คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 7 : New Companion
ชายหนุ่มรูปร่างสันทัด เจ้าของผิวสีแทน ผมสีทองดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลที่อยู่ตรงหน้ากล่าวทักทายอรุณสวัสดิ์ทั้งสองคนอย่างไม่ตะขิดตะขวงอะไรเลย
แอร์แตนิเต้เป็นฝ่ายลุกขึ้นมาดูสภาพรอบๆก่อน ก่อนที่จะถามผู้ชายแปลกหน้าตรงหน้าที่ดูท่าทางไม่ค่อยน่าไว้วางใจในสายตาของเธอสักเท่าไหร่
“ที่นี่ที่ไหน แล้วนายพาพวกชั้นมาไว้ที่นี่ได้ยังไง”
“ผมต่างหากที่ต้องถามคุณ คุณผู้หญิง! เพียงแค่พาคุณมาที่นี่ ผมกลับต้องเสียลูกน้องไปตั้ง 2 คน”
“ลูกน้อง.......?”
“ช่ายยยย............ ลูกน้องของผมสองคนที่พยายามเคลื่อนย้ายตัวคุณ ทันที่ที่สัมผัสโดน ร่างกายของพวกเค้าก็เหี่ยวแห้งแล้วก็ตายไปในที่สุด ซ้ำร้าย เลือดที่ไหลออกมาจากร่างกลับไหลเข้าไปในร่างกายคุณจนหมด” พูดพลางชักดาบมาจ่อที่คอของหญิงสาว “คุณเป็นตัวอะไรกันแน่?”
“ตามมารยาทแล้ว คุณน่าจะตอบคำถามของชั้นก่อนนะ”
ชายหนุ่มตรงหน้าหวังเพียงจะได้เห็นความหวาดกลัวในดวงตาสีมรกตคู่สวยตรงหน้าซักนิดก็ยังดี แต่ก็ต้องพบกับความผิดหวังเมื่อหญิงสาวสบตาเขาอย่างไม่มีหลบหลีก แถมยังโต้ตอบได้อย่างฉะฉานเสียด้วยซ้ำ ชายหนุ่มหัวเราะเสียจนหน้าหงาย กวาดดาบลงเก็บเข้าฝัก ก่อนที่จะตอบคำถามของหญิงสาว
“ที่นี่คือเรือของผม และผมก็คือกัปตันของเรือลำนี้ แล้วเมื่อคืนลูกเรือของผมก็พบคุณสลบอยู่ในป่า เลยพยายามที่จะช่วยไว้ แต่ทันทีที่สัมผัสตัวคุณกลับตายอย่างไม่ทราบสาเหตุ แล้วพอมีคนมาแจ้งเราเลยต้องใช้อุปกรณ์ช่วยในการขนย้ายคุณมาที่นี่ยังไงล่ะ คุณน่าจะขอบคุณผู้ช่วยชีวิตพวกคุณจากดอกไม้พิษแห่งรัตติกาลมากกว่าการกล่าวหานะครับ คุณผู้หญิง”
“งั้นก็ขอบใจสำหรับการช่วยเหลือนะกัปตัน แต่จากท่าทางของคุณแล้ว นี่คงไม่ใช่เรือธรรมดาๆแน่ๆ”
“นี่ๆ! ประทานโทษ ขอสำลีอุดหูหน่อยเถอะ ทั้งสองคนน่ะ พอก่อนได้ไหม นายจะไปกวนประสาทแอร์แตนิเต้เค้าทำไมล่ะ ซิกนัส” ออดริคเอ่ยแทรกการสนทนาอย่างเหลืออด
“คุณรู้จักหมอนี่ด้วยหรือ ออดริค”
“ทำไมจะไม่รู้จักล่ะ รู้จักดีทีเดียวเลยล่ะ ใช่ไหม ออดริค ไอ้เกลอเพื่อนยาก” เจ้าของนามซิกนัสกล่าวแทรกการสนทนาอย่างนึกสนุก
“หึๆๆ คราวนี้นายควงใครมาด้วยวะ ปกติเห็นมาคนเดียวไปคนเดียวตลอด ท่าทางไม่เบาเลยนี่”
“เฮ้ๆ พอเหอะ อย่าคิดอะไรแบบนั้นเลย นี่ แอร์แตนิเต้ เพื่อนร่วมเดินทางค้นหาแบร์นีมัวของชั้นเองน่ะ แอร์แตนิเต้ ......... นี่ซิกนัส มาร์เวล หัวหน้าโจรสลัดของเรือลำนี้”
‘แหงะ! โจรสลัด........แค่คิดก็เครียดแล้ว นี่เธอคิดถูกคิดผิดนะเนี่ยที่เดินทางมากับออดริค ผู้ชายที่เป็นทั้งนักเดินทาง นักฆ่า และสหายของโจรสลัด’ หญิงสาวได้แต่คิดเท่านั้นแหละ เพราะยังไงก็พูดออกมาตรงๆไม่ได้อยู่ดี
...................................................................................................................................................................................................
