-รวมเล่ม- 14 th ☀ㅣ#vga

ลำดับตอนที่ #9 : DEC ; HUG DAY

B
E
R
L
I
N
❀

           14^th Dec

มินยุนกิไม่เคยสนใจเทศกาลของเหล่าคู่รัก เขารู้สึกว่ามันงี่เง่าสิ้นดีที่ประเทศนี้คลั่งไคล้เทศกาลแบบนี้กันเหลือเกิน

ในความคิดของเขาน่ะ เวลาที่เอาไปทำกิจกรรมคู่อย่างการเดท ดูหนัง หรือเดินเล่น สู้เอาไปทำงาน แต่งเพลงที่ค้างไว้เพื่อหาเงินใช้ชีวิตยังดีกว่ากันตั้งเยอะ

และเขาก็คิดแบบนี้ทุกเทศกาล ไม่เว้นแม้แต่ Hug Day อย่างวันนี้

ถึงแม้ว่าเขาจะมี แฟน เป็นตัวเป็นตนแล้วก็ตามที

“พี่ยุนกิหยิบเสื้อโค้ทตัวใหญ่ติดไปด้วยหรือยังครับ” เสียงทุ้มเอ่ยถามคนที่นั่งกดโทรศัพท์คุยกับรุ่นพี่อยู่ที่โซฟา คนถูกถามเงยหน้าขึ้นมาก่อนจะนิ่งคิดไปสักพักแล้วส่ายหน้า คิมแทฮยองถอนหายใจเบาๆพร้อมรอยยิ้มแล้วเดินเข้าห้องนอนไปหยิบเสื้อโค้ทตัวหนาหนักออกมาด้วย

ตั้งแต่ที่คบกัน คิมแทฮยองก็ได้สถานที่ๆมาประจำนอกจากห้องอัดของยุนกิ นั่นคือห้องชุดสุดหรูของพี่ตัวเล็ก และเขาก็พบว่า นอกจากเวลาที่เจอเขาแล้ว คุณภาพชีวิตของโปรดิวเซอร์คนเก่งคนนี้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่เลย

ในตู้เย็นไม่มีของสด ทั้งที่มีครัวใหญ่ที่พร้อมไปด้วยอุปกรณ์และเตาอบ ในตู้เย็นมีแต่กิมจิกับเบค่อนแพคที่เหมือนจะเอามาไว้กินกับรามยอนเฉยๆ มีโกชูจังที่วันหมดอายุบนฝาบอกว่าหมดไปตั้งแต่ปีที่แล้ว ส่วนที่ว่างที่เหลือในตู้เย็นมีแต่เบียร์ ตั้งแต่เบียร์ในประเทศที่เห็นอยู่บ่อยครั้งจนไปถึงเบียร์นอกประเทศยี่ห้อประหลาดๆที่เขาไม่เคยรู้จักมาก่อน

และนับตั้งแต่วันนั้น คิมแทฮยองก็แทบจะย้ายสำมโนครัวเข้ามาอยู่กับมินพีดีผู้ไม่เคยดูแลชีวิตตัวเอง ถึงเขาจะทำกับข้าวเองไม่ค่อยเป็น แต่ก็คอยช่วยเตือนให้คนรักงานยิ่งกว่าชีวิตและทุกสิ่งกินข้าวให้ครบให้ตรงเวลาได้บ้าง

นอกจากเรื่องอาหารการกิน การดูแลตัวเองก็อยู่ในระดับที่ย่ำแย่พอกัน อากาศหนาวไม่เคยเปิดฮีทเตอร์เพราะขี้เกียจ เสื้อกันหนาวก็ไม่ใส่ทั้งๆที่ตัวเย็นจมูกแดงไปหมดเพราะไม่อยากลุกขึ้นไปหยิบกำลังทำงานติดพัน ทำให้ร่างเล็กป่วยบ่อยกว่าคนปกติทั่วไปในฤดูหนาว

แล้วอย่างวันนี้... ที่จะออกไปข้างนอก ก็ไม่ยอมเอาโค้ทไป ทั้งๆที่อุณหภูมิไม่ได้อยู่เหนือศูนย์มาสักพักแล้ว

