คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : จุดที่ต้องจาก 80%
หลัาุหมออินทัามัวนป่วยที่ไมเยใส่ใอาารป่วยอัวเอ..ุหมอ็พานุสบาเ้าห้อรวเอ็์เรย์และรวสุภาพเพิ่มเิม..และสิ่ที่นุสบาลาไม่ถึ็เินึ้นับร่าายอเธอนไ้ ทำไม้อเป็นแบบนี้
“อึออ..ทำไมลูแม่้อมาเิอนนี้้วยะ?” นั่ัวรใบหน้านวลไร้สีสัน้มลวาลมโำำนั้นเอ่อล้นเ็มไป้วยน้ำามอมือเรียวสวยลูบผิวท้อแบนราบแผ่วเบา
“เี๋ยวผมะัยาัวใหม่ให้สำหรับนท้อนะรับ” หมออินทัเยหน้าึ้นาแฟ้มเอ็์เรย์..ใบหน้าเร่เรียมอนป่วยที่ื้อรั้นไม่ยอมรับารรัษาสม่ำเสมอามที่หมอแนะนำ
“ุ..ุหมอรวแน่ใแล้วเหรอะ..ันท้อแน่นะะ?” เสียใสสั่นเรือไ้แ่้มหน้ามอหน้าท้ออัวเอ..วใอเธออยาะมีลูแทบาใแ่ไม่ใ่อนนี้..อนที่เธอำลัป่วยใล้ายแบบนี้
“ุนุท้อไ้สามสัปาห์แล้วนะรับ” ุหมอหน้าหล่อไ้แ่มอ้อหน้าหิสาว..ไม่อยาะบออาารป่วยไม่อยาให้เธอ้ออยู่ในห่วัวลนเิอาารแร้อนเพราะอามีอันรายถึเ็ในท้อเป็นแน่
“ละ..แล้วโรที่ันเป็นอยู่ทุวันนี่ะระทบถึลูในท้ออันไหมะ?” เรียวมือน้อยยึ้นเ็น้ำาออาพวแ้มแล้วเยใบหน้ามอุหมอ
“่วหลัมานีุ่นุไม่ยอมเ้ามารวและเอายาที่หมอแนะนำไปทาน..ผลอารรวรั้นี้ะเห็น้อนเนื้อให่เพิ่มึ้นหลายเ็นัึ้น” หมออินทัสีหน้ารึมเหลือบสายามอแฟ้มเอ็์เรย์แล้วถอนหายใแผ่วเบา่อนที่ะเยหน้ามอหิสาว..ายหนุ่มหนัใในอาารป่วยอเธอลัวเหลือเินว่าะไประทบระเทือนถึเ็ในท้อ
“ะ..ัน” วหน้าหวานีลวาลมโพร่ามัว้อมอหน้าหมอไม่ัเนเพราะน้ำาลอ..นุสบารีบยมือึ้นเ็น้ำาที่ไม่ยอมหยุไหลมาใหุ้หมอเห็น
“ผมะไม่แนะนำใหุ้นุเ้าารผ่าัแล้วนะรับ..ถ้าเรารัษาโยารผ่าัสมออาะเสี่ยถึีวิแม่และเ็ในท้อไ้รับ” ุหมอเอ่ยเสียเ้มเป็นัวล ไ้แ่มอสาวเ้ารหน้า หัวใวนี้อยาะลุึ้นไปหาแล้วรั้ร่าบาเ้ามาอปลอบวัให้ำลัใเหลือเิน
“ุหมอะ..ลูับันะายไหมเราสอนแม่ลูะายไหม?..อึ” ้มหน้าหลบสายาอหมอแล้วยเรียวมือำเป็นำปั่นแอบทุบลไปบนทรวอเพื่อลายวามหน่วเมื่อเปรยำถามำว่าายทีไรทำไมหัวใวนี้มัน่าปวและร้าวรานเ็บเหมือนมีสิ่อแหลมมาทิ่มแทแบบนี้
“เรามีทารัษานะรับ..ถ้าุนุยอมทำามและอยู่ในวามูแลอหมอ..ุนุและลูในท้อ็ปลอภัยรับ..”
