-รวมเล่ม- 14 th ☀ㅣ#vga

ลำดับตอนที่ #5 : AUG ; GREEN DAY

Green Day

มินยุนกิไม่เคยสนใจเทศกาลของเหล่าคู่รัก เขารู้สึกว่ามันงี่เง่าสิ้นดีที่ประเทศนี้คลั่งไคล้เทศกาลแบบนี้กันเหลือเกิน

ในความคิดของเขาน่ะ เวลาที่เอาไปทำกิจกรรมคู่อย่างการเดท ดูหนัง หรือเดินเล่น สู้เอาไปทำงาน แต่งเพลงที่ค้างไว้เพื่อหาเงินใช้ชีวิตยังดีกว่ากันตั้งเยอะ

และเขาก็คิดแบบนี้ทุกเทศกาล ไม่เว้นแม้แต่ Green Day อย่างวันนี้

วันนี้เป็นวันที่มินยุนกิต้องตื่นขึ้นมาเพราะเสียงริงโทนของโทรศัพท์ที่เสียบชาร์ตเอาไว้บนโต๊ะข้างเตียง มือขาวขยับหาเจ้าเครื่องที่สั่นอยู่โดยไม่ได้แม้แต่จะลืมตาขึ้นมามอง ก่อนจะคว้ามันมาได้และสไลด์รับสายโดยที่ตัวเองก็ยังไม่ค่อยแน่ใจว่าตื่นเต็มตาหรือยัง

"ครับ มินยุนกิครับ..."

น้ำเสียงของปลายสายเป็นคนที่เขาค่อนข้างคุ้นเคย นั่นก็คือรุ่นพี่ยงกุกที่คอยเรียกเขาไปช่วยงานอยู่เสมอ เสียงทุ้มต่ำนั่นขอโทษเขาสองสามคำเมื่อรู้ว่ามาปลุกให้ตื่น แต่เขาก็ไม่ได้โกรธอะไรเพราะสายที่เหลือบไปเห็นเลขบนนาฬิกาที่ตั้งอยู่บนโต๊ะบอกเวลา 14.20

รุ่นพี่ไม่ได้โทรมาเร็วไปหรอก...

เขาตื่นสายเองต่างหาก

คุยกันได้สิบกว่านาทีก็วางสายไป ใจความที่ยงกุกโทรมาก็คือให้เขาไปช่วยทำเพลงของแร็พเปอร์ในรายการดังอย่าง Show Me The Money ให้หน่อย ซึ่งเขาก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไรไป ดีใจเสียอีกที่ได้กลับมาทำเพลงแร็พสักทีหลังจากช่วงนี้ทำเพลงแนวไอดอลบ่อยไปจนแอบเอียน

ยงกุกบอกให้เขาลองคิดๆไว้ก่อน แต่ยังไม่ได้บอกรายละเอียดอะไร นั่นทำให้ยุนกิตัดสินใจจะอาบน้ำแต่งตัวเชออกไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะซะหน่อยเผื่อมีไอเดียอะไรดีๆ อย่างน้อยมันก็คงทำให้หัวแล่นมากกว่านั่งง่วงอยู่ในห้องที่สุดท้ายแล้วเขาอาจจะเผลอหลับไปได้ง่ายๆ

แต่ไม่ทันจะได้อาบน้ำ... โทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาอีกรอบเสียก่อน

เจ้าเด็กคนนั้น...

"ว่าไง"

-"พี่... วันนี้ไปที่สวนกัน"- มินยุนกิเลิกคิ้วกับคำขอนั้น เพราะมันตรงกับความต้องการของเขาพอดี เลยตอบตกลงไปแบบไม่ได้คิดอะไร

"เอาสิ"

-"ทำไมคราวนี้ชวนง่ายจังครับ"- คนตัวเล็กเผลอหัวเราะออกมานิดหน่อยกับประโยคที่มาพร้อมน้ำเสียงตกใจของอีกฝ่าย

นี่ปกติเขาไม่เคยตามใจแทฮยองขนาดนั้นเลยเหรอ...

