ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [B.A.P FANFIC] 2GETHER 4EVER[YAOI]

    ลำดับตอนที่ #4 : [Himchan x Youngjae] Now is good [1/2]

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 305
      1
      18 มี.ค. 57

    Now is good Part 1

    Couple :: Himchan x Youngjae
    Writer :: Merqury
    Rate :: PG-13
    Note :: จำได้ว่าตอนแรกอยากเห็นคุณยูเป็นเอลซ่า แต่ไม่รู้ว่าไปๆมาๆกลายเป็นแบบนี้ได้ยังไง =___=;; ต่างจากเดิมเยอะเลยนะ
    สองตอนจบครัช

    มีอะไรติดต่อ @hgmerqury หรือเพจ Merqury's Area เลยจ้ะ
    หรือถ้าพูดถึงฟิคนี้ช่วยติดแท็ก #24fics ทีข่า ขอบคุณครัช
     

    ....




    เกล็ดหิมะสีขาวร่วงหล่นลงมาจากท้องฟ้าสีเทา ผู้คนต่างอยากหลบอยู่ในบ้านอันอบอุ่นที่มีฮีทเตอร์ตั้งอยู่ทุกห้องเพื่อกันความหนาวเย็นอุณหภูมิติดลบจากภายนอก....

    ...ยกเว้นเด็กน้อยคนหนึ่ง

    เด็กชายยูยองแจวัยห้าขวบนั่งเท้าคางมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยความเบื่อหน่าย... เมื่อไหร่จะได้ออกไปเล่นข้างนอกซะที หิมะโปรยลงมาอย่างไม่ขาดสาย เริ่มถมถนนให้เต็มไปด้วยสีขาวที่ชวนให้ไปวิ่งเล่น... แต่เขายังไปไม่ได้... เพราะสัญญากับใครบางคนเอาไว้

    ว่าต้องรอสัญญาณ...

    ฉับพลันที่หน้าต่างก็ปรากฏลวดลายแห่งหน้าหนาวที่เกิดจากน้ำแข็งและความเย็น ดวงตาเรียวสวยเบิกกว้างอย่างดีใจ

    สัญญาณมาแล้ว...

    "แม่~ ยองแจไปฮิมชานนะ" เด็กน้อยวิ่งลงมาข้างล่างและทำท่าจะพุ่งออกจากบ้านทันทีถ้าหญิงสาวไม่คว้าเอาไว้ก่อน

    "ยองแจ ไม่หนาวเหรอครับ หืม" คนเป็นแม่จัดการจัดเสื้อหนาวตัวกลมและใส่ถุงมือหนาสีขาวให้ลูกชายตัวป้อมที่ยู่ปากอย่างขัดใจที่แม่รั้งเอาไว้ พอเสร็จให้เรียบร้อยเด็กน้อยก็วิ่งออกไปจากบ้านทันที ร่างเล็กยืนอยู่หน้าบ้านมองซ้ายขวา ก่อนที่ข้างหน้าจะปรากฏร่างของใครคนหนึ่ง

    ร่างสูงโปร่งในเสื้อตัวในสีขาว แจ็กเก็ตหนังสีดำกางเกงยีนส์พร้อมผ้าพันคอสีแดงสดตัดกับผมสีดำสนิทตัดสั้นและผิวขาวซีดยิ้มให้เด็กน้อยก่อนจะคว้าร่างเล็กขึ้นมาท่ามกลางเสียงหัวเราะคิกคักของคนถูกอุ้ม

    "ฮิมชานนนน สายยยย" เสียงใสๆต่อว่า พลางกอดคอพี่ชายคนโปรดไว้ คนถูกว่าขยับยิ้มเล็กน้อยแล้วเอ่ยตอบ

    "งั้นพี่ไถ่โทษด้วยการอยู่ด้วยทั้งคืนเลยดีไหมครับ" พูดจบก็จูบแก้มใสของเด็กน้อยอย่างหมั่นเขี้ยว ยองแจหัวเราะคิกด้วยความจักจี้แล้วจูบตอบ

    "สัญญา?"

