คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เวลาชีวิต 100%
มโนเป็นันทร์ัรและะวันายนะะสาวๆ
ึ!..สิ้นำพูอหมอว่า ลูสาวสุวใะลายเป็นนพิาราบอ ทำให้วันเพ็็ออย่าระทันหันวาทั้สอ้าเหลือ้ามีน้ำาไหลออมาอยู่ลอเวลา ร่าายอ่อนแอร้ามเนื้อแ็เร็ล้มหายหลั
“นะ..น้าเพ็ระวั!” ะวันายเ็บปวหัวใร้าวระบมยิ่ว่าเ่า เมื่อเาไม่สามารถเ้าไปรับร่าอแม่ยายไว้ไ้ ร่าโระเียระายลานเ้าไป้อนอุ้มัวอวันเพ็ให้มานอนเยหน้าอแร่
“ะ..าย..นะ..น้า..ฝะ..ฝา..นะ..น้อ้วยนะ” วันเพ็รู้ะาีวิอัวเอ ำพูแ่ละำที่พูออมา็ะมีเลือระเ็นออมาาปาและมู
“น้าเพ็ ฮืออ..ผมอโทษ..ผมผิไปแล้ว” ะวันายเอ่ยเสียสั่นเทาโทษัวเอ
...........................วามเิม่อนที่แล้ว.................
“ระ..รับ..ปา..นะ..น้าิ” เ็บี้ๆที่ั้วหัวใเหมือนถูอแหลมๆมาทิ่แทนทำให้ใบหน้าาวีบูเบี้ยวเ็บปวมายามไ้ถอนหายใเ้าออ
“ฮืออ..น้าเพ็อย่าเป็น อะไรนะรับ..ผะ..ผมอโทษ” ะวันายร้อไห้โฮ่ เาสะเทือนใมาเมื่อเห็นสภาพอหิรา ะวันายอวันเพ็้วยแน้าเียว ส่วนอี้า็อยเ็เลือรมุมปาและปลายมู เาลัวว่าแม่ยายะเ็บึเ็เบาๆ
“ระ..รับปา..นะ..น้าิ..ะ..าย..ะ..มะ..ไม่ทิ้น้อ” เมื่อไ้ำอบาลูเย วันเพ็็เริ่มมีอาารผิปริทาายและใ ปาเบี้ยววาเหลือถล่นแนาเร็และร่าาย็ระุัอย่ารุนแร
“น้าเพ็้อไม่เป็นอะไร!..หมอรับ ่วยแม่อผม้วย ่วยน้าเพ็้วยรับหมอ” ะวันายทำามหมอบอ เาอุ้มวันเพ็ให้นอนบนรถเ็น ายหนุ่มยืนเร้ว้าไม่รู้ะไปห้อไหนี ้ายืออเมียที่นอนรอารผ่าั วาือห้ออแม่เมียที่นาพยาบาลสามสี่น่าวิ่เ้าวิ่ออเพื่อ่วยเหลือวันเพ็…
สามสิบนาที่อมา..
ะวันายนั่ระสับระส่ายอยู่บนเ้าอี้ สีหน้าอเาหม่นเ็บหัวใอย่ารุนแร วาสีนิลเอ่อน้ำาไม่ยอมระพริบ้อมอประูห้อไอียู้ายที วาที
“ุรับ! ภรรยาผมเป็นอย่าไรมั่รับ” ะวันายรีบลุึ้นเินเ้าไปถามนาพยาบาลสอนที่ะเินเ้าไปในห้อที่ภรรยานอนอยู่
“รอใหุ้หมอออมาี้แ้ีว่านะะ” นาพยาบาลอบเพียสั้นๆ
“ะ เี๋ยวสิรับ แล้วอีนานไหมรับหมอถึะออมา” ะวันายเินไปัหน้านาพยาบาล
“ันอบุไม่ไ้หรอ่ะ ่วยหลีทาให้พวเรา้วย่ะ” ะวันายถูนาพยาบาล ่อว่า เาึพยัหน้าหลีทาให้นาพยาบาลแล้วเินอลับไปนั่ที่เิม
แอ๊!!..เสียเปิประูห้อ้านวาทำให้ะวันายหยุทุบีท้ายทอย หน้าาอนหล่อบูเบี้ยวเพราะเ็บระบมเ้าไปถึเนื้อสมอ้านใน ะวันายปรับสีหน้าให้เป็นปริแล้วเยึ้น
“หมอ!..แม่อผมเป็นอย่าไรมั่รับ” ะวันายปวศีรษะนวาทั้สอ้าพร่ามัว ายหนุ่มลูบหน้ายี่าแรๆเมื่อเห็นหมอมีเา้อนันหลายเา
“มูุเลือออ เป็นอะไรมาหรือเปล่ารับ?” หมอไม่ไ้อบำถามอะวันาย แ่ลับถามเมื่อเห็นอาารแปลๆ อะวันาย
“น้าเพ็เป็นยัไมั่รับ” ะวันายเ็เลือออาร่อมู้วยแนเสื้อเิ้ วาสีเ้มเหลือบมอหน้าหมอแล้ว้มมอมือสั่นเทาหยิบยาแ้ปวในล่อเล็ๆออมาิน