"อา... แล้วเจอกันที่เดิมนะแทฮยอง สักสี่โมงเย็น" พูดจบก็กดวางสายไปทันที ไม่ได้สนใจเสียงตอบรับอย่างแข็งขันของอีกคนที่เหมือนจะตื่นเต้นมากจริงๆที่เขาตกลงไปที่สวนด้วย

ยุนกิอาบน้ำ แล้วเปลี่ยนชุดมาเป็นเสื้อฮู้ดแขนสั้นสีแดงสดกับกางเกงยีนส์ขาดสีดำเพราะอากาศในเกาหลีตอนนี้ร้อนเกินกว่าจะใส่แขนยาวที่ชอบใส่จริงๆ ร่างบางจัดการทาครีมกันแดดให้เรียบร้อย ก่อนจะคว้าสแน็ปแบคคู่ใจมาใส่พร้อมผ้าปิดปากสีดำประจำตัว

เดินทางมานั่งลงที่เก้าอี้ที่คุ้นเคยได้ไม่นานเท่าไหร่ก็ปรากฏร่างของคิมแทฮยองที่เหมือนจะวิ่งมาเต็มกำลังเพราะมายืนหอบอยู่ข้างๆเก้าอี้ที่เขานั่ง

"พี่ขาวชะมัด เหมือนจะเรืองแสงเลยมองจากไกลๆ" คนที่เหมือนจะเรืองแสงดีดหน้าผากคนเด็กกว่าไปหนึ่งทีโทษฐานพูดจาเพ้อเจ้อ แต่แทฮยองกลับหัวเราะออกมาเสียอย่างนั้น ก่อนที่จะขมวดคิ้วเมื่อเห็นสิ่งที่ยุนกิใส่มา

"ทำไมกางเกงพี่มันขาดขึ้นมาสูงขนาดนี้เนี่ย" ไม่ทราบว่าเพราะมินยุนกิขาวมาก หรือเพราะกางเกงนั้นสีดำตัดกับสีผิว จึงทำให้รอยขาดของกางเกงที่ขึ้นมาตรงบริเวณขาอ่อนนั้นเด่นชัดและดึงดูดสายตาจนแทฮยองแอบรู้สึกว่า ใส่แบบนี้ก็ไม่ได้ต่างจากการใส่ขาสั้นอวดขาขาวๆเลยสักนิด

"อากาศมันร้อน" คำตอบสั้นๆ พร้อมกับยกพัดลมมือถือตัวเล็กขึ้นมาเป่าหน้าประกอบ ทำให้แทฮยองอดหัวเราะออกมาไม่ได้ ร่างสูงหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋าแล้วบรรจงเช็ดเม็ดเหงื่อบนใบหน้าขาวนั่นแผ่วเบา มือใหญ่เสยผมหน้าม้าสีอ่อนที่ปรกหน้าผากอีกคนขึ้น ก่อนจะซับไปบนหน้าผากด้วยเมื่อเห็นว่าบริเวณนั้นเกือบจะชุ่มเหงื่อ

และมันน่ารักมากที่มินวุนกิยอมนั่งนิ่งๆให้แทฮยองเช็ดง่ายๆ

"นายควรเช็ดให้ตัวเองด้วย" ริมฝีปากสีสดพึมพำเบาๆ จะไม่ปฏิเสธหรอกว่าชอบกลิ่นหอมๆของน้ำยาปรับผ้านุ่มบนผ้าเช็ดหน้า... แล้วมันก็... รู้สึกดีไม่น้อยเลยล่ะที่มีคนมาซับเหงื่อให้

"ผมไม่ค่อยร้อนหรอกพี่" พูด แต่ก็ต้องชะงักเมื่อคนตัวขาวยืนขึ้นแล้วรวบเอาผมหน้าม้าของแทฮยองขึ้นแล้วมัดเอาไว้ด้วยยางจากในกระเป๋า

"น่ารักดี"

โอเค... ยอมแพ้

"อยากกินไก่ทอดกับเบียร์อะ... ตรงนู้นเห็นมีร้านอยู่" หลังจากนั่งนิ่งๆกันสักพักให้พอได้ลมที่พัดมาและพอจะได้ชื่นชมธรรมชาติ มินยุนกิก็เริ่มหิว...

