-รวมเล่ม- 14 th ☀ㅣ#vga

ลำดับตอนที่ #10 : JAN ; DIARY DAY

B
E
R
L
I
N
❀

           

          

               14^th Jan

มินยุนกิไม่เคยสนใจเทศกาลของเหล่าคู่รัก เขารู้สึกว่ามันงี่เง่าสิ้นดีที่ประเทศนี้คลั่งไคล้เทศกาลแบบนี้กันเหลือเกิน

ในความคิดของเขาน่ะ เวลาที่เอาไปทำกิจกรรมคู่อย่างการเดท ดูหนัง หรือเดินเล่น สู้เอาไปทำงาน แต่งเพลงที่ค้างไว้เพื่อหาเงินใช้ชีวิตยังดีกว่ากันตั้งเยอะ

และเขาก็คิดแบบนี้ทุกเทศกาล ไม่เว้นแม้แต่ Diary Day อย่างวันนี้

โอเค... 

แต่ก็ได้ ยอมรับก็ได้ว่าตั้งแต่มีแทฮยองเข้ามาอยู่ในวงโคจรชีวิตของเขา เขาก็เริ่มสนใจเทศกาลพวกนี้มากขึ้นมานิดหน่อย เหตุผลที่ชัดเจนที่สุดเหตุผลหนึ่งก็คือกลัวแทฮยองเสียใจ เพราะเด็กคนนั้นทำอะไรให้เขาเยอะแยะไปหมดไม่ว่าจะเทศกาลหรือไม่ก็ตาม เพราะฉะนั้น วันพิเศษที่มีเพียงเดือนละครั้ง เขาก็ควรจะใส่ใจน้องบ้าง

นั่นจึงเป็นสาเหตุที่ทำให้เขามาเดินเล่นอยู่ในร้านขายของสัพเพเหระที่ขายตั้งแต่ฮ็อตแพคยันที่หนีบผมอย่าง Art Box ในย่านฮงแดซึ่งเป็นย่านที่พักของเขาแบบนี้

เขาตั้งใจมาหาสมุดไดอารี่

วันนี้เป็นวันที่ 14 มกราคมที่มินยุนกิได้ไปเสิร์จหาในกูเกิลมาอย่างดีแล้วว่ามันคือ Diary Day วันพิเศษในเดือนแรกของปีที่คู่รักจะแลกสมุดไดอารี่กันเพื่อบันทึกเรื่องราวดีๆที่จะเกิดขึ้นในอีกทั้งปี

มันจะไม่ยากอะไรเลยถ้าไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยเลือกซื้ออะไรอย่างสมุดไดอารี่ ปกติสมุดที่เขาไว้แต่งเพลงก็เป็นสมุดโง่ๆทั่วไปที่หาซื้อได้ตามร้านสะดวกซื้อไม่ก็เศษกระดาษที่หาได้ตามโต๊ะทำงาน แล้วยังต้องเลือกโดยที่คำนึงถึงความชอบของแทฮยองด้วยแล้ว... มันเลยยากขึ้นมาอีกสองถึงสามเลเวล

ร่างเล็กเดินวนรอบร้านเพื่อใช้ความคิด ก่อนจะเดินกลับมาโซนเครื่องเขียนอีกทีโดยที่ยังคิดอะไรไม่ออกเพราะมีสมุดลายน่ารักๆเต็มไปหมด มือขาวหยิบสมุดบางเล่มที่พอจะเข้าตาขึ้นมาเปิดดู แล้วส่ายหน้าเมื่อข้างในไม่ถูกใจเท่าไหร่ ยุนกิอยากได้สมุดไม่มีเส้น หรือมีแค่จุด เผื่อแทฮยองอยากจะวาดหรือใส่อะไรเข้าไปโดยที่ไม่ต้องมีเส้นมาบังคับบรรทัด...

....หรือเขาจะคิดมากเกินไปด้วยการเอาความชอบของตัวเองมาตัดสินกันนะ...

