เซี้ยว ซ่า บ้า บอ มาเฟียหน้าหล่อแสบยกกำลังสาม

ลำดับตอนที่ #5 : แสบ ซ่า ยก : 4

    หวัดดีค่ะ ^_^ ตอนนี้ฉันกำลังอยู่ในร้านขายชุดยูนิฟอร์ม เพื่อซื้อชุดนักเรียนค่ะ

ชุดก็เป็นชุดผูกเน็กไทลายสก็อตสีน้ำเงินเข้ม กระโปรงก็ลายสก็อตสีน้ำเงินเข้มยาวถึงเข่า และมีเสื้อกั๊กทับลายเดิมอีกน่ะเหละ จะใส่ไปทำไมก็ไม่รู้ร้อนจะตาย -*-

    “ ยาโกะ ” แม่เรียกฉันค่ะ

    “ ป๊ากับแม่ต้องไปทำธุระ ลูกอยู่เลือกชุดกับเว็น แล้วก็เฟียร์ได้หรือปล่าวจ๊ะ ”

    “ ได้ค่ะแม่ ”

    “ แล้วเจอกันที่บ้านเลยน่ะจ๊ะ ”

    “ ค่ะแม่ ”

หลังจากแม่กับป๊าจากไปฉันก็เดินดูชุดไปรเวทต่อ เฮ้อ! นี่ฉันต้องไปอยู่โรงเรียนประจำงั้นเหรอ เฮ้อ! ไม่อยากไปเลยอ่ะ ฮือๆ ฮือๆ TT_TT

    “ ยาโกะ เลือกชุดเสร็จยัง ” นั่นพี่เว็นเรียกฉันแล้ว

    “ ค่าาา เป็ปนึงค่ะพี่เว็น ”  แล้วฉันก็หยิบชุดไปรเวทมาสองสามชุดด้วยความรีบฉันก็เผลอสดุดชุดที่ฉันถือมาเอง

    โครม!

    “ โอ๊ย! / โอ๊ย!  ”

 ฉันที่เผลอสะดุดชุด ได้พาใครคนหนึ่งที่เดินผ่านมาพอดีลงไปกองกับพื้นด้วย ง่า! เจ็บชะมัดทำไมฉันถึงได้เซ่อซ่าขนาดนี่เนี่ย >๐< แล้วใครคือผู้โชคร้ายที่ฉันทำให้ล้มกันน่ะ

    “ โธ่เอ๊ย! ยัยเซ่อเธอเดินยังไงเนี่ย ไม่ดูตาม้าตาเรือมั่ง ” อ้าว! นั่นมันอีตาเฟียร์

    “ ง่า! โทษที ฉันไม่ได้ตั้งใจ ”  ฉันพูดพลางทำหน้าตาสำนึกผิดสุดๆ

    “ ยัยทึ่ม เธอเลยพาฉันมานอนกองกับพื้นเป็นเพื่อนเธองั้นซิ ฉันก็เลยพลอยซวยไปด้วย ”

   อีตานี่โมโหร้ายชะมัด ก็แค่ฉันสะดุดหกล้มเอง เอ๊ะ! แล้มเมื่อกี่นายเรียกฉันว่าไงน่ะ  

    “นี่  แล้วนายมีสิทธิ์อะไรมาเรียกฉันว่ายัยทึ่มห๊ะ! ” หน่อย! อีตาบ้าถือดียังไงมาเรียกฉันว่ายัยทึ่ม ฮึ่ม! ฉันโกรธแล้วน่ะ >~<!

    “ ยาโกะ เฟียร์อยู่ไหน ” เสียงพี่เว็นตะโกนเรียก

    “ พี่เว็น ยาโกะอยู่นี่ ” ฉันตะโกน  แล้วพี่เว็นก็เดินมาเจอเราทั้งสอง(เรา?)ที่กำลังนอนกองล้มระเนระนาด และมีกองเสื้อผ้าที่ฉันถือมากระจัดกระจาดเป็นBackground ขณะที่ฉันกันนายนั่นไม่มีท่าทีว่าใครจะยอมลุกขึ้นสักคน

    “ อ้าว! ยาโกะ เฟียร์ คิดยังไงถึงได้ไปนอนเล่นที่พื้นอย่างงั้นล่ะ ง่วงมากเลยเหรอ แต่ที่จริงก็ไม่สมควรลงไปนอนกับพื้นอย่างนั่นน่ะ มันอาจจะมีเชื่อโรคอยู่ก็ได้ ”

