จดหมายจากคนถึงมนุษย์

ลำดับตอนที่ #2 : ปีศาจที่ชื่อว่ามนุษย์ : มือปืน

1.

ผมยกร่มขึ้นกาง

ฝนเริ่มโปรยปรายสู่พื้นดิน

ขณะนี้เป็นเวลาห้าโมงเย็น

ผมต้องออกไปทำงาน

หกโมงเย็น

งานของผมอยู่ตรงหน้า

ผมรอจังหวะที่เหมาะที่สุดในการจัดการกับงานของผม

หกโมงครึ่ง

งานของผมเหมาะแก่การจัดการแล้ว

ผมเปิดกระเป๋าที่พกมาด้วย

หยิบปืนที่ติดเครื่องเก็บเสียงออกมา

ลั่นไกออกไป ยิงเป้าหมายของผม

งานของผมเสร็จสิ้น

ผมรีบหนีออกไปจากจุดนั้น

ก่อนที่จะมีใครมาพบเข้า

_________________________________________

เสียงนาฬิกาปลุกดัง

ผมสะดุ้งตื่นขึ้น

นาฬิกาบอกเวลาตีห้าครึ่ง

วันนี้ผมต้องออกไปทำงานเร็วขึ้น

หกโมงเช้า

ผมรออยู่บริเวณหน้าบ้านของเหยื่อ

รอเวลาที่เหยื่อออกมาจากบ้าน

เจ็ดโมงเช้า

เหยื่อออกมาจากบ้าน

ปืนพกติดเครื่องเก็บเสียงกระบอกเดิมถูกหยิบออกมา

ผมลั่นไกเพชฌฆาตสีดำ กระสุนปืนเจาะร่างเหยื่อ

เหยื่อล้มลงในที่สุด

ผมรีบหนีออกจากจุดนั้น

ก่อนที่จะมีใครมาพบเข้า

 
_________________________________________

ผมสวมหมวกและแว่นกันแดด

วันนี้แดดแรงเป็นพิเศษ

ผมต้องออกไปทำงาน

ผมกระชับหมวก และออกเดิน

ดวงอาทิตย์อยู่เหนือหัวพอดี

ผมรอเหยื่ออยู่บนดาดฟ้าตึก

รอเวลาที่เหยื่อจะปรากฏตัวที่ตึกตรงข้าม

ดวงอาทิตย์เริ่มคล้อยต่ำลง

เหยื่อปรากฏตัว

ปืนไรเฟิลกระบอกยาวติดเครื่องเก็บเสียงถูกหยิบออกมา

ผมเล็งเป้าหมาย และลั่นไก

กระสุนปืนเจาะร่างเหยื่อ

เหยื่อล้มลงในที่สุด

ผมรีบหนีออกจากจุดนั้น

ก่อนที่จะมีใครมาพบเข้า

และขณะนั้นเอง ผมก็ได้ยินเสียงร้องไห้ของเด็ก

เสียงนั้นพาลทำให้ผมนึกไปถึงเรื่องๆหนึ่ง

ในอดีต

_________________________________________

2.