    "สัญญาครับ แล้ววันนี้ยองแจอยากเล่นอะไรเอ่ย" ถามพร้อมปล่อยร่างเล็กลงกับพื้นหลังจากมาถึงสยามเด็กเล่นที่ตอนนี้ขาวโพลนไปด้วยหิมะเรียบร้อยแล้ว ตาสวยเบิกตากว้างกับเกล็ดสีขาวที่มองที่ไรก็มีความสุข ก่อนที่แก้มกลมๆจะพองออกอย่างใช้ความคิด

    "เค้าอยากปั้นตุ๊กตาหิมะ แต่หิมะตอนนี้มันไม่พออ้ะ" ตอบคำถามแล้วเบะปากที่เรียกรอยยิ้มจากคนอายุมากกว่าได้ไม่ยาก มือหนาลูบหัวทุยของเด็กน้อยแผ่วเบา แล้วขยับมือเพียงเล็กน้อยที่ทำให้ที่บริเวณนี้มีหิมะถมกันหนามากกว่าที่อื่นเกือบสามเท่า ร่างเล็กกระโดดปรบมือไปรอบๆแล้วทำท่าจะพุ่งไปหาหิมะ แต่ก็โดนฮิมชานคว้าเอวเอาไว้ก่อน

    "ยองแจอา... ผ้าพันคอก่อนครับ เดี๋ยวป่วยอีกนะ" ยึดเด็กน้อยไว้ข้างหน้า แล้วนั่งคุกเข่าลงเอาผ้าพันคอบนคอตัวเองไปพันให้ พันสูงขึ้นมาถึงแก้มที่เป็นสีแดงเพราะอากาศหนาว แต่มันทำให้ร่างตรงหน้าดูน่ารักขึ้นไปอีก ปลายนิ้วเย็นเฉียบสัมผัสที่แก้มใสก่อนที่ยองแจจะเอามือสองข้างมาจับทับไว้

    "ถ้าเค้าป่วยยังไงฮิมชานก็ต้องมาเฝ้าเค้าอยู่ดี" ฮิมชานหัวเราะ แล้วบีบจมูกเล็กด้วยความหมั่นเขี้ยวก่อนเอ่ยกระเซ้า

    "ถ้าปวดหัวแล้วอย่ามาร้องไห้ให้พี่ได้ยินนะครับ" แต่ไม่ทันจบประโยค เด็กน้อยที่ขี้เกียจฟังก็ออกวิ่งไปหากองหิมะเรียบร้อยแล้ว มือเล็กกอบเกล็ดสีขาวขึ้นมาปั้นเป็นก้อนกลมๆ ใหญ่ขึ้น ใหญ่ขึ้น ใหญ่ขึ้น แล้วปั้นอีกก้อนขึ้นมาเป็นหัว ตามตำราการทำมนุษย์หิมะฉบับเด็กชายยูยองแจ โดยมีสายตาจากคนอายุมากกว่ามองมาอย่างเอ็นดู

    เวลาผ่านไปจนทั่วบริเวณมืดสนิท เด็กน้อยเริ่มหมดฤทธิ์เดินเข้ามาเกาะขาคนที่นั่งรออยู่บนกองหิมะ ฮิมชานโอบร่างเล็กเข้ามาใกล้ มือหยิบนาฬิกาพกในอกเสื้อขึ้นมาดู

    "สองทุ่มแล้วยองแจ กลับกันเถอะเนอะ" เด็กน้อยแก้มแดงพยักหน้าอย่างง่วงๆ แขนสั้นยื่นออกมาสองข้างเป็นเชิงบอกให้อุ้มพาไป ร่างสูงอุ้มขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน และสายลมแห่งฤดูหนาวก็พาทั้งสองร่างขึ้นไปในอากาศ ลมเย็นๆพัดต้องใบหน้าทำให้ยองแจต้องซุกหน้าเข้ากับคอของคนที่กำลังพาเขากลับบ้าน ก่อนจะเผลอหลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อน

    มาถึงบ้านหลังน้อยอันแสนอบอุ่น ฮิมชานเลือกที่จะไปที่หน้าต่างห้องของเด็กน้อยในอ้อมกอดเขา มือข้างที่ไม่ได้อุ้มขยับเล็กน้อยให้หน้าต่างเปิด และก้าวเข้าไปข้างใน ฮีทเตอร์ในห้องยังคงทำงานตั้งแต่ยองแจออกไปทำให้เขาค่อนข้างมั่นใจได้ว่าคืนนี้ยองแจจะไม่ต้องนอนหนาว เดินไปที่เตียงที่เต็มไปด้วยคุณตุ๊กตานุ่มนิ่มและหมอนระเกะระกะไปหมด ก่อนจะจัดการวางคนในอ้อมกอดลงกลางกองตุ๊กตานั้น ยองแจปรือตาขึ้นเมื่อรู้สึกตัวว่าถึงบ้าน และคนที่พาเขามากำลังจะไป มือเล็กคว้ามือฮิมชานไว้แน่นแล้วเอ่ยทวง

