอ้าปากเถียง
แต่ศาสตราจารย์มักกอนนากัลเข้ามาเสียก่อน
“คุณมัลฟอย และ คุณเกรนเจอร์ พวกเธอต้องทำงานร่วมกัน ในการดูแลตรวจตราโรงเรียน และลงโทษผู้ฝ่าฝืนกฎ ชั้นหวังว่าพวกเธอคงร่วมมือกันอย่างดี เอาล่ะ ชั้นต้องไปพบท่านอาจารย์ใหญ่ก่อน”
ศาสตราจารย์มักกอนนากัลพูดจบ แล้วก็เดินออกไปอย่างเร่งรีบ ทิ้งให้พวกเขาอยู่กันตามลำพัง
เฮอร์ไมโอนี่หันมาเผชิญหน้ามัลฟอย เธอมองเขาเหมือนเขาเป็นสิ่งมีชีวิตที่ไม่มีค่าพอที่จะยืนอยู่บนพื้นก่อนจะหันตัวกลับ และเดินไปที่ประตู แต่มัลฟอยมาถึงประตูก่อน เขากระชากมันปิดและลงกลอน
เฮอร์ไมโอนี่ตกตะลึงไปชั่วขณะ
“เธอกล้ามาก ยัยเลือดสีโคลน ตั้งแต่ที่ตรอกไดแอกอนแล้ว
ตอนนั้นเธอมีไอ้หน้าแผลเป็นกับไอ้กระเขรอะอยู่ข้างๆ แต่ตอนนี้ไม่”มัลฟอยพูด
“ถึงไม่มีรอนกับแฮรี่ ชั้นก็ไม่กลัวแกหรอก ไอ้ซีด!” เมื่อพูดจบเธอก็รู้สึกว่าไม่น่าพูดออกไปเลย
มัลฟอยโมโหมาก เขาเดินเข้ามาหาเธอ ใช้สองมือดันไหล่เฮอร์ไมโอนี่ไปติดผนัง และเลื่อนลงมา
ล็อกมือของเธอ เฮอร์ไมโอนี่ร้องออกมาด้วยความเจ็บ แต่เขาไม่สนใจ
“ขอโทษชั้นเดี๋ยวนี้ เกรนเจอร์”มัลฟอยตวาด
“ไม่มีทาง เอาหัวซีดๆของแกออกไปน่ะ!” เฮอร์ไมโอนี่ตะโกน
มัลฟอยหมดความอดทน เขาก้มลงไปประกบปากของเฮอร์ไมโอนี่ เธอตกใจทำอะไรไม่ถูก จูบของเขารุนแรง
ริมฝีปากร้อนๆของเขาบดขยี้เธออย่างไม่ปรานี ราวกับว่าเขาจะแย่งเอาลมหายใจไปจากเธอ
เฮอร์ไมโอนี่ดิ้นรนจนมือข้างหนึ่งหลุดจากพันธนาการ เธอไม่รอช้า
เหวี่ยงมืออย่างเต็มแรงไปกระทบหน้าเขาเป็นผลให้รอยนิ้วมือทั้ง 5 ไปปรากฏอยู่บนแก้มของมัลฟอยอย่างชัดเจน

“แก! ไอ้สารเลว” เฮอร์ไมโอนี่ร้อง
“แล้วจะทำไมเกรนเจอร์ ยังไงจูบแรกของเธอก็เป็นของชั้นแล้ว อ้อ...เสียใจด้วยน่ะที่เป็นชั้นไม่ใช่ พอตตี้หรือ วีเซิ่ล ฮ่าๆ”แล้วเขาก็เดินออกไป
เฮอร์ไมโอนี่นั่งร้องไห้อยู่คนเดียว หลังจากเขาออกจากห้องแล้ว
เฮอร์ไมโอนี่เดินเหมือนคนไร้วิญญาณกลับหอกริฟฟินดอร์ เธอล้มตัวลงบนเตียง กระชากม่านรอบเตียงปิด
เธอสะอื้นอยู่บนหมอน
“มัลฟอย ชั้นเกลียดแก!” เฮอร์ไมโอนี่พึมพำกับหมอนที่เต็มไป