-รวมเล่ม- 14 th ☀ㅣ#vga

ลำดับตอนที่ #2 : MAY ; YELLOW DAY & ROSE DAY

14^th MAY

มินยุนกิไม่เคยสนใจเทศกาลของเหล่าคู่รัก เขารู้สึกว่ามันงี่เง่าสิ้นดีที่ประเทศนี้คลั่งไคล้เทศกาลแบบนี้กันเหลือเกิน

ในความคิดของเขาน่ะ เวลาที่เอาไปทำกิจกรรมคู่อย่างการเดท ดูหนัง หรือเดินเล่น สู้เอาไปทำงาน แต่งเพลงที่ค้างไว้เพื่อหาเงินใช้ชีวิตยังดีกว่ากันตั้งเยอะ

และเขาก็คิดแบบนี้ทุกเทศกาล ไม่เว้นแม้แต่ Yellow Day & Rose Day อย่างวันนี้

วันนี้เป็นวันว่างของเขา จริงๆก็ว่างลากยาวมาตั้งแต่ช่วงกลางเดือนพฤษภาคมนั่นแหละ ช่วงนี้เขาทำเพียงให้คำแนะนำกับวงที่มาเอาเพลงเขาไปร้อง เข้าไปดูงานนิดหน่อย แล้วก็กลับมานอนเหมือนจะไม่มีวันพรุ่งนี้ในทุกวัน

ปกติแล้วเขาเลือกที่จะออกจากห้องในวันธรรมดา ช่วงดึกๆ เพราะคนจะน้อยและไม่ต้องไปแย่งอะไรกับใครที่ไหน ส่วนวันหยุดเขาจะไปซื้อของจากมินิมาร์ทมาจำศีลเป็นหมีในฤดูหนาวเพื่อหลบเลี่ยงสังคม (--เชื่อเถอะว่าเขาเคยโดนรุ่นพี่ด่าว่าเป็นฮิคิโคโมริที่ไม่ยอมออกจากด้วย)

ใช่... เพราะงั้น... วันหยุดแบบนี้เขาไม่ควรต้องมานั่งกินแกงกะหรี่อยู่แบบนี้สิ!!

“อะ สั่งสิ” นี่เป็นเสียงของต้นเหตุที่ทำให้เข้าต้องมานั่งเท้าคางจะหลับมิหลับแหล่อยู่ที่ร้านโคโค่อิฉิบันยะ มินยุนกิปรือตามองรุ่นพี่ตรงหน้าแล้วจำใจคว้าเมนูขึ้นมาเปิดอย่างเสียไม่ได้ ไล่สายตาไปตามรายการต่างๆ ก่อนจะจิ้มแกงกะหรี่หมูทอดเพิ่มชีสให้รุ่นพี่ดู พร้อมกับยกมือเป็นเลขสี่บอกระดับความเผ็ดที่ต้องการ แล้วฟุบลงไปอีกครั้ง

ไม่สิ อยากจะฟุบลงไปแต่ทำไม่ได้น่ะ

“อย่าเพิ่งนอนสิ” เสียงทุ้มๆของรุ่นพี่ดังขัดขึ้น พร้อมกับมือที่ยึ่นมารั้งหัวเขาไว้ คือเอาจริงๆเลยนะ ถ้าเขาไม่นับถือว่าคนๆนี้เป็นรุ่นพี่ที่เคารพรักเพราะสนิทกันมานาน แถมยังเป็นคนหางานดีๆให้มินยุนกิ เขาจะกลับบ้านไปนอนแล้วจริงๆด้วย

“ไม่ได้เรียกออกมานอน”

“ครับๆ ไม่นอนครับ แล้วไม่ทราบว่าเรียกออกมาทำอะไรในวันที่คนเยอะแบบนี้ครับท่านรุ่นพี่บังยงกุกครับ” มินยุนกิถามกลับพร้อมกับจ้องหน้าอีกคนนิ่งๆ ใบหน้าติดจะดุของคนตรงข้ามจ้องกลับมา ก่อนที่เจ้าของชื่อบังยงกุกจะถอนหายใจออกมายาวเหยียด

“ช่วงนี้ไอ้แพะมันเหมือนจะนอกใจกันเลยว่ะ”

“พี่ฮิมชานเนี่ยนะ” มินยุนกิเลิกคิ้ว พลางนึกไปถึงแฟนของรุ่นพี่คนนี้ที่เป็นเจ้าของแบรนด์เสื้อผ้า CHANIE ที่สนับสนุนค่ายใหญ่ๆอยู่ ปกติก็เห็นรักกันดีเพราะพี่ฮิมชานตามใจพี่ยงกุกจะตาย พี่ยงกุกชี้หมาแล้วบอกว่าเป็นนก พี่ฮิมชานก็คงบอกว่านกนั่นแหละ

“ใช่...”

