คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ตอน "ย้อนอดีต(3) 75%
“รี๊...ฮืออ...นเลว...พรทำอะไรให้ทำไม้อทำร้ายันนานนี้” พรพรรนอนทรว่ำหน้าลบนพื้นไม้ สอมือเรียวบารีบยึ้นุมพวแ้ม แล้วใ้หลัมือเ็เลือรเรียวปาที่แ เนื้อัวาวโพลนไร้เสื้อผ้าสั่นไหวลัว เธอหันหน้าอันบอบ้ำมอนร่าสู แววาเอ่อล้นไป้วยน้ำาหวาระแวลัวเหลือเินยามเาเอื้อมมือมาสัมผัส เธอรีบยับปลายเท้าหนี ร่าบาลานหนีหวัไปอยู่อีมุมหนึ่
“หึหึ...ันะเลวให้เธอู...มานี่ะหนีไปไหน” นัวโโยนผ้าหม่ลุมร่าเปลือยเปล่า แล้วระาให้เธอเ้ามาหา พร้อมทั้อุ้มนัวอวบึ้นพาบ่าพาเินออไปนอระท่อม
“รี๊...ปล่อยพรนะ...ะพาพรไปไหน?...”
“พาเธอไปหาผัวไ...อยาไ้ไม่ใ่เหรอ...”
“ไม่...พรไม่ไปไหนทั้นั่น...” “สะใัโว้ยย...ฮ่าๆๆๆ...” “พี่โะมาทำับพรแบบนี้ไม่ไ้นะ...ปล่อยพรลเี๋ยวนี้นะ..ฮืออ...” ศรีษะน้อยแ่วโยเยไปมาามแร้าวเินอายหนุ่ม
“ฮ่าๆๆ...ทำไมวันนีู้มีวามสุัว่ะ” นัวให่ปาับใไม่รัน เปล่เสียเ้มออไปหวัลบเลื่อนวามเปลี่ยนแปลในหัวใอัวเอ
“นเลวไอ้พี่โั่ว...ปล่อยพรเี๋ยวนี้” ร่าอวบีิ้น สอมือ็ยึ้นทุบีแผ่นหลัอันหนาแน่น ูรู้เลยว่าเาไม่ไ้ระายผิวเลยแม้แ่น้อยับำปั่นเล็ๆ อเธอที่ทุบลไป
“ันเลวไ้อยู่แล้ว...ร่านผู้ายหาผัวอย่าเธอ้อพาไปให้ไอ้พวนานมา่อแถวเรียิวะไ้มา่อแ่่อาให้ลูอเธอไ...”
“ไม่นะ...พี่โะทำับพรแบบนี้ไม่ไ้นะ...พรท้อลูอพี่โอยู่นะ...ฮืออ...ปล่อยพรลนะ...ฮืออ...”
“เพี้ยะๆ...” มือหนา็บลไปบนสะโพอนาม
“โอ้ยย...พรเ็บนะ....ฮืออ...” พรพรรหยุิ้นเพราะเธอหมแร
“อ้าว...ใรที่อยู่แถวนี้มานี่หน่อยสิ...ูมีอีอเน่ามาให้พวมึเล่น” นัวโแบร่าอวบอั๋นเินเ้าไปในโพรป่า้าวโพ เินลัเลาะไปแนวถนนอร่อ้น้าวโพ นมาถึลำลอ ปา็แล้ะโนปาวๆ ร้อเสียัให้ทุนในที่นี้ไ้ยิน แ่หารู้ไม่ว่าในไร่แห่นี้มีเพียเาและเธอเท่านั่น
“รี๊...ไอ้นั่ว...ไอ้นเลว...ลูในท้ออพรเป็นลูพี่โนะะมาทำับพรแบบนี้ไม่ไ้นะ...ปล่อยพรสิ...ฮืออ...นเลว...”
