-รวมเล่ม- 14 th ☀ㅣ#vga

ลำดับตอนที่ #11 : FEB ; VALENTINE'S DAY

B
E
R
L
I
N
❀

          14^th February 

มินยุนกิไม่เคยสนใจเทศกาลของเหล่าคู่รัก เขารู้สึกว่ามันงี่เง่าสิ้นดีที่ประเทศนี้คลั่งไคล้เทศกาลแบบนี้กันเหลือเกิน

ในความคิดของเขาน่ะ เวลาที่เอาไปทำกิจกรรมคู่อย่างการเดท ดูหนัง หรือเดินเล่น สู้เอาไปทำงาน แต่งเพลงที่ค้างไว้เพื่อหาเงินใช้ชีวิตยังดีกว่ากันตั้งเยอะ

และเขาก็คิดแบบนี้ทุกเทศกาล ไม่เว้นแม้แต่ Valentine’s Day อย่างวันนี้

แต่การที่มีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้ว มันเป็นไปได้เหรอที่จะไม่สนใจวันที่ขึ้นชื่อว่าเป็นวันแห่งความรักอย่างเป็นทางการเช่นวันนี้

มินยุนกิตื่นขึ้นมาเพราะแรงสั่นและเสียงเตือนจากโทรศัพทืมือถือที่ชาร์ตเอาไว้โต๊ะข้างเตียง แขนขาวขยับไปหยิบมาดู และพบว่ามันเป็นข้อความยกเลิกนัดทำงานวันนี้เพราะคนนัดอย่างบังยงกุกเพิ่งโดนคิมฮิมชานผู้เป็นแฟนลากไปฉลองวาเลนไทน์ที่ประเทศญี่ปุ่น

อา... เอาจริงๆว่าถ้าพี่ยงกุกไม่ยกเลิก ก็คงจะเป็นเขาเองนี่แหละที่โทรไปยกเลิกนัด

ร่างเล็กไถดูโนติฟิเคชั่นอีกสักพัก ก่อนจะคว่ำหน้าจอโทรศัพท์ลงกับโต๊ะ แล้วพลิกหันกลับมาหาคนที่หลับอยู่ข้างๆเพราะเวลาตีสี่มันยังเช้าเกินกว่าที่มนุษย์เงินเดือนจะตื่นไปทำงาน มือขาวถูกยกขึ้นมาเกลี่ยผมหน้าม้าสีอ่อนนั่นสักพัก ก่อนจะดีดที่หน้าผากสวยเบาๆอย่างหมั่นเขี้ยว

แทฮยองตอนหลับน่ะ น่ารักไม่เบาเลยล่ะนะ

ไม่เห็นจะเป็นตัวยุ่งแบบตอนตื่นเลยสักนิด

เขาไม่เคยแม้แต่จะคิดว่าวันหนึ่งคนแรกที่เห็นเมื่อลืมตาตื่นขึ้นมาจะเป็นผู้ชายที่เด็กกว่าเขาไปสองปี พนักงานไอทีที่ทำผมสีเดียวกับโปเกมอนอีวุยร่างต้น เจ้าของรอยยิ้มสี่เหลี่ยมที่ดูสดใส และเจ้าของความอบอุ่นที่เผื่อแผ่มาถึงเขาเสมอไม่ว่าจะเมื่อไหร่

เขาน่ะ… ดีใจที่ได้รู้จักกับแทฮยอง

และเขาดีใจ...

ที่ตัวเองตัดสินใจตอบ ตกลง กับแทฮยองไป มันเป็นการตัดสินใจที่ดีที่สุดในชีวิตของเขา

จากเลขในนาฬิกาโทรศัพท์ บอกให้รู้ว่ามีเวลาอีกนานกว่าจะถึงเวลาตื่นของคนมีงานประจำ มินยุนกิขดตัวเข้าหาความอบอุ่นข้างกาย แล้วหลับตาลงอีกครั้ง

…แล้วค่อยมาสวัสดีวันวาเลนไทน์กันตอนเช้านะคิมแทฮยอง

ถ้าเขาตื่นเช้าน่ะนะ

เหมือนยุนกิจะกะเวลาตื่นของตัวเองได้ค่อนข้างผิดพลาด เพราะตอนที่เขาลืมตาขึ้นมา แทนที่จะเป็นตอนที่แทฮยองออกไปทำงานแล้ว มันกลับเป็นตอนที่คนเด็กกว่าเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับเสื้อเชิร์ต กางเกงแสลคที่ชื้นน้ำเพราะเช็ดตัวไม่แห้ง กลิ่นสบู่ฟุ้งไปทั่วห้อง พร้อมกับไออุ่นๆที่ลอยออกมา