เอาจริงๆ ตั้งแต่ตื่นขึ้นมาเขายังไม่ได้กินอะไรเลยสักนิด

"พี่อยากกินเหรอ"

"พูดเฉยๆมั้ง" ประชดพลางมองไปทางอื่นที่ไม่ใช่ใบหน้าที่ประดับด้วยรอยยิ้มของเจ้าเด็กหน้ามึนอย่างแทฮยอง

"เดี๋ยวผมไปซื้อให้ แล้วพี่อยากกินอะไรอีกมั้ยอะ ตรงนั้นเหมือนจะมีเซเว่นด้วย" คนตัวเล็กนั่งคิดนิ่งๆสักพัก ก่อนตอบ

"ไม่เอาเบียร์แล้วได้มั้ย เอาโซจูแท--"

"ผมให้พี่กินทุกอยงได้ยกเว้นโซจู" เสียงพูดแทรกขึ้นมาทันทีเรียกสีหน้างุนงงจากมินยุนกิได้เป็นอย่างดี ก่อนจะงงกว่าเดิมเมื่อเงยหน้าขึ้นไปเจอสีหน้าจริงจังของคนเด็กกว่า

"ทำไมอะ ฉันอยากกินนี่นา"

"ไม่เอา ก็วันนี้ Green Day นี่ครับ คนโสดเขาจะกินโซจูกันอะ" มินยุนกิหัวเราะออกมาเบาๆ แล้วถามกลับ

"แล้วฉันไม่โสดตรงไหน"

"พี่ยุนกิ...." คิมแทฮยองครางในลำคอเบาๆ ก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่เมื่อเห็นว่าริมฝีปากสีสดนั่นกำลังยิ้มอยู่

"พี่แกล้งผม"

"ไปซื้อไก่ทอดไป เอาเบียร์เหมือนเดิมนั่นแหละ แล้วนายอยากกินอะไรก็ซื้อมากินด้วยกัน ฉันจะนั่งรออยู่ตรงนี้" พูดพร้อมกับโบกมือไล่คนเด็กกว่าที่อดไม่ได้ที่จะทำสีหน้างอแงใส่เขาเพราะโดนแกล้ง แต่ก็ยอมเดินไปแต่โดยดี

อากาศวันนี้ค่อนข้างดี อาจจะร้อนไปสักนิด แต่ก็ไม่ร้อนมากเท่าวันอื่นๆ สวนสาธารณะวันนี้เต็มไปด้วยเหล่าคู่รักเยอะเสียจนยุนกิอดไม่ได้ที่จะสงสัยว่าเป็นเพราะอะไร ร่างบางกวาดสายตามองไปรอบๆ ก่อนจะชะงักเมื่อเห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งกำลังร้องไห้อยู่ที่ใต้ต้นไม้ใกล้ๆ

มินยุนกิไม่ได้ชอบเด็ก

แล้วก็ไม่ได้เป็นคนดีขนาดนั้น...

แต่ว่านะ ใบหน้าเปื้อนน้ำตาของเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆนี่มันก็...

"เป็นอะไร" รู้ตัวอีกทีก็เดินมานั่งตรงหน้าน้องแล้วเอ่ยถามแล้ว

"ลูกโป่งหนู" พูดเสียงสั่นเพราะร้องไห้ พร้อมกับชี้ขึ้นไปบนต้นไม้ ที่ตอนนี้มีลูกโป่งรูปแมวสีชมพูติดอยู่ระหว่างกิ่งที่สูงเกินกว่าที่เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งจะหยิบถึง

"พ่อแม่อยู่ไหนล่ะ?"

"คุณพ่อไปซื้อไอติม ส่วนคุณแม่พาน้องไปเดินรอบๆค่ะ คุณแม่บอกให้หนูดูแลตัวเองดีๆมีคุณลูกโป่งเป็นเพื่อน ฮรึก แต่คุณลูกโป่งไปติดอยู่บนนั้นแล้ว" เสียงใสๆเล่าเจื้อยแจ้ว แต่ก็แทรกมาด้วยเสียงสะอื้นจนยุนกิอดไม่ได้ที่จะลูบหัวเล็กนั้นแผ่วเบา ร่างบางพยายามกระโดดให้ถึงสายเชือกสีขาวที่ติดอยู่กับลูกโป่ง...

แต่เหมือนว่าส่วนสูงของเขามันออกจะน้อยไปหน่อย...

