คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เวลาชีวิต 60%
“หมอ้อ่วยลูเมียผมนะรับ” ะวันายราอ้อนวอนเสียสั่น วาแ่ำเ็บหัวใเมื่อนึถึเรื่อราว่อนหน้าที่น้อะเิอุบัิเหุ เาโรธและเลียัวเอที่ทำให้น้อน้อย้อเป็นแบบนี้
“ผมเสียใ้วยนะรับที่ไม่สามารถ่วยเ็ไว้ไ้” ำพูอหมอทำให้ะวันายทรุนั่อับพื้น ึ่เป็นหมอเอที่ทำหน้าที่แทนะวันายเ้าไปรับร่าอวันเพ็ที่ยืนโอนเอนเถลาะล้ม
...........วามเิมอนที่แล้ว.......
“ันทร์..ลูแม่” วันเพ็ถูุหมอพาไปนั่ที่เ้าอี้ นานิ่วหน้าเ็บที่ั้วหัวใ อาารแบบนี้เป็นมานานหลายเือนแล้ว
“อึ!..ะ..ันทร์พี่อโทษ” ะวันายเหมือนนใล้าย เาไม่มีแระเินึลานเ่าามหลัหมอไปนัุ่เ่ารปลายเท้าอวันเพ็
“มีอีเรื่อทีุ่สอนะ้อรับรู้นะรับ..”
“เป็นเรื่อีหรือร้ายรับ” ะวันายหยุหายใ เาหายใเ้าออเป็นระยะๆเมื่อรู้สึแน่นหน้าอ
“..” เียบไม่มีำอบาหมอ
“ผมอร้ออย่าพูเรื่อเลวร้ายอีเลยรับ..ผมไม่ไหวแล้ว ผมำลัะาย” ะวันายุมมือเย็นเียบอวันเพ็ไว้บีบเบาๆเพื่อเป็นารปลอบวั เาร้อไห้ไม่มีเสีย มีเพียน้ำาไหลออมาาวาเพีย้าเียว เ็บหัวใมาในเวลานี้เมื่อเห็นน้ำาอแม่ยาย
“ศีรษะอนป่วยถูอแ็ระแทอย่าแรนทำให้เส้นประสาทสายาฝ่อ นป่วยอาะ” หมอเว้นระยะารพู ่อนที่ะเอ่ยำว่า ‘าบอไ้รับ’ ออไป็ถูะวันายพูัประโย
“ทะ..ทำไมรับ าอันทร์ัรเป็นอะไร?” ำพูอหมอทำให้ะวันายหน้าี เาหายใไม่ออึทุบๆรหน้าอ้าน้าย
“ุหมอ่ะ แย่แล้ว นไ้มีเลือออในเยื่อหุ้มเส้นประสาทา่ะ” นาพยาบาลออมาบอหมอให้รีบลับเ้าไปยัห้อไอียู
“ฮือๆ..ันทร์ลูแม่..หมอ่วยลูอัน้วยนะะ” วันเพ็ร้อไห้สะอึสะอื้น นาอ้อนวอน้วยแววาเ็บปวมือเหี่ยวย่นับมือหมอไว้แน่น
“น้าเพ็อย่าร้อไห้เลยรับ” ะวันายร้อไห้ามแม่ยาย ทรมานหัวใเมื่อเห็นวันเพ็ุเารปลายเท้าอหมอ ายหนุ่มลานเ้าไปนั่้าๆหิรา..ะวันายแะมือวันเพ็ออามือหมอ ายหนุ่มโอบบ่าบอบบาพยุให้นาลุึ้นไปนั่บนเ้าอี้ัวเิม
“น้อท้อหรือาย?” เมื่อไ้อยู่ันามลำพั วันเพ็็เอ่ยถามแววา่ำน้ำาสั่นระริมอใบหน้าอลูเย
“ผะ..ผม็เพิ่ะทราบเหมือนันรับ” เสียเย็นเยืออวันเพ็ทำให้ะวันายหนาวเหน็บเ้าไปถึระูสันหลั ายหนุ่มเอาแ่นัุ่เ่า้มหน้าไม่ล้าที่ะเยหน้าึ้นมอาอแม่ยาย เพราะเาลัวนาะเห็นวามเลวั่วอัวเอในวาอเา
