-รวมเล่ม- 14 th ☀ㅣ#vga

ลำดับตอนที่ #16 : Special ; Taehyung BDAY

B
E
R
L
I
N
❀

          

เล่มฟิคยังเหลือนะค้าบ เมนชั่นมาคุยกับเราได้เยยยยยย @hgmerqury

#วีก้า14

...

Taehyung’s Day

“ไปญี่ปุ่นกันเถอะครับ”

นี่เป็นคำชวนที่อยู่ ๆ ก็ถูกพูดขึ้นมาโดยคิมแทฮยองที่ตอนนี้ laptop เปิดค้างอยู่ที่หน้าจองตั๋วเครื่องบินของสายการบิน ANA ยุนกิจำได้ว่าตอนนั้นทำเพียงขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะยื่นปฏิทินจดตารางงานให้คนอยากไปได้เช็ควันที่ต้องการให้สอดคล้องกับวันหยุดของเขา ก่อนที่คนชวนจะกดจองตั๋วช่วง 27 ธันวาคม – 7 มกราคมไปอย่างรวดเร็ว

และนั่นทำให้ตอนนี้ทั้งสองคนอยู่บนดินแดนอาทิตย์อุทัยอย่างประเทศญี่ปุ่น

แทฮยองและยุนกิลงเครื่องที่สนามบินคันไซ ใช้เวลาสามวันในการเที่ยวรอบโอซาก้า เกียวโตและนารา ก่อนที่จะนั่งชินคันเซ็นมาที่เมืองฮิโรชิม่าที่มีอนุเสาวรีย์สันติภาพ เสาโทริอิสีแดงอันใหญ่กลางน้ำ และเกาะกระต่ายที่แสนจะโด่งดัง

“ฉันง่วง” คนตัวเล็กบ่นพึมพำ ทั้ง ๆ ที่เพิ่งนอนมาตลอดทางบนชินคันเซ็น แต่คงหลับไม่สบายเท่าไหร่ เพราะมินยุนกิมีท่าทีง่วงงุนและอ่อนแรงจนเห็นได้ชัด

แต่แทฮยองจะไม่พูดหรอกว่า ปกติแฟนเขาก็มีรังสีง่วงนอนแผ่ออกมาจากตัวตลอดเวลาอยู่แล้ว...

“งั้นไม่ต้องไปมิยาจิมะไหมครับ ไปเกาะกระต่ายเลย จะได้ไม่ต้องนั่งเรือสองรอบในหนึ่งวัน พี่จะได้ไม่เหนื่อย” ทั้ง ๆ ที่เขาก็รู้ว่ายุนกิไม่ได้เหนื่อยจริงจังขนาดนั้น แต่ก็อดไม่ได้ที่จะเสนอการเลื่อนแผนการของวันนี้ออกไป เพราะกลัวอีกคนไม่สนุก แต่คนง่วงก็ถอนหายใจออกมาเบา ๆ  แล้วส่ายหน้า

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวก็ไปปีใหม่ไม่ทันที่โตเกียวหรอก ไปวันนี้ให้ครบนั่นแหละ แต่ฉันขอนั่งแปบนึง” พูดจบก็ทรุดตัวลงนั่งกับเก้าอี้ริมแม่น้ำฮิโรชิม่าแถวนั้นพลางเอาตัวไปพาดไว้กับกระเป๋าเดินทางใบใหญ่แล้วหลับตา ดูเผิน ๆ เหมือนก้อนขาว ๆ ในชุดเสื้อกันหนาวสีดำตัวนุ่มฟู ซึ่งเรียกสายตาเอ็นดูจากคิมแทฮยองได้ไม่ยาก ร่างสูงหัวเราะในลำคอเล็กน้อย ก่อนจะเดินแยกออกไปที่ตู้กดน้ำ แล้วกดโกโก้ร้อนออกมาสองกระป๋องเผื่อคนที่กำลังพักสายตาอยู่

“แท อย่าแกล้ง” เสียงหวานติดจะแหบพึมพำขึ้นมาเมื่อรู้สึกถึงกระป๋องอุ่น ๆ ที่แนบมาข้างแก้ม คนตัวขาวลืมตา กะพริบปริบ ๆ  แล้วยู่ปากเมื่อเห็นว่ากระป๋องที่ถูกยื่นมามันไม่ใช่สิ่งที่ต้องการสักเท่าไหร่

“ทำไมไม่ซื้อกาแฟมา”

