คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : OCT ; WINE DAY
มินยุนกิไม่เคยสนใจเทศกาลของเหล่าคู่รัก
เขารู้สึกว่ามันงี่เง่าสิ้นดีที่ประเทศนี้คลั่งไคล้เทศกาลแบบนี้กันเหลือเกิน
ในความคิดของเขาน่ะ
เวลาที่เอาไปทำกิจกรรมคู่อย่างการเดท ดูหนัง หรือเดินเล่น สู้เอาไปทำงาน แต่งเพลงที่ค้างไว้เพื่อหาเงินใช้ชีวิตยังดีกว่ากันตั้งเยอะ
และเขาก็คิดแบบนี้ทุกเทศกาล ไม่เว้นแม้แต่ Wine Day อย่างวันนี้
วันนี้เป็นวันที่มินยุนกิค่อนข้างจะเข้าใกล้กับคำว่า
ทำตัวไม่ถูก
โดยปกติแล้ว
เขาเป็นคนที่ค่อนข้างจะเฉยชากับทุกสิ่ง สามารถเก็บความรู้สึกได้ค่อนข้างดีเยี่ยมโดยซ่อนมันเอาไว้ภายใต้ใบหน้านิ่งเฉยที่คนรอบข้างบอกอยู่เสมอว่ามันทำให้เขาเหมือนมีกำแพงที่มองไม่เห็นกั้นเขาออกจากทุกๆคน
เพียงแต่วันนี้
เขาไม่ค่อยแน่ใจว่าเขามาในฐานะอะไร ของใคร เท่านั้นเอง
วันนี้คิมแทฮยองชวนเขาไปงานวันเกิดของเพื่อนสนิทอย่างปาร์คจีมิน
ถามว่าเขารู้จักปาร์คจีมินมั้ย ก็ไม่
เขารู้แค่ว่าชื่อนี้เป็นชื่อของเพื่อนของแทฮยองที่เจ้าเด็กคนนั้นชอบมาเล่าให้ฟังบ่อยๆว่าสนิทกันมานาน
แล้วเมื่อเขาถามว่าทำไมเขาถึงต้องไปงานวันเกิดของปาร์คจีมินโดยที่เขาไม่รู้จักด้วย...
คิมแทฮยองตอบว่า
‘ผมอยากเอาว่าที่แฟนไปอวดเพื่อนอะ’
เหอะ ให้ตายเถอะ
เขายังไม่ได้ยอมตกลงปลงใจกับมันเลยนะ... แต่ก็ทั้งๆที่เขายังไม่ได้ตกลงปลงใจเป็นแฟนกับแทฮยอง
เขาก็ดันพยักหน้าตกลงมางานวันเกิดเพื่อนมันด้วยความรำคาญแล้วซะอย่างนั้น...
“วันนี้พี่โคตรน่ารักเลย ไม่ให้ไปวันเกิดไอ้จีมแล้วได้มั้ยอะ”
เสียงทุ้มๆโวยวายออกมาพร้อมเบะปากอย่างน่าหมั่นไส้
หลังจากที่คนเด็กกว่าขับรถมารับเขาที่บ้าน คนตัวเล็กมองซ้ายมองขวารอบตัวเอง
ก็ไม่เห็นว่าจะต่างจากปกติตรงไหน แค่เสื้อไหมพรมคอเต่าสีฟ้าลายขาวแขนยาว
กับกางเกงยีนส์ขาดตัวที่ใส่ประจำ และรองเท้าผ้าใบคู่โปรด
“อย่ามาไร้สาระน่าคิมแทฮยอง” พูดพลางยื่นขวดไวน์ราคาแพงที่จะนำไปเป็นของขวัญวันเกิดให้แทฮยองเอาไปถือไว้
เด็กตัวสูงพลิกขวดไปมาอย่างสนใจ ก่อนจะอุทานออกมาเมื่อเห็นยี่ห้อและปีที่ผลิต
“ขวดนี้อย่างแพงเลยนี่นาพี่ยุนกิ
ให้มันไปไม่เสียดายเหรอครับ” มินยุนกิตวัดสายตามองคนที่เริ่มไร้สาระอย่างเอือมระอา
แล้วเปิดประตูฝั่งข้างคนขับเข้าไปนั่งทันทีอย่างไม่ได้สนใจว่าแทฮยองจะพูดอะไรอีก