“ผมหยิบมาแล้วนะ พี่จะไปเลยหรือเปล่าครับ ผมจะได้ขับไปส่ง” วันนี้มินยุนกิได้รับเชิญไปงานประกาศรางวัลขนาดใหญ่งานหนึ่ง แต่เพราะเป็นเพียงโปรดิวเซอร์ไม่ใช่ศิลปินจึงไม่ได้ไปเดินพรมแดงกับใครเขาเลยไม่ต้องรีบมาก แค่ไปถึงแล้วไปเปลี่ยนชุดที่โคดี้ของงานเตรียมให้ แต่งหน้านิดหน่อยก็พอ มินยุนกิบิดขี้เกียจสองสามทีก่อนจะลุกขึ้นช้าๆแล้วเดินมาหาแทฮยองที่ถือเสื้อรอไว้อยู่

“ขอโทษนะที่วันนี้ไม่ได้อยู่ด้วยตอนเย็น” เอ่ยเสียงเบา เพราะจำได้ว่าวันนี้คือวันที่ 14 วันที่จะต้องมีอะไรพิเศษเสมอทุกเดือน คิมแทฮยองยิ้มตอบ แล้วเกลี่ยผมหน้าม้าสีซีดให้เข้าทรงดีๆ

“รับรางวัลเสร็จก็กลับเลยก็ได้นี่ครับ หลังจากตอนนั้นค่อยมากินข้าวกันก็ได้” มินยุนกิเลิกคิ้ว แล้วยิ้มออกมาบ้าง ถามกลับ

“รู้ได้ยังไงว่าฉันจะได้รางวัล เขาอาจจะเชิญฉันไปเฉยๆก็ได้นะ” แทฮยองที่ยังจัดหน้าม้าให้อยู่หัวเราะออกมาเบาๆแล้วขยี้ผมที่อุตส่าห์จัดให้ยุ่งใหม่

“เขารู้กันหมดแล้วล่ะครับ ว่าได้รับเชิญไปก็ต้องได้รางวัลแล้วล่ะ งั้น.... ไปกันเลยไหมครับ เดี๋ยวสาย” มินยุนกิพยักหน้าตอบรับแล้วเดินออกไปใส่รองเท้าคู่โปรดที่หน้าห้อง ยืนรอคนเด็กกว่าให้ปิดไฟ ปิดเครื่องใช้ไฟฟ้าในห้องให้เรียบร้อย พร้อมกับหยิบกุญแจรถของเขามาด้วย

อากาศข้างนอกหนาวจนยุนกิต้องถูมือเข้าหากัน มือสองข้างซีดกว่าเดิมจนแทฮยองต้องจับเอาไว้แล้วใส่ถุงมือฮีทเทคหนาๆให้

“นี่ถ้าผมไม่พกถุงมือมาจะทำยังไงครับเนี่ย”

“ก็เอามือซุกกระเป๋าเสื้อไง...” เสียงติดจะแหบตอบกลับทันทีด้วยความเคยชิน ก่อนจะก้มหน้าลงอย่างรู้สึกผิดเมื่อเห็นสายตาของอีกฝ่ายมองมา

เอาน่า... เขาก็รู้ตัวอยู่แหละว่าสภาพชีวิตไม่ได้ดีมากมาย เพราะนอกจากการทำเพลงแล้วเขาก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรอีกแม้แต่ตัวเขาเอง

“ถึงปกติพี่จะไม่ค่อยห่วงตัวเอง แต่ช่วยห่วงมันเผื่อผมด้วยนะครับ...”

“อืม.... รู้แล้วน่า”

....ทำไมอากาศมันอุ่นๆวะ มันควรจะหนาวไม่ใช่เหรอ ทำไมอยู่ดีๆมันร้อนๆที่หน้าล่ะ ไม่เห็นจะเข้าใจเลย

เกือบถึงเวลาเริ่มงาน แทฮยองก็มาส่งยุนกิถึงที่หมาย ร่างเล็กเอ่ยขอบใจเบาๆ ก่อนจะปลดสายเข็มขัดนิรภัยแล้วทำท่าจะลง แต่ก็ไม่ได้ลงเพราะมืออุ่นๆของอีกคนที่รั้งแขนไว้ คนเด็กกว่าขยับยิ้มมุมปาก แล้วประทับจูบแผ่วเบาที่ข้างแก้มขาว

“โชคดีนะครับคุณมินพีดี”