“โกโก้นี่แหละครับ เหมาะกับอากาศตอนนี้ที่สุดแล้ว” และถึงแม้ริมฝีปากสีแดงสดนั่นจะเบะอย่างไม่ค่อยพอใจ แต่ยุนกิก็ยอมรับกระป๋องโกโก้นั้นมาไว้ในมือแต่โดยดี

“ไปเกาะกระต่ายกันเถอะ”

การเดินทางไปเกาะกระต่าย หรือที่ชื่อจริงของมันคือเกาะโอคุโนชิมะนั้นค่อนข้างยาก เพราะจริง ๆ แล้วมันไม่ใช่เกาะที่ใหญ่เท่าไหร่นัก เป็นเพียงเกาะที่มีการปล่อยกระต่ายลงไปใช้ชีวิตบนเกาะที่เคยมีการทดลองด้านเคมีเพื่อพิสูจน์ว่าเกาะนั้นปลอดภัยแล้วเท่านั้น และด้วยความที่กระต่ายนั้นสืบพันธุ์ได้ค่อนข้างไว ทำให้ตอนนี้เกาะนี้เต็มไปด้วยกระต่ายทั้งตัวเล็กตัวใหญ่เต็มไปหมดจนมีคนไปเปิดรีสอร์ทให้เข้าพัก

ผู้ที่ต้องการมาเที่ยวจะต้องนั่งรถไฟท้องถิ่นเพื่อมาต่อเรือเล็กข้ามมายังเกาะ ซึ่งเมื่อมาถึงเกาะแล้วจะมีรถรางให้นั่งชมเกาะ หรือถ้าบางคนอยากจะเดินก็สามารถทำได้เพราะเกาะนั้นขนาดพอเดินได้

ยุนกิและแทฮยองแวะซื้อแครอทจากซูเปอร์มาร์เก็ตมาไว้ก่อนตามรีวิวที่เคยเห็นในอินเตอร์เน็ตว่าแครอทของที่นี่ค่อนข้างแพง ทำให้ตอนนี้ทั้งสองคนจึงมีถุงใส่แครอทห้าหกหัวอยู่ในมือกันคนละถุง รถรางขนาดกลางพามาส่งที่ท้ายเกาะ ก้าวเท้าลงมาก็เจอกับกระต่ายตัวน้อยใหญ่นอนกันอยู่เต็มลานสนามหญ้าไปหมด ตรงไหนมีคนก็จะมีกระต่ายรุมเยอะหน่อยเพราะรู้ว่าจะมีอาหารมาให้ คนตัวเล็กนั่งคุกเข่าลงกับพื้น ก่อนจะหยิบแครอทหนึ่งหัวออกมาจากถุง

“อะ มากินเร็ว” ยื่นแครอทไปจ่อกระต่ายตัวหนึ่งที่ยืดตัวขึ้นมาเอาจมูกดุน ๆ ก่อนจะใช้ฟันค่อย ๆ แทะแครอท และเมื่อตัวอื่น ๆ รอบด้านเห็นว่าแถวนี้เริ่มมีอาหาร ก็ลุกวิ่งกระโดดตามกันมาเต็มไปหมด จนตอนนี้รอบตัวยุนกิมีแต่กระต่ายรายล้อม ทำอะไรไม่ถูกเพราะกระต่ายหลายตัวพยายามจะแย่งแครอทกัน เป็นภาพที่คนยืนมองเห็นแล้วก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา และยกกล้องขึ้นมาถ่ายเก็บรอยยิ้มและบรรยากาศนี้ไว้...

เขาโชคดีจริง ๆ นะที่ได้รู้จักมินยุนกิ...

ตกเย็น ทั้งสองคนก็กลับเข้ามาในตัวเมืองฮิโรชิมะอีกครั้ง โรงแรมที่จองไว้นั้นเป็นโรงแรมขนาดกลาง ๆ  ตั้งอยู่ใจกลางเมือง และแทบจะอยู่ติดกับถนนคนเดินหลักของเมือง ทำให้บรรยากาศค่อนข้างจะคึกคักมากเพราะเป็นคืนก่อนจะปีใหม่ แต่เหมือนมินยุนกิที่เหนื่อยเต็มทีจะไม่ค่อยอยากดูอะไรนัก เพราะเมื่อกลับมาถึงโรงแรมก็ล้มตัวลงนอนกับเตียงหนานุ่ม แล้วโบกไม้โบกมือเป็นสัญญาณว่าให้คิมแทฮยองหาอะไรทำ หาอะไรกินได้ตามสบาย ส่วนตัวเขาจะนอนรออยู่ที่นี่