ใช้เวลาอยู่หน้าชั้นวางสมุดอยู่อีกกว่าสิบนาที จนโทรศัพท์มือถือเครื่องบางสั่นจากโนติฟิเคชั่นโปรแกรมแช็ตที่แทฮยองส่งมาบอกว่ากำลังจะมาถึงที่นัดหมายในอีกห้านาที

นั่นหมายความว่าเขาต้องรีบ

ยุนกิกวาดสายตามองชั้นอีกรอบ ก่อนจะเขย่งหยิบเล่มที่อยู่ชั้นบนสุดลงมาดู มันเป็นสมุดที่ปกเป็นสีฟ้าอ่อนโทนพาสเทล มีดีเทลเล็กๆแค่รูปหมาตรงมุม ด้านในเป็นกระดาษเปล่าๆไม่มีเส้น เปิดพลิกไปพลิกมาอีกสักพัก แล้วตัดสินใจว่าจะเอาเล่มนี้หลังจากหามานาน ยังไม่ทันที่เขากำลังจะเดินไปจ่ายเงิน ก็เหลือบไปเห็นสมุดที่หน้าตาเหมือนกันแต่เป็นสีเหลืองอ่อน และรูปตรงมุมเป็นแมวแทนหมา

ซื้ออีกเล่มไปเป็นแฝดกันคงไม่เป็นอะไรมั้ง

ร่างบางรีบหยิบสมุดทั้งสองเล่มเดินไปจ่ายเงินให้เรียบร้อย พอดีกับที่โทรศัพท์มือถือของเขาส่งเสียงดังลั่นให้เขาต้องรีบหยิบขึ้นมารับสาย โดยได้ความว่าเด็กคนนั้นที่มีศักดิ์เป็นแฟนเขามาถึงที่นัดหมายแล้ว

“วิ่งมาเหรอครับ” คิมแทฮยองถามพร้อมรอยยิ้มบางๆ พลางจัดผ้าพันคอและเกลี่ยผมสีอ่อนของคนที่ยืนหอบอยู่ข้างๆให้เข้าที่

“นิดหน่อย” ตอบพร้อมกับยืนนิ่งๆให้อีกคนจัดทุกอย่างให้เรียบร้อย วันนี้อากาศค่อนข้างหนาวทำให้มินยุนกิที่ไม่ถูกกับอากาศเย็นๆใส่มาเสียหลายชั้นจนตัวกลมทั้งๆที่ก็ไม่ได้อ้วนอะไร ใบหน้าน่ารักฝังอยู่กับผ้าพันคอขนฟูสีน้ำตาลเข้มที่แทฮยองซื้อให้

วันนี้แทฮยองชวนเขาไปเดินเล่นที่สวนฮานึลบนเขาข้างๆโอลิมปิคสเตเดียมที่เขาเองก็อยากไปเดินถ่ายรูปเล่นมาตั้งนานแล้วแต่ไม่มีเวลาและไม่มีโอกาสไปสักที วันนี้ว่างตรงกันในวันสุดสัปดาห์เลยถือโอกาสไปเสียเลย

“หนาวมั้ยครับเนี่ย” ถามพลางออกเดินไปทางป้ายรถเมล์ คนตัวเล็กพยักหน้า แต่ก็พูดต่อ

“หนาว แต่ใส่มาหลายชั้น ไม่เป็นไร” ยุนกิชิงพูดเพราะรู้ว่าคนเด็กกว่ากำลังจะถามว่ายกเลิกการไปสวนฮานึลที่อยู่บนเขาและลมแรงมั้ย แต่เขาไม่อยากให้ความตั้งใจต้องมาล้มเลิกเพราะความหนาวนิดๆหน่อยหรอก

“ผมซื้อฮ็อตแพคมาเผื่อ พี่แกะเอามาขยำเลยก็ได้ครับ ไปถึงนู่นจะได้ร้อนพอดีๆ” แทฮยองเปิดกระเป๋าเป้สะพายหลังหยิบฮ็อตแพคที่ซื้อมาระหว่างทางส่งให้ยุนกิที่รับไปแกะตามที่บอก จนได้ขึ้นบัส ถุงฮ็อตแพคถึงเริ่มร้อน ร่างสูงหันมามองมือขาวทั้งสองที่จับซองฮ็อตแพคขยำไปมาอย่างตั้งใจจนอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา

“ร้อนหรือยังครับ” ไม่ถามเปล่า แทฮยองขยับมือไปจับซองให้ความร้อนโดยที่จับมันผ่านมือที่กำลังขยำอยู่ให้มินยุนกิต้องหันมาหรี่ตามองคนเนียนจับมืออย่างไม่ค่อยเนียนเท่าไหร่

...แต่แบบนี้ก็อุ่นดีเหมือนกัน

สวนฮานึลหนาวอย่างที่คิด ทั้งหนาวทั้งลมแรงสมกับเป็นฤดูหนาว อากาศติดลบอย่างไม่น่าให้อภัย ดีที่เขาใส่เสื้อมาสามสี่ชั้นแล้วทับด้วยแพดดิ้งสีดำดูดแสงแดดที่กำลังทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด ทั้งสองคนตัดสินใจนั่งรถขึ้นมาเพราะจะให้ปีนบันใดห้าร้อยกว่าขั้นในอากาศและลมแบบนี้คงไม่ใช่ความคิดที่ดีเท่าไหร่

แต่ถึงจะหนาวและดอกหญ้าบางส่วนถูกทำลายไปแล้ว สวนฮานึลก็ยังสวย และดูเหงาเข้ากับฤดูนี้อย่างบอกไม่ถูก คุ้มค่ากับการขึ้นมาถึงที่นี่

“หนาวมั้ยครับเนี่ย” แทฮยองถามอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นมินยุนกิกำถุงร้อนแน่นระหว่างที่ลมพัดมาระลอกใหญ่ คนถูกถามส่ายหน้าเบาๆก่อนตอบ

“ไม่เท่าไหร่ วันนี้ใส่มาสามชั้น ยังโอเค” พูดจบก็ส่งยิ้มให้อีกคนเป็นการยืนยันว่าไหวจริงๆ ก่อนจะออกเดินไปในสวนใหญ่ที่เต็มไปด้วยดอกหญ้าเป็นทุ่ง มีทางเดินแทรกอยู่เป็นระยะให้เข้าไปถ่ายรูป บางกอโดนแหวกเข้าไปถ่าย แต่ก็ยังจะมีกอใหม่ๆให้ได้เล่นอยู่

“พี่เข้าไปตรงนั้นหน่อยสิครับ ผมจะถ่ายรูปให้” แทฮยองพูดพร้อมกับยกกล้อง DSLR ของตัวเองขึ้นมา คนตัวเล็กส่ายหัวด้วยหน้ามุ่ยๆ

“ฉันไม่ชอบโดนถ่ายรูปอะ”

“อุตส่าห์ขึ้นมาถึงนี่ ถ่ายสักหน่อยสิครับ” เสียงนุ่มๆหวานล้อมยุนกิที่ยู่หน้าอย่างไม่ค่อยเห็นด้วย แต่ก็ยอมไปยืนตรงที่แทฮยองบอกแต่โดยดี ทั้งสองคนเดินวนไปรอบๆสวนกันสักพัก ก่อนที่จะไปหยุดที่ร้านขายของกลางสวน สั่งโกโก้มาคนละแก้วเป็นการนั่งพักหลังจากเดินไปเดินมากันร่วมชั่วโมง

“รูปนี้พี่น่ารักมากเลยอะ” พูดพลางยกกล้องให้อีกคนได้ดูรูป มันเป็นรูปแคนดิทที่มินยุนกิกำลังมองลงไปที่แม่น้ำฮันด้วยรอยยิ้มบางๆ แสงช่วงบ่ายในฤดูหนาวที่ฟ้าใสช่วยเสริมให้ใบหน้าน่ารักดูละมุนขึ้น ซึ่งแทฮยองเองก็ต้องยอมรับว่าไม่บ่อยนักหรอกที่ยุนกิจะดูอ่อนโยนขนาดนี้... ก็เจ้าตัวชอบเบะปากทำหน้าบึ้งตาขวางซะขนาดนั้น

นี่ไง ยังไม่ทันไร ก็ทำตาขวางมองเขาอีกแล้ว...

