-รวมเล่ม- 14 th ☀ㅣ#vga

ลำดับตอนที่ #6 : SEP ; MUSIC & PHOTO DAY

B
E
R
L
I
N
❀

 

14^th SEP

มินยุนกิไม่เคยสนใจเทศกาลของเหล่าคู่รัก เขารู้สึกว่ามันงี่เง่าสิ้นดีที่ประเทศนี้คลั่งไคล้เทศกาลแบบนี้กันเหลือเกิน

ในความคิดของเขาน่ะ เวลาที่เอาไปทำกิจกรรมคู่อย่างการเดท ดูหนัง หรือเดินเล่น สู้เอาไปทำงาน แต่งเพลงที่ค้างไว้เพื่อหาเงินใช้ชีวิตยังดีกว่ากันตั้งเยอะ

และเขาก็คิดแบบนี้ทุกเทศกาล ไม่เว้นแม้แต่ Music Day กับ Photo Day อย่างวันนี้

แต่เอาจริงๆ... ว่าตอนนี้สมองของเขาต้องการการพักผ่อนจากการทำงานติดต่อกันมาหลายวัน เดือนที่ผ่านมาเข้าได้ไปช่วยผู้เข้าแข่งขัน Show Me The Money ทำเพลงตั้งแต่เช้าจรดค่ำ ทั้งบีท ทั้งเนื้อเพลง แถมยังต้องร้องไกด์ให้จนชวนให้ตั้งคำถามว่า ขนาดนี้ชวนเขาไปฟีทขึ้นเวทีเลยดีกว่ามั้ย

...ซึ่งถ้าชวนขึ้นมาจริงๆเขาก็ไม่ไปหรอกนะ เนื่องจากเขาไม่ได้ชอบตกเป็นจุดสนใจของคนหมู่มากสักเท่าไหร่ เขาชอบแค่การทำเพลงเท่านั้นเอง

ถึงจะชอบการทำเพลงแค่ไหน แต่การบังคับให้สมองทำงานหนักมาตลอดเกือบหนึ่งเดือนทำให้มันถึงขีดจำกัด

มินยุนกิงับฝาแมคบุคโปรเครื่องโปรดลงเมื่อส่งเมล์ตอบข้อความเสร็จ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูนู่นดูนี่เรื่อยเปื่อยอย่างไม่อยากทำอะไรอย่างอื่น คิ้วเรียวขมวดเล็กๆเมื่อเห็นในเฟซบุคที่เพื่อนแชร์มาว่าวันนี้เป็นวันสำคัญอะไรบางอย่างของเหล่าคู่รักอีกแล้ว ไล่อ่านรายละเอียดสักพัก พอดีกับที่คาทกเด้งข้อความที่มาจากคนที่เขาเพิ่งเปลี่ยนเป็น ‘เจ้าเด็กนั่น’

เจ้าเด็กนั่น

วันนี้พี่จะออกไปไหนหรือเปล่าครับ 11.30

งานเสร็จแล้วใช่มั้ยครับ 11.31

กินข้าวหรือยัง 11.31

อย่าลืมกินข้าวให้ครบทุกมื้อด้วยนะครับ 11.31

ผมเป็นห่วง 11.31

ริมฝีปากบางเผลอยกยิ้มเมื่อได้อ่านข้อความเหล่านั้น ใบหน้าของเจ้าเด็กนั่นที่ขมวดคิ้วนิดๆตอนดุที่เขาไม่กินข้าวมันปรากฏขึ้นมาในหัวเลย มือขาวพิมพ์ๆลบๆข้อความไปสักพัก ก่อนที่จะนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

11.40 วันนี้ตอนเย็นนายว่างไหม

พี่ไม่ตอบคำถามผมด้วยซ้ำ... 11.41

11.42 ยังไม่ได้กิน

11.42 สรุปเย็นนี้นายว่างไหม

ทำไมเหรอครับ จะชวนผมเดทเหรอ? 11.43

11.44 อือ

ไม่ทันที่ประโยคตอบรับจะส่งไปได้ถึงนาทีดี โทรศัพท์เครื่องบางก็สั่นพร้อมกับส่งเสียงขึ้นมาก่อน ข้อความบนหน้าจอบอกชัดเจนว่าคนที่โทรมาก็คือคนที่เพิ่งคุยด้วยในแช็ตเมื่อกี้นี่แหละ และพอยุนกิกดรับ น้ำเสียงโวยวายจากปลายสายก็ดังลั่นจนเขาต้องเอาโทรศัพท์ออกห่างจากหูสักพัก

อา... อันตรายจริงๆ

คิมแทฮยองโทรมาโวยวายอย่างตกใจที่เขาชวนไปเดท หรือไม่ก็ตกลงรับคำว่าจะชวนไปเดทอย่างง่ายดาย...