“พี่เอาอะไรมาคิดแบบนั้นอะ” ถามขณะที่แกงกะหรี่ที่เขาสั่งไว้มาถึง แต่ยงกุกกลับสั่งแค่สลัดและน้ำเปล่า ชวนให้สงสัยว่าใครกันนะที่ลากเขาเข้ามาในร้านแกงกะหรี่แบบนี้

อ๋อ พี่ยงกุกไง

“เมื่อวานมันไปม่อสาว มองจนเหลียวหลังเลย”

“แค่นี้อะนะครับ”

“อือ ก็เลยว่าจะกินแกงกะหรี่ประชดว่าตอนนี้โสด แต่ลืมไปว่าไม่ชอบกิน” เสียงทุ้มนั่นพูดเบาๆต่ำๆในลำคอจนฟังแทบไม่รู้เรื่อง ถ้าไม่ใช่ยุนกิที่อยู่ด้วยกันมานานและเจอมาแม้แต่เวอร์ชั่นงึมงำเพิ่งตื่นนอนในห้องอัดน่ะนะ พี่ยงกุกน่ะ ถึงภายนอกจะดูแข็งๆและหน้าดุแค่ไหน แต่เอาเข้าจริงก็น่ารักจะตาย ทั้งรักสัตว์ รักเด็ก แถมยังติดตุ๊กตาทิกเกอร์อีก ไม่ค่อยแปลกใจที่จะทำอะไรที่เหนือความคาดหมายน่ะนะ

“กินทำไมอะ?”

“ก็วันนี้ Rose Day กับ Yellow day ไง คนมีคู่เขาก็จะให้กุหลาบ ส่วนคนโสดเขาจะกินแกงกะหรี่กัน” ตอบกลับมา แต่มือก็ตักสลัดเข้าปาก ทำเอาคนที่กำลังกินแกงกะหรี่หมูทอดราดชีสเพิ่มรู้สึกผิดกับสุขภาพตัวเองขึ้นมานิดหน่อย แต่ยังไม่ทันได้คุยอะไรกันต่อ อยู่ดีๆช่อกุหลาบสีเหลืองก็มาปรากฏอยู่ระดับสายตาของยุนกิอย่างงงๆ...

พอมองคนให้แล้ว... ไม่งงก็ได้

แต่ไม่ได้อยากเจอเลย... ให้ตายเถอะ

“Happy Rose Day ครับพี่ยุนกิ”

คิม แท ฮยอง

นับตั้งแต่วัน Black Day ที่อีกฝ่ายประกาศว่าจะจีบเขาอย่างไม่สนใจอะไร (รวมถึงเขา : คนที่มันต้องการจะจีบ) เขาก็โดนอีกฝ่ายตามตื๊ออย่างงงๆ มาขอรับไปส่งที่บริษัทบ้าง ไม่ก็พาไปกินข้าวบ้าง แต่พูดกันตรงๆเลยก็คือ ไม่มีครั้งไหนเลยที่มินยุนกิจะเต็มใจ คือไปเพราะตัดรำคาญล้วนๆ ตอนนี้จากที่เรียกเขาว่า คุณ ก็เรียกว่าพี่ยุนกิอย่างไม่กระดากปากแล้วด้วยซ้ำ

ว่าแต่... นี่รู้ได้ยังไงว่าเขาอยู่ที่นี่

“มาได้ยังไง?” ถาม แต่ไม่ได้รับกุหลาบช่อโตนั้นมาในทันที คนโดนถามไม่ได้สนใจอะไร นอกจากพาตัวเองมานั่งเบียดกับเขาบนเก้าอี้ยาวตัวเดียวกันและหันไปมองบังยงกุกที่ขมวดคิ้วมองมาทางนี้อยู่ด้วยกันมองยุนกิสลับกับแทฮยองด้วยความสงสัย