พูดจบก็เดินลงไปเปิดประตูฝั่งข้างคนขับให้แล้วดึงมืออีกคนให้ลุกออกมาจากรถดีๆ เพราะเหมือนมินยุนกิจะยังสติไม่เข้าที่เท่าไหร่จากการจูบแก้มเมื่อครู่ แทฮยองหัวเราะออกมา แล้วเกลี่ยผมหน้าม้าที่ยุ่งเหยิงให้เข้าที่ ก่อนจะค่อยๆดันให้เดินเข้างานเสียที ก่อนที่มันจะสายจริงๆ

แทฮยองขับรถไปจอดรอที่สตาร์บัคส์แถวนั้น สั่งชาเขียวร้อนหวานน้อยมาเพื่อจะหาที่นั่งดูสตรีมงานประกาศรางวัลเพื่อรอคุณโปรดิวเซอร์คนเก่ง ร่างสูงนั่งลงที่โต๊ะสำหรับสองคนที่ริมหน้าต่างที่เห็นกองหิมะชัดเจน สองสามวันมานี้หิมะไม่ตก แต่หิมะของเก่าก็ยังกองกันอยู่ทั่วไปหมดจนคนที่เดินผ่านไปมาสามารถลื่นล้มเอาได้ง่ายๆ

จะว่าไป... รองเท้าที่พี่ยุนกิใส่อยู่ตอนนี้ก็ไม่ค่อยเหมาะกับการเดินบนหิมะเท่าไหร่ คงถึงเวลาที่จะต้องซื้อเปลี่ยนสักทีแล้ว

งานประกาศรางวัลในสตรีมดำเนินไปอย่างน่าตื่นเต้น ความจริงแล้วตอนแรกยุนกิก็ถามเขาเหมือนกันว่าอยากได้บัตรเข้าไปในงานไหม แต่เป็นเขาเองที่ปฏิเสธเพราะเขาไม่อยากไปแย่งพื้นที่แฟนคลับที่อยากไปดูศิลปินที่ตัวเองชื่นชอบสักเท่าไหร่

กล้องของงานแพนไปที่ยุนกิบ้างบางครั้ง ตอนนี้คนตัวเล็กถูกจับใส่สูทที่ไม่ค่อยคุ้นตา และแต่งหน้าเล็กน้อยทำให้ร่างนั้นดูน่ารักขึ้นจากปกติ บวกด้วยท่าทางประหม่าอย่างเห็นได้ชัดที่เขาอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา

มินยุนกิน่ะ น่ารักจริงๆนะ

และแล้ว รางวัลที่ยุนกิได้ก็มาถึง รางวัล Hot Trend สำหรับมินยุนกิที่ไปแต่งเพลงให้รุ่นพี่สาวคนหนึ่งจนติดอันดับบนๆของชาร์ตเพลงไปเป็นเดือนๆ

ใบหน้าหวานแย้มรอยยิ้มกว้างที่แทฮยองต้องยิ้มตาม

เขาภูมิใจในตัวคนๆนี้จริงๆ

แม้ว่าเขาเพิ่งจะรู้จักยุนกิได้ไม่ถึงหนึ่งปี แต่ก็ไม่ทราบว่าเพราะอะไร ที่ทำให้เขารู้สึกเหมือนรู้จักกับยุนกิมานาน... นานจนเขาสัญญากับตัวเองว่าจะไม่เปลี่ยนใจไปหาใครอีกนอกจากคนๆนี้

โปรดิวเซอร์ชื่อดังคนเก่งที่ไม่เคยดูแลตัวเอง

แต่แบบนี้ก็ดีแล้ว... เพราะหน้าที่ตรงนั้น เขาจะเป็นคนรับผิดชอบให้พี่ยุนกิเอง

โชคดีที่งานเลิกไม่ดึกอย่างที่คิด แต่มินยุนกิที่ก้าวขึ้นมาบนรถก็ดูเหนื่อยจนเขาอดเป็นห่วงไม่ได้ ร่างเล็กขึ้นมาก็หลับตาลงแล้วเหมือนจะหลับไปทันที ปล่อยให้แทฮยองขับรถกลับที่พักคนเดียว และเมื่อถึงที่หมายก็จัดการปลุกเจ้าหมีขั้วโลกขี้เซาที่ทำหน้าหงุดหงิดอยากนอนต่อ