..
เป็นเวลากว่าสี่วันแล้วที่หญิงสาวต้องเดินทางไปกับเรือโจรสลัดของซิกนัส และก็เป็นสี่วันที่แสนจะน่าเบื่อเสียด้วย เพราะออดริคมัวแต่ไปคุยวางแผนการเดินทางกับซิกนัส ผู้ที่ควบตำแหน่งทั้งกัปตันละหัวหน้าโจรสลัด ไม่ก็นั่งคุยลำรึกความหลังพร้อมทั้งเหล้า เบียร์กะกับแกล้ม ทำให้หญิงสาวไม่ได้ลับริมฝีปากกับใคร
ซ้ำร้าย............. ลูกเรือแต่ละคนก็มีสีหน้าหวาดผวาเมื่อเห็นหญิงสาว ไม่มีแม้แต่คนเดียวที่จะกล้าเฉียดกรายเข้าใกล้หญิงสาวเกินกว่ารัศมี 2 เมตร
ครั้นจะชวนเลโอคุยก็โดนลูกเรือมองตาแทบถลน นี่หล่อนกลายเป็นตัวประหลาดสำหรับคนที่นี่ไปแล้วหรือ
หญิงสาวยังคงนึกแปลกใจที่คนเหล่านั้นไม่มีใครสักคนที่มองเห็นเลโอได้ ทั้งๆที่โจรสลัดที่ผ่านความตายมามากมายก็น่าจะใคนที่สัมผัสกับเรื่องพวกนี้มาบ้าง หล่อนจึง ต้องหาที่ลับตาคนอย่างห้องเก็บไวน์ หรือไม่ก็ยอดเสากระโดงเรือเพื่อหลบสายตาคนในการสนทนากับเลโอ
จนกระทั่งวันหนึ่ง.................