“แอบถ่าย นิสัยไม่ดี”

“น่ารักแล้วครับ แต่ไม่ต้องไปน่ารักให้คนอื่นเห็นนะ ผมว่าผมหวง” มินยุนกิไม่ได้ตอบอะไร แต่ใบหน้าติดหวานหันไปมองทางอื่นอย่างไม่กล้าสบตา แล้วยังริ้วสีแดงที่พาดผ่านแก้มขาวนั่นอีก...

...น่ารัก

เมื่อโกโก้หมดแก้ว ก็ได้เวลาออกไปเดินเล่นถ่ายรูปต่อ อดคิดไม่ได้ว่า ถ้าสวนมีต้นไม้เต็มบริเวณ ไม่ใช่โดนเคลียร์ออกไปบางส่วนแบบตอนนี้คงจะสวยไม่น้อย

จนถึงเวลาแดดเกือบหมด อากาศเย็นขึ้นจนทำให้ถึงแม้จะกำฮ็อตแพคไว้แต่มือก็เย็นจัดจนเริ่มรู้สึกแสบ

“หนาวแล้วอะ” เสียงหวานติดจะแหบพึมพำบอกคนข้างๆที่เลิกคิ้ว ก่อนจะคว้ามือเขาเข้าไปอยู่ด้วยกันในกระเป๋าเสื้อโค้ทที่มีฮ็อตแพคอีกอันอยู่

“อุ่นขึ้นมั้ยครับ”

“อือ...” ตอบโดยที่ไม่ได้สบตาเพราะเขินสายตาอีกคนที่มองมา แต่ก็ไม่ได้เอามือออกจากการเกาะกุมแต่อย่างใด มินยุนกิปฏิเสธไม่ได้หรอก... ว่ามือของแทฮยองน่ะ อุ่นกว่าฮ็อตแพคที่เขาถือไว้เสียอีก

“งั้นกลับกันครับ เดี๋ยวพี่ไม่สบาย”

“ฉันไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้นหรอกน่า” ตอบพลางยู่ปากอย่างขัดใจ แต่เถียงไปมากกว่านี้ไม่ได้ เพราะตอนที่อากาศเย็นลงกะทันหัน เขาก็เพิ่งเป็นไข้หวัดให้แทฮยองต้องดูแลไปทั้งๆที่ไม่ใช่วันหยุดของอีกคนเลย

ทางลงของสวนฮานึลเป็นบันใดกว่าห้าร้อยขั้นที่บางคนก็ขึ้นมาทางนี้ แต่มันคงเมื่อยน่าดูทำให้พวกเขาไม่ตัดสินใจเดินขึ้น แต่เลือกที่จะเดินลงแทน

“นี่... วันนี้ขอบใจมากนะที่พาไป” สุดท้ายพวกเขาสองคนก็มาจบลงที่สวนเดิมที่คุ้นเคย โดยที่มือสองข้างมีถ้วยต็อกบกกีและโอเด้งรสเผ็ดร้อนๆที่ซื้อมาจากรถเข็นแถวนั้น

“เห็นพี่บ่นอยากไปมาหลายรอบแล้วนี่ครับ แล้ววันนี้ก็วันหยุดพอดี พี่เองก็ไม่มีงาน ไปก็ไม่เสียหายหรอกครับ อีกอย่าง... ผมได้รูปดีๆมาเยอะเลยด้วย ฮ่าๆๆ” หัวเราะพลางโชว์รูปจากกล้องที่เป็นรูปยุนกิกำลังอ้าปากหาวอย่างไม่รู้ตัว

“ลบ!”