ตลอดทางที่ขับไปสถานที่จัดงานวันเกิดปาร์คจีมินซึ่งนั่นก็คือบ้านของเจ้าของวันเกิด
เด็กที่ขับรถอยู่เอาแต่บ่นถึงความน่ารักของยุนกิในวันนี้ไม่หยุด
“พี่ดูน่ากอดมากรู้ตัวไหมอะ”
“ไม่รู้”
“พี่เหมือนหมีขาวพันผ้าสีฟ้าฟูๆ
ยิ่งผมพี่เป็นสีฟ้าซีดแบบนี้ยิ่งน่ารักอะ ผมหวง เราแวะซื้อชุดเปลี่ยนกันก่อนไหมครั—“
“คิมแทฮยอง
จะขับรถไปเงียบๆหรือจะให้ฉันลงตรงนี้ก็เลือกเอานะ”
กว่าจะมาถึงบ้านเจ้าของวันเกิดก็เกือบสองทุ่ม
งานเริ่มไปแล้วประมาณเกือบชั่วโมง เจ้าของงานเดินออกมาต้อนรับด้วยตัวเอง
ถึงแม้จะมางานสาย แต่เหมือนจีมินก็ไม่ได้สนใจจะต่อว่าที่เพื่อนสนิทมาช้า
เพราะมีอย่างอื่นที่น่าสนใจมากกว่า
“พี่เป็นแฟนไอ้แทเหรอครับ” นี่เป็นคำถามแรก
หลังจากเอ่ยทักทายกัน และรับไวน์ไปจากมือของยุนกิที่พึมพำว่ามันเป็นของขวัญวันเกิด
และของที่เอามาร่วมงานเลี้ยง
“เปล่านิ” ตอบปฏิเสธอย่างรวดเร็ว
แต่ก็ยกยิ้มขำมุมปากเมื่อเจ้าเด็กที่กำลังจีบเขาเบะปากมุ่ยหน้าอย่างชวนให้แกล้งต่อ
“อ้าวแล้ว...?”
“เจ้าเด็กนี่บอกว่าจะจีบฉันเฉยๆ”
เสียงหวานติดจะแหบอธิบายพลางไหวไหล่เป็นเชิงว่าไม่ใส่ใจเท่าไหร่นัก
ก่อนจะหลุดขำออกมาเมื่อแทฮยองโวยวายขึ้นมาทันที
“ว่าที่แฟน! เดี๋ยวก็จีบติดแล้ว!”
จีมินเองก็หัวเราะกับท่าทางของเพื่อนสนิทที่ดูร้อนรนมากกว่าปกติอย่างไม่ค่อยได้เห็น
ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรต่อ เด็กหนุ่มร่างโปร่งบางก็เดินเข้ามาแตะที่ข้อศอกของจีมิน
ก่อนจะยิ้มว์ฟันกระต่ายอย่างน่ารัก
“เอ้อ จองกุก นี่... คนที่ไอ้แทจีบอยู่ ยุนกิ
ส่วนนี่แฟนผมครับ น้องจองกุก” มินยุนกิพยักหน้า
พร้อมกับยิ้มให้แฟนเจ้าของวันเกิดที่ยิ้มตาหยีอย่างน่ารักส่งมาให้เขา
คนตัวเล็กทอดมองจีมินกับจองกุกที่คุยกันสองคนจนเหมือนสร้างกำแพงกั้นระหว่างพวกเขากับคนอื่นๆแล้วก็ยิ้มออกมา
มีความรักนี่ดีจังนะ...
“คู่นี้มันน่ารักเนอะพี่”
เป็นแทฮยองที่พูดขึ้นมาก่อน ซึ่งมันก็ตรงกับที่ยุนกิกำลังคิดพอดี
ร่างเล็กพยักหน้ากับคำพูดนั้น แล้วชะงักไปเมื่อคนเด็กกว่าพูดขึ้นมาต่อ
“ผมเองก็อยากจะมีความรักที่สวยงามแบบนั้นบ้าง”
อา... ไม่ใช่แค่พูด
แต่คิมแทฮยองกำลังมองหน้าเขาไปด้วย ตาคมของอีกคนจ้องมาที่เขาจนเขารู้สึกทำตัวไม่ถูก...
