ลำดับตอนที่ #13
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Chapter13 : ชะตากรรม
Chapter13: ชะตากรรม
“วันพรุ่งนี้ก็ได้กลับบ้านแล้ว” รอนพูดอย่างดีใจ ขณะที่ทานอาหารเช้า
“แฮรี่...นายจะยังอยู่บ้านป้ากับลุงเธอไหม” เฮอร์ไมโอนี่ถาม
“ไม่ล่ะ...ถ้าได้งาน ชั้นจะเอาเงินเดือน เดือนแรกไปหาที่อยู่ใหม่ทันที”แฮรี่พูด
“อ้าว...คอลินมาพอดี!”เฮอร์ไมโอนี่เอ่ย
“มาทำไมล่ะ”รอนถามงงๆ
“ชั้นจะให้มาถ่ายรูปเราเป็นที่ระลึกน่ะ” เฮอร์ไมโอนี่พูด
เมื่อทานอาหารเช้าเสร็จ พวกเขาก็เดินไปถ่ายรูปกันที่หน้าปราสาท โดยมีคอลินที่กด ชัตเตอร์ไม่หยุด
“เฮ้...พวกปี 7 มาถ่ายรูปเก็บเป็นที่ระลึกกันเหอะ” รอนตะโกนเรียกพวกปี 7
ที่คุ้นเคยกับพวกเขาซึ่งกำลังเดินไปที่ริมทะเลสาบ
“1-2-3 เป็บซี่!!!”ทั้งหมดตะโกนขณะยืนโบกมืออยู่หน้าปราสาท
“ให้ได้ทันพรุ่งนี้น่ะ คอลิน”เฮอร์ไมโอนี่พูด
“ทันแน่ครับ” คอลินรับปากและรีบวิ่งกลับหอ
*-------------------------*
“เร็วสิรอน! งานเลี้ยงจะเริ่มแล้วน่ะ” เฮอร์ไมโอนี่เร่ง
“เออจริงสิ...เธอเก็บของรึยัง เฮอร์ไมโอนี่”แฮรี่ถาม
“เก็บแล้วล่ะ ชั้นคิดว่า ชั้นคงไม่ลืมอะไรหรอกน่ะ” เฮอร์ไมโอนี่พูด
“เอาละ ไปกันเหอะ!” รอนที่กระวีกระวาดลงมาจากหอนอนบอก
งานเลี้ยงดำเนินไปอย่างสนุกสนาน ภายในงานตกแต่งด้วยสีแดงและทอง เพราะ
กริฟฟินดอร์ได้รางวัลบ้านดีเด่นอีกปี
“เหลือเชื่อน่ะ คืนสุดท้ายที่เราจะอยู่ที่ฮอกวอตส์”แฮรี่เอ่ย
“อืม...นั่นสิ ชั้นคงคิดถึงที่นี่น่าดู”เฮอร์ไมโอนี่พูด
“อ้าว...คอลินมีอะไรเหรอ” รอนถาม เมื่อคอลินเดินมา
“ผมเอารูปมาให้ครับ! เพิ่งล้างเสร็จเลย เดี๋ยวผมจะเอาไปให้คนอื่นๆก่อนน่ะครับ”
คอลินพูดอย่างร่าเริง และเดินตรงไปที่โต๊ะฮัฟเฟิลพัฟ
เมื่อถึงเวลาสองทุ่ม ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ก็ปล่อยนักเรียนกลับไปพักผ่อน
นักเรียนทั้งหมดค่อยๆทยอยกันออกจากห้องโถง
“ว้าย! ตายล่ะ ชั้นลืมเอาหนังสือไปคืนห้องสมุด”เฮอร์ไมโอนี่พูด
“รีบๆ เอาไปคืนสิ ยังทันน่ะ” รอนพูด เฮอร์ไมโอนี่วิ่งกลับไปที่หอกริฟฟินดอร์ทันที
เฮอร์ไมโอนี่ค้นหาหนังสือในลิ้นชัก เมื่อเจอเธอก็รีบวิ่งไปที่ห้องสมุดทันที
เธอเอามาคืนทันเวลาก่อนที่มาดามพินช์ จะออกจากห้องสมุดพอดี หลังจากคืนหนังสือแล้ว
เฮอร์ไมโอนี่ก็เดินไปตามทางเดินคนเดียวเพื่อกลับหอกริฟฟินดอร์
เฮอร์ไมโอนี่เดินมาถึงรูปปั้นตัวกริฟฟินก็มีคนโอบเอวเธอ และดึงเธอเข้าไปในเงาของรูปปั้น