“ุไม่สบายหรือรับ?” หมอเินนำหน้ารไปที่ห้อนไ้ ่อนที่หมอะเปิประู็หันหน้ามาถามอาารอะวันาย และยัแอบมอวามแ็แรสมบูร์แบบอายหนุ่ม
“ผมเรียนะ” ะวันายอบเพียสั้นๆ
“แผนรวสุภาพอยู่ึสอนะ..ุวรไปรวนะ” หมอยื่นนามบัรอหมออีนให้ ะวันายอบุหมอ รับนามบัร เาระุยิ้มเมื่ออ่านื่ออหมอในใ แล้วเ็บนามบัรนายแพทย์ไว้ในระเป๋าเสื้อเิ้
“น้าเพ็!” ะวันายแทบะ้าวาเิน่อไปไม่ไ้ เมื่อเห็นร่าอหิรานอนหายใรวยริน ะวันายน้ำาึมพยัหน้ารับฟัหมอบอ ว่าน้าเพ็ะอยู่ไ้้วยเรื่อ่วยหายใ ถ้าวันไหนถอเรื่อหายในิถี่ออเมื่อไรน้าเพ็็ะสื้นใทันที
“แม่อุเป็นโรหัวใมานานแล้วนะ ุไม่รู้หรือ ส่วนโรเส้นเลือในสมอแับพลันเ้ามาแทร้อน เมื่อมีเรื่อระทบิใอย่ารุนแรเลยทำให้นป่วยเิอาารัระุอย่าที่เห็นเมื่อรู่นี้” หมออ่านประวันไ้ ที่น้าเพ็ไม่เยเ้าารรัษาที่ไหน ะวันายพยัหน้าฟัหมอบออาารป่วยอวันเพ็ ายหนุ่มไม่เยรู้มา่อน เาทุ์หัวใมายิ่ว่าเ่าเมื่อนึถึันทร์ัร ึ่เาแน่ใว่าน้อ็ะไม่รู้ว่า แม่ป่วยเป็นโรลิ้นหัวใรั่วมานานแล้ว
“น้าเพ็ะลายเป็นเ้าหินิทรานอนแบบนี้อีนานไหมรับ?” ะวันายเินไปยืน้าเีย เาเอื้อมมือับมือเย็นเียบอวันเพ็้าที่ไม่มีเ็มน้ำเลือ
“หมอเสียใ้วยนะ ถ้านป่วยฟื้นึ้นมา็ะมีร่าายไม่สมประอบนะ” หมอถอนหายใเบาๆ รู้สึเห็นในป่วยและายหนุ่ม
“หมายวามว่า ถ้าน้าเพ็ฟื้น..น้าเพ็็ะเป็นอัมพาลเินไม่ไ้หรือรับ” ะวันายูบมืออวันเพ็้วยวามรั รัเหมือนแม่ผู้ให้ำเนิ ายหนุ่มร้อไห้ไม่มีเสียมีเพียน้ำาไหลออาวาแ่ำเพราะสสารหิรามา ะนี้เาอยาะถ่ายทอเอาวามเ็บปวอพวเธอทั้สอมาไว้บนัวอเาเสียเหลือเิน ถ้าายแทนไ้เา็พร้อมที่ะายแทนพวเธอทั้สอ
“นป่วยทุนที่ล้มป่วยเป็นโรนี้ะมีโอาศรอยาที่ะลับมาใ้ีวิอย่านปริทั่วไป” ุหมออบ
“น้าเพ็..อึ” เสียอธิบายเรื่อารรัษาโรนี้และ้อใ้เินอย่ามาไม่ไ้ทำให้ะวันายอยารับรู้เลย เพราะในเวลานี้เาำลัรุ่นิว่าะทำอย่าไรให้สอแม่ลูฟื้นึ้นมาโยเป็นนปริสมบูร์ ไม่ใ่ื่นมาแล้ว้อมารับรู้ว่าัวเอ้อลายเป็นนพิารทั้แม่และลูแบบนี้……
ิมเป็นำลัใให้นัเียน้วยนะ
สปอย บทที่2 "มืมิ"
“ุหมอ ทำไมันถึมอไม่เห็นอะไรเลยะ าอันเป็นอะไระ?” ันทร์ัระพริบเปลือาหลายรั้ทำามหมอบอเมื่อวามมืยัอยู่ับเธอ ันทร์ัรลอวา้ายวามอมืออัวเอที่ลูบล่ำสะเปะสะปะไปามที่นอน
“ทำใหม่อีรั้นะรับ หลับาแล้ว่อยๆลืมาึ้นนะรับ” ใบหน้าามีาวอนป่วยทำใหุ้หมอสสารับใ เาไม่อยาเล่าเรื่อเลวร้ายทำร้ายิใอหิสาวให้สะเทือนใไปมาว่านี้ หมอึไม่พูอะไร
“บอันมาเถอะ่ะหมอ ันรับไ้” ันทร์ัรปาสั่นระริ้อเม้มปาเป็นเส้นไว้แน่นเมื่อน้ำาไหลึมเ้าปาอัวเอ ไม่มีอะไรที่ะทำให้เธอ้อเสียใและอยาายไปยิ่ว่าารสูเสียลูในท้อ ถ้าะมีเรื่อเลวร้ายอีสัเรื่อทำไมเธอะรับไม่ไ้ละ ันทร์ัรมื่นพูในใ
“มะ..หมอเสียใ้วยนะรับที่ไม่สามารถ่วยุไ้ ะ” ‘าอุใ้ารไม่ไ้แล้วรับ” ถูหิสาวพูัประโย
“ันะมอไม่เห็น เพราะาอันบอใ่ไหมะหมอ?..”
ความคิดเห็น