คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : บทที่5 ตอน ยืนเพียงลำพังคนเดียว 30%
อโอนไ้อยู่นะสาวๆ
บทที่5
ยืนเพียลำพันเียว
สามวัน่อมาที่โรพยาบาล..
เวลินนั่ฟัุหมอพูเรื่อโรที่เธอเป็น้วยวามรู้สึมึน ถึะไม่เ้าใในเรื่อทีุ่หมอบอ เธอ็พยัหน้ารับรู้ทั้ที่เบลอๆ
“่ะ” เวลินสีหน้าหมอหม่นเยึ้นมอุหมอ
“หมอะรัษาุ้วยยาไป่อนนะะ” ุหมอบอ
“ยาเหรอะ แล้วลูอันล่ะะะเป็นอันรายไหมะ ถ้าัน้อินยารัษา” เวลินถาม พร้อมทั้หลบสายาลมอมือที่สัมผัสหน้าท้อแบนราบ
“ุเป็นไทรอย์เป็นพิษ ย่อมอันราย่อเ็ในท้ออยู่แล้ว และถ้าุไม่รัษาอนนี้็ะลายเป็นมะเร็ใน่อมไทรอย์ไ้ะ” ุหมอเล่าอาารอนเป็นโรนี้ให้เวลินฟัอย่าละเอีย
“ันลัว่ะ ลัวลูะเป็นอันราย ุหมอ้อ่วยลูอันนะะ” เวลินพูเสียสั่นเรือ ว่าะไม่อ่อนแอร้อไห้ แ่เธอ็อไม่ไ้เพราะปัหาีวิและสุภาพ่าทับถมนเธอั้ัวไม่ทัน
“หมอะ่วยันูแลุและลูในท้อให้ปลอภัยนะะ” ุหมอพูให้ำลัใเวลิน
“แล้วโรนี้้อใ้เินเยอะไหมะุหมอ” เวลินถามุหมอทั้ที่ยั้มหน้า วาพร่ามัวเพราะน้ำาเอ่อเบ้ามอหน้าท้ออัวเอ และ่อนที่เธอะเยหน้ามอุหมอนั้น เธอไ้แอบเ็น้ำาออาแ้มสอ้า
“อันนี้เป็นหนัสือนะ ุลอเอาไปอ่านู และนี่เวลานั ุ้อมารวใหม่อีรั้เือนหน้านะะ” เมื่อเียนใบนัแล้ว ุหมอ็เยหน้าึ้นพร้อมทั้เอาเอสารสอใส่ในแฟ้มแล้วยื่นให้
“อบุุหมอมานะะ” เวลินเอาเอสารามือุหมอมาใส่ไว้ในระเป๋าสะพายอย่าเบลอๆ ในเวลานี้เธอเหมือนนละเมอลุึ้น แล้วเินามุหมอไปยืนรประู…
ยี่สิบนาที่อมา..เวลินไม่รู้้วย้ำว่าัวเอเินมายืนรหน้าโรพยาบาลและึ้นไปนั่บนรถแท็ี่อนไหน มารู้ัวอีทีเมื่อนับรถถามเธอว่า
“ะไปไหนเหรอนัหนู..”
“ไปที่นี่่ะ” เวลินบอพร้อมเอาที่อยู่ให้ลุนับรถแท็ี่
“ลุะับไปอีทานะ ถ้าไปทารรถิน่าู” นับรถแท็ี่อ่านที่อยู่แล้วเอาระาษืนให้เธอ
“ไ้่ะ” เวลินานรับแล้วเอนหลัพิเบาะรถ เธอเหนื่อยมาึเยหัวบนพนัเ้าอี้ ส่วนวาู่โ็่อยๆหลับลนั้นเบิโพรทันทีเมื่อนึถึ่ารัษาที่เธอนอนป่วยอยู่โรพยาบาลลอสามวันมานี้
“ใรเป็นน่าย่ารัษาให้เรานะ” เวลินผหัวนั่ัวร ่อนที่ะเอาใบเสร็ในระเป๋าออมาูนั้นเธอไ้เหลือบามอนับรถ
“ทำไมแพั ั้หมื่นห้าเียวเหรอ” เวลินพูเสียเบาหวิวนเียว เมื่อมอเห็นัวเลใบเสร็รับเิน
“เฮ้ย! ทำไมไม่เห็นมีื่อในใบเสร็เลย” เวลินถอนหายใทาปาเสียั ‘ฟู่!’ เธอไม่อยาเป็นหนี้บุุใรโยไม่รู้้วย้ำว่าใร่าย่าพยาบาลให้เธอ เวลินนึย้อนไปเมื่ออนเ้า..
“เลที่สี่สิบเ้าเิ่อสอ่ะ..”
เสียโอเปอเรเอร์อัโนวัิประาศหมายเล ึ่ทำให้เวลิน้มมอระาษสี่เหลี่ยมเล็ๆในมือ และเมื่อแน่ใว่าเป็นหมายเลอเธอ เธอึลุึ้น
“ันเอ่ะ” เวลินเอาบัรประานให้เ้าหน้าทีู่ เพื่อยืนยันว่าเป็นเธอ
“ุเวลิน ทิวานันท์” เ้าหน้าที่พูนเียว พลาเอียหาามอบัรประานอเวลิน แล้วหันไปมออมพิวเอร์
“ัน้อ่าย่ารัษาเท่าไระ” เป็นเพราะัวลเรื่อเินรัษา ทำให้เวลินถามเ้าหน้าที่
“มีน่ายไปแล้วนี่่ะ” เ้าหน้าที่บอ แล้วเยหน้าาอมพิวเอร์มอหน้าเวลิน
“มีน่ายแล้ว ใร่ายหรือะ?” เวลินทำหน้ามอหน้าเ้าหน้าที่อย่าสสัย
“อันนี้ัน็ไม่รู้่ะ” เ้าหน้าที่บอ พร้อมเอาเอสารให้เวลินเ็นื่อ
“่ะ” เวลินเียนื่อนามสุลลในใบเสร็ยาอย่าุน
“ไปรับยา่อที่สี่นะะ” เ้าหน้าที่เอาใบเสร็รวมทั้ใบรับยาให้เวลิน
“่ะ” เวลินมอหน้าเ้าหน้าที่ แล้วะเ้ออมอ่อรับยา..
เวลินถอนหายใแผ่วเบา เมื่อใบหน้าอผู้ายสอนที่พาเธอส่โรพยาบาลเมื่อหลายวัน่อนลอยมาอยู่ในวามิอเธอ แล้วเธอ็ถามัวเอในใว่า ‘ไม่ใุ่สอนหรอนะ..’
ความคิดเห็น