“ไม่หรอกครับ เก็บไว้เป็นคอลเลคชั่น”

“คิมแทฮยอง!” แต่เหมือนเสียงเรียกแบบนั้นจะขู่คิมแทฮยองไม่ได้อีกต่อ คนเด็กกว่าทำเพียงหัวเราะแล้วจิ้มต็อกบกกีในถ้วยป้อนให้คนที่อ้าปากงับแต่โดยดีเพราะกำลังหิว

จนเมื่ออาหารที่ซื้อมาหมด แทฮยองเอี้ยวตัวไปหยิบของในกระเป๋าเป้ พร้อมๆกับยุนกิที่ควานหาของที่ซื้อมาในกระเป๋า

“นี่... Happy Diary Day / วันนี้เป็น Diary Day นะครับ”

ทั้งสองคนพูดพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย นอกจากนั้น... ของที่ทั้งสองคนหยิบขึ้นมากลับเป็นสมุดสีฟ้าอ่อนลายหมา กับสมุดสีเหลืองอ่อนลายแมวเหมือนกันจนเกิดเดดแอร์สักพัก จนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

“พี่...”

“นาย... ซื้อมาเหรอ”

“ครับ ก็มันเป็นวันที่ต้องแลกไดอารี่กันนี่นา... แต่ผมไม่คิดว่าพี่จะซื้อมาด้วย... เหมือนกันอีก ฮ่าๆ” ยุนกิหัวเราะบ้างเพราะไม่คิดว่าจะใจตรงกันขนาดนี้

“แล้วทีนี้... จะเอายังไงดีเนี่ย”

“ก็แลกกันไปเลยครับ ผมก็เอาของพี่มา พี่ก็เอาของผมไป มีกันคนละสองเล่มไปเลยไหมครับ เล่มนึงเอาไว้เขียนเรื่องของพวกเรา กับอีกเล่มไว้เขียนของตัวเอง หรือพี่จะเอาไว้แต่งเพลงก็ได้” มินยุนกิกะพริบตานิ่งไปสักพักเพื่อคิดตามแล้วพยักหน้าเบาๆ

“แบบนั้นก็ได้...” พูดพลางหยิบสมุดในมือแทฮยองทั้งสองเล่มมา ก่อนจะต้องสะดุ้งเบาๆเมื่ออีกคนดึงเขาเข้าไปกอดซะเฉยๆ

“ขอบคุณนะครับ ผมไม่คิดว่าพี่จะซื้อมา”

“อ... เอาน่า นายทำอะไรเพื่อฉันต้องเยอะแล้ว... ฉันก็อยากทำอะไรให้นายบ้าง... ก็เท่านั้นแหละ ขอบใจเหมือนกันนะ แทฮยองอา”

...และเขาจะไม่บอกหรอก ว่ากอดของแทฮยองน่ะ อุ่นกว่าแพดดิ้งที่เขาใส่อยู่สองเท่าเลย

…

เหม็นฟามรัก

คือไปเที่ยวเกาหลีมาค่ะ หนาวมากเปงบ้าเปงบอ ฮือ และเสียเงินไปกับ Art Box เยอะมาก บ้าเอ้ยยยยยยยยยยยยยยยย ร้านบ้าอะไรไม่รู้ขายของน่ารักมากๆ ฮือนุไม่ทน และขอแนะนำว่าฮ็อตแพคของ Art Box ดีสุดค่ะ

สวนฮานึลสวยดีค่ะ ถ่ายรูปเล่นสวยมาก แต่วันนั้นที่ไปลมพัดแรงมาก จะตายเอา ฮือ ลบสามอะวันนั้นที่เราปัย แต่คุ้มอยู่ค่ะ รู้สึกดี 55555555555555

สวัสดีปีใหม่นะคะ

ขอให้ทุกคนมีฟามสุขเยอะๆ ขอให้วีก้ามีโมเมนท์ดีๆ และขอให้บังทันมีแต่ความสดใส เย้

ปีนี้ก็ขอฝากตัวอีกที แอบบอกเบาๆว่าอยากรวมเล่มจริงจังขึ้นนิดหน่อยอีกสิบถึงสิบห้าเปอเซนต์ แต่อย่างไรก็กำลังตัดสินใจค่ะ ฮือ ทุกคนสามาดให้กำลังใจเราได้ที่เดิม #วีก้า14 ไปเรย เย้

ร้าก

ร้ากทู้กคล

เดือนนี้มาทัน แฮร่