คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : คดีที่1 : การหายตัวไปอย่างแปลกประหลาด (2)
CHAPTER 4
หมู่บ้านที่ผู้สูหายอาศัยอยู่เป็นหมู่บ้านระับไฮเอน์ในเมือ เินหยานและเหล่าหลิวหันลับมาและพบว่า นอาบันไและทาเ้าห้อใ้ิน้านล่าแล้ว ไม่มีล้อวรปิ ที่ทาออสำหรับนเินถนนสอเลนและทาออรถเลนเียวอหมู่บ้าน ล้อทั้หมเป็นล้อวามละเอียสูภาพที่ถ่าย้วยล้อประเภทนี้สามารถมอเห็นไ้ัเนหลัายายนาแล้ว
นอานี้ ระยะเวลาารเ็บ้อมูลวิีโอือหนึ่เือน และ่อนหน้านี้็ไม่มีารรับแ้ว่าล้อไ้มีารเสียหายหรือเปลี่ยนล้อัวใหม่ เป็นไปไม่ไ้ที่ผู้สูหายะเินหลบล้อวรปิอหมู่บ้านไ้หมทุัวและหายไปในลีบเมโยไร้ร่อรอย
แล้วถ้าปีนำแพล่ะ?
ฮิฮิ ไม่้อพูถึารปีนำแพเพราะว่าำแพอหมู่บ้านถูสร้าให้สูว่าสามเมร ถ้าะปีน้ามำแพำเป็น้อมีอุปร์่วยในารปีน แ่ปีนึ้นไป็มีรั้วไฟฟ้าอยู่้านบน นั่นไม่ใ่อประับแ่ มันะแ้เือนเมื่อมีนไปสัมผัส
ภาพสุท้ายอาิหยาที่ถูับไ้ในล้อวรปิืออนที่าิหยาลับบ้านาโรรถในเ้าวันที่ 10
อาาร 8 ยูนิ ห้อ 301
“สวัสีรับ ุเหลีย ผมหลิวิาน าหน่วยนัสืบที่สออหน่วยนัสืบเหลียนเิ” ที่ประู หลิวิานหยิบหนัสือรับรออเาออมา “วันนี้ผมอยาะบอุบาอย่าเี่ยวับนรัอุรับ”
เมื่อเหลียเหวินหยวนเปิประู ใบหน้าอเาี วาอเาว่าเปล่า และหนวเราอเาไม่ไ้ถูโน “สวัสีรับ เ้าหน้าที่หลิว ุมี่าวเี่ยวับภรรยาอผมใ่ไหมรับ”
เินหยานึ่เินามหลัหลิวิานมา ไ้ให้วามสนใับารแสอออเหลียเหวินหยวน เาาบวม หน้าี เสียอ่อนแอ และผมมันเยิ้ม
เห็นไ้ัว่าเป็นเพราะพัผ่อนไม่เพียพอในสอวันที่ผ่านมาและทำานหนัเินไป
[ิ๊! ภาริแรา ระบบารฝึำรวที่แ็แร่ที่สุ]
[ไีารหายัวไปอ ‘าิหยา’
ำหนเวลา : 1 วัน
ราวัลวามสำเร็ : ปลล็อยีนารมอเห็น และราวัลานะถูยเลิหาล้มเหลวหรือหมอายุ]
เสียบี๊บสอรั้ัึ้นในหัวอเินหยาน
เปิล็อยีนารมอเห็นเหรอ!
“ราวัลไม่ไ้แย่ แ่ำัเวลา 1 วันในารลี่ลายีนั้นมันออะสั้นไปหน่อยนะ...”