“สวัสดีครับ ผมชื่อคิมแทฮยองครับ เป็นโปรแกรมเมอร์ กำลังตามจีบพี่ยุนกิอยู่ครับ” แนะนำตัวยาวเหยียดพร้อมฉีกยิ้มลูกหมาให้คนอายุมากที่สุดในโต๊ะที่เลิกคิ้วอย่างสงสัย ก่อนจะพยักหน้าแกนๆพอดีกับที่โทรศัพท์เครื่องบางที่ดังขึ้นมา

“เออ... งั้นฉันไปก่อนนะยุนกิ ฮิมชานมันโทรมา เจอกันที่บริษัทพรุ่งนี้ โชคดีนะ” พูดจบก็เดินจากไปทันที ทิ้งให้รุ่นน้องตัวเล็กมองตามพร้อมอ้าปากค้างอย่างตกใจที่อยู่ดีๆก็โดนทิ้งไปแบบไม่บอกไม่กล่าว ทั้งๆที่ตัวเองเป็นคนลากเขาออกมาเพราะว่างอนแฟนแท้ๆ แต่พอแฟนโทรมาก็ทิ้งเขาง่ายๆแบบนี้เลยเหรอ

“พี่ยุนกินี่... อ้าปากค้างก็ยังน่ารักนะครับ ว่าแต่ คนเมื่อกี้ใครเหรอครับ” คิมแทฮยองไม่ถามเปล่า ร่างสูงจับมือขาวของยุนกิที่ยังงงอยู่ขึ้นมาให้รับดอกไม้ไป แล้วย้ายตัวเองไปนั่งฝั่งตรงข้าม แม้จะอยากนั่งเบียดกับคนตัวนุ่มๆหอมๆต่อก็เถอะ แต่ก็อยากเห็นหน้ามากกว่าน่ะนะ

“แฟน”

“ไม่เชื่อครับ รุ่นพี่เหรอ?”

“ก็รุ่นพี่นั่นแหละ ถ้าจะไม่เชื่อแล้วถามทำไม” เสียงติดจะแหบพูดห้วนๆ พร้อมกับตักแกงกะหรี่เข้าปากอีกคำด้วยความหงุดหงิด คือเห็นรอยยิ้มร่าเริงของคนตรงหน้าแล้วหงุดหงิด หงุดหงิดก็ต้องกินไง

“ว่าแต่ พี่ชอบดอกกุหลาบนี่ไหมครับ” ยุนกิเหลือบมองช่อดอกกุหลาบสีเหลืองอ่อนที่อีกคนยัดเยียดให้ก่อนจะส่ายหน้า

“ฉันไม่ชอบกุหลาบ มันช้ำง่าย ไม่ค่อยทนมือเท่าไหร่... ว่าแต่ ไม่ต้องมาเนียนเลยนะ... ยังไม่เป็นแฟนกันสักหน่อย จะให้กุหลาบในวัน Rose Day ได้ยังไง” หรี่ตามองคนตรงหน้าอย่างจับผิด พอดีกับที่แทฮยองหัวเราะออกมาเบาๆที่โดนจับได้ก่อนจะเอ่ยตอบ

“อ้าว โดนจับได้แล้วอะ ก็ผมอยากเป็นแฟนไง เลยซื้อมาให้ ไม่เนียนเหรอครับ...” พูดจบก็แสร้งทำหน้าลูกหมาหงอยให้ยุนกิถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายแล้วส่ายหน้า

“ไม่เนียน”

“ว่าแต่ พี่มากินแกงกะหรี่นี่คือเพราะ Yellow Day?”