“พี่ยุนกิครับ รีบขึ้นไปข้างบนมั้ย จะได้นอนดีๆ” ถามคนที่ยืนโงนเงนอยู่ข้างรถ ไม่มีทีท่าว่าจะเดินไปไหน แถมตาเรียวสองข้างก็ทำท่าจะปิดมิปิดแหล่อีก มินยุนกิส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะพูดพึมพำที่ต้องเข้าไปใกล้ๆถึงจะได้ยิน

“นี่... ขอขี่หลังหน่อยสิ”

และแล้วก็เป็นคิมแทฮยองที่ย่อตัวลงให้คนตัวเล็กขึ้นขี่หลัง แขนเรียวกระชับกอดรอบคอคนเด็กกว่าแน่น แล้วซบหน้าลงกับแผ่นหลังที่ติดกลิ่นน้ำหอมจางๆผสมกับกลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มที่ชวนให้สบายใจ แทฮยองค่อยๆเดินไปกดลิฟท์ โดยพยายามเดินให้เบาที่สุดเพื่อที่อีกคนจะได้หลับได้อย่างใจ แต่เหมือนคนบนหลังจะไม่ได้อยากนอนตอนนี้สักเท่าไหร่

“แทฮยอง”

“ครับ?”

“พี่ยงกุกกระซิบบอกฉัน... วันนี้น่ะ Hug Day ใช่มั้ย” เสียงติดจะแหบดังอยู่ข้างหู คิมแทฮยองอมยิ้มแล้วพยักหน้าก่อนจะตอบ

“ใช่ครับ”

“งั้น... นี่ก็คือการกอดนะ กอดกัน” พูด พร้อมกับกระชับแขนทั้งสองข้างให้โอบรอบคอให้แน่นขึ้น หัวกลมขยับไปมาบนหลังเหมือนพยายามหามุมที่สบาย ก่อนที่มันจะจบด้วยการมาเกยอยู่ที่ไหล่เขาพร้อมกับเอียงเข้ามาซบเบาๆ

“ขอบใจนะ ขอบใจสำหรับทุกอย่างเลย ขอบใจจริงๆที่อยู่ตรงนี้ คิมแทฮยอง”

…

ทุกคนคะ มองปฏิทินแล้วท่องพร้อมกันนะคะ

วันนี้วันที่ 14 ธันวาคมค่ะ

15 อะไร ไร้สาระ ฮือออออออออออออออออออออ /โดนตี

ขอโทษที่มาช้าค่ะ แง แถมยังสั้นอีก จะร้องหั้ย คือเมื่อวาน เอ้ย หมายถึงวันนี้ วันที่ 14 /ยังจะเล่นมุกเดิมอีก ฮือ

หมายถึง เมื่อวาน เราเปิดคอมพ์มาจะอัพฟิคนี่แหละค่ะ แล้วเราก็หลับคาคอมพ์ หลับแบบคอมพ์ยังอยู่บนตัวอยู่เลย เลยไม่ได้มาอัพ ฮือ ขอโทษนะคะ รู้สึกผิดแล้ว /ยกมือสำนึก

นี่ๆ ทุกคนคะ คือเราจะบอกว่า ตอนแรกเราว่าจะแต่งตอนพิเศษหลังจากที่เขาขอเป็นแฟนกันน่ะค่ะ 55555 แต่ว่า... แต่งไม่ทัน 14 เดือนนี้ เลยคิดว่า ถ้าหาก ฟิคเรื่องนี้มีการรวมเล่ม เราจะแต่งเป็นตอนพิเศษไปไว้ในเล่มให้ค่ะ ซึ่งย้ำนะคะว่า ถ้าหาก และอาจจะมีโอกาสไม่รวมสูงมาก ฮือ มีใครอยากได้บ้างมั้ยคะ /ถามทั้งน้ำตา อัพช้าแล้วยังมีหน้ามาถามอีก หล่อน!!

สุดท้ายนี้ เราดีใจกับรางวัลพี่ยุนกิมากเลยค่ะ รักมาก เลิ้บ

#วีก้า14 นุ

หรือตบตี เสนอความคิด ทวงฟิคได้ที่ @hgmerqury ครับจ้า รักมากเลย เย้