คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่2 ตอน เมื่อหัวใจของเขาเป็นของคนอื่น (2) 30%
บทที่2
เมื่อหัวใอเาเป็นอนอื่น(2)
ในห้อพัฟื้น..
“หมอะไม่พูอ้อม้อมนะรับ..”
ำพูอุหมอ ทำให้เวลินที่นั่เอนหลัพิพนัเีย วหน้าเศร้าหมอ้มหน้ามือ้าที่มีเ็มน้ำเลือ็ลูบท้อแบนราบแล้วเยึ้นมอหน้าุหมอแล้วถามุหมอว่า
“ุหมอบอันมาเถอะ ลูันไม่ไ้อยู่ับันแล้วใ่ไหมะ..”
“เ็ในท้อปลอภัยีรับ เายัอยู่ับุ แ่ว่าุ..” ุหมอไม่ทันไ้พูบประโย เวลิน็เสียมารยาทพูแทรึ้นว่า
“ันทำไมะุหมอ ันเป็นอะไรเหรอะ” เวลินถามุหมอ วาู่ามเริ่มมีน้ำาลอหน่วยมอหน้าอุหมอและนาพยาบาลสลับันไปมา ในี้สั่นสะท้านลัวะเสียลูในท้อไปไม่มีวันลับเมื่อุหมอเล่าเรื่อที่เธอถูรถน
“ุเป็นโรไทรอย์เป็นพิษ แล้วโรนี่็เป็นอันราย่อเ็ในท้อ้วย” ุหมอบอเวลิน แล้วเอาแฟ้มประวัินไ้ามืออนาพยาบาล มาเ็ูอีรั้
“ุหมอว่าอะไรนะ ันเป็นไทรอย์เหรอะ แล้วัน้อทำยัไะ ุหมอ่วยลูอัน้วยนะะ” เวลินพูวไปวนมา และพยายามะเ้มแ็ไม่ยอมร้อไห้ใหุ้หมอเห็นึัริมฝีปาไม่ให้สั่นระรินห้อเลือแล้วลุนั่
“ุเพิ่เริ่มเป็นรับ แ่ถ้าไม่รีบรัษาโร็ะรุนแรเป็นไทรอย์เป็นพิษ” หมอบอ
“ธัยรอย์เป็นพิษเหรอะ” เวลินละเมอเสียเบาหวิว พลายมือลูบออัวเอเบาบา
“ถ้าุพร้อมที่ะรัษาหมอะส่ประวัอุไปใหุ้หมอผู้เี่ยวาเรื่อโรนี้ให้รับ” ุหมอบอ
“ุหมอะ แล้วโรนี้ะรัษาหายไหมะ แล้ว่ารัษาแพไหมะ” เวลินนั่หลับานน้ำาปริ เสียที่ถามหมอนั้นสั่นเรือ แ่เธอ็พยายามปรับเสียให้เป็นปริ
“ผมว่าุพัผ่อน่อนนะรับ แล้วอนเย็นผมะพาุหมออีท่านมาพบุนะรับ” ุหมอบอเวลิน แล้วเินหนำหน้าพยาบาลออาห้อ..
สอั่วโมแล้วทีุ่หมอออาห้อ เวลินยันอนนิ่น้ำาไหลอาบหาาสอ้ามอยู่ับำพูอุหมอวาพร่ามัวเ็บปวอ้ำหัวใมอุ่าำบนเพาน ่าเปรียบเสมือนเธอเหลือเินที่ำมืหาทาออไม่เอ
“่อให้แม่ะมอไม่เห็นเินไม่ไ้แม่็ไม่ยอมให้หนูเป็นอะไรแน่ หนูไม่้อลัวนะ เราสอนะอยู่้วยัน” เวลินพูเสียสั่นผสมหายใยาวๆปลอบวััวเอ
เวลินทำานเป็นพนัานายอในูเปอร์มาร์เ็แห่หนึ่ เินเือนหมื่นว่าบาท รวมับเินเือนเินท์็ประมาสามหมื่นบาท แ่ในเวลานี้ไม่มีเินท์แล้ว ทุอย่าึเปลี่ยนไปหม
“่าห้อห้าพัน ่าน้ำ่าไฟประมาพันว่าบาท และ่าอยู่่าินเรา้อประหยัให้ไ้” เวลินพูเสียสั่นระริเมื่อนึถึ่าใ้่าย ึ่เธอ้อใ้เินประมาเ็หรือแปพัน่อเือน
“ไม่เป็นไรเรื่อเรียนเ็บไว้่อน อนนี้เรา้อทำานเพิ่มเพื่อเ็บเินไว้ลอและเ็บไว้ใ้่ายยามุเินแล้วละ” วามฝันอเธอ้อพัลอีรั้ รั้แรเธอหยุเรียนเพราะ้อออมาทำานหาเินส่สามีเรียนปริา และรั้นี้เธอ้อหยุเรียนเพราะ้อทำานเ็บเินรัษาัวเอและเพื่อลูในท้อ
เวลินเป็นเ็ำพร้าพ่อแม่ั้แ่เิ เธอเิบโมาไ้เพราะมียายเียม ึ่เป็นยายแท้ๆอเธอเลียูและส่เสียให้เธอเรียนบ ม.3 เธอ็ออาโรเรียนเพื่อหาเินเลี้ยยายเียม
“ฮือๆ ยาย้าเวิถึยายเหลือเิน” เวลินสะอื้นไห้ิถึยายผู้าไปโยไม่มีวันลับมาหาเธอ ยายะอยปลอบวัเธออนเธอทุ์ใ แ่อนนี้ไม่ยายแล้ว
เวลินน้ำาไหลอาบแ้ม เธอไ้ิมน้ำาอัวเอ แล้วใ้หลัมือ้าที่มีเ็มน้ำเลือเ็น้ำาออาวาู่ามบวมเป่ แล้วนึย้อนไปเมื่อหลายปี่อนโน้น..