    "สัญญา ฮิมสัญญากับเค้าว่าจะอยู่ทั้งคืน" ฮิมชานชะงัก ขยับยิ้มกับท่าทางน่ารักนั้นแล้วนั่งลงที่ข้างเตียงพิงผนัง เด็กน้อยตัวป้อมค่อยๆขยับขึ้นมานอนบนตักคนอายุมากกว่าอย่างเคยชิน

    "นิทาน เล่านิทานให้เค้าฟัง เอาเรื่องภูติหิมะ" อ้อนอย่างน่ารักทั้งๆที่เสียงเหมือนกำลังจะหลับ ฮิมชานเกลี่ยมือไปตามเส้นผมสีดำสนิทและแก้มกลม

    "ไม่เบื่อเหรอครับ หืม ฟังอยู่เรื่องเดียว" หัวเล็กขยับส่ายไปมากับตักฮิมชานเป็นเชิงปฏิเสธ ยองแจหลับตาลง รวบมืออีกคนมากอดไว้ แล้วเอ่ยเร่ง

    "เร็วๆสิฮิมชาน เค้าจะหลับแล้วนะ"

    "กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ภูติหิมะตนหนึ่งบาดเจ็บสาหัสเพราะทะเลาะกับภูติแห่งไฟ โซเซอยู่ท่ามกลางฤดูร้อนอันแสนทรมาน จนกระทั่งมีชายหนุ่มคนหนึ่งมาช่วยเหลือเขาไว้ ชายหนุ่มคนนั้นมีดวงตาที่งดงาม และรอยยิ้มที่แสนน่ารัก... ภูติหิมะตกหลุมรักคนๆนั้นทันที คนๆนั้นดูแลภูติหิมะมาตลอด ภูติหิมะเชื่อว่า หากเขาสารภาพรักไปไม่ว่าอย่างไร คนๆนี้ก็ต้องรักเขาตอบแน่ๆ แต่แล้ววันหนึ่ง ภูติหิมะก็ได้รู้ว่า... คนๆนี้มีคู่หมั้นคู่หมายที่พร้อมแต่งงานด้วยแล้ว เป็นหญิงสาวแสนสวยจิตใจดีที่ภูติหิมะจำเป็นต้องยอมแพ้ ในวันที่ภูติหิมะจะกลับดินแดนของตัวเองด้วยความเจ็บช้ำ ผู้มีพระคุณคว้ามือเขาไว้และเอ่ยเสียงนิ่ม

    'ข้าขอโทษนะ... ข้ารู้ว่าท่านรักข้า แต่ข้ามีซอนฮวาอยู่แล้วและข้ารักนางมากจริงๆ แต่ข้าขอสัญญา หากชาติหน้าข้าเกิดมาได้เจอท่านอีก ข้าจะรับรักท่าน ข้าสัญญา เพราะงั้น ระหว่างนี้... ฝากดูแลตระกูลข้าด้วยนะ' นั่นคือรอยยิ้มสุดท้ายที่ภูติหิมะได้เห็น ก่อนที่เขาจะกลับดินแดนอันหนาวเหน็บไป

    เขากลับมาอีกทีตอนที่ผู้มีพระคุณได้สิ้นไปแล้ว เขากลับมาเจอบ้านที่เหลือเพียงเด็กสาวตัวน้อยและซอนฮวาผู้เป็นแม่ น้ำตาไหลลงมาก่อนจะกลายเป็นเกล็ดน้ำแข็ง... แต่เขายังจำคำขอของคนๆนั้นได้เป็นอย่างดี เขาคอยดูแลเด็กทุกคนในตระกูลมาตลอด ทุกคนรู้ดีว่าไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ภูติหิมะ... จะคอยอยู่เคียงข้างตระกูลนี้เสมอ..."

    เสียงทุ้มหยุดเล่า เมื่อรู้สึกได้ถึงการขยับขดตัว และมือเล็กๆที่ปล่อยมือเขาเพราะหลับไปแล้ว ฮิมชานลูบผมคนบนตักเบาๆ ก่อนจะเอ่ยต่อด้วยเสียงที่แทบจะเป็นการกระซิบ

    "แต่ไม่ว่าอย่างไร วันหนึ่ง เด็กในตระกูล ก็ต้องลืมภูติหิมะไป... กลายเป็นเพียงความทรงจำวัยเด็ก... และภูติหิมะก็ต้องจากไปอีกครา... แต่คราวนี้ ยูยองแจ... ท่านสัญญากับข้าแล้วนะ..."