เขาดันเธอติดกำแพง
“แก...มัลฟอย!!”เฮอร์ไมโอนี่ตกใจ มัลฟอยใช้ร่างกายเบียดเธอติดกำแพง แล้วใช้แขนโอบเอวเธอ
มือที่เหลือก็ลูบไล้ใบหน้าและต้นคอของเฮอร์ไมโอนี่
“อืม...ชั้นเอง”มัลฟอยกระซิบแผ่วๆข้างหูเธอ ลมหายใจร้อนๆปะทะแก้มเธอ
“แกต้องการอะไร!”เฮอร์ไมโอนี่ตะคอก
“แหมๆ ไม่ต้องตะคอกก็ได้ ชั้นมีเรื่องจะคุยกับเธอ คืนนี้ 3 ทุ่มครึ่งมาหาชั้นที่ระเบียงชั้น 7 ล่ะกัน”
มัลฟอยพูดเสียงเย็น
“ทำไมชั้นจะต้องไป แกอย่ามาสั่งชั้นน่ะ!”เฮอร์ไมโอนี่คำราม
“โอ้...จะไม่ไปก็ได้น่ะ ชั้นไม่อยากบังคับเธอ
แต่เธอก็คงบังคับไม่ให้ชั้นเล่าเหตุการณ์อันน่าประทับใจของเราให้คนอื่นฟังไม่ได้หรอก
ใช่มั๊ย”มัลฟอยหลิ่วตา ใช้นิ้วลูบไล้ปลายผมของเธอเบาๆ และขยับห่างจากเธอ
“แกมัน...”เฮอร์ไมโอนี่พึมพำ แววตาเครียดแค้น
“ชั้นก็ไม่ได้ขู่เข็ญอะไรเธอนี่ นี่ก็เพิ่งสองทุ่มครึ่ง
กลับไปนอนคิดสักชั่วโมงนึงก็ยังทันน่ะ”มัลฟอยพูด และเดินออกไป เฮอร์ไมโอนี่เดินกลับหอกริฟฟินดอร์
เมื่อมาถึงเธอก็ขึ้นไปบนหอนอนทันที
เธอนั่งกอดเข่าอยู่บนเตียงสักพักหนึ่งแล้วก็ลุกขึ้นกระชากม่านรอบเตียงปิด
หยิบไม้กายสิทธิ์ใส่กระเป๋าเสื้อ และเดินออกไป
“วันพรุ่งนี้ก็ได้กลับบ้านแล้ว” รอนพูดอย่างดีใจ ขณะที่ทานอาหารเช้า
“แฮรี่...นายจะยังอยู่บ้านป้ากับลุงเธอไหม” เฮอร์ไมโอนี่ถาม
“ไม่ล่ะ...ถ้าได้งาน ชั้นจะเอาเงินเดือน เดือนแรกไปหาที่อยู่ใหม่ทันที”แฮรี่พูด
“อ้าว...คอลินมาพอดี!”เฮอร์ไมโอนี่เอ่ย
“มาทำไมล่ะ”รอนถามงงๆ
“ชั้นจะให้มาถ่ายรูปเราเป็นที่ระลึกน่ะ” เฮอร์ไมโอนี่พูด
เมื่อทานอาหารเช้าเสร็จ พวกเขาก็เดินไปถ่ายรูปกันที่หน้าปราสาท โดยมีคอลินที่กด ชัตเตอร์ไม่หยุด
“เฮ้...พวกปี 7 มาถ่ายรูปเก็บเป็นที่ระลึกกันเหอะ” รอนตะโกนเรียกพวกปี 7
ที่คุ้นเคยกับพวกเขาซึ่งกำลังเดินไปที่ริมทะเลสาบ
“1-2-3 เป็บซี่!!!”ทั้งหมดตะโกนขณะยืนโบกมืออยู่หน้าปราสาท
“ให้ได้ทันพรุ่งนี้น่ะ คอลิน”เฮอร์ไมโอนี่พูด
“ทันแน่ครับ” คอลินรับปากและรีบวิ่งกลับหอ
*-------------------------*
“เร็วสิรอน! งานเลี้ยงจะเริ่มแล้วน่ะ” เฮอร์ไมโอนี่เร่ง
“เออจริงสิ...เธอเก็บของรึยัง เฮอร์ไมโอนี่”แฮรี่ถาม
“เก็บแล้วล่ะ ชั้นคิดว่า ชั้นคงไม่ลืมอะไรหรอกน่ะ” เฮอร์ไมโอนี่พูด
“เอาละ ไปกันเหอะ!” รอนที่กระวีกระวาดลงมาจากหอนอนบอก
