-รวมเล่ม- 14 th ☀ㅣ#vga

ลำดับตอนที่ #15 : NOV - Special ; Count one

B
E
R
L
I
N
❀

          

COUNT ONE

(ต่อจาก Movie Day เดือนพฤศจิกายน)

นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่คิมแทฮยองดูหนังไม่รู้เรื่องเลยแม้แต่นิดเดียว

เรื่องเป็นยังไง เริ่มยังไง จบยังไง ใครเป็นตัวร้าย เขาแทบไม่ได้รับรู้เลยด้วยซ้ำ จิตใจของเขาจดจ่ออยู่กับมือขาว ๆ ที่ยอมให้เขาจับแต่โดยดี มือนิ่มที่กระชับเข้าอย่างไม่รู้ตัวเมื่อถึงฉากตื่นเต้น กลิ่นหอม ๆ ที่ชัดขึ้นเมื่อร่างเล็กข้าง ๆ ขยับเข้ามาใกล้

แล้วก็...

ประโยคที่คนเป็นพี่พูดเอาไว้ก่อนเข้าโรงหนัง

‘หลังจบหนังเรื่องนี้... เรามา... เป็นแฟนกันนะ’

ประโยคที่พอคนพูดเอ่ยจบก็หันไปเรียกพนักงานมาคิดเงิน โดยที่ไม่ได้สนใจคิมแทฮยองที่กำลังนั่งประมวลผลเหมือนคอมพิวเตอร์รุ่นเก่าที่แรมไม่พอ แถมโปรเซสเซอร์ยังมีแค่ตัวเดียวเลยแม้แต่น้อย มินยุนกิทำทุกอย่างเหมือนไม่ได้พูดอะไรออกไปทั้ง ๆ ที่ใบหน้าขาวจัดขึ้นสีเรื่อจนน่ามอง

คิมแทฮยองสาบานเลยว่า ตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงตอนนี้เขายังสลัดใบหน้าและน้ำเสียงนั้นออกไปจากหัวไม่ได้เลย

“ฉากต่อสู้ทำดีมากเลย ตัวร้ายก็มีมิติ ตอนจบก็ดี อยากดูอีกรอบเลย ขนาดเพลงประกอบก็ยังดี ไม่ผิดหวังเลยจริง ๆ” เสียงหวานติดจะแหบพูดไปเรื่อย ๆ โดยที่ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าคนที่เดินอยู่ข้าง ๆ นั้นไม่ได้ฟังเลยสักนิด

แทฮยองจ้องมองแต่ปากสีสดที่กำลังขยับพูดจนไม่ได้สนใจอย่างอื่น ยุนกิพูดต่อไปอีกสองถึงสามประโยคก็เพิ่งรู้สึกว่าเด็กข้าง ๆ แทบไม่ได้ตอบสนองอะไรกลับมาเลย คนตัวเล็กหยุดเดิน แล้วหันไปมองคนที่เขาพบว่ากำลังจ้องเขาไม่วางตา

“แกได้ฟังฉันพูดอยู่ใช่มั้ย”

คิมแทฮยองแค่ยิ้มไม่ตอบอะไรเรื่องนี้ เพราะสิ่งที่เขาพูดออกมาคือการเปลี่ยนเรื่องไปเป็นเรื่องที่เขาเอาแต่คิดตั้งแต่ได้ยินมัน

“นี่เรา... เป็นแฟนกันแล้วใช่มั้ยครับพี่ยุนกิ”

ตาเรียวกะพริบสองสามครั้ง ก่อนที่ใบหน้าน่ารักจะขึ้นสีจัดเมื่อเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าพูดอะไรออกไปเมื่อตอนเพิ่งกินข้าวเสร็จ ยุนกิหลบสายตาจริงจังของอีกคนด้วยการเสมองไปทางอื่น ริมฝีปากบางเม้มแน่นเมื่อไม่รู้จะตอบอะไรดี

“เขินเหรอครับ” ถามด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ แต่ก็เป็นการถามเพื่อแซวเท่านั้น ในเมื่อคำตอบทั้งหมดมันแสดงออกมาที่ใบหน้านี้เรียบร้อยแล้ว

“พี่ยุนกิครับ ไม่งั้นผมจะคิดว่าพี่ไม่อยากเป็นแฟนกับผมแล้วนะครับ” เสียงทุ้มแกล้งทำเป็นหงอย แต่สิ่งที่ได้กลับมามีเพียงการเบะปากของมินยุนกิ เพราะถึงน้ำเสียงจะดูน่าสงสารแค่ไหน ก็ไม่สามารถกลบเกลื่อนแววตาพราวระยับนั่นได้เลย

คนถูกแกล้งถอนหายใจออกมายาวเหยียด ก่อนจะพูดออกมาสั้น ๆ

“ขอสิ”

“ครับ?”