“หึ...่อนที่ะให้พวไอ้นานทั้หลายมา่อิวินเธอ...ันว่าล้าราบาวโลีย์ในัวเธอ่อนนะ” นัวโไม่เยปราีหิสาวที่ึ้นื่อว่าแม่อลูเาเลย
“ูมมม...” ายหนุ่มปรับเปลี่ยนท่าทาารอุ้มร่าบา รั้ผ้าหม่ออาร่าแน่น้อย แล้วโยนร่าอวบลไปในรอน้ำที่มีวามเย็นและไหลเี่ยว
“รี๊...” ร่าอวบรี๊ร้อ ยามไ้อยู่ในน้ำ เธอพยายามใ้ปลายเท้ายัหาพื้นที่อยู่ในน้ำ็ยั่ไม่ถึเพราะน้ำลึท่วมหัว
“ฮ่าๆๆ...สะใัโว้ยย...ล้าและัผิวให้สะอานะนานในไร่รออยู่” สิโอมยิ้มรมุมปา มือ็โยนผ้าหม่ไปอไว้รโหิน แล้วนั่ยอๆ ใบหน้าื่นเ้นีใที่ไ้แล้นัวอวบให้ไ้ลัว แววาวเ้ม้อมอนัวน้อยีิ้นอยู่ลาน้ำ
“ะ...่วย้วยพีโ...่วยพร้วย...” สอแนสลวยยึ้นสะเปรอะสะปะวัไปามผิวน้ำ เธอพยายามันัวให้เ้าหาฝั
“เอาหิัผิว้วยไหม” นัวสูะโนพร้อมโยนหิน่อนเล็ๆ หลาย้อนลไปในน้ำ เพราะวามอยาแล้และสะใเล่นนิๆ ายหนุ่มไม่ไู้เลยว่าร่าอวบนั่นำลั่วยัวเออย่าทุลัทุเล และำลัะมน้ำ
"พ่อ๋า...่วยพร้วย” พรพรรเปรยเสียแผ่วเบา หมแรที่ะีัวึ้นเหนือพื้นน้ำ ร่าบาไ้แ่ะเียะายพยายามำพุำโผล่ มือทั้สอ้า็ยื้อยึุเอาอาาศไว่ว้าวสิยึเหนื่อว แ่็ไร้ผล หมแรที่ะีัวึ้นเหนือพื้นน้ำ ร่าบาที่ว่ายน้ำไม่เป็น่อยๆ บลไปใ้น้ำทีละนิๆ ่อหน้า่อาายหนุ่ม
“พร...พร...พรพรร...ึ้นไ้แล้ว” สิโีัวลุึ้นยืน มือท้าวสะเอว มอผิวน้ำที่เป็นรื่น และมีไอน้ำผุึ้นเป็นเม็ๆ ใอเาไม่อยู่ลับเนื้อลับัว เท้าหนาเินไปมาามอบลิ เียบเสียอบรับานใ้น้ำ
“ูมม...พร...พรอยู่ไหนอบพี่สิ...ยายบ้าเอ้ยว่ายน้ำไม่เป็นทำไมไม่บอ” สิโำผุำว่ายอยู่ใ้น้ำามหานัวน้อย หาๆ นเอร่าบอบบานอนแน่นิ่อยู่ใ้น้ำ
“พร...อย่าเป็นอะไรนะฟื้นสิ” ายหนุ่มอุ้มร่าอวบึ้นมาาน้ำ แล้วทำารฝ่ายปลอ้วยปา ปาหนาเป่าปาเรียวบา ทั้อุ้มร่านวลย่ำๆ
“แร่...พิ...พี่โ..พะ...พร...” พรพรรพยายามเปล่เสีย แ่็ไม่สามารถพูออมาไ้ วาลมโไ้แ่หลับมั่ลืมามั่อยู่อย่านั่น ลัวแสนลัวแ่เธอไม่มีแรที่ะิ้นหนีนใร้าย
“ไม่้อพูอะไรแล้ว...อย่าเป็นอะไรนะ” สิโใฝ่อึ้นมาทันที เายื่นมือไปหยิบผ้าหม่ แล้วลุมร่าบา แนอันทรพลัทั้สอ้า้อนอุ้มเอาร่าที่ไร้สิึ้นแนบอ สอเท้า็รีบเินวิ่ออาโพลป่า้าวโพ ไปยัรถระบะที่ออยู่ปาทาเ้าไร่...