งานเลี้ยงดำเนินไปอย่างสนุกสนาน ภายในงานตกแต่งด้วยสีแดงและทอง เพราะ
กริฟฟินดอร์ได้รางวัลบ้านดีเด่นอีกปี
“เหลือเชื่อน่ะ คืนสุดท้ายที่เราจะอยู่ที่ฮอกวอตส์”แฮรี่เอ่ย
“อืม...นั่นสิ ชั้นคงคิดถึงที่นี่น่าดู”เฮอร์ไมโอนี่พูด
“อ้าว...คอลินมีอะไรเหรอ” รอนถาม เมื่อคอลินเดินมา
“ผมเอารูปมาให้ครับ! เพิ่งล้างเสร็จเลย เดี๋ยวผมจะเอาไปให้คนอื่นๆก่อนน่ะครับ”
คอลินพูดอย่างร่าเริง และเดินตรงไปที่โต๊ะฮัฟเฟิลพัฟ
เมื่อถึงเวลาสองทุ่ม ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ก็ปล่อยนักเรียนกลับไปพักผ่อน
นักเรียนทั้งหมดค่อยๆทยอยกันออกจากห้องโถง
“ว้าย! ตายล่ะ ชั้นลืมเอาหนังสือไปคืนห้องสมุด”เฮอร์ไมโอนี่พูด
“รีบๆ เอาไปคืนสิ ยังทันน่ะ” รอนพูด เฮอร์ไมโอนี่วิ่งกลับไปที่หอกริฟฟินดอร์ทันที
เฮอร์ไมโอนี่ค้นหาหนังสือในลิ้นชัก เมื่อเจอเธอก็รีบวิ่งไปที่ห้องสมุดทันที
เธอเอามาคืนทันเวลาก่อนที่มาดามพินช์ จะออกจากห้องสมุดพอดี หลังจากคืนหนังสือแล้ว
เฮอร์ไมโอนี่ก็เดินไปตามทางเดินคนเดียวเพื่อกลับหอกริฟฟินดอร์
เฮอร์ไมโอนี่เดินมาถึงรูปปั้นตัวกริฟฟินก็มีคนโอบเอวเธอ และดึงเธอเข้าไปในเงาของรูปปั้น
เขาดันเธอติดกำแพง
“แก...มัลฟอย!!”เฮอร์ไมโอนี่ตกใจ มัลฟอยใช้ร่างกายเบียดเธอติดกำแพง แล้วใช้แขนโอบเอวเธอ
มือที่เหลือก็ลูบไล้ใบหน้าและต้นคอของเฮอร์ไมโอนี่
“อืม...ชั้นเอง”มัลฟอยกระซิบแผ่วๆข้างหูเธอ ลมหายใจร้อนๆปะทะแก้มเธอ
“แกต้องการอะไร!”เฮอร์ไมโอนี่ตะคอก
“แหมๆ ไม่ต้องตะคอกก็ได้ ชั้นมีเรื่องจะคุยกับเธอ คืนนี้ 3 ทุ่มครึ่งมาหาชั้นที่ระเบียงชั้น 7 ล่ะกัน”
มัลฟอยพูดเสียงเย็น
“ทำไมชั้นจะต้องไป แกอย่ามาสั่งชั้นน่ะ!”เฮอร์ไมโอนี่คำราม
“โอ้...จะไม่ไปก็ได้น่ะ ชั้นไม่อยากบังคับเธอ
แต่เธอก็คงบังคับไม่ให้ชั้นเล่าเหตุการณ์อันน่าประทับใจของเราให้คนอื่นฟังไม่ได้หรอก
ใช่มั๊ย”มัลฟอยหลิ่วตา ใช้นิ้วลูบไล้ปลายผมของเธอเบาๆ และขยับห่างจากเธอ
“แกมัน...”เฮอร์ไมโอนี่พึมพำ แววตาเครียดแค้น
“ชั้นก็ไม่ได้ขู่เข็ญอะไรเธอนี่ นี่ก็เพิ่งสองทุ่มครึ่ง
กลับไปนอนคิดสักชั่วโมงนึงก็ยังทันน่ะ”มัลฟอยพูด และเดินออกไป เฮอร์ไมโอนี่เดินกลับหอกริฟฟินดอร์
เมื่อมาถึงเธอก็ขึ้นไปบนหอนอนทันที
เธอนั่งกอดเข่าอยู่บนเตียงสักพักหนึ่งแล้วก็ลุกขึ้นกระชากม่านรอบเตียงปิด
หยิบไม้กายสิทธิ์ใส่กระเป๋าเสื้อ และเดินออกไป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น