-รวมเล่ม- 14 th ☀ㅣ#vga

ลำดับตอนที่ #8 : NOV ; MOVIE DAY

B
E
R
L
I
N
❀

           14^th Nov

มินยุนกิไม่เคยสนใจเทศกาลของเหล่าคู่รัก เขารู้สึกว่ามันงี่เง่าสิ้นดีที่ประเทศนี้คลั่งไคล้เทศกาลแบบนี้กันเหลือเกิน

ในความคิดของเขาน่ะ เวลาที่เอาไปทำกิจกรรมคู่อย่างการเดท ดูหนัง หรือเดินเล่น สู้เอาไปทำงาน แต่งเพลงที่ค้างไว้เพื่อหาเงินใช้ชีวิตยังดีกว่ากันตั้งเยอะ

และเขาก็คิดแบบนี้ทุกเทศกาล ไม่เว้นแม้แต่ Movie Day อย่างวันนี้

วันนี้เป็นวันที่โรงหนังคนเยอะจนน่าหงุดหงิด แต่เอาจริงๆก็ไม่ใช่แค่โรงหนังหรอก เพราะตอนที่มินยุนกิเดินผ่านร้านขายซีดี และร้านเช่าซีดีก็มีแต่คนเต็มไปหมด คนเยอะจนอยากจะหันหลังกลับไปเปิด Netflix ดูหนังอยู่ที่บ้าน แทนที่จะต้องออกมาที่โรงหนังแบบนี้

ซึ่งจริงๆมันก็ไม่ใช่ความตั้งใจของเราหรอก บอกแล้วว่าเขาไม่ชอบคนเยอะๆ รวมไปถึงการเข้าไปอยู่ในสถานที่เดียวกับคนเป็นร้อยที่ไม่ได้รู้จักกันอย่างในโรงหนัง

แต่ที่เขามาในวันนี้ก็เพราะมีเด็กบางคนที่อยากจะดูหนังกับเขาในวันที่เด็กคนนั้นพูดผ่านโทรศัพท์มาอย่างตื่นเต้นว่ามันคือ Movie Day ซึ่งเขาทำได้แค่ถอนหายใจ แล้วก็ตอบตกลงเท่านั้น

นับตั้งแต่วันนั้นที่บ้านของปาร์คจีมิน ทั้งยุนกิและแทฮยองก็ไม่ได้พูดถึงเรื่องความสัมพันธ์อีก เพราะคนเด็กกว่าจะไม่เริ่มต้นพูด ถ้ายุนกิไม่เป็นคนเปิดประเด็นขึ้นมา

ตอนนี้แทฮยองเหลือแต่รอคำตอบรับของยุนกิเท่านั้นแหละ...

ร่างเล็กในเสื้อโค้ทยืนหมุนไปหมุนมาอยู่ข้างหน้าโรงหนังที่เป็นจุดนัดพบของเขากับแทฮยอง มินยุนกิเพิ่งมาถึง ช่วงนี้เขาค่อนข้างว่าง เพราะไม่ได้มีงานอะไรสำคัญเข้ามา มีแต่งานแต่งเพลงเล็กๆน้อยๆกับช่วยดูเพลงทที่ตัวเองแต่งแล้วส่งต่อไปให้ศิลปินเท่านั้น

แต่อย่างไรก็ตาม... มันก็ออกจะประหลาดอยู่ดีเพราะปกติถ้านัดกันคนเด็กกว่าจะมาก่อนทุกครั้ง แถมครั้งนี้เขาทักคาทกไปก็ยังไม่ยอมตอบเสียอีก

จะเป็นอะไรหรือเปล่า?

ความคิดแรกที่เขามาในหัว ก่อนที่เขาจะปฏิเสธตัวเองอย่างรวดเร็วเมื่อคิดว่ามันต้องไม่ใช่แบบนั้นอยู่แล้ว เพราะเมื่อกลางวันก็ยังคุยกันดีๆ ยุนกิตัดสินใจเดินเข้าไปในตัวห้างเพื่อเดินเล่นแทนที่จะยืนรออยู่เฉยๆให้หายกังวลใจ แต่เหมือนร้านขายเครื่องดนตรี ร้านขายซีดีเพลง ร้านขายเสื้อผ้าสไตล์ที่เขาชอบ กลับไม่น่าสนใจเท่าที่เคย เมื่อสมองเขาเอาแต่คิดถึงใครอีกคน

แทฮยองไม่เคยขาดการติดต่อนานขนาดนี้

จนกระทั่งผ่านเวลานัดไปเกือบชั่วโมง จนเลยเวลารอบหนังที่แทฮยองซื้อไว้ คนชวนก็ไม่มาซะที มินยุนกินั่งลงที่ร้านกาแฟหน้าโรงหนังก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเปิดแช็ตที่เขาเพิ่งจะส่งสติ๊กเกอร์ไป