“อ้าว ทำไมวันนี้ตื่นเช้าจังครับ” เสียงทุ้มทักอย่างแปลกใจ เพราะปกติแล้วเวลานี้คนตัวเล็กจะยังคงนอนขดอยู่ในผ้านวมผืนหนา ไม่ใช่ลุกขึ้นมานั่งขยี้ตางัวเงียอย่างน่าเอ็นดูแบบนี้

“อืม...” เลือกที่จะงึมงำในลำคอ แต่ไม่ตอบอะไรออกมาเพราะยังไม่ตื่นดี สมองยังทำงานไม่เต็มที่เท่าไหร่ แต่แทนที่จะล้มตัวนอนต่อ มินยุนกิก็ตระหนักได้ว่า วันนี้เป็นวันวาเลนไทน์ เพราะฉะนั้นเขาควรจะทำอะไรให้มันพิเศษขึ้นมาหน่อย

ร่างเล็กเดินเตาะแตะไปทางห้องครัวโดยที่มีสายตาสงสัยของแทฮยองมองตาม เพราะมินยุนกิไม่ได้พูดอะไรเลยหลังเดินลงจากเตียง โปรดิวเซอร์มือทองจัดการเอากระทะเล็กขึ้นมาตั้งบนเตาแก๊ส แล้วหยิบไข่สองฟองจากตู้เย็นออกมาวางข้างๆ ไส้กรอกที่แทฮยองซื้อมาเติมเรื่อยๆกับเบคอนก็ถูกหยิบมาคู่กัน บวกด้วยมะเขือเทศ พริกหวานสามสี แครอทและหอมใหญ่

มินยุนกิกำลังจะทำในสิ่งที่เขาเองก็ไม่ค่อยได้ทำให้ตัวเองเท่าไหร่

อาหารเช้า

ใช้เวลาไม่ถึงยี่สิบนาที พอดีกับที่แทฮยองเดินออกมาด้วยชุดเรียบร้อย ออมเล็ต เบค่อนและไส้กรอกทอด กับขนมปังปิ้งก็เสร็จเรียบร้อย จนเรียกสีหน้างุนงงปนตกใจจากคนเด็กกว่าได้ไม่ยาก เพราะมันนานๆครั้งจริงๆที่มินยุนกิคนขี้เกียจจะลุกขึ้นมาเข้าครัว (--แม้จะทำอาหารอร่อยมากก็เถอะ)

“นี่มันอะไรกันครับ”

“สวัสดีวันวาเลนไทน์ เฮ้ย!” เสียงหวานติดจะแหบพูดสั้นๆ ก่อนจะอุทานออกมาอย่างตกใจเมื่อคนฟังเดินตรงเข้ามากอดเขาเอาไว้ทั้งตัวจนใบหน้าของเขาฝังอยู่กับลำคอที่กรุ่นกลิ่นน้ำหอมที่เขาเป็นคนซื้อให้เมื่อวันเกิดที่ผ่านมา

“ขอบคุณนะครับ ตกใจหมดเลย ผมนึกว่าพี่ไม่สบาย” คนตัวเล็กถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะจงใจเหยียบเท้าอีกคนเต็มแรงเพื่อให้แขนที่รัดเอวเขาไว้ปล่อยออก และมันก็เป็นอย่างที่คิดเมื่อคิมแทฮยองสะดุ้งถอยหลัง ก่อนจะหัวเราะออกมาเมื่อเห็นสีหน้าเอือมระอาของมินยุนกิ

“แต่ขอบคุณจริงๆนะครับพี่ ผมต้องยิ้มทั้งวันจนไอ้จีมินด่าว่าบ้าอีกแน่ๆเลย”

“ก็เป็นคนบ้าไม่ใช่เรอะ เฮ้ย ไอ้เด็กบ้า หยุดแล้วไปกินข้าวเลยนะ” เสียงห้าวโวยวายลั่นเมื่อแทฮยองเดินเข้ามากอดเขาไว้อีกที ก่อนจะก้มลงมาฟัดแก้มเขาทั้งซ้ายและขวาจนน่ารำคาญ และต้องบังคับให้ไปกินอาหารที่เขาอุตส่าห์ทำสักที ไม่งั้นคงได้ไปทำงานสายแน่ๆ