“พี่ยุนกิครับ… งั้นผมออกไปซื้อข้าวเย็นมากินด้วยกันนะ” ถามออกไป แต่ก็ได้คำตอบกลับมาเป็นเพียงเสียงงึมงำจากคนที่เอาหน้าฝังลงไปกับหมอนใบใหญ่ให้แทฮยองได้คิดกับตัวเองว่ามันคงเป็นคำตกลง ร่างสูงคว้าเสื้อโค้ทตัวหนากับถุงมือมาใส่แล้วออกจากห้องไป

เป้าหมายของคิมแทฮยองนั้นก็คือฮงโดริ หรือถนนเส้นยาวที่ตัดผ่านใจกลางเมือง ซึ่งเป็นศูนย์รวมของร้านอาหารและร้านขายของมากมาย จัดการเดินหาซื้อข้าวปั้นและของกินเล่นเล็ก ๆ น้อย ๆ แล้วเดินกลับโรงแรม เมื่อกลับมาถึงก็พบกับมนุษย์เตียงที่พาตัวเองขึ้นมานั่งเปื่อย ๆ อยู่ที่เก้าอี้รับแขกของห้องไถมือถือเหมือนกำลังหาอะไรอยู่

“ไม่นอนแล้วเหรอครับ?” ถามออกไปอย่างสงสัย เพราะมินยุนกิตอนกลับเข้ามาถึงน่ะดูง่วงจนไม่อยากทำอะไรเลยด้วยซ้ำ คนถูกถามยู่ปากเล็กน้อยก่อนจะตอบกลับไปเบา ๆ

“ก็แกกลับมาแล้ว จะนอนต่อได้ไง”

“งั้นก็มากินข้าวเลยครับ เผื่อกลางคืนจะออกไปไหน”  พูดพลางวางของที่ซื้อมาลงบนโต๊ะ แล้วเปิดกล่อง จัดตะเกียบให้คนเป็นพี่ที่ค่อย ๆ พาตัวเองมานั่งเหม่อมอง

“เออ กำลังจะบอกเลย กลางคืนไปหาอะไรดื่มกัน มีเพื่อนแนะนำร้านมา ไม่ไกลจากที่นี่เท่าไหร่ ไปมั้ย” ถามเรียบ ๆ เหมือนไม่ได้ใส่ใจ แต่ตาเรียวหันมาสบนิ่ง ๆ รอคำตอบ

“ก็เอาสิครับ”

หลังกินข้าวเสร็จ เปลี่ยนชุดและจัดการตั้งเองเรียบร้อย คุณพนักงานไอทีกับโปรดิวเซอร์คนเก่งก็สวมโค้ทบวกผ้าพันคอเดินออกมาจากโรงแรมท่ามกลางอากาศหนาวของช่วงสิ้นปี แต่สำหรับคนเกาหลีที่เจอลมเย็นบาดผิวกับอากาศติดลบทุกปี อากาศแบบนี้ก็ไม่ได้แย่เท่าไหร่

คนตัวเล็กเดินนำแทฮยองไปตามแผนที่ในโทรศัพท์ ก่อนจะมาหยุดที่ร้านกึ่งผับที่มีเวทีกับโซนนั่งดื่ม มินยุนกิสั่งสาเกแปลก ๆ ที่ไม่เคยเห็นมากิน แล้วสั่งเหล้าบ๊วยให้แทฮยองที่ปกติไม่ค่อยกินแอลกอฮอลล์เพราะไม่ชอบกินของขม ๆ  

มุมที่ทั้งสองคนเลือกนั่งเป็นมุมที่มองออกไปเห็น Atomic bomb dome กับต้นซากุระที่ถูกประดับด้วยไฟคริสต์มาสเต็มไปหมด ดนตรีสดที่เล่นคลอก็ยิ่งทำให้บรรยากาศดีขึ้นไปอีก

“สนุกมั้ยครับ” คิมแทฮยองถามออกไปเบา ๆ  เพราะเป็นเขาเองที่เกือบ ๆ จะมัดมือชกให้มินยุนกิมาด้วยกันที่ญี่ปุ่น มันเป็นเพราะความฝันสมัยเด็ก ๆ ของเขาที่เป็นเหมือน achievement หนึ่งในชีวิตว่าต้องมาฉลองวันเกิดและปีใหม่กับคนรักที่ญี่ปุ่นให้ได้