ข้อความยังคงไม่ถูกอ่าน

ริมฝีปากสีสดเม้มแน่น ความเป็นห่วงและกระวนกระวายใจมันมีมากจนนิ้วเผลอกดโทรออกไปหาคนที่หายตัวไปเป็นเวลาหลายชั่วโมงทั้งๆที่ปกติเขาไม่ชอบการโทรหาใครมากนักหรอก ส่วนใหญ่ก็มีแต่คนโทรมาหาเขาก่อนทั้งนั้น ฟังเสียงรอสายไปเกือบหนึ่งนาที ก็มีคนรับสายที่เขากดไป...

แต่ไม่ใช่แทฮยอง...

-“สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่านั่นใครคะ”- เสียงผู้หญิงที่เขาไม่เคยได้ยินทำเอายุนกิขมวดคิ้วยิ่งกว่าเดิม แต่เขาก็กลั้นใจตอบกลับไปด้วยคำถาม

“นี่ใช่เบอร์ของแทฮยองหรือเปล่าครับ”

-“ใช่ค่ะๆ แต่ตอนนี้แทไม่ว่าง จากใครคะ ให้ฝากบอกอะไรมั้ย”- คำพูด และคำเรียกทำให้ข้างในใจเขาวุ่นวายไปหมด ทั้งๆที่ปกติเขาเป็นคนที่จัดการอารมณ์และความรู้สึกของตัวเองได้ดีแท้ๆ แต่พอมาเป็นเรื่องของคิมแทฮยอง เขากลับทำอะไรไม่ได้เลย

“เอ่อ... ฝากบอกเขาว่ามินยุนกิโทรหาแล้วกันครับ”

-“ได้ค่ะ ถ้าแทว่างแล้วจะบอกให้นะคะ”- พูดจบปลายสายก็ตัดไปทันทีเหมือนกำลังรีบไปทำอะไรสักอย่าง ทิ้งให้มินยุนกินั่งถือโทรศัพท์อยู่นิ่งๆเหมือนคนกำลังพยายามประมวลผลข้อมูลอะไรบางอย่าง และเมื่อประมวลผมเสร็จ...

ผลลัพธ์ที่ออกมาคือหยาดน้ำตา

หยาดน้ำใสไหลลงมาตามแก้มขาว จากหนึ่งหยด สองหยด สามหยดจนเป็นสายอาบแก้ม มือขาวยกขึ้นมาปิดปากอย่างพยายามจะกลั้นน้ำตา แต่มันกลับไม่ช่วยอะไรนอกจากทำให้เขาร้องไห้หนักขึ้นไปอีก

ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร ทำไมถึงอยู่กับแทฮยองที่ขาดการติดต่อกับเขาไปหลายชั่วโมง

แล้วทำไมถึงเรียกแทฮยองว่าแทเฉยๆเหมือนสนิทกันมากขนาดนั้น

แค่คิด...

แค่คิดว่าจะไม่มีแทฮยองคอยตามใจ คอยคุย คอยมาจีบแบบนี้...

แค่คิดเขาก็เจ็บหัวใจจนต้องร้องไห้ออกมาทั้งๆที่เขาไม่ใช่คนที่ร้องไห้ง่ายเลยแท้ๆ

แต่เพราะเป็นเรื่องของคิมแทฮยอง...

เขาว่าเขาได้คำตอบที่จะเอาไปตอบเด็กคนนั้นแล้วล่ะ... แต่พอได้คำตอบ เจ้าของคำถามที่ค้างคำถามมานานกลับไม่อยู่ให้เขาตอบ

ร่างเล็กค่อยๆลุกขึ้นยืนเพื่อกลับบ้าน นั่งร้องไห้อยู่ที่ร้านกาแฟคนเดียวไม่สมกับเป็นเขาเลยแม้แต่น้อย แต่มันก็ช่วยไม่ได้จริงๆ ตอนนี้ในหัวเขามีสิ่งที่พร้อมจะไปเป็นเนื้อเพลงเต็มไปหมด เพราะฉะนั้น การกลับไปบ้าน เขียนเพลงออกมาสักเพลงสองเพลง อาจจะดับความฟุ้งซ่านของเขาได้บ้าง...

และมันอาจจะหยุดความเสียใจของเขาได้...