“เย็นนี้พี่อยากกินที่ไหนไหมฮะ” เอ่ยถามขึ้นมาหลังจากที่จัดการทุกอย่างเสร็จแล้ว โดยที่มินยุนกิเป็นคนบอกว่าจะล้างจานทั้งหมดเองเพราะมันใกล้เวลาเต็มที

“แล้วแต่แก”

“ถ้าแล้วแต่ผม... พี่ก็คงต้องเหนื่อยหน่อยแล้วล่ะครับ” มินยุนกิเลิกคิ้วกับคำพูดนั้น ก่อนที่คนเด็กกว่าจะพูดต่อเพื่อทำให้มันกระจ่างมากขึ้น

“ผมอยากกินฝีมือพี่อีก” คนฟังหัวเราะออกมาเบาๆแล้วเดินเข้าไปหาอีกฝ่าย ร่างเล็กๆเงยหน้าขึ้นแตะจูบแผ่วเบาที่ริมฝีปาก แล้วตอบด้วยประโยคที่แทฮยองอยากจะโทรไปลางานเสียเดี๋ยวนั้น

“วันนี้ฉันตามใจแกทุกอย่างนั่นแหละ”

เมื่อแทฮยองออกไปแล้ว คนตัวเล็กก็ได้เวลาทำความสะอาดซากที่ทำไว้เมื่อตอนเช้าแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นฮีทเทคคอเต่าแขนยาว เสื้อเชิร์ต และเสื้อไหมพรมตัวหนา เพราะวันนี้อากาศติดลบจนเขาแทบไม่อยากออกจากห้อง

แต่เพราะมันเป็นวาเลนไทน์...

และเพราะมันเพื่อเด็กคนนั้น...

ให้ตายเถอะ

นี่เขากำลังทำอะไรอยู่กันนะ

สถานที่ที่มินยุนกิเลือกที่จะมาคือซุปเปอร์มาเก็ตขนาดใหญ่ที่อยู่ใกล้ที่พัก วันนี้วันวาเลนไทน์ เพราะฉะนั้นสิ่งที่เขาจะมาเลือกซื้อคืออุปกรณ์ทำขนมให้อีกคน ของที่เขาต้องการมีไม่เยอะ ตั้งใจจะทำไม่กี่อย่าง เพราะพวกขนมหวานเขาเองก็ไม่ค่อยกิน มีแต่แทฮยองนั่นแหละที่ชอบกินอะไรพวกนี้

ไวท์ช็อกโกแลตหนึ่งกิโลกรัม สีผสมอาหารแบบน้ำ เรนโบว์ไว้ตกแต่งขนม ขนมปังกรอบแท่งและอัลมอนด์หนึ่งถุง

ของทั้งหมดถูกซื้อและขนขึ้นไปบนห้องพักอย่างทุลักทุเลนิดหน่อย คนตัวเล็กวางอุปกรณ์ไว้ในห้องครัว เดินไปเปิดฮีทเตอร์ที่พื้น และเปลี่ยนเป็นชุดอยู่บ้านสบายๆ ก่อนจะเดินมาเริ่มต้นทำช็อกโกแลตวาเลนไทน์ให้คนที่ได้ชื่อว่าเป็นแฟนตัวเอง

ละลายไวท์ช็อกโกแลตใส่ถ้วย ใส่สีผสมอาหาร ก่อนจะหยอดลงไปในพิมพ์รูปหมาที่เขาซื้อมาได้สักพักแล้ว เมื่อหยอดครบทุกช่องก็จัดการเอาพิมพ์เข้าตู้เย็นให้เรียบร้อย เป็นอันเสร็จหนึ่งอย่าง ส่วนไวท์ช็อกโกแลตที่เหลือ ยุนกิค่อยๆเอาขนมปังกรอบแบบแท่งที่ซื้อมาจุ่มลงไป แล้วตามด้วยโรยเกล็ดเรนโบว์สีสันสดใส

แม้มันจะยุ่งยากหลายขั้นตอน แต่มันก็ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกเหนื่อยหรืออยากเลิกทำเลยแม้แต่น้อย หรือถ้าให้บอกตรงๆ... มันเป็นการทำอาหารที่เขามีความสุขที่สุดเท่าที่เคยทำมาเลยทีเดียว

เพราะมันได้ทำให้ใครสักคน...