“มาหลบทำอะไรอยุ่ตรงนี้คนเดียวล่ะ คุณผู้หญิง” ซิกนัสที่ปีนขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่มีใครรู้แม้แต่เลโอ ทักแทรกความเงียบขึ้นมา
“หยุดเรียกชั้นว่าคุณผู้หญิงสักทีเถอะ กัปตันซิกนัส”
“หามิได้ คุณผู้หญิง ........................เอาน่าๆ ล้อเล่นน่ะ” กัปตันหนุ่มเสริมเมื่อเห็นสีหน้างอหงิกของหญิงสาวตรงหน้า
“ได้ข่าวจากพวกลูกเรือว่า คุณน่ะทำตัวแปลกประหลาดงั้นเหรอ”
“งั้นมั้ง ถามลูกเรือของคุณดีกว่าซิกนัส ไม่มีใครอ้าปากต่อหน้าชั้นซักคน แล้วจะให้ชั้นไปเสวนากับใครไม่ทราบนอกจากเลโอน่ะ”
“เลโอ....? คุณหมายถึงวิญญาณเด็กผู้ชายที่เดินทางมากับพวกคุณน่ะนะ”
“ใช่ คุณ.......มองเห็นเลโออย่างนั้นเหรอ”
“จะไปเห็นได้ยังไงล่ะคุณ ผมน่ะปุถุชนคนธรรมดานะครับ ไม่ใช่มนุษย์ประหลาดอย่างคุณกับเจ้าออดริค”
หญิงสาวหรี่ตามองคู่สนทนาอย่างไม่พอใจ
“มนุษย์ประหลาดงั้นหรือ....... มิน่าล่ะ ขนาดกัปตันยังคิดซะอย่างนี้ ลูกเรือจะขนาดไหน”
“อย่าพาดพิงถึงลูกเรือของผม แอร์แตนิเต้ พวกเราคงไม่คิดอย่างนั้นหรอก หากคุณไม่ทำให้พวกพ้องของเราต้องตายอย่างไม่ทราบสาเหตุถึงสองคน เป็นมือดีสองคนซะด้วย”
“.......................!!!!!!!!!”
เจอไม้นี้เข้า หญิงสาวก็ถึงกับพูดไม่ออก
จะให้อธิบายได้ย่างไรล่ะว่าความจริงแล้วหล่อนเป็นอะไรกันแน่!!
“ฮึ ซิกนัส! โจรสลัดอย่างคุณจะมาเข้าใจอะไร กับคนที่ถูก............. ช่างมันเถอะ!”
“ช่างมันไม่ได้หรอกคุณ เพราะเพื่อนผมรอคำอธิบายของคุณอยู่ข้างล่างนู่น ในห้องบังคับเรือ”
“เพื่อน.....? คุณหมายถึงออดริคน่ะเหรอ”
“ก็จะใครอีกล่ะ.... ตามมาสิ”
หญิงสาวโหนตัวลงจากยอดเสากระโดงเรืออย่างง่ายดายผิดกับท่าทางภายนอก สร้างความแปลกใจให้กับกัปตันหนุ่มอย่างมาก แต่เจ้าของร่างสันทัดก็ไม่ได้สนใจอะไร เพียงแต่ยักไหล่แล้วเดินนำหญิงสาวไปที่ห้องบังคับเรือ อันเป็นห้องส่วนตัวสำหรับการสนทนาของทั้งสาม
.......................................................................................................................................................................................................
“เอาล่ะ แอร์แตนิเต้ นี่คือแผนที่เส้นทางการเดินเรือของเรือลำนี้ เรากำลังมุ่งหน้าไปฝรั่งเศสกัน” ออดริคกล่าวนำขึ้นเป็นอย่างแรกเมื่อทุกคนอยู่ในห้องบังคับเรือเรียบร้อยแล้ว
“ฝรั่งเศส....? ไปทำไมน่ะ”
“ผมว่า ซิกนัสคงให้คำตอบคุณได้ดีกว่าผมนะ ต้องขอบคุณพระเจ้าล่ะที่หมอนี่มีแหล่งข้อมูลของแบนีมัวในประวัติศาสตร์ไว้”
“แหล่งข้อมูล? ประวัติศาสตร์?”
“ใช่แล้วล่ะ ในประวัติศาสตร์ที่มีการบันทึกไว้ เริ่มแรกสมัยก่อนคริสตกาล มีชนเผ่าอบอริจินพบเมืองที่จะทำให้สมปรารถนาได้ที่ออสเตรเลีย แต่เพียงไม่นานมันก็หายไป
ต่อมาในสมัยคริสตกาล ก่อนที่พระเยซูจะประสูติได้ไม่นาน มีเมืองประหลาดเกิดขึ้นใกล้กับเมืองเบธเลเฮม ในสมัยนั้น ประชาชนต่างวิงขอพระผู้ไถ่ จนในที่สุดพระเยซูก็ถือกำเนิดขึ้นมา ............................ต่อมาก็ที่แคนาดา เดนมาร์ค......... จากหลังฐานทางประวัติศาสตร์เหล่านี้ทำให้ผมได้ข้อสรุปว่า............ การเรียงลำดับการปรากฏตัวของเมืองที่ว่านั่น..........ผมหมายถึงเบนีมัว ตามชื่อที่คุณบอกมา มันเรียงตามตัวอักษรภาษาอังกฤษ…….