“ทำไมน้อถึถูรถน..ายะบอน้าไ้ไหม ทำไมลูสาวอน้าถึเป็นแบบนั้น?” วันเพ็ถามลูเยเสียสั่นเรือ นายอมรับะวันายเ้ามาเป็นนในรอบรัวไม่ใ่เพราะายหนุ่มเป็นทายาทนเียวอมหาเศรษีรวยเินล้นฟ้าิอันับสออประเทศไทย แ่เป็นเพราะะวันายล้าเินเ้ามาอันทร์ัรานา สัา่อฟ้าิน ว่าะรัและปป้อุ้มรอลูสาวอนาัวาวใ ะวันายไ้ทำให้นาเื่อใยิ่ว่าเ่าเมื่อพวเาทั้สอไ้พาันไปทะเบียนสมรสเป็นสามีภรรยาันอย่าถู้อามหมาย
“..” วามเียบมีเพียเสียสืบน้ำมูอลูเยที่นัุ่เ่า้มหน้าไม่ยอมอบำถาม ทำให้วันเพ็สะอื้นไห้ ะวันายใร้าวรานเมื่อน้ำาร้อนระอุอหิราหยลสู่เส้นผมอเาึมลผิวหนัศีรษะ ายหนุ่มรีบเยหน้าึ้นมอแม่ยาย มือสั่นเทายื่นเ้าไปเ็น้ำาปลอบวัหิรา
“ผมม” ะวันายส่ายหน้าไม่ยอมพูวามริ เา้มราบเท้าอวันเพ็ น้ำาเม็ให่ไหลอาบแ้มสาหยลบนหลัเท้าอแม่ยาย วหน้ามสันบหน้าิเท้าทั้สอ้าอวันเพ็ ไม่ล้าเล่าเรื่อราว่อนหน้านั้นให้วันเพ็ฟั
“สาวน้อย..ันอยาเมเลิฟเธอ” เสียเปิประูและปิัอยู่้านอ ทำไห้ะวันายผลัร่าอหิสาวให้นอนหายบนที่นอน
“อุ๊ย!..ุ่ะ เบาๆหน่อยสิ่ะ ผิวหนู้ำไปหมแล้วนะ” ปลายนิ้วมือผ่าวร้อนที่ลูบสัมผัสบนผิวเนื้อนุ่มนิ่ม่าทำให้หล่อน่านสยิวน้อเปล่เสียราระเส้า
“เธอสวยมารู้ัวไหมเ็น้อย” ะวันายปรายหาามอระรผนั้านหัวเีย เมื่อเห็นเพียเาอน้อที่ยืนอยู่หน้าห้อนอน ะวันาย็เริ่มานระโนึ้นร่อมนอนทับหิสาวร่าอวบ วหน้ามายุไ้ออระหสูมลิ่นไม่ลุ้นเยอหล่อน
“รี๊!..เพล้!!” ันทร์ัรยืน็อร้อรี๊ๆ้าวอในมือหล่นเลื่อนเ็มพื้น วาลมโลมโเบิโพรมอสามีอัวเอ ำลัะร่วมรัอยู่ับผู้หิ
ะพยายามอัพทุวันนะะ เียนสอัพสอามีำผิำหล่อนอ่านสะุรไหน็ออภัย้วยนะะสาวๆ
สปอย
“ว้าย!..ุะมีนมา่ะ” หิสาวรุ่นเียวับันทร์ัรที่นอนอยู่ใ้ร่าอะวันายแล้ทำท่าเอียอาย ร่าเปือยเปล่ามีเพียบุั้นในปปิบิัวเป็นเรียวเสียสีสัมผัสแผ่นหน้าอแ็แร่
“พิ..พี่าย!” ันทร์ัรยืนเ่อวาลมโเอ่อน้ำามอสามีย่ำยีหัวใเธอโยารพาผู้หิเ้ามาในบ้าน..ันทร์ัรเถลาถอยหลัไปนผนัห้อเมื่อถูหมอนที่เธอใ้หนุ่นแ่ในเวลานี้มันถูผู้หินนั้นใ้และหล่อนนนั้น็เหวี่ยหมอนใส่เธออย่าแร
ความคิดเห็น