และคนๆนั้นก็คือคิมแทฮยอง

พนักงานบริษัทกลับมาถึงห้องชุดของคุณมินพีดีตอนหกโมงกว่า เพราะวันนี้รถไฟฟ้าใต้ดินดูเหมือนจะแน่นขนัดไปด้วยเหล่าคู่รักที่ออกมาเฉลิมฉลองวันวาเลนไทน์ตามสถานที่ต่างๆ ทำให้กว่าจะได้ขึ้นก็นานพอสมควร

และภาพแรกของคุณแฟนตัวเล็กที่ได้เห็นหลังจากเปิดประตูห้องเข้ามาคือ ร่างบางนอนขดอยู่บนโซฟาโดยที่มีผ้าห่มผืนหนาคลุมอยู่ ที่หน้าจอโทรทัศน์กำลังฉายหนังจาก Netflix ที่คนบนโซฟาเปิดทิ้งไว้ แต่เหมือนจะไม่ได้สนใจเสียแล้วดูจากตาเรียวที่หลับพริ้ม และการหายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอ

แต่ว่าการนอนตอนหกโมงมันคงไม่ใช่เรื่องดีเท่าไหร่...

นอกจากนั้นแล้ว ของในมือเขามันก็คงไม่มีประโยชน์ ถ้าไม่มีผู้รับมัน

“พี่ยุนกิครับ” เอ่ยปลุกเสียงเบา แต่คราวนี้แปลกเมื่อคนโดนปลุกลืมตาขึ้นมาทันที ทั้งๆที่ปกติจะเป็นคนตื่นยาก และสิ่งแรกที่ได้เห็นหลังจากลืมตาก็คือ...

ช่อดอกอัลมอนด์สีชมพูในมือของคิมแทฮยอง

“สุขสันต์วันวาเลนไทน์ครับ ผมดูแลมันอย่างดีเลยนะเนี่ย กว่ามันจะกลับมาได้โดยไร้ร่องรอยการบอบช้ำแบบี้อะ” พูดกลั้วหัวเราะ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มเมื่ออีกคนค่อยๆยื่นมือออกมารับมันไปถือไว้

“ขอบใจนะ”

“สำหรับพี่ผมเต็มใจเสมอนั่นแหละครับ”

อาหารวันวาเลนไทน์ที่ยุนกิทำขึ้นมานั้นไม่ได้ซับซ้อนอะไร ใช้วัตถุดิบที่มีอยู่แล้วในตู้เย็นเสียส่วนใหญ่ เพราะตอนนี้ของสดมันเยอะมากจนเขาเริ่มกลัวจะกินไม่ทัน บนโต๊ะอาหารขนาดกำลังพอดีในห้องครัวมีเพียงหมูผัดซอส ไข่ตุ๋น ซุปเต้าเจี้ยว ข้าวผัดกิมจิใส่ไข่ปลา และผักเคียงเท่านั้น

“พี่ยุนกิทำอาหารอร่อยอะ ทำให้ผมกินบ่อยๆสิครับ” คิมแทฮยองพูดพลางยิ้มกว้างจนปากเป็นรูปสี่เหลี่ยม แต่ก็ต้องทำสลดเมื่อคนทำอาหารทำหน้าเมื่อยแล้วตอบกลับมาสั้น

“ขี้เกียจ”

“โธ่พี่... แต่มันอร่อยจริงๆนะ” มินยุนกิพยักหน้ากับคำชมและการตื่นเต้นจนเหมือนลูกหมาคอร์กี้วัยกำลังซนนั้น ก่อนจะก้มลงกินข้าวต่ออย่างไม่สนใจ

หลังจากกินข้าวเสร็จ ครั้งนี้เป็นตาแทฮยองที่ต้องล้างจานชามมากมายชดใช้กรรมที่กินเข้าไป รวมไปถึงอุปกรณ์ทำอาหารที่ยุนกิเหลือวางทิ้งไว้สองสามชิ้น โดยที่คุณแฟนตัวเล็กเดินแยกไปเปิดเช็คช็อกโกแลตของตัวเองที่แช่อยู่ในตู้เย็น

ช็อกโกแลตในพิมพ์เป็นรูปเป็นร่างเรียบร้อยเหลือเพียงแกะออกมาแล้วจัดให้สวยๆ มันก็จะเหมือนช็อกโกแลตราคาแพงที่ขายตามท้องตลาด