    จรดริมฝีปากลงที่หน้าผากมนเป็นการอวยพรให้นอนหลับฝันดี ร่างโปร่งลุกออกมา ก่อนจะขยับผ้านวมผืนนิ่มให้คลุมมาถึงต้นคอของเด็กน้อย แล้วหายตัวไป... เหลือเพียงแต่เกล็ดหิมะที่ค่อยๆละลายเพราะความอุ่นของห้องเท่านั้น...



    ...

     

    ยูยองแจเกิดในเดือนมกราคม ในวันเกิดของยองแจ จะมีหิมะตกเสมอ แม้อากาศก่อนหน้านั้นจะไม่ได้หนาวขนาดที่หิมะจะตก แต่เมื่อเข้าเขตวันที่ 24 มกราคมเมื่อใด หิมะเกล็ดขาวจะร่วงหล่นลงมาจากท้องฟ้าอย่างไร้เหตุผล

    แต่จริงๆ... ยองแจก็รู้น่ะนะว่าทำไม...

    เด็กชายยูยองแจครบรอบอายุ 9 ขวบในวันนี้ จากเด็กน้อยตัวป้อมๆก็ตัวเล็กลง แต่แก้มกลมๆนั้นยังคงอยู่ไม่ไปไหน เด็กชายฉลองกับเพื่อนที่โรงเรียนทั้งวัน กระทั่งค่ำถึงได้เดินกลับบ้าน...

    และพบกับใครคนหนึ่งที่มายืนรออยู่

    "ไง เก้าขวบแล้วนะเรา"

    "พี่ฮิมชาน!" พี่ชายในวัยเด็ก และเป็นคนที่เขารู้ว่าเป็นคนทำให้หิมะตกในทุกๆวันเกิดเขา... แต่ก่อนเจอพี่ฮิมชานทุกวันเพราะเขาออกไปเล่นนอกบ้าน สัญญาณคือลวดลายแห่งความเย็นที่จะมาปรากฏที่หน้าต่าง แต่ช่วงนี้เขาไม่ค่อยได้เจอ...

    อาจจะเพราะว่ายองแจติดเพื่อนที่โรงเรียนมากจนลืมที่จะกลับมาเล่นที่บ้านแล้วก็ได้... เมื่อกลับมาก็จะเข้าบ้านที่มีฮีทเตอร์อุ่นๆ และผล็อยหลับไปทุกครั้ง...

    จนเขาแทบจะลืม... ว่ามีคนๆนี้อยู่

    "เดี๋ยวนี้ทิ้งพี่เลยนะครับ หืม" แม้จะเก้าขวบแล้ว แต่ยองแจก็ยังตัวเล็กกว่าฮิมชานเกือบครึ่งอยู่ดี คนตัวสูงกว่าย่อลงมานั่งคุกเข่าข้างหน้าคนที่ยังเด็กเสมอในสายตาเขา ยองแจหรี่ตามอง ก่อนจะยื่นมือออกมาข้างหน้า

    "ของขวัญวันเกิดยองแจล่ะ?" ฮิมชานถึงกับหลุดหัวเราะ ร่างโปร่งถอดแว่นที่ตัวเองใส่มาออก แล้วใส่มันให้เด็กชายตรงหน้า แว่นกรอบดำบดบังใบหน้าน่ารักไปเกือบครึ่ง แต่นั่นแหละ คือสิ่งที่ฮิมชานต้องการ

    "ให้ยองแจทำไม ยองแจไม่ได้สายตาสั้น" มือเล็กจะถอดออก แต่ก็ทำไม่ได้เพราะใครอีกคนจับไว้ ฮิมชานยิ้มก่อนจะอธิบาย

    "ห้ามถอดนะครับ ใส่ไว้ เดี๋ยวนี้ยองแจน่ารักเกินไปแล้ว พี่หวง" เสียงนุ่มๆที่ทำให้แก้มกลมๆแดงระเรื่อ ยองแจเบะปากเสมองไปทางอื่นพยายามไม่ให้อีกคนรู้ว่าเขิน... แต่ก็ช้าไปเยอะแล้ว ฮิมชานลูบหัวที่ปกคลุมไปด้วยผมสีดำสนิทแผ่วเบาแล้วถอดผ้าพันคอออกมาพันให้เหมือนทุกครั้งที่เจอกัน

    "ทำไมไม่ชอบใส่พ้าพันคอครับ เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก"