  แน่ะ! ดูไอ้พี่บ้าซิ  จินตนาการไปไกลถึงดาวพลูโตเลยละมั่ง คิดได้ยังไงเนี่ยว่าฉันกับอีตาเฟียร์ลงไปนอนเล่น ฮือๆTT_TT มีพี่อย่างนี่ยาโกะอยากตายเจ้าค่ะ ฉันล่ะอยากร้องไห้วันละสองเวลาหลังแปรงฟันที่มีพี่อยากนี่ 

    “ พี่เว็นพี่เอา’ไรมาคิดเนี่ยว่าฉันกับอีตาเฟียร์ลงมานอนเล่นที่พื้น ”

    “ อ้าว! พี่ก็นึกว่ากำลังนอนเล่นซะอีก +_+ ”  ไอ้พี่บ้าคิดมาได้ไงเนี่ย-*-

    “ พี่เว็น พี่ไม่เห็นเหรอว่าฉันหกล้มอยู่น่ะ ”  ฉันเริ่มหมดความอดทนกับพี่บ้าที่

ต๊องไม่เลือกที่อีกแล้วเจ้าค่ะ  -*-  แล้วพี่เว็นก็ช่วยดึงฉันกับอีตาเฟียร์ขึ้นมา

    “ แล้วตกลงเรื่องเป็นยังไง ” พี่เว็นถาม   

    “ ก็น้องนายน่ะซิเดินยังไงให้สะดุดชุดที่ตัวเองถืออยู่ แล้วแค่นั้นยังไม่พอยังพาฉันที่กำลังเดินมาล้มลงไปด้วย ” โห! อีตานี้ได้ทีก็ว่าฉันใหญ่เลย -*- เดี๋ยวแม่ก็จับกินตับซะ

    “ แล้วทีนายล่ะเดินยังไงถึงทำให้ฉันฉุดนายล้ม ” เอาเซ่ ฉันไม่ยอมหรอก

    “ ฉันก็เดินของฉันอยู่ดีๆ ก็มีแต่เธอนั่นแหละที่เซ่อซ่า ”

    “ นี่! นายกล้าดียังไงมาหาว่าฉันเซ่อซ่า ห๊ะ! ”

    “ ก็เธอน่ะมันเซ่อซ่า อย่างที่ฉันพูดหรือปล่าวล่ะ ”

    “ หน่อย! นายนี่มัน… ” ก่อนที่ฉันจะพูดอะไรต่อพี่เว็นก็ขัดขึ้นมาว่า

    “ เฮ้! เฟียร์ ยาโกะ เลิกกัดกันได้แล้ว ”

    “ ก็พี่เว็นดูหมอนี่ซิ มันว่าฉันเซ่อซ่าอ่ะพี่ ”

    “ โอ๊ย! หยุดทั้งสองคนนั้นแหละทะเลาะกันอยู่ได้ ไปจ่ายตังค่าชุดแล้วขึ้นรถซะ ”

ทั้งฉันและหมอนั่นที่กำลังยืนจ้องตาส่งรังสีอำมหิตไปให้ฝ่ายตรงข้ามยังไม่มีใครขยับเขยื้อนไปขึ้นรถซักคน

    “ เอ้า! ทั้งสองคนนั่นแหละ จะยืนจ้องตากันอีกนานมั้ยไปขึ้นรถได้แล้ว ”

   ^_^ตอนนี้ฉันอยู่ในที่บ้านและกำลังนอนอยู่ในห้องนอนของฉัน และฉันก็อารมณ์ดีด้วย ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นเพราะอะไรรู้แต่ว่าตอนนี้ฉันอารมณ์ดี^^(เกิดมีใครเห็นว่าฉันกำลังยิ้มอยู่คนเดียวแบบนี้เขาคงคิดว่าฉันเป็นบ้าแน่) หลังจากที่ฉันและอีตานั่นขึ้นมาบนรถ  ฉันกับอีตานั่นก็กัดกันต่อ  เมื่อมาถึงบ้านฉัน แม่ก็ชวนอีตานั่นทานข้าวด้วย ตรงนี้ฉัน อารมณ์บ่จอยเลยค่ะ-*-  แล้วฉันก็หาทางแกล้งตานั่นได้สำเร็จ โดยการ