ร่างเล็กเหลือบมองคนที่ยังง่วนกับการล้างจานจนไม่ได้สนใจอย่างอื่น ก่อนจะหยิบช็อกโกแลตออกมาแกะใส่จานให้เรียบร้อย พร้อมกับเดินไปเอาขนมกินเล่นอย่างขนมปังแท่งชุบช็อกโกแลตมาวางไว้ด้วยกัน

“ล้างจานเสร็จยัง” เสียงหวานติดจะแหบถามขึ้นมาเบาๆ ก่อนที่แทฮยองจะพยักหน้า และเช็ดมือกับผ้าที่แขวนอยู่ข้างซิงค์ล้างจาน ร่างสูงหันกลับมาหมายจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็ต้องชะงักเมื่อจานใส่ขนมถูกยื่นมาในระดับสายตา

“สุขสันต์วันวาเลนไทน์”

ตาคมเบิกกว้าง สมองว่างเปล่าคิดอะไรไม่ออก เพราะตอนนี้นอกจากขนมอันน่าตกใจตรงหน้า คนถือขนมเองก็กำลังหน้าแดงก่ำไม่ยอมสบตาจนน่าเอ็นดู

มินยุนกิจะน่ารักเกินไปแล้วจริงๆ

“พี่... ทำไมถึง...”

“จะซื้อช็อกโกแลตให้มันก็ไม่ดีใช่ไหมล่ะ... ก็เลยทำเองเลย มันก็ไม่ได้ยากอะไร ส่วนขนมนี่อยากลองทำเล่นเพราะมันน่ารักเฉยๆ... แท! เดี๋ยวขนมตก!” คนตัวเล็กขึ้นเสียงสูงอย่างตกใจเมื่อคิมแทฮยองจับเอาจานใส่ช็อกโกแลตไปวางไว้ข้างๆ แล้วเกี่ยวเอวบางเข้ามาใกล้แทน

“พี่น่ารักเกินไปแล้วนะครับ...” น้ำเสียงทอดแววหวานปนเหนื่อยใจเพราะกลัวตัวเองจะต้านทานความน่ารักของมินยุนกิไม่ไหวจนอาจจะขาดใจตายไปได้สักวัน

“พี่อะ... ทำให้ผมรักพี่มากขึ้นทุกวันแบบนี้ ถ้าผมไม่มีพี่สักวันนึงผมจะทำยังไงเนี่ย พี่จะน่ารักเกินไปแล้วจริงๆนะครั—“ ไม่ทันได้จบประโยคมินยุนกิก็จัดการหยิบเอาช็อกโกแลตรูปน้องหมาหนึ่งอันขึ้นมาใส่ปากแทฮยองเป็นเชิงให้หยุดพูด เพราะเขินจนทนไม่ไหวแล้วจริงๆ คนถูกป้อนยิ้มจนตาหยี ค่อนๆละเลียดความหวานนั้นเข้าไปจนเกือบหมด ก่อนจะก้มลงจูบที่ริมฝีปากสีสดของอีกคนที่ไม่ทนได้ตั้งตัว

ช็อกโกแลตว่าหวานแล้ว...

แต่จูบนี้หวานกว่าหลายเท่า...

หวาน... จนใจสั่นไปหมด...

หวาน... จนต้องการมากกว่านี้

“พี่ยุนกิ... รักนะครับ”

“อือ... ก็รักเหมือนกัน” เสียงห้าวตอบกลับเบาหวิวจนเหมือนพึมพำกับตัวเอง แต่แทฮยองที่อยู่ใกล้ไม่ถึงสิบเซนติเมตรก็ได้ยินมันอย่างชัดเจน ร่างสูงหัวเราะในลำคอแผ่วเบา ก่อนจะพูดต่อโดยที่ไม่ได้สนใจเลยว่าใบหน้าขาวๆของอีกคนจะแดงแค่ไหน

“ผมอยากกอดพี่จัง พี่น่ารักเกินไปแล้วจริงๆอะ”

“ฉันบอกแล้วไม่ใช่เหรอ...

วันนี้ฉันตามใจแกทุกอย่างนั่นแหละ ทำสิ่งที่นายอยากทำเถอะคิมแทฮยอง”

...

เทอๆ วันนี้วันวาเลนไทน์ กรี๊ด เขียนทันด้วย ฮือออออ

ขอให้เป็นวันแห่งความรักที่ดี ได้เงินตรุษจีนกันเยอะๆนะคะ ร้าก

#วีก้า14 เด้อ เลิ้บสุดมาก

@hgmerqury หากมีสิ่งใดสงสัยคับ

รักทุกคนเลยจีง อะซารางแฮโย่ว