หรือถ้าให้พูดในอีกความหมายนึงก็คือ... เขิน
“แล้ว... นายมาบอกฉันทำไม?” แสร้งถามออกไปเหมือนไม่รู้ความหมายที่แทฮยองต้องการจะสื่อ
คนเด็กกว่าถอนหายใจออกมา ก่อนจะเอื้อมมือมาจับมือของยุนกิ แล้วดึงกลับเข้าไปในงาน
“ไม่เป็นไรหรอกครับ พี่ไม่เข้าใจก็ไม่เป็นไร
แต่ผมจะพยายามให้มากขึ้นเอง”
งานเลี้ยงดำเนินไปอย่างสนุกสนาน
เพื่อนๆของปาร์คจีมิน รวมไปถึงหัวหน้าที่ทำงาน รุ่นพี่รุ่นน้อง ต่างมากันเยอะแยะ
คิมแทฮยองขอเวลายุนกิไปคุยกับเพื่อนสักครู่ แต่ไม่ว่าจะคนไหนยังไง
มินยุนกิก็ไม่รู้จักใครเลยอยู่ดี ด้วยอาชีพของเขาที่ทำงานเบื้องหลัง และไม่ค่อยจะเคยชินกับการผูกสัมพันธ์ใหม่ๆมากนักนอกจากเรื่องงาน
ทำให้สุดท้ายแล้ว คนตัวเล็กก็มายืนหลบอยู่ในห้องครัวเพื่อหาอะไรกินแทน
“อาหารในงานไม่อร่อยเหรอครับ”
เป็นปาร์คจีมินที่เข้ามาถามพร้อมรอยยิ้ม ยุนกิเลิกคิ้วแล้วส่ายหน้า
“ฉันไม่ถูกกับคนเยอะๆเท่าไหร่”
เจ้าของวันเกิดหัวเราะออกมาเบาๆ มือถูกยกขึ้นมาเสยผมสีดำสนิทที่ปรกตาให้ขึ้นไปดีๆ
ซึ่งเป็นท่าทางที่ยุนกิมองแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ
น้องจองกุกคนนั้นคงมีช่วงเวลาที่ค่อนข้างยากลำบากเลยทีเดียวสินะ...
มีแฟนที่มีแรงดึงดูดพร่ำเพรื่อแบบนี้
“พี่ชอบไอ้แทมันไหม”
จีมินถามทำลายความเงียบขึ้นมา ขณะเปิดตู้ต่างๆในห้องครัวเหมือนกำลังหาอะไรบางอย่าง
มินยุนกิเม้มปากไม่อยากตอบอะไรออกไป
เขายังไม่แน่ใจตัวเองเลยด้วยซ้ำว่าเขารู้สึกยังไงกับไอ้เด็กคนนั้นกันแน่
นี่ก็เข้าเดือนที่เจ็ดแล้วที่มีอีกคนมาตามติด
เขาแยกไม่ออกเท่าไหร่ระหว่างความรู้สึกเคยชิน กับชอบ
และเขาก็ไม่อยากให้ความไม่ชัดเจนของเขาไปทำร้ายอีกคนโดยไม่ได้ตั้งใจ
“คิดนานนะพี่”
“ฉันแค่ไม่มั่นใจ” ร่างบางนั่งลงกับเก้าอี้เคาน์เตอร์ในครัว
เท้าคางอย่างใช้ความคิด
“ไอ้แทมันชอบพี่แทบตาย
มาคุยให้ผมฟังไม่เว้นแต่ละวันว่าพี่น่ารักอย่างงู้นอย่างงี้ หึ
พอผมมาเห็นพี่แล้วก็รู้แล้วแหละว่าทำไมไอ้แทถึงชอบ พี่... ถ้ายังไง
ให้โอกาสมันหน่อยนะครับ อะ นี่ แก้วไวน์ ผมหามาให้พี่ไปกินกับไอ้แทในวันนี้นะ”
ปาร์คจีมินยื่นแก้วให้สองแก้วพร้อมกับไวน์ขวดที่ยุนกิจำได้ว่าเป็นคนเอามาเองที่ตอนนี้ถูกยัดใส่มืออย่างรวดเร็ว
“ทำไมต้องวันนี้?”
