-รวมเล่ม- 14 th ☀ㅣ#vga

ลำดับตอนที่ #4 : JULY ; SILVER DAY

14^th JULY

มินยุนกิไม่เคยสนใจเทศกาลของเหล่าคู่รัก เขารู้สึกว่ามันงี่เง่าสิ้นดีที่ประเทศนี้คลั่งไคล้เทศกาลแบบนี้กันเหลือเกิน

ในความคิดของเขาน่ะ เวลาที่เอาไปทำกิจกรรมคู่อย่างการเดท ดูหนัง หรือเดินเล่น สู้เอาไปทำงาน แต่งเพลงที่ค้างไว้เพื่อหาเงินใช้ชีวิตยังดีกว่ากันตั้งเยอะ

และเขาก็คิดแบบนี้ทุกเทศกาล ไม่เว้นแม้แต่ Silver Day อย่างวันนี้

วันนี้เป็นวันที่มินยุนกิได้รับเชิญให้มางานเลี้ยงฉลองของค่ายเพลงที่เขาเพิ่งทำให้เพลงของวงในค่ายติดท็อปชาร์ตเดือนกว่า ทั้งเมล่อน จีนี่ เอ็มเน็ต และชาร์ตอื่นๆ ร่างบางในชุดสูทที่นานๆจะใส่ทีทำให้ไม่สบายตัวเท่าไหร่

“ขอบคุณยุนกิมากเลยนะ” ประธานค่ายเอ่ยขอบคุณกับเขาด้วยตนเองพร้อมรอยยิ้มและยื่นแก้วแชมเปญให้ยุนกิที่ทำเพียงยิ้มกว้างตอบกลับไปแต่ไม่ได้พูดอะไร ก่อนที่สมาชิกของวงเจ้าของเพลงจะพากันเดินมาแสดงความขอบคุณยุนกิกันใหญ่

อาหารในงานอร่อยสมกับเป็นร้านอาหารหรูแต่ยุนกิกลับไม่ได้สนใจที่จะกินมันเท่าที่ควรเพราะเขากำลังนึกอยากกินซูชิหน้าต่างๆมากกว่า แต่ชีวิตก็เลือกไม่ได้เสมอไป เลยต้องจำใจตักอาหารมาเป็นมารยาทแล้วมานั่งร่วมโต๊ะอยู่กับโปรดิวเซอร์คนอื่นๆและผู้บริหารบริษัท

“เพลงต่อไปก็คงต้องฝากอนาคตไว้กับ AGUST D แล้วล่ะ ไม่สนใจจะมาเป็นโปรดิวเซอร์หลักของค่ายเราบ้างเหรอยุนกิ” รองประธานบริษัทถามขึ้นมา คนถูกถามเหลือบมองโปรดิวเซอร์ประจำของบริษัทนี้อย่างเกรงใจ ก่อนจะตอบออกมาเรียบๆ

“อย่าเลยดีกว่าครับพี่ เป็นฟรีแลนซ์แบบนี้สนุกกว่าเยอะเลย ฮ่าๆ”

“ได้ข่าวว่าเพิ่งทำเพลงให้รุคกี้ของค่ายดังไปนี่นา... ค่ายเราก็กำลังจะเดบิวต์รุคกี้ ขอจองตัวเลยได้ไหมเนี่ย” คราวนี้เป็นรองประธานอีกฝ่ายหนึ่งพูดยิ่งทำให้งานที่ไม่ได้สนุกอยู่แล้วแย่ลงไปอีก และมันก็แย่ถึงที่สุดเมื่อยังซึงโฮ โปรดิวเซอร์หลักของค่ายลุกหนีออกไปอย่างไม่อยากฟัง

“ผมกลัวว่าแนวเพลงของผมมันจะไม่เข้ากับรุคกี้ของพี่น่ะสิครับ เท่าที่ผมดูเด็กๆวงใหม่ ไม่น่าจะเข้ากับเพลงของผม ให้พี่ซึงโฮหรือพี่บยองฮีทำจะดีกว่านะครับ” ตอบออกไปพร้อมรอยยิ้มหวานพลางผายมือไปทางบยองฮีที่ยังนั่งอยู่ที่ยิ้มแกนๆตอบกลับมาอย่างขอบคุณ และก่อนที่ยุนกิจะโดนกดดันอะไรอีก ร่างบางก็ชิงลุกขึ้นยืนเมื่อสมาชิกจากวงที่เป็นตัวละครหลักของงานนี้เดินเข้ามาหาเขาพลางชวนให้ขึ้นไปร้องเพลงเล่นด้วยกัน

ยุนกิเล่นสนุกอยู่กับกลุ่มคนอายุน้อยกว่าสักพัก ประธานคนสำคัญก็เดินเข้ามาหาพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง

“ฉันมีรางวัลจะให้ ถือว่าเป็นค่าตอบแทนนะคุณมิน ขอบใจมากสำหรับเพลงดีๆ” พูดจบก็ยื่นกล่องสี่เหลี่ยมจัตุรัสมาให้เขาที่รับมันมาเปิดดูทันที และพบว่าภายในนั้นเป็นกำไลข้อมือที่ทำจากเงินแท้สลักลวดลายแบบ unisex ที่ทำให้เขารู้สึกชอบใจ...