“ก็แย่แล้ว พี่คนเมื่อกี้ลากมากินน่ะ แล้วก็หนีไปเฉยเลย ทีหลังจะไม่หลงกลมาด้วยแล้ว ให้ตายเถอะ” หางประโยคเหมือนยุนกิจะพึมพำกับตัวเองมากกว่าพูดกับแทฮยอง แต่ในสายตาคนมองก็น่ารักมากๆอยู่ดี

“ปีหน้าพี่จะไม่ต้องมานั่งกินแกงกะหรี่คนเดียวอีกแน่นอนครับ” ครั้งนี้ร่างเล็กไม่ได้ถามกลับ แต่ทำเพียงแค่เลิกคิ้วเป็นเชิงสงสัยแทน คิมแทฮยองยิ้มกว้างออกมา ก่อนจะลุกขึ้นเอาแขนยันโต๊ะไว้แล้วชะโงกหน้าเข้ามาใกล้คนที่ถอยหลังไปโดยอัตโนมัติ

“เพราะพี่จะเป็นแฟนผม แล้วพี่ก็ไม่ต้องมากินแล้วไงล่ะครับ ถึงอยากกิน ผมก็ไม่ให้พี่กินหรอก เดี๋ยวใครๆจะคิดว่าพี่โสด ผมหวงล่วงหน้า” ยุนกิวางช้อนลงแล้วดันใบหน้าหล่อแต่ผมเหมือนสีขนอีวุยนั่นออกไปแล้วพึมพำ

“มั่นหน้า...”

“แน่นอนครับ ว่าแต่ พี่ยุนกิชอบดอกกุหลาบสีอะไรเหรอครับ? Rose Day ปีหน้าผมจะได้เอามาให้” ร่างบางรวบช้อนส้อมลงบนจานที่กินเสร็จแล้วอย่างเรียบร้อย แล้วตอบโดยที่ไม่ได้มอง

“ก็บอกแล้วไงว่าไม่ชอบกุหลาบ”

“แต่วันนี้มัน Rose Day นี่ครับ ผมให้ดอกอื่นไม่ได้หรอกนะ มันผิดธรรมเนียม” เสียงทุ้มนั้นดูเอาแต่ใจจนมินยุนกิอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจอีกครั้งแล้วเงยหน้าขึ้นมามองใบหน้าหล่อที่กำลังมองมาทางเขาอย่างคาดหวัง

เจ้าเด็กคิมแทฮยองนี่เอาตรงไหนมามั่นใจว่าปีหน้าจะได้คบกัน บางทีตอนนั้นพวกเขาอาจจะไม่ได้รู้จักกันอีกต่อไปแล้วก็ได้นะ...

เห็นแก่สายตาอ้อนวอนแล้วก็ผมสีเหมือนโปเกมอนที่เขาชอบ เขาจะตอบให้ อย่าหาว่าใจร้ายก็แล้วกัน แต่เขาก็ชอบกุหลาบสีนี้จริงๆนี่นา

“กุหลาบสีน้ำเงิน ไปหามาให้ได้ก็แล้วกัน” แทฮยองยิ้มกว้างอย่างดีใจ ก่อนจะนิ่งไปเมื่อนึกอะไรบางอย่างได้

“สีน้ำเงินนี่ ไม่ใช่ความรักที่ไม่สมหวังกับการรอคอยที่ไม่มีวันสิ้นสุดเหรอครับ?”

“ก็ใช่นะ”

“พี่จะบอกว่าผมจะจีบพี่ไม่ติดเหรอครับ! ผมจะทำให้ผมสามารถให้กุหลาบพี่ปีหน้าให้ได้เลย!”

…เห็นความไฟแรงแล้วก็เหนื่อยขึ้นมาทันทีเลย มินยุนกิขอลาไปนอนตอนนี้เลยได้ไหมอะ...

จีบติดแล้วบอกนะคิมแทฮยอง

…

เย้

จบทันด้วยค่ะ เลิ้บมากๆเรย แฮปปี้เยลโล่วเดย์และโรสเดย์กันนะคะ ขอให้มีความสุขสนุกหรรษาไปกับแดนเนรมิต /ดักแก่

ชอบกุหลาบสีพีชมากค่ะ แต่จริงๆชอบช่อช็อคโกแล็ตหรือไม่ก็ช่อเงินที่สุด วานคนช่วยเอาให้ที หรือโอนเงินมาได้ที่บัญชี สี่เจ็ดห้-- /ผิด

เพ้อเจ้อแล้วอะ ฮือ

พี่ยุนกิน่ารักเนาะ /กอด

B
E
R
L
I
N
❀