คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่1 ตอน "ชีวิตของสองแม่ลูก" 30%
มโนเป็นู๊แสเหนือะลุหมอนะะ
บทที่1
ีวิอสอแม่ลู
ยี่สิบนาทีว่าะปลอบวัลูให้หยุร้อ น้ำฝน้อพูว่าะื้อนั่นื้อนี้ให้ลูลอทาเินึ้นบันไ้ามถนนไปอีฝั่อห้าสรรพสิน้า เมื่อเินลบันไมายืน้าถนน เธอ็ปล่อยลูให้ยืนเาะา และไม่ถึสิบนาทีเธอ็อุ้มเ็น้อยรีบเร่ึ้นไปนั่บนรถสอแถว้านในสุ
“ฮืออ” เ็น้อยแสเหนือยิ่ส่เสียร้อไห้ ใบหน้าหล่อที่บอยู่บนทรวแม่นั้นแหนึ้นมอหน้าแม่ แล้วหันไปมอห้าสรรพสิน้า
“สุหล่ออแม่เียบไ้แล้วนะรับ” น้ำาอลูทำให้ม่านฝนหัวใแสลายร้าวราน เธอหายใเบาๆผ่อนออมา้าๆ แล้ว้มลูบหัวอแ
“แม่รับ เหนืออยาไ้เมนิเทนโรับ” เ็น้อยไม่ยอมฟัำปลอบวัอแม่ ยิ่สะอื้นไห้ปนำพูเมื่อแหนหน้ามอแม่
“ถึบ้านแล้วเี๋ยวแม่ื้อหุ่นไอ้มแให้นะรับ” ม่านฝนลั้นน้ำาไว้นอบวาแ้ำ เธอ้มลหน้าผานหน้าผาอลู ระิบเสียสั่นเรือิปลายมูโ่มเหมือนพ่ออแ
“รินะรับ” ำพูอแม่ทำให้เ็น้อยหยุร้อไห้ แ่ใบหน้ายับออแม่อยู่แน้า็อเอวอแม่ไว้แน่น อี้า็อเ้าุาเสือเน่าไว้แน่นเ่นัน
“ริสิรับ” ม่านฝนรับปาลูไ้ เพราะเธอเห็นร้าน้าในหมู่บ้าน มีอเล่นายราาไม่ถึร้อยบาท ึ่เธอพอื้อให้ลูไ้
“แม่รับ เหนือะเอาสอัวนะรับ ที่ร้านยายสายมีอุลร้าแมนาย้วยรับ” เ็น้อยพูอ้อนแม่ปนเสียหายใยาวๆยามสะอื้นไห้
“ถ้าเหนือหยุร้อแม่ะื้ออมยิ้มให้เหนืออีสออันเลยเอาไมรับ” วหน้าหล่อแม้แววาวเ้ม็ล้ายลึ้ผู้ายที่ทำให้หัวใอเธอเป็นแผลเหวอะ ม่านฝน้มลูบวาู่นั้น้วยวามรัและมื่น
“อึ เหนือหยุร้อไห้แล้วรับ” แสเหนือเาะลำออแม่ระับแน่นพร้อมทั้ยิ้มยิฟัน นุแม่อใไม่ไหวูบหอมฟันน้ำนมอแ
“เป็นผู้ายห้ามร้ออแนะรับ อายนอื่นเารู้ไหม” เมื่อลูน้อยยัส่เสียสะอึ ม่านฝน็ระิบเสียเบาบอให้ลูมอนรอบ้าในรถ
“เหนืออยาถึบ้านเร็วๆัรับ เหนืออยาไ้อเล่นรับ” เ็น้อยอายนพวแ้มย้วยแเป็นลูมะเือเทศ เมื่อไ้หันหลัไปมอสายาหลายู่ที่ับ้ออยู่
“อีสอป้าย็ถึบ้านแล้วรับ” ม่านฝนยิ้มีใที่เห็นสีหน้าเศร้าสร้อยอลูเปลี่ยนเป็นยิ้มระรื้น แววาสีเ้มอเ็น้อย็สุประายแวววับูมีวามสุ
“เหนือรัแม่ที่สุในโลเลยรับ” เ็น้อยออแม่ ุให้แม่้มลมาหอมแ้มัน แล้วใบหน้าหล่อ็ุไ้บนทรวออแม่ เหมือนลูไุ่ปีอแม่ไ่
“วใอแม่ แม่็รัหนูนะรับ” ีวิอเธอเยสิ้นหวัมาแล้วรั้หนึ่ เมื่ออนพ่ออลูปิเสธไม่ยอมรับว่าลูในท้อเป็นลูอเา รั้นั้นเธอหัวใแสลายและิทำามำพูอเาะ่าัวายไปพร้อมลูในท้อ
ม่านฝนะพริบเปลือาหลายรั้เพื่อัลั้นน้ำาไม่ให้ไหล แล้วนึย้อนไปเมื่อสามปี่อน อนนั้นเธอเรียนอยู่ปีหนึ่และไ้รู้ัเานนั้น ึ่ผู้ายนนั้นทำให้เธอรู้ัำว่ารั แล้วเา็ผลัให้เธอรู้ัำว่าุมนรอวีี
ที่โถให่บริษัทธิิาร์..