“ให้แทฮยองมันบอกแล้วกันนะพี่
ส่วนผมขอไปกินไวน์กับจองกุกก่อนแล้วกัน” พูดจบก็หันหลังเดินออกไปทันที
ทิ้งให้ยุนกิมึนงงกับคำพูดพวกนั้นพร้อมแก้วและขวดไวน์ในมือ
จนคนเข้ามาใหม่ต้องมาดึงมันออกไปวางดีๆให้
“ถือแบบนี้เดี๋ยวก็แตกแล้วโดนบาดหรอกครับ
ไอ้จีมินมันพูดอะไรกับพี่เนี่ย”
“เปล่าหรอก”
“อ๊ะ ผมว่าจะชวนพี่ดื่มไวน์พอดีเลย
ขวดนี้พี่เอามาให้จีมินไม่ใช่เหรอครับ ทำไมมาอยู่ตรงนี้ได้ล่ะ” ถามออกมายาวเหยียด
แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร ร่างสูงจัดการเปิดขวดไวน์อย่างชำนาญ
ก่อนจะเทใส่สองแก้วในปริมาณเท่าๆกัน
“ทำไมต้องกินไวน์?”
“วันนี้เป็น Wine Day ครับ หืม อร่อยจริงๆด้วย น่าจะสมราคา เสียดายที่ผมกินแอลกอฮอล์ไม่ค่อยได้”
พูดจบก็หัวเราะออกมา พร้อมกับใบหูสองข้างที่เริ่มแดง ยุนกิเลิกคิ้วเมื่อเห็นว่าคนข้างตัวทำท่าจะเมาทั้งๆที่กินแค่ครึ่งแก้ว
คนตัวเล็กยกขึ้นมาจิบบ้าง ปล่อยบรรยากาศให้เงียบไปสักพัก ก่อนจะพูดขึ้นมาเบาๆ
“นี่... แทฮยอง เหนื่อยมั้ย”
“ไม่เหนื่อยนี่ครับ... พี่หมายถึงอะไร?”
“ฉันหมายถึง... จีบฉันน่ะ... เหนื่อยมั้ย”
ถามออกมา แต่ไม่ได้สบกับตาคมของคนเด็กกว่าที่มองมาอย่างสงสัย
แทฮยองหยุดชะงักไปสักพัก ก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ
“ไม่เหนื่อยหรอกครับ... สนุกดี”
“ทำไม... นายถึงชอบฉันล่ะ”
เสียงหวานติดจะแหบยังคงถามต่อ เป็นคำถามที่ร่างสูงเลิกคิ้วนิดๆ
แล้วตอบออกมาพร้อมกับรอยยิ้มที่มองก็รู้ว่ากำลังมีความสุข
“ตอนแรกน่ะ ก็เพราะพี่ยุนกิน่ารักนั่นแหละครับ
กินบะหมี่ดำอยู่คนเดียว ปากเลอะไปหมด น่ารักจะตาย แต่.... พอรู้จักกันน่ะ
ผมกลับ... ตกหลุมรักพี่ยุนกิ... ซ้ำแล้วซ้ำเล่าซะได้ครับ....”
ประโยคยาวเหยียดที่ยิ่งทำให้มินยุนกิไม่กล้าสบสายตาที่ทอดแววหวานคู่นั้น
แต่เขาก็พอจะเหลือบไปเห็นใบหูของอีกฝ่ายที่แดงก่ำกว่าตอนกินไวน์เข้าไปเสียอีก
....จะแน่ใจได้หรือยังนะยุนกิ
จะลองดูดีไหม...
“ไม่เหนื่อยจริงๆน่ะเหรอ...”
“ไม่หรอกครับ” ยุนกิที่ได้ยินคำตอบที่คิดอยู่แล้วว่าจะได้ยินก็หัวเราะในลำคอเบาๆ
แล้วพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่แสร้งทำเป็นเสียดาย
“โธ่ ถ้าตอบว่าเหนื่อย
ก็ว่าจะยอมตกลงเป็นแฟนด้วยซะหน่อย แต่บอกว่าไม่เหนื่อยแบบนี้....
จีบต่อไปแล้วกันนะคิมแทฮยอง”
“พี่ยุนกิ!”
…
แต่งไปดูอีทจินไปค่ะ ปวดหัวไปหมด
พี่จินเหมือนซดสาเกมาอะ 5555555555555555555555
ขอบคุณที่คนที่รอวันที่ 14 นะคะ
เขาใกล้รักกันแร้วคร่ะ เลิ้บ
ดีใจที่ได้เห็นว่าทุกคนเฝ้ารอวันนี้ ฮือ
ดีใจมากๆเลยค่ะ
แล้วเจอกันใหม่เดือนหน้าเด้อ
#วีก้า14 เลิ้บเลิ้บเลิ้บ
ความคิดเห็น