ผมร้องไห้เสียงดัง

ผมถูกพ่อตี

ระยะนี้ผมถูกพ่อตีทุกวัน

ระยะนี้ ผมหมายถึง

หลังจากที่แม่ตายไป

แม่ถูกยิงตาย

ผมรู้ว่าที่พ่อตีผม ก็เพราะผมทำตัวไม่ดี

แต่หลังจากที่ผมถูกตี ผมจะรู้สึกโมโห

จนหลายๆครั้ง ผมอดไม่ได้ที่จะคว้าเอาของสิ่งหนึ่งออกมา

ผมเก็บมันได้หลังจากที่แม่โดนยิง

มันตกอยู่ข้างๆแม่

ผมอดไม่ได้ที่จะหยิบมันออกมา

ยิงพ่อ

แล้ววันหนึ่ง พ่อก็ตีผมอีกเช่นเคย

แต่วันนี้พ่อยังบอกผมอีกว่า

อยากให้ผมตายซะ

ผมรู้สึกโมโหอีกแล้ว

แต่คราวนี้ผมมีความเห็นเหมือนกับพ่อนะ

ผมอยากตาย

ผมหยิบปืนกระบอกนั้นออกมา

เอาปืนนั้นจ่อที่ขมับ มือพร้อมลั่นไก

พลันนั้นเองผมก็นึกถึงแม่ที่ผมรัก

และพ่อที่ผมแสนชัง

ใบหน้าที่แสนโหดร้ายของพ่อ ปรากฏขึ้นตรงหน้าผม

ผมเปลี่ยนใจ

เอาปืนออกจากขมับ และเปลี่ยนเป้าหมายไปที่พ่อแทน

เสียงที่ดังและน่ากลัวที่สุดในชีวิตของผมดังขึ้น

ภาพตรงหน้าของผม คือภาพของพ่อล้มลงเลือดท่วมตัว

ผมหนีออกจากบ้าน

ทั้งๆที่กลัวแสนกลัว แต่ก็ยังหยิบปืนติดมือมา

และนอกจากปืน ผมก็หยิบรูปของแม่ออกมาด้วย

_________________________________________

ผมเร่ร่อนไปทั่ว

ขโมยของเขากินบ้าง

แต่ยังไม่กล้าเอาปืนไปจี้ใคร

วันหนึ่ง มีคนเข้ามาคุยกับผม

เขาอยากให้ผมไปอยู่กับเขา

เขาบอกว่าผมท่าทางฉลาด สอนง่าย

ผมไม่มีที่ไปอีกแล้ว ผมจึงตอบตกลง

ผมมาอยู่ที่บ้านของเขา

เขาให้ผมเรียกเขาว่าลุง แล้วเขาก็เรียกผมว่าลูก

ลุงสอนผมยิงปืน

กับเป้านิ่ง

จนลุงบอกผมว่า ผมยิงแม่นแล้ว

ก็ให้ผมยิงนก จนผมยิงแม่น

คราวนี้ลุงบอกว่าให้ผมยิงคนๆหนึ่ง

ผมไม่กลัวที่จะยิงใครอีกแล้ว

ผมฆ่าทุกคนที่ลุงบอกให้ฆ่า

_________________________________________

3.

เสียงเอะอะปลุกผมขึ้นจากภวังค์
มีคนมาพบศพเสียแล้ว
มีตำรวจมาพบผมเสียแล้ว
ผมหนีไม่ทันแล้ว
ตำรวจล้อมผมเอาไว้หมด

“อยู่นิ่งๆ อย่าขยับวางปืนลง”

ผมว่าตามนั้น และวางปืนลง

“เอาล่ะ อย่าขยับยกมือขึ้น หันหลัง แล้วเอามือพิงกำแพง”

ผมยกมือขึ้น กำลังที่จะหันหลัง

แต่รูปของแม่ที่ผมเก็บไว้กับตัวนั้น ปลิวออกไป

ผมยื่นมือออกไปคว้า

ขณะนั้นก็มีเสียงตำรวจคนหนึ่งตะโกนขึ้น

“บอกว่าอย่าขยับโว้ย!”

เสียงกระสุนปืนดังขึ้นหนึ่งนัด

ผมโดนยิงที่ขา

พลันนั้นเอง ผมก็นึกถึงพ่อ

พ่อที่เอาแต่ตีและด่าผม

ผมรู้สึกโมโหขึ้นอีกครั้ง

ผมหยิบปืนขึ้นมา

และกระหน่ำยิงใส่ตำรวจทุกคนตรงหน้า

แต่ตำรวจทุกคนตรงหน้าก็กระหน่ำยิงใส่ผมเหมือนกัน

ผมล้มลง เลือดท่วมตัว

ผมนึกถึงภาพ ตอนที่แม่โดนยิง

ผมนึกถึงภาพ ตอนที่พ่อโดนผมยิง

ตอนนี้ผมก็โดนยิงอีกเหมือนกัน

ผมกำรูปแม่ไว้ที่มือเสียแน่น

ภาพตรงหน้าของผมค่อยๆเป็นสีดำ

เสียงที่ผมได้ยินค่อยๆเงียบลง

จนทุกอย่างดำสนิท และเงียบเชียบ

จากนั้นผมก็ไม่รู้สึกตัวอีกต่อไป

_________________________________________