Vizenta โรงเรียนจอมเวท : Devil Prince

ลำดับตอนที่ #1 : [Start - End] จุดจบ - จุดเริ่มต้น

"กรี๊ด!!!!!! "

เสียงกรีดร้องดังระงมไปทั่วหมูบ้านแห่งหนึ่งในคาร์เพนเทีย เมืองเล็กๆในอาณาจักร เกรตเบริเยอร์

เปลวไฟสีสดโหมทั่วหมูบ้านนั้น เด็กน้อยวัน 7 ขวบนั่งอยู่กลางซากบ้านที่ถูกไฟล้อมไว้ ใบหน้าหวานเต็มไปด้วยคราบน้ำตาและฝุ่นละออง นัยน์ตาสีเขียวมรกตที่เคยสดใสอยู่เป็นนิจกลับทอประกายหวาดกลัว แล้วเสียงที่คุ้นเคยก็กระทบโสตประสาท

"อย่าให้มันเข้าไปนะ.... เรนยังอยู่ข้างในนั้น ได้ยินไหมฟาเรล! มันอยู่ไหนแล้ว!"

เมื่อเด็กน้อยรับรู้ว่ายังมีคนอยู่ใกล้ๆก็ตะโกนเรียกทันที

"แม่! พ่อ! เรนอยู่นี่ แม่อยู่ไหน! มาหาเรนทีสิ.... เรนกลัว..."

"เงียบซะนะเด็กน้อย... ไม่อย่างนั้นจ้าวแห่งความมืดจะมาหานะ..." เสียงทุ่มเน่มดังขึ้นดานหลัง พร้อมกับมือของใครบางคนที่เข้ามาปิดปาก

"อื้อ!" เด็กน้อยผมน้ำตาลพยายามขัดขืนเมื่อได้รับรู้ว่าคนที่เข้ามาหาเธอนั้นไม่ใช่พ่อแม่ของตัวเอง

"ปล่อยเรนนะจ้าวแห่งความมืด! เธอไม่เกี่ยวกับศึกครั้งนี้..." น้ำเสียงตื่นตระหนกดังขึ้น ก่อนจะปรากฏร่างของหญิงสาวผมสีน้ำตาลเข้มในชุดนักเวทสีขาวที่เปรอะเปื้อนไปด้วยฝุ่นและคราบเลือด

"แม่!" เด็กน้อยตะโกนลั่น ก่อนที่ร่างในเงามืดจะแสยะยิ้ม แล้วหัวเราะ

"ฮะๆๆ ใช่สิท่านจอมเวท.... เด็กคนนี้ไม่เกี่ยว.... แต่ข้าสัมผัสได้.... พลังในตัวเธอมากมายเหลือเกิน.... แล้วยังเป็นธาตุมืดซะด้วย ข้าชักสนใจแล้วสิ..."

"เจ้าจะทำอะไร.... จ้าวแห่งความมืด..." ชายหนุ่มอีกคนหายตัวเข้ามาในบ้านหลังน้อย นัยน์ตาสีเขียวมรกตฉายประกายมุ่งมั่นแต่แฝงด้วยความหวาดกลัวไว้ลึกๆ

"พ่อ..." เรนคราง

"เหอะๆๆ ข้าเข้าใจแล้วล่ะ... ว่าทำไมเด็กคนนี้ถึงได้พลงเวทเยอะนัก ที่แท้... ก็เพราะผู้ให้กำเนิดเป็นถึงสองจออมเวทปกป้องอาณาจักรนี่เอง หึหึหึ"

'ผู้ให้กำเนิด' หรี่ตามองอย่างไม่ใจคนพูด และขณะที่จ้าวแห่งความมืดเผลอ เด็กน้อยที่ถูกปิดปากอยู่ก็ดิ้นและกัดมือของเขาทันที ก่อนจะวิ่งไปหลบหลังพ่อแม่ของตัวเอง

"ร้ายนักนะเด็กน้อย... แต่แบบนี้ข้ายิ่งชอบ.... น่าสนุกที่สุด" จ้าวแห่งความมืดหัวเราะอีกครั้ง แล้วปาลูกพลังมืดลูกใหญ่สามลูกตรงไปยังกลุ่มคลตรงข้าม บาเรียสีทองถูกร่ายขึ้นมากันเหมือนว่าจะรู้อยู่แล้วว่าจะมีอะไรเข้ามา

"เจ้าไม่มีทางได้ตัวเรนไป... ตราบใดที่พวกเรายังอยู่..." หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ

"งั้นข้าก็จะทำให้เจ้าไม่อยู่... แล้วข้าจะได้ตัวเด็กน้อยของเจ้าไปดีไหม?"