    "เพราะยองแจรู้ว่าจะมีคนมาใส่ให้ไงล่ะ แบร่" แลบลิ้นล้อเลียน เรียกรอยยิ้มและเสียงหัวเราะหึหึจากอีกคนได้ไม่ยาก ความเงียบอันแสนน่าอึดอัดเกิดขึ้นสักพัก ดวงตาคู่สวยจ้องมองคนอายุมากกว่าที่เหมือนจะพูดอะไรแต่ก็ไม่ยอมพูดมันออกมาสักที ฮิมชานถอนหายใจก่อนจะดึงยองแจมากอดไว้ แล้วเอ่ยแผ่วเบา

    "พี่ฝากพ้าพันคอผืนนี้กับแว่นนี้ไว้นะครับ สักวันพี่จะมาเอาคืน"

    เสียงทุ้มทำให้ยองแจใจหาย... พี่ฮิมชานจะไปไหน...?

    "จะทิ้งยองแจเหรอ...." เสียงใสสั่นเหมือนจะร้องไห้ มือเล็กกำเสื้ออีกคนไว้แน่นเหมือนเด็กหวงของ ฮิมชานกระชับอ้อมกอดแล้วตอบเสียงแผ่ว

    "พี่จะกลับมาครับ สัญญา..."

    "พี่ฮิมชานจะไปไหน ฮึก...." หยาดน้ำใสไหลลงที่แก้มขาวหยดแล้วหยดเล่าจนเป็นสายชุ่มใบหน้าน่ารักไปหมด คนอายุมากกว่าปาดมันออกแผ่วเบาก่อนจะดันแว่นกรอบดำอันใหญ่ขึ้นไปให้เข้าที่ คว้ามือเล็กทั้งสองข้างมาจับไว้แน่นแล้วมองหน้าเด็กน้อยที่ยังไม่หยุดร้องไห้

    "ระหว่างพี่ไม่อยู่ห้ามถอดแว่นนี้ออกนอกบ้านเด็ดขาดนะครับ แล้วพี่จะมาเอาคืน"

    "ทำไม?" ยองแจเอียงคอสงสัย ซึ่งเป็นกิริยาที่ทำให้น่ารักน่าฟัดขึ้นไปอีก คิมฮิมชานลูบผมสีดำสนิทแผ่วเบาก่อนเอ่ยตอบกลั้วหัวเราะ

    "พี่หวง... ยองแจน่ารักขึ้นทุกวัน พี่หวงมาก... เพราะฉะนั้นใส่ไว้นะครับ แล้วห้ามให้ใครมาจีบด้วย ยองแจน่ะ... เป็นของพี่นะ"

    "ใครเป็นของพี่กัน มั่ว" ปากเล็กๆขยับมุบมิบบ่นหงุงหงิงกับตัวเอง ร่างสูงยิ้มบาง กดจูบลงบนหน้าผากมน เลื่อนมาที่แก้มกลมที่เริ่มเป็นสีแดงระเรื่อเพราะอากาศหนาว จมูกเล็กๆที่เย็นจัด หยุด แล้วพึมพำแผ่วเบา

    "ลาก่อนครับ..."

    ประทับริมฝีปากลงที่ริมฝีปากของอีกคนแผ่วเบา ถ่ายทอดมนตร์ที่ร่ายขึ้นมาให้เด็กน้อยผ่านริมฝีปากที่สัมผัสกัน.... มนตร์... ที่จะให้ยองแจจำอะไรไม่ได้เลยจนกว่าจะมาเจอกันอีกครั้ง...

    เสียงลมพัดข้างหูเรียกให้ยูยองแจวัยเก้าขวบลืมตาขึ้น...
    ...เขามายืนทำอะไรกลางถนน?

    มือบางยกขึ้นมาสัมผัสแว่นกรอบดำอันใหญ่บนใบหน้าอย่างงุนงงจะถอดออกแต่ก็ต้องชะงักเพราะมีเสียงของใครบางคนที่คุ้นหูเหลือเกินดังขึ้นในห้วงความคิด

    'ห้ามถอดนะครับ ใส่ไว้ เดี๋ยวนี้ยองแจน่ารักเกินไปแล้ว พี่หวง'

    ใคร? นั่นเสียงใคร?
    นึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก เห็นเป็นเพียงภาพเบลอที่พยายามเพ่งก็เหลือเพียงควันสีขาวว่างเปล่า

    แว่นนี่ของใคร แล้วผ้าพันคอสีแดงสดนี่ของใคร...
    ใคร...? คนๆนั้นเป็นใคร...?
    ทำไมรู้สึกเหมือนลืมอะไรไปบางอย่าง....

    ....แล้วทำไมน้ำตาถึงไหล...?



    ...


    PART 2

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×