กระโดดอยู่นานด้วยสายตาคาดหวังของเด็กน้อย แต่ก็ไม่ประสบความสำเร็จเสียทีจนเขาเริ่มเหนื่อย และอากาศก็ร้อน

ให้ตายเถอะ ดื่มนมตอนนี้จะทันไหมนะ

"พี่ทำอะไรครับ" เสียงคุ้นหูดังขึ้นไม่ไกล พร้อมกับแทฮยองที่มาพร้อมกับของกินเต็มไม้เต็มมือ แทฮยองน่ะ เห็นอยู่สักพักแล้วว่ายุนกิเดินเข้าไปหาเด็กผู้หญิงคนนี้ แล้วพยายามช่วย ซึ่งท่ากระโดดเต็มกำลังเพื่อเอาลูกโป่งนั้นมันน่ารักซะจนเผลอยืนดูอยู่ครู่หนึ่งแล้วค่อยเดินเข้ามาถาม

"เอาลูกโป่งให้น้อง"

"สูงไปเหรอครับ" ไม่พูดเปล่า แต่แทฮยองเขย่งเพียงนิดหน่อยก็คว้าปลายเชือกมาได้ พร้อมกับส่งให้เด็กน้อยที่โค้งขอบคุณอย่างน่ารัก

"ขอบคุณนะคะพี่คนหล่อ พี่คนสวย"

"ไม่เป็นไรครับ แต่รีบไปหาคุณพ่อคุณแม่ดีกว่ามั้ยครับ" พูดจบน้องตัวเล็กก็โค้งให้อีกครั้งพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะวิ่งออกไปพร้อมลูกโป่งในมือ พร้อมๆกับที่แทฮยองโดนมือขาวของอีกคนฟาดที่ไหล่

"ฉันไม่ได้เตี้ยขนาดนั้น เมื่อกี้ก็เกือบถึงแล้ว"

"ครับๆ ผมเชื่อ... ว่าแต่... ไม่หิวเหรอครับพี่ยุนกิ นี่เพิ่งตื่นตอนบ่ายแล้วออกมาโดยที่ไม่ได้กินอะไรเลยใช่ไหมครับ" มินยุนกิย่นจมูกอย่างหงุดหงิดคนรู้ทัน ก่อนจะคว้าถุงในมือแทฮยองมาถือไว้เองและกลับไปนั่งที่เก้าอี้ตัวเดิม

"นี่ ทำไมวันนี้คู่รักมาสวนกันเยอะจัง" เอ่ยถามคนเด็กกว่าที่เหมือนจะรู้เรื่องวันสำคัญพวกนี้ดีกว่าเขาที่ปกติเอาแต่สนใจเรื่องเพลง เรื่องงาน ไม่ได้สนใจอะไรพวกนี้เลยสักนิด

"อ๋อ วันนี้ Green Day ไงครับ คู่รักจะมาที่สวนสาธารณะ หรือปีนเขา หรือไปเที่ยวกัน ส่วนคนโสดก็จะกินโซจูอะไรแบบนี้.... ที่ผมชวนพี่ออกมาก็เพราะเหตุนี้แหละครับ" พูดจบก็ยิ้มจนปากเป็นรูปสี่เหลี่ยม ดูสดใสจนยุนกิอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปยืดแก้มอย่างหมั่นไส้

"แต่ฉันยังไม่ได้รักกับนาย"

"แต่ผมรักพี่" คำสารภาพรักกะทันหันเรียกริ้วสีแดงให้ปรากฏขึ้นที่แก้มของยุนกิได้ไม่ยาก ตาเรียวเสหลบสายตาของอีกคน ก่อนจะตอบออกไปแผ่วเบา

"แล้วยังไง"

"อีกไม่นานยังไงพี่ก็ต้องรักผม เพราะงั้น... นี่ถือเป็นการฉลอง Green Day ล่วงหน้าก่อนเป็นแฟนกันแล้วกันนะครับ" คนตัวเล็กถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เขาไม่ได้เสียหายอะไรหรอก แต่ความมั่นใจนี่มันก็ทำให้เขาอยากจะเห็นอีกคนพยายามไปเรื่อยๆน่ะนะ

อา... แต่ถ้าบอกว่าไม่ได้หวั่นไหวกับแทฮยองเลย มันก็คงเป็นคำโกหกล่ะนะ...

แต่เรื่องอะไรจะบอกเจ้าเด็กหน้ามึนนี่กันล่ะ หึ

...

คอมพ์พัง แง

บ้าที่สุด

#วีก้า14 ค่ะ เลิ้บ

B
E
R
L
I
N
❀