"อย่าหวัง!" ร่างบางร่ายเวทชุดใหญ่ที่ประกอบไปด้วยเวทแห่งแสง น้ำ น้ำแข็ง และไฟ ลูกศรหลากสีจำนวนกว่าร้อยดอกพุ่งตรงไปที่จ้าวแห่งความมืดที่เพียงยกมือขึ้นมาก็หยุดได้ทั้งหมด... หากแต่ก็กระทบอวัยวะภายในเช่นกัน... จ้าวแห่งความมืดกระอักเลือดสีดำ ที่หมายความว่ามีพิษอยู่ในกระแสเลือด

"เก่งจังนะ... ปล่อยไว้ไม่ได้แล้ว...!!!!!!" เวทชุดใหญ่ที่มีแต่ธาตุด้านมืดถูกปล่อยออกมาทำให้สองจอมเวทล้มลงไปกับพื้น ทั้งสองหันมามองหน้ากันก่อนจะพยักหน้า

"ถึงเวลาที่แกจะต้องตาย... จ้าวแห่งความมืด..." มือทั้งสองข้างของสองจอมเวทประกบกัน ริมฝีปากร่ายเวทบทเดียวกัน แสงสีทองสว่างเรืองออกมาจากฝ่ามือของทั้งสองคน วงเวทค่อยๆถือกำเนิดขึ้น พร้อมกับร่างๆหนึ่งที่อยู่เหนือหัวของสองจอมเวท ร่างของนางฟ้าติดปีกสีขาวบริสุทธิ์ ผมสีทองยาวถึงกลางหลัง พร้อมกับพิณที่อยู่ในมือ ซักพัก เธอก็ลืมตาขึ้นมาขณะที่เสียงร่ายเวทยังดำเนินต่อไป เธอเผยอยิ้มเล็กน้อยก่อนจะขับร้องบทเพลงศักดิ์สิทธิ์ที่กลายเป็นบรรทัดห้าเส้นกว่าพันสายโจมตีใส่จ้าวแห่งความมืด ทำให้เกิดแสงสีทองกระจายไปทั่วบริเวณนั้น

"มิคาเอลงั้นรึ... อั่ก! แกคิดผิดซะแล้วล่ะ... ท่านสองจอมเวท! เพราะถึงข้าตายไปเจ้าจะต้องตายด้วย... และข้า... ก็ยังมีทายาทเพื่อที่จะสืบต่อปนิธานของข้าอีก...." เขารวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายร่ายเวทพันธนาการสีดำสนิทใส่เด็กน้อยที่หลบอยู่หลังเสา นัยน์ตาสีเขียวเบิกกว้างเมื่อมีเวทพันธนาการปะทะเข้าที่ร่างกาย สายพลังสีดำเปลี่ยนรูปเป็นรูปไม้กางเขน ก่อนที่จะฝังลงที่ตาซ้ายจนกลายเป็นรอย

"เรน!!!!!!!" สองมือที่ประกบกันคลายออกทันที ส่งผลให้เทพมิคาเอลสลายหายไป ทั้งสองหวังจะไปให้ถึงตัวเด็กน้อย แต่พลังทั้งหมดของชีวิตได้ใช้ไปกับการเรียกเทพเจ้ามิคาเอลแล้ว เลยได้แต่มองการทำงานของเส้นสายสีดำอย่างเศร้าสร้อยและเคียดแค้น

"ลาก่อนนะ.... แล้วข้าจะรอวันที่มันแสดงผล... ถ้าข้ามีเวลาซักนิดคงได้แนะนำเด็กน้อยของเจ้าให้รู้จักลูกชายข้า หึหึหึ... เจ้าฆ่าข้าไปก็ไร้ประโยชน์.... คิดออกแล้วสินะว่าทำไม..." รอยยิ้มเจ้าเล่ปรากฏขึ้นบนใบหน้าเป็นครั้งสุดท้าย ก่อ นที่จ้าวแห่งความมืดจะค่อยๆสลายหายไป

"เรน... พ่อกับแม่ขอโทษที่ปกป้องเจ้าไม่ได้... ลาก่อน..."














เฮือก

เด็กสาวผมน้ำตาลคนหนึ่งสะดุ้งตื่นจากฝัน ใบหน้าสวยหวานเต็มไปด้วยเหงื่อ นัยน์ตาสีเขียวมรกตเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก ก่อนจะถอนหายใจเมืรอรู้ว่าทั้งหมดเป็นเพียงแค่ความฝัน มือบางยกขึ้นมาแตะบริเวณตาซ้ายที่มีรูปไม้กางเขนสีดำพาดผ่าน ริมฝีปากยิ้มบางเล็กน้อย แล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง ตรงกับเวลาที่พระอาทิตย์ขึ้นพอดี ลำแสงสีทองสาดส่องเข้ามาที่หน้าต่าง

"มันจบไปแล้ว... ความทรงจำนั่น... แล้วทำไมเราถึงยังฝันถึงมันอยู่ล่ะ...."



+++


ใครที่เคยอ่านเรื่องเก่าจะรู้สึกว่ามันไม่เหมือนเดิม... ใช่แล้ว =_=" มันไม่เหมือนเดิม... ติดตามด้วยนะคะ