ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2 : บนรถไฟด่วนฮอกวอตส์
Chapter 2: บนรถไฟด่วนฮอกวอตส์
เช้าวันเปิดเทอม...
“เร็วเข้าทุกคน!!”นางวีสลีย์พูด
หลังจากที่พวกเขาทานอาหารเช้ากันอย่างเร่งรีบ ก็รีบขนสัมภาระขึ้นรถแท็กซี่ที่มาจอดรับ
หลังจากที่ช่วยกันยัดของทั้งหมดลงในท้ายรถแล้ว พวกเขาก็มุ่งหน้าไปที่คริงครอส ทั้งหมดมาถึงเวลา 4โมงครึ่ง แล้วก็ค่อยๆทยอยกันผ่านแผงกั้นโดยไม่ให้เป็นที่สะดุดตาของมักเกิ้ล
เมื่อมาถึงชานชาลาที่เต็มไปด้วยความวุ่นวายจากเสียงคน หวูดรถไฟ และบรรดาสัตว์
พวกเขาก็ขนหีบขึ้นไปบนรถไฟ (หีบของเฮอร์ไมโอนี่ หล่นทับเท้ารอน ทำเอาเขาร้องลั่นชานชาลา)
หลังจากที่พวกเขาหาที่นั่งได้ก็โผล่หัวออกมาบอกลานางวีสลีย์
“ตั้งใจเรียนกันล่ะ ปีสุดท้ายแล้วน่ะ” นางวีสลีย์พูด
“ครับ ,ค่ะ”
เสียงนกหวีดดังขึ้น พวกนักเรียนที่เหลือรีบทยอยกันขึ้นรถไฟ และรถไฟก็ค่อยๆเคลื่อนออกจาก ชานชาลาและค่อยๆเพิ่มความเร็วขึ้น ทั้งสามกลับมานั่งที่โซฟา รอนกับแฮรี่เริ่มต้นคุยเรื่องควิดดิชกันอย่างออกรส
“นี่พวกนาย ควิดดิชไม่ได้ออกสอบ ส.พ.บ.ส น่ะ” เฮอร์ไมโอนี่พูด
“โธ่...เจ๊เราก็แค่คุยกัน”แฮรี่พูดหวาดๆ
รอนอ้าปากจะเถียง แต่มีอันต้องเงียบไปด้วยสายตาที่พองแทบจะทะลักเบ้าตาของเฮอร์ไมโอนี่
“นี่...เดี๋ยวลูกตาสีโคลนก็เด้งหลุดมากองบนพื้นหรอกเกรนเจอร์”เสียงยานครางไม่น่าฟังดังมา
“ระวังปากหน่อย มัลฟอย”แฮรี่พูด
“แหม...ปกป้องเลือดสีโคลนจังน่ะ พอตเตอร์”มัลฟอยพูด
“อย่าเรียกเฮอร์ไมโอนี่ว่าเลือดสีโคลน ไอ้ซีด!” รอนพูด
“แกกล้าดียังไง วีสลีย์” มัลฟอยพูดพร้องล้วงไม้กายสิทธิ์ออกมา
“เอาสิมัลฟอย!
ถ้านายอยากโดนกักบริเวณ”เฮอร์ไมโอนี่พูดและชี้ที่เข็มกลัดประธานนักเรียนที่ติดอยู่ตรงอกเสื้อ
“อืม...เข็มสวยดีนี่เกรนเจอร์
แต่สวยสู้ของชั้นไม่ได้หรอก”มัลฟอยพูดพร้อมชูเข็มประธานนักเรียนให้พวกเขาดู
และสะใจที่เห็นทั้งสามคนทำหน้าเหมือนกินเบอร์ตี้บอร์ดรสอาเจียรเข้าไป
แต่เฮอร์ไมโอนี่ ซึ่งเรียกสติกลับมาเร็วกว่าแฮรี่และรอน พูดว่า
“อืม...เข็มนายก็สวยดีน่ะ แต่จะสวยกว่านี้ ถ้าศาสตราจารย์มักกอนนากัลหยิบมันออกจากอกนาย”
จากคำพูดนี้ มัลฟอยถึงยอมถอยไปพร้อมกับสายตาอาฆาตอย่างแรงกล้า
“โอ้...นรกโปรดเถอะ”รอนคราง
“ใช่...รอน นรกโปรดเราแล้ว”แฮรี่พูด
“ไม่เป็นไรหรอกน่า”เฮอร์ไมโอนี่ปลอบ แต่ดูเหมือนเธอจะปลอบตัวเองมากกว่า
เช้าวันเปิดเทอม...