“ถ้าไม่ขอก็ไม่ต้องเป็น” ประโยคฟังดูห้วนจัด แต่ก็เรียกรอยยิ้มขำจากคิมแทฮยองได้ไม่ยาก เพราะเมื่อคนตรงหน้าพูดจบก็หันตัวไปอีกทาง ก้าวเร็ว ๆ เดินหนีไปอย่างไม่หันกลับมามอง ร้อนให้คนถูกทิ้งต้องรีบเดินตามไปคว้าแขนเอาไว้ก่อน

“พี่... เขินแล้วอย่าเดินหนีสิครับ”

“ลีลา” คราวนี้ร่างโปร่งหลุดหัวเราะออกมาทันที พร้อม ๆ กับรั้งแขนของคนที่พยายามจะเดินหนีไปอีกครั้งไว้ ก่อนจะขยับเลื่อนลงมาเป็นการขับกระชับมือขาวไว้ทั้งสองข้าง

“พี่ยุนกิครับ...

เป็นแฟนกันนะครับ

เป็นแฟนผมนะ

ผมรู้ว่าพวกเราเจอกันมาได้ไม่กี่เดือน แต่ยิ่งรู้จักผมก็ยิ่งอยากดูแลพี่ ถึงผมจะทำอาหารไม่ได้ อย่างน้อยก็ให้ผมเตือนให้พี่กินข้าวก็ยังดี… นะครับ”

น้ำเสียงทุ้มนั่นทอดแววหวานจนผู้ฟังทำตัวไม่ถูก รู้สึกว่าตอนนี้หน้าต้องแดงมากแน่ ๆ เพราะรู้สึกร้อนไปหมดทั้ง ๆ ที่ในห้างสรรพสินค้าตอนนี้ก็เปิดแอร์เย็นฉ่ำ

ถอนหายใจออกมาสั้น ๆ ก่อนจะกลั้นหายใจเงยหน้าขึ้นสบกับสายตาที่ทอดมองมาอยู่ก่อนแล้ว มือของแทฮยองเองก็กำลังสั่นจนเขารู้สึกได้ เอาจริง ๆ ตอนนี้เขาเหมือนเห็นลูกหมากำลังตื่นเต้นเพราะรอคอยรางวัลจากเจ้าของอยู่

“แกอยากได้คำตอบว่าอะไร”

“ก็ต้องเป็นตกลงอยู่แล้วสิครับ!” พูดเสียงดังจนมินยุนกิต้องดึงมือตัวเองออกจากการเกาะกุมข้างนึงเพื่อดีดหน้าผากสวยของคนตรงหน้าซะหนึ่งที

“แกได้ตามที่ต้องการนั่นแหละ

ฉันตกล— เฮ้ย ทำอะไรของแก!?” คำว่าตกลงยังไม่ทันสิ้นสุด คนตัวเล็กก็โดนรั้งอุ้มขึ้นจากพื้นหมุนไปหมุนมาโดยคนที่กำลังดีใจอย่างคิมแทฮยอง ก่อนที่จะค่อย ๆ วางลงแล้วกอดเอาไว้แน่น

“ขอบคุณนะครับ ขอบคุณจริง ๆ”

“หึ ฉันสิต้องขอบใจแก ขอบใจที่จะมาดูแลฉันนะ มา... นับหนึ่งไปด้วยกันนะคิมแทฮยอง”

...

ฟิคยังเหลืออีกห้าเล่มนะคับ ติดต่อได้ที่ @hgmerqury เล้ย ส่วนตอนพิเศษจากหกลงให้สามนะคะ เลิ้บ