หลิวิานพยัหน้าเล็น้อย และน้ำเสียอเา็หนัึ้นเล็น้อย “ุเหลีย แม้ว่าะยัไม่มีเบาะแสมานั แ่เราไ้เริ่มารเปรียบเทียบในระบบโรนแล้ว โปรรอ่อไปอีสันิ อย่าอทนนะรับ”
ริมฝีปาอเหลียเหวินหยวนยับเล็น้อย เาเหมือนอยาะพูอะไรสัอย่าหนึ่ แ่ในที่สุมัน็ลายเป็นถอนหายใไม่พูอะไรออมา
“ุเหลีย... เราเ้าไปุยันไ้ไหม”
“เอ่อ อโทษรับ อโทษรับ เิเ้ามา้าใน่อนรับ”
บ้านอเหลียเหวินหยวนมีนาให่มา ห้อนั่เล่นเพียอย่าเียวประมา 100 าราเมรารแ่็หรูหรามา ไม่้อพูเินริว่าาม เลอะเทอะเล็น้อยและมีราบสปรมามายบนพื้น
“พอีว่ายัไม่ไ้เ็บวาบ้านเลยรับ อาะรไปนิหน่อยนะรับ” หลิวิานโบมือ แน่นอนว่าเาไม่สนใ ะแปลถ้าภรรยาที่เพิ่แ่านมาไ้หนึ่ปีหายไป
“ุเหลีย ภรรยาอุพอะมีเพื่อนที่สนิท้วยในเมือนี้หรือเปล่ารับ”
บนโฟา หลิวิานพูอ้อมูลบาอย่า และเินหยานำลับันทึมัน ะบันทึ เินหยาน็ำลัสัเอยู่รอบๆ และในะเียวัน็เปิยีนารมลิ่น
ในรีอารหายัวไป ยีนารมลิ่นอเาถูเปิออ และเาสามารถแยแยะลิ่น่าๆ ไ้ี
บาทีเราสามารถหาเบาะแสบาอย่าไ้าารวิเราะห์ลิ่น
บ้านอเหลียเหวินหยวนเป็นแฟลนาให่ ห้อนั่เล่นโปร่แสและมีห้อระใสอยู่ที่มุมทิศะวันเียเหนือ ้าในมีแผนภูมิทาารแพทย์ โรระูมนุษย์สอิ้น และหนัสือหลายเล่มบนผนั
ลิ่น่าๆ ลอยฟุ้ออมา เินหยานมวิ้วเล็น้อย วิเราะห์ทีละอย่า
มีลิ่นสามลิ่นนั้นแรที่สุ ือ ลิ่นอเหลียเหวินหยวน หลิวิาน และเินหยานเอ นอานี้ยัมีลิ่นที่ล้ายันสี่ลิ่นึ่อ่อนลเล็น้อย เินหยานมีวามรู้สึว่านี่ือลิ่นอเพื่อนร่วมานทั้สี่อทีมนัสืบ านั้น มีลิ่นัวที่่อน้าอ่อน 2 ที่ ึ่หนึ่ในนั้นพบที่เหลียเหวินหยวน เนื่อาเป็นลิ่นัวอาิหยาที่หายไป
ลิ่นัวสุท้ายน่าะเป็นแ?
เินหยานรู้สึไม่มั่นใเล็น้อย
นอาลิ่นัวทั้เ้าแล้วยัมีออร่าาๆ ึ่น่าะเป็นลิ่นอสุนัเลี้ย แ่ลิ่นอ่อนมา
ถัไปมีลิ่นเลือาๆ
ลิ่นเลือ?
เินหยานรู้สึประหลาใ ลิ่นเลือมาาส่วนไหนที่บ้านันแน่?
สุท้ายมีลิ่นหอมาๆมันเบามาและสถานะอารเปิยีนารมลิ่นอเินหยานนั้นยัเป็นแ่ั้น้นไ้ลิ่นไม่่อยัเท่าไร
อย่าไร็าม ลิ่นเลือทำให้หัวใอเินหยานสั่นสะท้าน!