และมันก็สำเร็จ… เพราะมีมินยุนกิอยู่ด้วยกันตรงนี้

“สนุกสิ สนุกดี ก็เพราะมีแกอยู่ด้วยไง” เสียงหวานติดจะแหบตอบกลับพร้อมรอยยิ้มกว้างจนแก้มกลมที่ทำให้แทฮยองอดไม่ได้ที่จะขยับเข้าไปใกล้แล้วแตะจูบลงบนผิวนวลบริเวณแก้ม คนถูกฉวยโอกาสถอยตัวเองหนีพร้อมกับผลักออกเบา ๆ อย่างตกใจ

มันไม่บ่อย… ที่แทฮยองจะลวนลามเขาในที่สาธารณะแบบนี้

“เมาเหรอ”

“เปล่าครับ… พี่น่ารักเกินไปเอง”

หึ ถึงไฟในร้านจะสลัวแค่ไหน แต่เขาก็เห็นนะว่ามินยุนกิกำลังหน้าแดงน่ะ

คุยเรื่องสัพเพเหระกันไปได้สักพักจนห้าทุ่มเกือบเที่ยงคืน คนตัวเล็กก็บอกแทฮยองเบา ๆ ว่าจะไปเข้าห้องน้ำ ก่อนจะเดินแยกออกมาทันทีไม่ได้สนใจว่าอีกคนจะตอบรับว่าอะไร คิมแทฮยองเลิกคิ้วกับท่าทางรีบร้อนนั้น ก่อนจะหยิบแก้วน้ำอัดลมตรงหน้าขึ้นมาดื่มต่อ

เขาเลิกกินเหล้าบ๊วยไปตั้งแต่แก้วที่สามแล้ว

จะให้เมาก่อนยุนกิมันก็ออกจะดูไม่ดีใช่มั้ยล่ะ…..

ระหว่างที่กำลังคิดอะไรเพลิน ๆ  อยู่ดี ๆ ไฟในร้านทุกดวงก็ดับลงพร้อมกัน เรียกเสียงอุทานอย่างตกใจจากคนในร้านได้เป็นจำนวนมาก และก็ต้องอุทานอีกครั้งเมื่อแสงไฟปรากฏขึ้นที่บนเวที พร้อมกับเสียงเพลงที่ดังขึ้น

เป็นเพลงที่ไม่ได้คุ้นหู คีย์เพลงเหมือนโดนปรับลดลงมาเพราะเสียงของคนร้องไม่สูงพอ และออกจะสร้างความประหลาดใจจากคนในร้านไม่น้อยเพราะเนื้อเพลงนั้นเป็นภาษาเกาหลีที่คนเกือบทั้งหมดในร้านฟังไม่เข้าใจ แต่ทุกคนก็พอจะเดาได้ เมื่อตัวเพลงมาถึงท่อนฮุค

Happy birthday to you

아름다운 내 사랑

แด่ความรักที่งดงามของผม

Baby, only for you

니가 있어 행복해

เพราะว่าคุณอยู่กับผมตรงนี้ ผมมีความสุขมาก

Happy birthday to you

오늘처럼 영원히

ให้เป็นเหมือนวันนี้ตลอดไปเลยนะ

Baby, only for you

우린 함께 할거야

ที่พวกเราจะอยู่เคียงข้างกัน

ไฟบนเวทีสว่าง แต่ก็ยังไม่เท่าคนตัวขาวที่เหมือนจะเรืองแสงอยู่บนนั้น มินยุนกิที่กำลังร้องเพลงด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แม้มีบางท่อนที่เหมือนจะฝืนเสียงตัวเองไปบ้างเพราะโน้ตที่สูงเกินไป แต่ไม่ว่าอย่างไร…

เพลงนี้ก็เพราะที่สุดแล้วสำหรับแทฮยอง

“นี่ แทฮยองอา… สุขสันต์วันเกิดนะ ขอบใจที่เกิดมาอยู่ด้วยกันตรงนี้ แล้วก็… ขอบใจที่เกิดมาเจอกันนะ”

...

น่ารักไปโหมะเลยคับ ฮืออออออ

เทอ คือเกาะกระต่ายมันน่ารักทากๆจริงๆ อยากให้ทุกคนลองไปสัมผัสน้องๆที่ตบหน้ากันแย่งแครอท 55555555555