....ถ้าไม่ติดว่าเขามีไว้ใส่เองอันนึงแล้วน่ะนะ หน้าตาเหมือนกันราวกับซื้อมาจากที่เดียวกัน พร้อมๆกัน...

“ขอบคุณมากครับคุณคิม”

“ไม่เป็นไร คุณทำอะไรเพื่อพวกเรามาเยอะ... ส่วนที่พวกนั้นกดดันก็ไม่ต้องไปสนใจมากนะ อยากทำงานกับค่ายเราเมื่อไหร่ก็บอก หรืออยากได้งานก็บอก พวกเราเต็มใจเสมอ แล้วก็หวังว่าจะได้เห็นคุณมินทำเพลงให้พวกเราไปนานๆด้วย”

“ครับ ขอบคุณคุณคิมมากๆเหมือนกันนะครับ”

งานเลิกประมาณสองทุ่มกว่าๆ ไม่ถือว่าดึกมาก ทำให้มินยุนกิอดไม่ได้ที่จะพิมพ์ตอบกลับคิมแทฮยองที่มาป้วนเปี้ยนในชีวิตเขาได้สามเดือนแล้วว่าอยากกินซูชิ

อา... เขาสาบานเลยว่าตั้งใจจะแค่พิมพ์เล่นๆไม่ได้อยากกินจริงจังวันนี้... แต่เขาลืมไปเลยว่าอีกคนน่ะจริงจังกับคำพูดของเขาแค่ไหน

KimTaeV

แล้วเจอกันที่เดิมนะครับ 20.30

หรือว่าพี่อยากกลับไปกินที่คอนโด? 20.30

พี่อยากกินหน้าอะไรบ้าง 20.31

มินยุนกิเผลออมยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว... เขาน่ะเคยชินซะแล้วกับเวลาที่มีอีกคนมาคอยตามใจคอยอยู่รอบๆตัว...

แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเขาจะเริ่มรักแทฮยองหรอก(มั้ง)นะ…

20.32 แซลม่อนเบิร์นทั้งซอสไซเกียวแล้วก็มายองเนส

20.33 ที่เดิมก็ได้

20.33 เอ้อ เอาทูน่าด้วย ซาชิมิแซลม่อนด้วย อิคุระ(ไข่ปลาแซลม่อน) ด้วย

20.34 กุ้งหวานด้วยก็ดี

20.34 วากิว

โห สั่งขนาดนี้ มีอะไรตอบแทนไหมครับ 20.35

มินยุนกิย่นจมูกเมื่ออ่านประโยคที่อีกฝ่ายตอบกลับมาจบ เขากล้าพูดว่าเขานึกหน้าแทฮยองตอนที่พิมพ์ประโยคนี้ออกเลย

ใบหน้าดูดีที่ประดับรอยยิ้มเหมือนคนกำลังสนุกนั่น...

ถ้าไม่มีอะไรตอบแทนผมไม่สั่งให้นา 20.35

นี่เพิ่งเลิกทำโอทีเนี่ย 20.36

เหนื่อยมาก 20.36

ช่วงนี้แทฮยองกำลัเร่งทำโอทีทดแทนเมื่อช่วงเดือนที่แล้วที่มาเฝ้าเขาที่ห้องทำงานจนงานค้างอยู่ค่อนข้างเยอะ แถมเขาเพิ่งมารู้ทีหลังว่าเจ้าคนเด็กกว่าโดดงานแต่งงานของประธานบริษัทมาเสียอย่างนั้น

นิสัยไม่ดีเลยจริงๆ

20.50 แล้วเจอกันนะ

ยุนกิเลือกที่จะไม่ตอบคำถามอะไรแต่เดินไปลาประธานเจ้าของงาน ก่อนจะขับรถออกไปที่ ที่เดิม ของพวกเขา หรือก็คือที่แรกที่พวกเขาได้เจอกัน นับจากวันนั้นนี่ก็เป็นเดือนที่สี่แล้วที่แทฮยองประกาศว่าจะจีบเขา... แล้วมันก็ทำจริงๆซะด้วยน่ะนะ