…
หลัาผ่านไปว่ารึ่ั่วโม หลิวิาน็เสร็สิ้นารสอบสวน หลิวิานหันศีรษะอเามอไปที่เินหยาน “เสี่ยวเิน นายมีอะไระถามอีไหม”
เินหยานปิสมุบันทึและพยัหน้าไปทาหลิวิาน าารวิเราะห์ารมลิ่น เินหยานไ้พบเบาะแสมามาย อย่าไร็าม เมื่อหลิวิานถามเินหยานะไม่ทิ้โอาศนี้
เมื่อไ้รับอนุาา หลิวิานแล้วเินหยาน็มอไปที่เหลียเหวินหยวน “ุเหลียเลี้ยสุนัที่บ้านหรือเปล่ารับ”
เหลียเหวินหยวนประหลาใเล็น้อย “เ้าหน้าที่เินรู้ไ้ยัไรับ?” หลิวิาน็ประหลาใเล็น้อยเ่นัน เาแทบไม่พบร่อรอยอสุนัในบ้านอเหลียเหวินหยวน
“ุเหลีย มูผมไว่อลิ่นมา” เินหยานยิ้มและพู่อ “แู่เหมือนว่าสัว์เลี้ยอุเหลียะไม่อยู่ในบ้านใ่ไหมรับ?” ในะนี้เหลียเหวินหยวนมอไปที่ารแสอออเินหยาน อย่าประหลาใมายิ่ึ้น “ใ่รับ เ้าหน้าที่เินพูถู”
“ภรรยาอผมอบสุนัมา แ่เธอิว่ามันสปร เธอึเลี้ยสุนัไว้ที่ระเบีย”
“ผมอูหน่อยไ้ไหมรับ”
“ไม่มีปัหา!”
แน่นอน บนระเบียห้อนอนหนึ่ มีบ้านหมา และหมาพันธุ์โลเ้นรีทรีฟเวอร์ัวอ้วนำลันอนอาบแอย่าเียร้าน เินหยานย่นมูและมวิ้ว
ใล้อสุนั นอาลิ่นสัว์แล้ว ลิ่นอื่นยัูะรุนแรึ้นเรื่อยๆ เป็นเพียว่าภายใ้ลิ่นอโลเ้นรีทรีฟเวอร์ นธรรมาไม่สามารถมลิ่นไ้เลย
“่วนี้นมาบ้านุเหลียเยอะไหมรับ”
“เออ นมาไม่เยอะหรอรับ” เหลียเหวินหยวนปิประูระที่ระเบีย “มีเ้าหน้าที่ำรวสี่นายมาเมื่อวานและเมื่อวานืน ับเ้านายที่เินและ็เ้าหน้าที่หลิวสอน นอนั้น็ไม่มีใรอีแล้วรับ”
“หมายวามว่า รวมทั้เรา้วย นที่เยไปบ้านุเมื่อเร็วๆ นี้ รวมุับภรรยา มีทั้หมแปน?”
“ุเยแม่บ้านมาทำวามสะอาหรือวนเพื่อนมาบ้านไหมรับ” แม้ว่า เหลียเหวินหยวนิว่าำถามอเินหยานแปลเล็น้อย แ่เา็ยัอบว่า “ผมรับรอไ้รับ ไม่มีใรมาบ้านผมอีแล้วนอาที่ผมบอไป”
“ปิภรรยาอผมไม่ไปทำาน เธอทำวามสะอาบ้านเอ และไม่เยอแม่บ้านมาทำวามสะอาและหมู่บ้านอเรามีารัารที่เ้มวมา อลับบ้านสามารถทิ้สิ่อไว้ที่ประูและไม่สามารถเ้าไปในหมู่บ้านไ้ แม้เพื่อนะมาเยี่ยม พวเา้อบันทึ่อนเ้าหมู่บ้าน” หลัาฟัำอธิบายอเหลียเหวินหยวน เินหยาน็พยัหน้าและย่นมูอีรั้
านั้นเินหยาน็หยิบุแมือสีเินที่เาถืออยู่ออมา
“ถ้าเป็นอย่านั้น…เหลียเหวินหยวน หันหน้าเ้าำแพเี๋ยวนี้”
!?!?!?
“เิน… เ้าหน้าที่เินุะทำอะไร!” เหลียเหวินหยวนมอไปที่เินหยาน้วยท่าทาที่ใและไม่น่าเื่อ “ุพูว่าอะไรนะ?”
“เ้าหน้าที่หลิว เ้าหน้าที่ำรวเินนนี้หมายวามว่ายัไรับ”
“หมายถึอะไรั้นเหรอรับ?” เินหยานเยาะเย้ย สะบัุแมือ และมั้อมือ้ายอเหลียเหวินหยวน้วยารลิ “หมายวามว่าุถูับแล้วไ!”
หลิวิาน: “...”
เินหยาน เ็นนี้บ้าหรือเปล่า?
เมื่อวานับู่นับออัวเอ วันนี้ับหมอผ่าั
พรุ่นี้นายะับันไหมเนี่ย
เอันวันันทร์หน้า่ะ
ความคิดเห็น