“ะ ินท์..” ยายเียมรู้ัวว่าอยู่อีไม่นาน นาึมอหน้าหลานเย แล้วยื่นมือเหี่ยวย่นให้เินท์ับ
“ยายรับ” เินท์เสียสั้นเทา เมื่อไุ้มมืออยายเียม
“ถ้ายายายไปแล้วยัยเว็ไม่มีใรนอาินท์ ยายฝาหลานอยาย้วยนะ” ยายเียมพูเสียิัับหลานเย
แ่สายาแห่วามรัและเป็นห่วเหลือบมอหน้าหลานสาวนเียว ้านเวลินยืนเาะอบเียนป่วย เธอสะอึสะอื้นไห้ เมื่อยายยื่นมาหา เธอ็รีบับมืออยายไว้
“ยายไม่้อห่วเวนะรับ ผมให้สัา ผมะูแลเวเอรับ” เินท์สาบานเอาีวิอัวเอเป็นเิมพัน ถ้าผิำสาบานนอใเวลิน อให้เามีอันเป็นไป
“เวหลานยาย หนู้อเื่อฟัพี่เานะลู อย่าทำัวเป็นเ็เอาแ่ใ” ยายเียมยิ้มเมื่อไ้ยินำสัาาหลานเย นาหันไประิบเสียแหบแห้เบาหวิวบอหลานสาว
ยายเียมพยายามยมือึ้นหวัไ้สัมผัสหลานสาวรั้สุท้าน แ่นา็ไม่มีโอาส เมื่อลมหายใที่พยายามะหายใยื้อัวเอไว้นั้น่อยๆผ่อนลและับสูไปับมือเหี่ยวหล่นลบนที่นอน้าลำัว
้านเวลินไม่ทันไ้เอ่ยบอยายเียม เธอ็ร้อไห้โฮปริใะา พร้อมทั้โผลเ้าไปอร่าอยายที่หมลมหายใ
“ยาย๋า ยายอย่าทิ้เวไป ฮือ ฮืออ ยายฟื้นสิ่ะ ลืมาึ้นมุยับเวลิยาย ฮืออ..”
“ยายไปีแล้วนะเว” เินท์ทนมอสภาพอันน่าเวทนาอเวลินไม่ไ้ เลยเ้าโอบอเธอาทา้านหลั พูเสียเบาหวิวิหัวอเธอ
“พี่ินท์ ยายไม่อยู่แล้ว แล้วเวะอยู่ับใร่ะ ฮือออ” เวลินน้ำานอหน้า แววาูามเ็บปวสั่นระริมอายหนุ่ม
“เวยัมีพี่ไ พี่ะูแลเธอเอ พี่ะไม่ทิ้เธอแน่ เวลิน” เินท์ับให้หิสาวหันมามอาัน เาปลอบวัน้อโยารเ็น้ำาให้..
เวลินบอบ้ำหัวใมาเมื่อึสิลับมา เธอสะอื้นไห้เมื่อนึถึำมั่นสัาที่เินท์ให้ไว้ับยายนั้นเป็นเพียแ่ำโหหลอลว
“อึ!” เวลินร้อไห้ปริใแทบแสลายาเป็นิ้นๆ เมื่อนึย้อนไปเมื่อสามเือน่อน ึ่เธอถูเินท์ล่าวหาว่ามีผู้ายนใหม่
ิมันไ้นะะ
ความคิดเห็น