มันก็ไม่เชิงเดทหรอก... เขาแค่อยากพักสมองบ้าง และคนแรกที่เขานึกถึงเพราะอยู่ด้วยแล้วสบายใจ มันก็คือคิมแทฮยองนั่นแหละ

“หกโมงครึ่ง ที่เดิม อย่าเลทนะ แล้วเจอกัน” เสียงหวานติดจะแหบเอ่ยตัดบทการพูดยาวเหยียดของปลายสาย ถึงจะตัดบทอย่างสั้นๆห้วนๆ แต่ใบหน้าหวานก็ประดับไปด้วยรอยยิ้มกว้างอยู่ดี

เวลาหกโมงหรือเวลาเลิกงานมาถึงอย่างรวดเร็ว แทฮยองที่เก็บของเสร็จหมดตั้งแต่ห้าโมงครึ่งรีบคว้ากระเป๋าแล้วลุกขึ้นจากโต๊ะทำงาน ทำท่าจะเดินออกไป และคงได้เดินออกไปแล้วถ้าเพื่อนสนิทไม่เรียกเอาไว้ก่อน

“รีบไปไหนเนี่ย”

“ถ้าเพื่อนไม่ปล่อยให้กูไป ขอให้วันนี้เพื่อนนกน้องจองกุก” ปาร์คจีมินถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ พลางหรี่ตามอง ก่อนจะยกมือขึ้นขับไล่ไสส่งเพื่อนให้ออกไปสักที ซึ่งแทฮยองก็รีบวิ่งออกไปกดลิฟท์ทันที โชคดีที่ที่ทำงานของเขากับสวนนั่นระยะทางไม่ได้ห่างจากกันเท่าไหร่ ทำให้เขามาถึงที่นัดหมายทันเวลาพอดี

“วิ่งมาอีกแล้ว” ยังไม่ทันที่จะได้มองหาคนตัวเล็กที่เขากำลังจีบ แทฮยองก็ได้ยินเสียงคุ้นหูดังมาจากด้านหลัง พร้อมกับแก้วน้ำส้มจากร้านกาแฟยี่ห้อดัง

“ซื้อมาให้” พูดพลางดูดอเมริกาโน่เย็นในมือตัวเอง ก่อนจะส่งสายตากดดันให้รีบรับแก้วน้ำจากมือไปเสียที

“ขอบคุณครับ” ร่างสูงขอบคุณด้วยเสียงที่ปิดความดีใจไว้ไม่มิด ไม่ใช่แค่ดีใจที่คนอายุมากกว่าซื้อน้ำมาให้หรอก แต่ดีใจที่พี่ยุนกิจำได้ว่าเขาไม่กินกาแฟ และซื้อน้ำส้มมาให้แทนนี่แหละ

“ไป... โนเรบังกัน”

และมินยุนกิก็ยังคงเป็นมินยุนกิ ร่างเล็กพูดชวนแล้วจัดการดึงข้อมือแทฮยองให้เดินทันทีอย่างไม่รอคำตอบ ลัดเลาะไปตามซอยที่มีผู้คนเดินกันเยอะแยะ ก่อนจะหยุดที่หน้าโนเรบังแห่งหนึ่งที่มีคนเดินเข้าออกอยู่ไม่น้อย

“ร้านนี้อาหารอร่อย” พูดแล้วก็เดินนำเข้าไปด้านใน จัดการสอบถามอะไรเรียบร้อย พร้อมกับได้ห้องว่างพอดีเพราะลูกค้ากลุ่มเก่าเพิ่งออกไป ร่างเล็กเดินไปหยิบเมนูแผ่นใหญ่มายื่นให้แทฮยองแล้วเอ่ยถาม

“อยากกินอะไรมั้ย ร้านนี้ฉันมากับพี่ที่สนิทบ่อยๆเวลาเครียด” ร่างสูงกวาดสายตามองเมนูในกระดาษแข็งสักพัก ก่อนจะมองหน้าอีกคนที่กำลังมองเขาอย่างคาดหวัง

“พี่อยากกินอะไรครับ”

“ฉันกินอะไรก็ได้... แต่วันนี้ฉันเลี้ยง เพราะฉะนั้นฉันเลยจะตามใจนาย ให้นายเลือกอาหารเลย” แทฮยองหัวเราะออกมานิดหน่อย ไม่ใช่เพราะที่วันนี้มินยุนกิจะเลี้ยง แต่เป็นเพราะสายตาที่พูดไปก็มองไปที่เฟรนช์ฟรายราดซอสชีสไปด้วย

“พี่อยากกินเฟรนช์ฟรายเหรอครับ”

“ก็... ประมาณนึง” ตอบอ้อมแอ้มไม่สบตาคนที่กำลังยิ้มมุมปาก ที่ปฏิเสธไม่ได้หรอกว่าดูดีไม่น้อยเลย

“งั้น... ผมเอาเฟรนช์ฟรายชีสนี่แหละครับ เพราะยังไง สิ่งที่พี่ชอบ ผมก็ต้องชอบอยู่แล้วล่ะ เพราะผมชอบพี่นี่นา”

ใครมันสอนให้ไอ้เด็กนี่หยอดแบบนี้กันนะ

และแล้วในโนเรบัง ก็ได้ทำให้แทฮยองรู้จักด้านต่างๆของมินยุนกิมากขึ้น... มินยุนกิที่ร้องเพลงเกิร์ลกรุ๊ปได้เกือบทุกวงพร้อมเต้น มินยุนกิที่ร้องอะไรก็ได้ที่ไม่ใช่เพลงที่ตัวเองแต่ง และมินยุนกิที่ยิ้มอย่างร่าเริงขนาดนี้...