“พี่หมอะ” เมื่อเห็นายหนุ่มเินรมาหาในโถให่ ม่านฝน็รีบพับใบรวรรภ์ใส่ในระเป๋าระโปรนัศึษา เธอยิ้มหวานเินเ้าไปัหน้าายหนุ่ม
“ฝนมีอะไรหรือเปล่า มาหาพี่ทำไมไม่โทรบอพี่่อน” ้านแสหมอถามโยไม่ยอมมอหน้าหิสาว เาพยัหน้าให้เลาส่วนัว แล้วเินนำหน้าเธอไปยัห้อเ็บอ
“ฝนมีเรื่อสำัะบอพี่ะ” ม่านฝนีในไม่ไ้สัเท่าทีอเา เธอยิ้มเมื่อเอาใบรวรร์ออาระเป๋ามาำไว้ แล้วเินเ้าไปหานรั แนเล็สอเ้า้าเอวหนาอระับแน่น ใบหน้าเ็มไป้วยวามสุบลบนแผ่นหลัว้า
“เรื่ออะไร” แสหมอ้มมอมือน้อยุมประสานันรหน้าท้อเป็นลอน เาับมือสอ้าอเธอาออ แล้วายหนุ่ม็ันให้เธอมายืนรหน้า
“ฝนท้อ่ะ ลูอเราอยู่ในท้ออฝน่ะ” ม่านฝนื่นเ้นีในไม่ไ้สัเุเห็นวามเปลี่ยนแปรบนใบหน้าหล่อ เธอยื่นใบรวรรภ์ให้แฟนหนุ่ม
“แน่ใเหรอว่าเ็นั้นเป็นลูัน” แสหมอปัมือเธอนใบรวรรภ์หล่นลพื้น โยที่เาไม่สนใที่ะมอระาษแผ่นนั้น้วย้ำ
“ทำไมพี่ถามฝนอย่านั่นะ ถ้าไม่ใ่ลูพี่แล้วะเป็นลูใร่ะ” ำถามและเสียหัวเราะ แม้แ่สรรพนามเรียานอเา็เปลี่ยนไป ทำให้ม่านฝนแหนหน้ามอายนรั ึ่เาสูและัวให่มา
“หึ! ันรู้นะว่าเธอไม่ไ้มีันนเียว” แสหมอโยนอสีน้ำาลใส่หน้าเธอ แล้วเินเหยียบย่ำทำเหมือนว่าใบรวรรภ์เป็นเศษยะไปยืนมอ้านนอผ่านระใส
“พี่เื่อว่าฝนมีอะไรับพี่ยศเหรอ” ม่านฝนมอภาพถ่ายอเธอที่นอนเปลือยเปล่าโยมีพี่าย่าสายเลือนอนอยู่้าๆ เธอพยัหน้าให้ับรูปภาพอุบาทาหลายใบ เ้าใแล้วว่าทำไมนรัถึมีทีท่าเปลี่ยนไป
นัเียนปรับเปลี่ยนื่ออพระนาใหม่นะ าสายหมอมาเป็นแสหมอ น้ำฝนมาเป็นม่านฝน
ปล..นิยายเรื่อนี้เป็นนิยายเ่าที่นัเียน เียนในนามปาา เพรน้ำมน์ แล้วนัเียนเอามาปรับปรุเียนเพิ่มเิมเนื้อหาให้น่าอ่านและามึ้น นิยายยัไม่ไ้รวเ็ำผินะอาะมีำผิอยู่บ้า
ฝาิามิมันไ้นะะ
ความคิดเห็น