มินยุนกิกดที่กุญแจรถเพื่อปลดล็อก ก่อนที่เสียงเรียกจะดังขึ้นมาจากทางด้านหลังพร้อมกับร่างที่วิ่งเข้ามากอดเขาเอาไว้แน่น

“พี่ยุนกิ! ผมขอโทษ อย่าเพิ่งกลับได้ไหมครับ...” เสียงทุ้มต่ำอันคุ้นหูดังขึ้น น่าแปลกที่คราวนี้เขาไม่ปฏิเสธอ้อมกอดของเด็กคนนี้เหมือนทุกครั้ง แต่เลือกที่จะกอดตอบไปเบาๆ ก่อนจะดึงตัวเองออกมาแล้วสบกับนัยน์ตาลูกหมาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิดของคิมแทฮยองที่ถามขึ้นมาสั้นๆ

“ผมยังชวนพี่ดูหนังได้อยู่มั้ย”

“ได้สิ”

หนังที่พวกเขาทั้งสองคนตั้งใจจะมาดูรอบต่อไปนั้นต้องรอไปอีกเกือบสองชั่วโมง ทำให้แทฮยองและยุนกิเลือกที่จะมารอที่ร้านขายเนื้อแกะย่างเพื่อกินข้าวเย็นรอ

“ทำไมตาพี่แดง... จมูกพี่ด้วย พี่ร้องไห้เหรอ” เสียงทุ้มถามออกมาแผ่วเบา อาจจะเพราะผิวของยุนกิขาวมาก ทำให้ริ้วสีแดงก่ำนั่นมันเห็นได้ค่อนข้างชัดเจนในแสงไฟ

คนถูกถามไม่ตอบ ทำเพียงหลบสายตามองออกไปนอกกระจกร้าน ก่อนจะหันกลับมาสบกับตาของเด็กตรงหน้าแล้วถามออกไปบ้าง

“ทำไมมาช้า”

“พี่ อย่าให้พูด นี่ผมยังโมโหหัวหน้าอยู่เลยเนี่ย เอางานมาให้ทำตอนจะเลิกงาน เทสต์ระบบอะไรไม่รู้ ที่ต้องใช้ผลวันพรุ่งนี้เลย ผมเลยปลีกตัวออกมาไม่ได้ นี่ถ้าเคย์ไม่รับสายพี่แล้วบอกหัวหน้าว่าคนที่บ้านผมโทรมาตามแล้วผมคงไม่ได้ออกมาอะ”

“เคย์?”

“เพื่อนที่ทำงานผมเองครับ เธอทำตำแหน่งเดียวกับผม แต่อยู่คนละแผนกกัน... หึงเหรอครับ” เอ่ยถามกระเซ้าพร้อมรอยยิ้มซนๆ แต่ก็ต้องค่อยๆหุบยิ้มไปเมื่อยุนกิไม่ได้ขำด้วย ตาเรียวจ้องเขานิ่งๆ ก่อนที่ริมฝีปากสีพีชนั่นจะขยับช้าๆ

“ฉันว่าฉันมีคำตอบให้นายแล้วล่ะ”

“เรื่องหึงน่ะเหรอครับ” แทฮยองยังคงเอ่ยถามกลับขำๆ เพราะเขาเดาไม่ออกจริงๆว่ามินยุนกิต้องการจะสื่อถึงอะไร คนตัวขาวเม้มปากแน่น แก้มสองข้างขึ้นสีแดงระเรื่อ

เขาไม่ได้อยากพูด... แต่สถานะที่ไม่ชัดเจนมันทำให้เขากระวนกระวายใจมากอย่างที่เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่ามันจะเกิดขึ้น

เพราะฉะนั้น...

เขาต้องเลิกขี้ขลาดเสียที

คิมแทฮยองไม่ใช่แค่ความเคยชิน เด็กคนนี้ไม่ใช่แค่คนที่มาตามใจเขาจนเคยตัว

แต่คิมแทฮยอง

คือคนที่เขาชอบ

ชอบมากที่สุด

ตาเรียวสีดำสนิทหันมาสบตาคมของอีกคนโดยที่มีกระแสจริงจังอยู่ในนั้น ถึงแม้จะเขินแค่ไหน แต่มินยุนกิก็ยังอยากมองสีหน้าทั้งหมดของแทฮยองตอนที่เขาพูดประโยคนี้ออกไป

ประโยคที่คิมแทฮยองเองก็รอมานาน

เขาปล่อยให้น้องรอนานเกินไปแล้ว... ถึงเวลาที่เขาจะต้องตอบรับอะไรกลับไปบ้างซะที

“หลังจบหนังเรื่องนี้... เรามา... เป็นแฟนกันนะ”

....

มาช้ามากแถมยังสั้นอีก ฮือออ ขอโทษค่ะ

แต่เราง่วงมากเลย

น้ามตา

รักทุกคนเหมือนเดิมนะคะ ขอคุณทุกคนมากที่รอค่ะ แง

#วีก้า14 เด้อ เลิ้บหนักมาก