“ุหมอะให้ันทำอย่าไรลูอันถึะไ้เิมาลืมาูโละ..ุหมอ่วยลูอัน้วยนะะ" เรียวปาบาสั่นระริพูุยลับุหมอหนุ่มไม่รู้เรื่อวไปวนมาำถามเิมสับสนไปหม
“่อไปุนุ้อหมั่นูแลสุภาพอัวเอเ้าพบหมอและมารับยาที่หมอัให้ทุรั้ห้ามไปื้อยาแ้ปวทานเอเี๋ยวะไประทบระเทือนถึเ็ในท้อไ้นะรับ..”
“่ะ” เธอพยัใบหน้ารับฟัหมอพูพูไปแบบนั้น..แ่ในใอเธอว้าวุ้นสับสนิอะไรไม่ออลัวอาารป่วยอัวเอเป็นที่สุ
“เี๋ยวผมะัยาัวใหม่..เป็นยาสำหรับนท้อที่เป็นโรแบบนี่นะรับ” หมอหนุ่มพูไปเียนใบเสร็ไป..เาเหลือบสายามอหน้าหิสาว
“ยาัวใหม่เหรอะ?” แ่ยาัวเ่าเธอ็ไม่มีปัาที่ะ่ายื้อทานนี่มียาัวใหม่อีแล้วหรือ นร่าบาไ้แ่นั่ใลอยฟัหมอแบบรู้เรื่อมั่ไม่รู้เรื่อมั่
“ใ่รับ..เป็นยาสั่รมาา่าประเทศ..”
“แพมาไหมะ?..”
“ยาัวนี้อาะแพสัหน่อยแ่ปลอภัยสำหรับเ็ในท้อรับ” หมอหนุ่มหยุเียนใบเสร็แล้ววาปาาล..วาี๊มอหน้าหิสาวสสัยในเรื่อารรัษา ‘ทำไมเ้าหล่อนอบถามราา’
“ทำไมยาแพแบบนี้ละะ?” นุสบา้มมอัวเลในใบเสร็รับยา ‘ุละสามแสน..ุหมอมียาัวอื่นที่ทานแล้วไม่ทำร้ายลูในท้อและไม่แพว่านี้มีไหมะ?” วาเรียวสวยลอเ็มล้นไป้วยน้ำาเยึ้นมอหน้าหมอเรียวมือบาาวีสั่นไหวนับใบเสร็ึ้นมาูแล้วรีบยื่นืนใหุ้หมอ ‘บอเป็นนัยๆว่าเธอไม่มีเินมาพอที่ะื้อยาัวนี่ินแน่นอน’
“ุนุมีปัหาเรื่อารเินเหรอรับ..บอผมไ้นะ..ผมพร้อมที่ะ่วยุ” ใบหน้าเร่รึมอุหมออินทัสลลทันทียามไ้เห็นน้ำาอเ้าหล่อนอยายื่นมือเ้าไปเ็ับน้ำาออาพวแ้วาวีให้เหลือเิน
“ปะ..เปล่า่ะ..อุ ุหมอมานะะ” เรียวปาสั่นระริมอสบาุหมอะให้เธอพูไ้ไเรื่อแบบนี่มันไม่ใ่ปัหาอเาที่ะ้อมารับรู้และ้อมา่วยเหลือเธอเลย
ถ้าไม่มีปัหา..ุนุเริ่มทานยาัวนี้ั้แ่วันนี้เลยนะรับ..”
“่ะ..” พยัหน้ารับไปแบบนั้น..ไม่อยาใหุ้หมออินทัเ้ามา่วยเหลือในเรื่อแบบนี้
“หมั่นูแลัวเอทานอาหารมีประโยน์และอย่าลืมทำามหมอนัและมารับยาทุรั้นะรับ” ุหมอมีวามเป็นัวลมอหน้านป่วยแล้วยื่นใบเสร็ให้
“..่ะ” ยมือไหว้หมอแล้วพยุัวลุยืนแทบไม่ไหว..วใทั้วร้าวและหน่วไปทั้ั้ว มือเรียวสวยที่ำใบเสร็แน่นยมือึ้นไหว้หมอ..ร่าบาพยายามฝืนเินออาห้ออนายแพทย์อย่าทรมาน…
เม้น์ให้ำลัใัน้วยนะะสาวๆ
ความคิดเห็น