หลังจากนั้น......... เมื่อ 500 ปีที่แล้ว ก็ที่ประเทศอังกฤษ ............. แถวๆชายป่าร็อควู้ด” ซิกนัสพูดพลางเหลือบมองแอร์แตนิเต้ ออดริคก็เช่นกัน
หญิงสาวตรงหน้าถึงกับกลืนไม่เข้า คายไม่ออก หล่อนเองก็ไม่รู้ว่าตนมีความเกี่ยวข้องกับเบนีมัวยังไง เพียงแต่.........
“นายคิดว่าไงบ้างล่ะ ซิกนัส” ชายหนุ่มเจ้าของดวงตาเย็นชาตามสีของดวงตา โยนลูกรับไปให้เพื่อนที่นั่งตรงข้าม และอีกฝ่ายก็รับได้สวยเสียด้วย
“ไม่รู้สิ ออดริค............ มันออกจะเป็นเรื่องบังเอิญไปหน่อย สำหรับเหตุการณ์ประหลาดที่เกิดขึ้นที่ชายป่าร็อควู้ดในช่วง 500 ปีที่ผ่านมานะ คุณคิดว่าไงบ้างล่ะ แอร์แตนิเต้”
“เอ่อ...... คือ................” หญิงสาวอ้ำอึ้ง เห็นได้ชัดว่าทั้งสองคนเริ่มจะรู้สึกถึงที่มาของสิ่งผิดปกติที่เกิดขึ้นกับเธอ ......พวกเขาไม่ได้โง่นี่
ในที่สุด.......... เสียงของหญิงสาวก็กล่าวขึ้นอย่างแผ่วเบา “ชั้นไม่รู้หรอกว่าตนเองมีความเกี่ยวข้องกับเบนีมัวได้ยังไง แต่.......................เมื่อ... 500 ปีก่อน ชั้น.............!!”
ตูมมมม!!!!!!!!
ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะเล่า เสียงระเบิดก็ดังขึ้นมาเสียเฉยๆ เรือทั้งลำสั่นไหวด้วยแรงระเบิด ชายหนุ่มทั้งสองผุดลุกขึ้นทันทีซิกนัสลุกออกไปจากห้องบังคับเรือก่อน ตามด้วยออดริค แต่ชายหนุ่มชะงัก แล้วเดินมาหาหญิงสาวเสียก่อน
“อยู่ในนี้ อย่าออกไปไหนนะ แอร์แตนิเต้ ....... เข้าใจที่พูดไหม!” ออดริคคว้าไหล่บอบบางของหญิงสาวมาเผชิญหน้า แล้วครอบครองเรียวปากนุ่มดั่งกลีบกุหลาบนั้นอย่างเป็นเจ้าของ
เป็นเวลานานทีเดียวกว่าที่ชายหนุ่มจะละริมฝีปากออก ตาสบตา......... ไม่มีใครหลบตาใคร แต่หญิงสาวเป็นผู้ทำลายความเงียบขึ้นก่อน แววตาเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าว
“ไม่! ไม่มีทางที่ชั้นจะยอมให้ใครตายไปต่อหน้าต่อตาอีกแล้ว ออดริค”
หญิงสาวยิ้มให้อย่างมั่นคง ก่อนที่จะกึ่งลากกึ่งจูงชายหนุ่มที่ยืนงงอยุ่ออกไปเผชิญหน้ากับศัตรูที่อยู่ตรงหน้า!!!!!!
ความคิดเห็น