“เฟรนช์ฟรายหมดแล้ว ให้ผมไปสั่งให้มั้ยครับ” เอ่ยอาสา เพราะเจ้าถอดเฟรนช์ฟรายบนโต๊ะตอนนี้ว่างเปล่าแล้ว จากการกินไปเรื่อยๆระหว่างร้องเพลงของยุนกิ

“นายมาร้องบ้างมั้ย” ถาม พร้อมกับยื่นไมค์ให้โดยไม่ได้ตอบคำถาม ซึ่งแทฮยองเองก็เริ่มจะคุ้นเคยกับนิสัยแบบนี้ของอีกคน

ถ้าอยากตอบ... เดี๋ยวอยู่ดีๆคำตอบมันก็จะมาเอง

“ผมร้องเพลงไม่ค่อยดีนะครับ...”

“ร้องเถอะน่า นานๆที... อีกอย่าง วันนี้เป็นวัน... นั่นใช่มะ... Music Day” แทฮยองเลิกคิ้วเมื่อได้ยินว่าคนอายุมากกว่าจำได้ว่าวันนี้คือวันอะไร

“อา... ใช่ครับ พี่จำได้ด้วยอะ”

“เปล่าหรอก เมื่อเช้ามีเพื่อนแชร์มาในเฟซ ฉันเห็นพอดีเลยรู้น่ะ...” พูดหน้าตาย ก่อนจะก้มลงไปหาเพลงที่แล้วกดเลขลงไป พร้อมกับยื่นไมค์มาให้แทฮยอง

“ร้องสิ ฉันอยากฟังเสียงนายนะแทฮยอง”

แทฮยองกับยุนกิใช้เวลาอยู่ในโนเรบังเกือบสามชั่วโมง กว่าคนตัวเล็กจะยอมวางไมค์แล้วออกมาข้างนอก ฟ้าภายนอกมืดสนิทเพราะดึกแล้ว ทั้งสองคนเดินหาของกินมื้อดึกกันสักพัก ก่อนที่จะมาหยุดที่หน้าร้านสะดวกซื้อที่ตอนนี้ยังไฟสว่าง

“วันนี้ขอบใจมากนะ”

“ครับ?”

“ที่มาร้องเพลงเป็นเพื่อน ก่อนหน้านี้เครียดจริงๆ ไม่ค่อยได้พักผ่อนเลย” บ่นไปก็เบ้ปากไปอย่างไม่รู้ตัว ทำให้แทฮยองอดไม่ได้ที่จะขยับมือไปยืดแก้มขาวเล่นอย่างเอ็นดู ซึ่งแน่นอนอยู่แล้วที่เจ้าของมันจะขยับหนี

“ไม่เป็นไรหรอกครับ เพราะเหมือนพวกเรามาเดทกันเลย” มินยุนกิไม่ตอบอะไร แต่หูขาวขึ้นสีแดงจนเห็นได้ชัด และเรียกรอยยิ้มจากแทฮยองได้เป็นอย่างดี ภาพตรงหน้าน่ารักจนเขาอยากจะเก็บมันเอาไว้จริงๆ

“พี่ยุนกิรู้มั้ยครับ ว่านอกจากวันนี้จะเป็น Music Day แล้วยังเป็นอะไรอีกวัน” คนถูกถามส่ายหน้าอย่างจนปัญญา

ใครจะไปรู้ ก็เพื่อนแชร์มาแต่ Music Day ไง

“มันเป็น Photo Day ครับ... เพราะงั้น... เรามาถ่ายรูปกันเถอะครับ” คนเด็กกว่ายกมือถือขึ้นมาเปิดแอพกล้อง ก่อนจะชูมันขึ้นพร้อมกับขยับหน้าให้เข้าไปชิดกับอีกคน

“หนึ่ง

สอง

สาม”

“รูปน่ารักมากเลยครับพี่ยุนกิ เดี๋ยวผมส่งให้น—“

“ไอ้แทฮยอง เมื่อกี้หอมแก้มฉันทำไมห๊ะ! ใครอนุญาต? เจ้าเด็กบ้านี่!”

 

...

คอมพ์ยังพังอยู่ เพิ่มเติมคือมีคอมพ์ที่ทำงานมาใช้แก้ไขชีวิตค่ะ เลิ้บ
#วีก้า14 เด้อ รักเสมอ