    “ สวัสดีค่ะป้าแช่ม ” นี่คือป้าแช่ม แม่บ้านที่เมืองไทยของฉันค่ะ

    “ มีอะไรใหนูช่วยหรือปล่าวค่ะ ”

    “ คุณหนูไม่ต้องลำบากหรอกค่ะ เดี๋ยวอาหารพวกนี้ ป้าจะให้เด็กยกไปเอง ” 

    “ ไม่เป็นไรหรอกค่ะป้า เดี๋ยวยาโกะช่วยน่ะค่ะป้า น่ะค่ะ^^ ”

    “ ก็ได้ค่ะคุณหนู ”  แล้วป้าแช่มก็ใจอ่อนจนได้  ฮิฮิ   ฉันเลือกจานต้มยำกุ้ง ที่ยังมีควันขึ้นอยู่ เมื่อป้าแช่มออกไปจากห้องครัว  ฉันก็แอบละเลงใส่เครื่องปรุงต่างๆในต้มยำกุ้ง เฟียร์นายตายแน่ ฮ่าฮ่า   เอ่!  อีตาเฟียร์อยู่ไหนน่ะ   อ่ะ! หมอนั้นอยู่ตรงนั่นนี่เอง  ได้การละ เฟียร์นายเสร็จแน่ ฮึฮึ  แล้วฉันก็เดินไปใกล้ๆหมอนั้น

    “ เฟียร์!!!!! ” ฉันเรียกหมอนั่น แล้วรีบสาวเท้าให้เร็วขึ้น แต่เฮ้ย!

    “ ห๊ะ มีอะ... เฮ้ย!!! ”

   โผล่!

    “ โอ๊ย! ร้อนๆๆๆๆ ยัยเซ่อเธอทำบ้าอะไร อ้าว หายไปไหนซะแล้ว  เธอไม่รอดหรอก  หึหึ ”

 ปัง! ( เสียงปิดประตู )

   โอย! ตายๆๆๆๆ หมอนั้นเอาฉันตายแน่ T^T

    “ โอ้ย! ยาโกะทำไมเธอถึงเซ่ออย่างนี้น่ะ ทำอะไรไม่เข้าท่า เอ๋อจนเดินสะดุดขาตัวเองล้ม ”

 ปังๆๆๆๆ

    “ ยัยเอ๋อ! ออกมาเดี๋ยวนี้ หรือจะให้ฉันพังประตูเข้าไป ห๊ะ! ”  หมอนั้นมาแล้วฉันต้องตายแน่ๆ

    “ เฮ้ย!  เฟียร์อย่าเพิ่งใจร้อน  ยาโกะคงไม่ได้ตั้งใจหรอก ”  อ้า! นั่นพี่เว็น อ้ายยยพี่เว็นช่วยยาโกะด้วย T^T

    “ ใช่ค่ะพี่เว็นยาโกะไม่ได้ตั้งใจ ” ฉันตะโกนข้ามห้อง

    แล้วป๊ากับแม่ก็เรียกฉัน เฟียร์ พี่เว็นลงมา ตัดสินคดี  แล้วได้ขอสรุปว่า ฉันผิดป๊าจึงให้ฉันขอโทษหมอนั้น

    “ ขอโทษค่ะ ”  แล้วฉันก็ขอโทษหมอนั่น  ปกติฉันเป็นคนไม่ค่อยยอมใคร แต่หากฉันผิดจริงฉันก็จะยอมขอโทษ

    “ ขอโทษงั้นเหรอ ได้ ฉันจะให้โทษ ”

    “ เฮ้ย! เฟียร์ น้องฉันมันขอโทษแกแล้ว จบๆกันไปเหอะ ” พี่เว็นพูด

    “ เอ่อ ก็ได้ ฝากไว้ก่อนเถอะ ฉันกลับบ้านก่อนน่ะเว็น ลาละครับคุณลุงคุณป้า ”

    เมื่อหมอนั้นกลับไปฉันก็โดนป๊ากับแม่เทศนายกใหญ่ แต่ยังไงฉันก็มีความสุขที่ได้แกล้งหมอนั้น ถึงมันจะผิดแผนไปหน่อย(ไม่หน่อยละมั้ง) แต่ยังไงวันนี้ฉันก็ได้แกล้งหมอนั่นแหละหว่า  เอาละอีกสองวันข้างหน้าฉันก็ต้องจากป๊ากับแม่ไปอยู่โรงเรียนประจำแล้ว เป็นไงเป็นกัน ยาโกะน้อยสู้ชีวิต^^