ร่างเล็กเดินไปรอที่ม้านั่งที่ตอนนี้เริ่มไม่พลุกพล่านเพราะเริ่มดึก รออยู่สักพักก็ต้องสะดุ้งเมื่อมีกระป๋องเครื่องดื่มเย็นมาแนบเข้าที่แก้ม

“ไอ้บ้า” ด่าไปหนึ่งที แต่ก็ได้สิ่งตอบกลับมาเป็นเสียงหัวเราะทุ้มๆที่ฟังแล้วชวนให้สบายใจอย่างบอกไม่ถูก

“นี่ครับ ทุกอย่างตามต้องการ ว่าแต่ ไปงานเลี้ยงมาไม่ใช่เหรอครับทำไมยังอยากกิน เขาเลี้ยงไม่ดีเหรอ” พูดพลางถือวิสาสะลูบหัวมินยุนกิที่ขมวดคิ้วเพราะเขาอายุมากกว่าเจ้าเด็กนี่ต้องสองปี มาลูบหัวกันแบบนี้มันใช่ที่ไหน มือขาวปัดมืออีกคนออกแล้วเอ่ยตอบอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์

“มันไม่อร่อย แล้วก็อยากกินซูชิมากๆด้วย” ร่างบางเปิดกล่องซูชิขึ้นมาก่อนจะยิ้มเมื่อมีทุกอย่างที่เขาต้องการจริงๆ จะขาดก็แต่...

“นี่ครับเบียร์ ผมรู้ว่าพี่อยากกิน” กระป๋องเบียร์ไฮท์ถูกยื่นมาข้างหน้าพร้อมกับรอยยิ้มเหมือนลูกหมาของคนซื้อมาให้

“รู้งานนี่หว่า” เสียงติดจะแหบพึมพำชม แล้วตั้งหน้าตั้งตากินซูชิในกล่องพลาสติก โดยที่มีคนเด็กกว่านั่งมอง

“นี่... พี่ยุนกิ ผมขอโทษนะครับ ทั้งๆที่เป็น Silver Day แท้ๆ แต่ผมกลับไม่มีอะไรให้พี่เลยอะ” ยุนกิเงยหน้าจากการเปิดกระป๋องเบียร์กระป๋องที่สี่แล้วเลิกคิ้วเป็นเชิงสงสัยให้อีกคน

“วันนี้เป็นวันที่จะต้องให้เครื่องเงินแก่กันไงครับ...”

“พนักงานบริษัทไม่ต้องมาซื้อของแพงๆให้ฉันหรอกน่า...” ตอบกลับไปอย่างไม่ได้คิดอะไร แต่แทฮยองดูเหมือนจะรู้สึกผิดจริงๆจนยุนกิหยุดคีบแซลม่อนเข้าปากแล้วหันมามองอีกคนที่กำลังซึมอยู่อย่างครุ่นคิด

...แทฮยองน่ะ คอยช่วยเหลือเขาตลอดไม่ว่าจะตอนไหน แถมยังคอยมาดูแลเขาอีกต่างหาก ทุกครั้งที่เขาอยู่กับแทฮยอง เขาสัมผัสได้ถึงความสบายใจที่หาแทบไม่ได้จากที่ไหน... เพราะงั้น เขาก็ควรจะมีอะไรตอบแทนไปบ้าง นิดหน่อยก็ยังดี...

ริมฝีปากสีสดเม้มเข้าหากันอย่างประหม่ากับสิ่งที่คิดจะทำ ก่อนที่เสียงหวานติดจะแหบจะดังขึ้นเบาๆเหมือนกำลังไม่มั่นใจในตัวเอง

“แทฮยอง อ้าปาก หลับตาด้วย เร็ว” ถึงแม้คิมแทฮยองจะงงๆอยู่บ้างแต่ก็ยอมทำตามอย่างไม่มีเงื่อนไขเพราะสายตากดดันจากคนตรงหน้า ก่อนจะรู้สึกถึงแซลม่อนโรลที่ถูกป้อนเข้ามาในปากให้เขาเคี้ยว

“เคี้ยวให้ละเอียดนะ ตั้งใจเคี้ยว นับให้ถึงห้าสิบ”

ยุนกิมองแทฮยองที่ยังคงหลับตาอยู่ แถมกำลังเคี้ยวแซลม่อนโรลที่เขาป้อนไปอย่างช้าๆเพราะกำลังนับครั้งที่เคี้ยว ร่างบางหยิบกำไลข้อมือเงินที่เพิ่งได้จากท่านประธานมาใส่ไว้ที่มือซ้ายที่มีอีกอันหน้าตาเหมือนกันทุกอย่างแล้วถอดอันเดิมออกมาจากข้อมืออย่างช้าๆ