“โ...หนูพรเป็นอะไร...” นาทอยืนรน้ำ้นไม้อยู่หน้าบ้าน ใเสียอรถที่วิ่เ้ามาออยู่ลานหน้าบ้าน ทำไมสิโ้ออุ้มพรพรร ้วยวามสสัยนาเินามหลัลูายเ้ามาในบ้าน “แม่อย่าถามผมไ้ไหมรับ...น้าวรรรับ่วย้มน้ำอุ่นๆ แล้วเอาไปให้ผมที่ห้อ้วยนะรับ...” สิโหันไปสั่ารับน้าสาวที่เินออมาาในรัว เาไม่มีระิระใอบำถามมารา ใมันว้าวุ้นเป็นห่วนที่อยู่ในอ้อมอ ทำไม่เาไม่ีใสันิ มันัับใอเาสิ้นียามร่าอวบไม่ไหวิ
“เอ่อ...หนูพรเป็นอะไรพ่อโ” นาทอนาวรรสอพี่น้อไ้แ่ยืนมอหน้าัน ่า็แปลใว่าทำไมสิโถึอยู่ับพรพรร แล้วเมื่อืนายหนุ่มหายไปไหนมา สิโอุ้มร่าอพรพรรที่สิสัมีน้อยนิ เธอพยายามิ้นออาอ้อมออายหนุ่มยามไ้ยินเสียอนาทอและนาวรร
“ป้าทอ่วยพร้วย” นัวอวบยมือึ้นทุบอแล่อสิโ แ่มีแรำลัน้อยนิ “หยุิ้นเี๋ยวนี้...” สิห์โสแหย่ยิ้ม้มมอนัวอวบ เสียอนอบวาอำนาเปล่ออมาาเรียวปาหนา พร้อมทั้สั่ห้ามเธอ้วยแววาเพา
“ปะ...ปล่อยพรลเี๋ยวนี้” เรียวปาบาีนเียว้ำระิบเสียสั่นเรือ ใบหน้าอเธอที่เลอะไป้วยน้ำาูาวีเียว นัวสูเอาแ่ใไม่ยอมฟัำอร้ออเธอ เาระับอ้อมอแน่นึ้น สอเท้าที่้าวึ้นบันไไปยัั้นบนนั่น เา้าว้ามั่นเว้นั่นอบันไ้วยหัวใร้อนรน ร่าหนามาหยุยืนรหน้าห้อนอน แววาเ้มมีวามเ็บปวยามไ้มอประูห้ออัวเอ ห้อนี้มันมีอีที่ีสำหรับเาเสมอ ไม่อยาะลบลิ่นหรือแม้แ่ให้ใร่อใรเ้าไปทำลาย้าวอในนั่นเลย ใอเาหยุนิ่มอห้อนอนอัวเอและห้อนอนสำรอ ะพาไปห้อไหนี
“โ...พาหนูพรพรรไปนอนห้อแม่” เสียนาทอัออมาอย่าไม่พอใ นาเินึ้นบันไามลูายมาิๆ แล้วเินไปหยุอยู่หน้าห้ออัวเอ พร้อมทั้เปิประูห้อรอทันที สิโที่ลัเละพาพรพรรไปนอนห้อไหนี เาหันมอหน้ามารา แล้วรีบ้าวเินพาร่าบอบบาเ้าไปในห้ออนาทอ วาร่าบานอนบนที่นอนอนาทออย่าแผ่วเบา สายา็้อมอ
“ายแล้วหนูพร...” นาทอเินเ้าไปหาสาวร่าอวบที่นอนแน่นิ่ สายาอนา้อมอามผิวาวเนือน ทำไมมีแ่รอย้ำเียวเ็มัวแบบนี้
“ปะ...ป้าทอ่วยพร้วย...” พรพรรไ้แ่นอนนิ่อร่าเ้าหาัน หวัปปิรอยั่วร้ายามัว ไม่อยาเปิเผย่อสายาอทุน...
ความคิดเห็น