“เร็วเข้าทุกคน!!”นางวีสลีย์พูด
หลังจากที่พวกเขาทานอาหารเช้ากันอย่างเร่งรีบ ก็รีบขนสัมภาระขึ้นรถแท็กซี่ที่มาจอดรับ
หลังจากที่ช่วยกันยัดของทั้งหมดลงในท้ายรถแล้ว พวกเขาก็มุ่งหน้าไปที่คริงครอส ทั้งหมดมาถึงเวลา 4โมงครึ่ง แล้วก็ค่อยๆทยอยกันผ่านแผงกั้นโดยไม่ให้เป็นที่สะดุดตาของมักเกิ้ล
เมื่อมาถึงชานชาลาที่เต็มไปด้วยความวุ่นวายจากเสียงคน หวูดรถไฟ และบรรดาสัตว์
พวกเขาก็ขนหีบขึ้นไปบนรถไฟ (หีบของเฮอร์ไมโอนี่ หล่นทับเท้ารอน ทำเอาเขาร้องลั่นชานชาลา)
หลังจากที่พวกเขาหาที่นั่งได้ก็โผล่หัวออกมาบอกลานางวีสลีย์
“ตั้งใจเรียนกันล่ะ ปีสุดท้ายแล้วน่ะ” นางวีสลีย์พูด
“ครับ ,ค่ะ”
เสียงนกหวีดดังขึ้น พวกนักเรียนที่เหลือรีบทยอยกันขึ้นรถไฟ และรถไฟก็ค่อยๆเคลื่อนออกจาก ชานชาลาและค่อยๆเพิ่มความเร็วขึ้น ทั้งสามกลับมานั่งที่โซฟา รอนกับแฮรี่เริ่มต้นคุยเรื่องควิดดิชกันอย่างออกรส
“นี่พวกนาย ควิดดิชไม่ได้ออกสอบ ส.พ.บ.ส น่ะ” เฮอร์ไมโอนี่พูด
“โธ่...เจ๊เราก็แค่คุยกัน”แฮรี่พูดหวาดๆ
รอนอ้าปากจะเถียง แต่มีอันต้องเงียบไปด้วยสายตาที่พองแทบจะทะลักเบ้าตาของเฮอร์ไมโอนี่
“นี่...เดี๋ยวลูกตาสีโคลนก็เด้งหลุดมากองบนพื้นหรอกเกรนเจอร์”เสียงยานครางไม่น่าฟังดังมา
“ระวังปากหน่อย มัลฟอย”แฮรี่พูด
“แหม...ปกป้องเลือดสีโคลนจังน่ะ พอตเตอร์”มัลฟอยพูด
“อย่าเรียกเฮอร์ไมโอนี่ว่าเลือดสีโคลน ไอ้ซีด!” รอนพูด
“แกกล้าดียังไง วีสลีย์” มัลฟอยพูดพร้องล้วงไม้กายสิทธิ์ออกมา
“เอาสิมัลฟอย!
ถ้านายอยากโดนกักบริเวณ”เฮอร์ไมโอนี่พูดและชี้ที่เข็มกลัดประธานนักเรียนที่ติดอยู่ตรงอกเสื้อ
“อืม...เข็มสวยดีนี่เกรนเจอร์
แต่สวยสู้ของชั้นไม่ได้หรอก”มัลฟอยพูดพร้อมชูเข็มประธานนักเรียนให้พวกเขาดู
และสะใจที่เห็นทั้งสามคนทำหน้าเหมือนกินเบอร์ตี้บอร์ดรสอาเจียรเข้าไป
แต่เฮอร์ไมโอนี่ ซึ่งเรียกสติกลับมาเร็วกว่าแฮรี่และรอน พูดว่า
“อืม...เข็มนายก็สวยดีน่ะ แต่จะสวยกว่านี้ ถ้าศาสตราจารย์มักกอนนากัลหยิบมันออกจากอกนาย”
จากคำพูดนี้ มัลฟอยถึงยอมถอยไปพร้อมกับสายตาอาฆาตอย่างแรงกล้า
“โอ้...นรกโปรดเถอะ”รอนคราง
“ใช่...รอน นรกโปรดเราแล้ว”แฮรี่พูด
“ไม่เป็นไรหรอกน่า”เฮอร์ไมโอนี่ปลอบ แต่ดูเหมือนเธอจะปลอบตัวเองมากกว่า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น