“ห้ามลืมตานะ”

พูดจบก็คว้าแขนของอีกคนมาแล้วใส่กำไลข้อมือให้อีกคนอย่างรวดเร็ว แทฮยองทำท่าจะดึงแขนกลับเล็กน้อย แต่ก็ต้องชะงักเมื่อยุนกิไม่ยอม มือขาวทั้งสองข้างขยับนิ้วเรียวสวยของคนเด็กกว่าเล่น แล้วพูดออกมาด้วยเสียงเบาๆที่ถ้าไม่ก้มหน้าลงมาฟังก็คงไม่ได้ยิน

“นี่เป็นของตอบแทนที่ดูแลฉันตลอดหลายเดือนที่ผ่านมา ถ้าไม่มีนายฉันคงตายคาสตูดิโอไปแล้ว... มัน... เป็นเงินแท้ น่าจะพอทดแทน Silver Day ได้นะ... แล้วก็... พวกเรา... ก็จะมีกำไลข้อมือข้อมือเหมือนกันเลยล่ะ” ยุนกิพูดไปก้มหน้าไปทำให้ไม่รู้เลยว่าเจ้าของมือที่เขาจับเล่นอยู่น่ะแหกกฎกติกาและลืมตาขึ้นมามองแล้ว

กลุ่มผมสีดำสนิททำให้ใบหูสีแดงๆเด่นขึ้นมาแม้รอบข้างจะค่อนข้างมืดแล้วก็ตาม สายตามองเลยไปที่ข้อมือซ้ายของยุนกิที่มีของรูปร่างเหมือนกันไม่ผิดเพี้ยนกับที่ข้อมือเขาใส่อยู่ คิมแทฮยองยิ้มกว้างกับความน่ารักนี้ของมินยุนกิที่ไม่ได้เจอบ่อยๆ

ไอเทมคู่งั้นเหรอ...

ร่างสูงดึงมือตัวเองออกจากการสัมผัสนั้นเบาๆ ก่อนจะใช้ทั้งสองมือประคองใบหน้าหวานให้เงยขึ้นมาสบตากัน ริ้วสีแดงปรากฏขึ้นมาที่สองข้างแก้มขาว พร้อมกับการพยายามจะขยับหน้าหนีจากมือคู่นี้

“นี่ ปล่อยนะ เห็นยอมหน่อยเลยเล่นด้วยเหรอ?” น้ำเสียงพูดหาเรื่อง แต่ใบหน้าหวานยังคงประดับด้วยสีแดงน่าเอ็นดูจนทำให้คำพูดนั้นดูไม่น่ากลัวเท่าไหร่

“ผมอยากจูบพี่จัง”

“แฟนก็ยังไม่เป็นเลยโว้ย จะมาจูบบ้าจูบบออะไร แค่ตอนเดือนที่แล้วไม่พอหรือไง” เสียงนั้นโวยวายออกมา รวบรวมแรงผลักแทฮยองให้ถอย พยายามจะลุกขึ้นเดินหนีแต่ก็ช้ากว่าคนเด็กกว่าที่คว้าข้อมือเอาไว้ได้ทันแล้วยังดึงให้เซลงมานั่งบนตักได้อีกต่างหาก

“ขอบคุณนะครับ ขอบคุณมากๆเลย ผมโคตรมีกำลังใจจะจีบพี่เลย” พูดพลางกอดเอวบางไว้แน่นแล้วฝังใบหน้าลงไปที่ลาดไหล่อีกคน ร่างเล็กค่อยๆยกมือขึ้นแตะไหล่แทฮยองเบาๆแล้วพูดออกมา

“ฉันอาจจะจีบยากหน่อย แต่อย่าเพิ่งยอมแพ้ไปซะล่ะ ถ้านายหายไปฉันคงเหงาแย่เลย”

“ก็ยอมเป็นแฟนกันซะทีสิครับ” เสียงทุ้มพูดพึมพำทั้งๆที่ยังคงไม่เอาหัวออกจากไหล่บาง มินยุนกิหัวเราะเบาๆในลำคอก่อนจะตอบกลับไปขำๆ

“ไอ้ลูกหมาเอ้ย ก็พยายามให้เต็มที่ก่อนสิ แต่ก็... Happy Silver Day นะแทฮยอง”

…

ได้เหรอแบบนี้ ฮือ ง่วง เกือบไม่ทันแล้วค่ะ