คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 6 : Night Flower And Illusion Exit
“เฮ้ออออออออ!!!! ….......... เมื่อไหร่จะถึงซักทีน๊า นี่เราก็เดินทางมาได้สองวันแล้ว เมื่อไหร่จะออกจากป่านี่ได้ซักที”
ไม่ก็.....
“เอ๊ะ! ผมว่าต้นไม้ตต้นนี้มันดูคุ้นๆนะ สงสัยจะเบลอไปหน่อย”
เลโอทั้งบ่นทั้งหาวอย่างเอื่อยเฉื่อย แต่ไอ้ความไม่ตั้งใจนั้นก็ดันไปจี้ใจดำคนนำทางซะงั้น
“แหะๆ โทษทีนะ เลโอ แอร์แตนิเต้ ท่าทางเราจะหลงทางซะแล้วล่ะ”
“ว่าอะไรนะ!!!!!!! พูดใหม่ซิ! คุณจะบอกว่าเราหลงทางอย่างนั้นเหรอ”
“ไม่น่าเดิน เข้ามาในป่านี่เลยน๊า รู้งี้เดินลัดป่าไปดีกว่ามั๊ยครับเนี่ย ทางลัดแน่หรือครับพี่ออดริค แน่ใจนะว่าไม่ใช่ทางหลง?”
“ถ้าเดินทางตามแผนที่นี่ก็ไม่น่าจะหลงนะ.............”
ออดริคตอบพลางพยายามเพ่งมองแผนที่เพื่อนความแน่ใจอีกครั้ง
“ใช่..........คงไม่หลงหากเดินตามทาง แต่ถ้ามีอะไรทำให้ทางมันเปลี่ยนไปล่ะ” หญิงสาวตอบอย่างขรึมๆ
“หมายความว่ายังไง แอร์แตนิเต้?”
“คุณไม่รู้สึกบ้างเหรอว่านอกจากกลิ่นแล้ว บางอย่างกำลังเคลื่อนไหวอยู่รอบๆตัวพวกเรา”
“.......................!?”
แซ่ก! เสียงต้นไม้ขยับไหวอย่างรวดเร็ว ราวกับตอบสนองคำพูดของหญิงสาว
ทันใดนั้น เถาวัลย์หลายเส้นก็พุ่งพรวดจากพุ่มไม้พุ่งตรงมาหาพวกเค้าอย่างรวดเร็ว
ออดริคใช้ดาบและกริชกวัดแกว่งตัดเถาวัลย์ขาดไปหลายเส้น ส่วนแอร์แตนิเต้นั้นไม่ต้องเป็นห่วงเลย เพียงแค่เถาวัลย์พวกนั้นสัมผัสตัวเธอมันก็แห้งเหี่ยวไปในทันที
ไม่ทันไร เถาวัลย์เหล่านั้นก็ล่าถอยออกไปในที่สุด สองหนุ่มสาวถอนหายใจอย่างโล่งอกได้ไม่ทันไรก็ต้องพบกับความประหลาดใจเมื่อ..............
“ออดริค! เลโอหายไป!”
................................................................................................................................................................................
ในขณะเดียวกันทางด้านวิญญาณน้อยโดนจับไป
เลโอต้องประหลาดใจกับบุคคลที่อยู่ตรงหน้า ความจริง......เรียกว่าบุคคลคงไม่ถูกเท่าไหร่ในเมื่อเบื้องหน้าเป็นหญิงสาวในชุดกระโปรงสีเขียวอ่อน แต่ตามลำตัวกลับถูกพันด้วยเถาวัลย์เต็มไปหมด ผมสีเหลืองซีดปิดบังดวงหน้าไปกว่าครึ่ง
“ใคร........... ใครก็ตามที่เข้ามาในป่าแห่งนี้ มันจะต้องตายยยย!!!!!!!!! ชั้นไม่ให้แกผ่านไปหรอก ไม่ให้กลับไปโดยที่ยังมีชีวิตอยู่”
“คะ.........คุณ คุณเป็นใครน่ะ”
“ไม่จำเป็นที่ข้าจะต้องตอบคำถามของเจ้า.......มนุษย์”
“ผมไม่ใช่มนุษย์ซักหน่อย พูดให้ถูกคือเคยเป็นมากกว่า ผมน่ะ ตายไปนานแล้วล่ะ”
“ถึงอย่างนั้นก็ใช่ว่าเพื่อนของเจ้าจะไม่ถูกรวมอยู่ในนั้นด้วยหรอกนะ”
พูบจบก็หญิงสาวก็หันหลังให้แล้วเดินจากไป แต่ก็ยิ้งทิ้งท้ายให้เลโอตามมาเรื่อยๆ
“งั้นหรือ........... เข้าใจแล้วล่ะครับ”
“เข้าใจ!!!!!!! อย่างเจ้าจะไปเข้าใจอะไร มนุษย์หน้าโง่ ความสัตย์ซื่อก็หาไม่ได้จากลมปาก!!!!!”
“เอ๋! ....................?”
“ที่นี่ ที่แห่งนี้เคยเป็นเพียงแค่ทุ่งกว้างกับต้นไม้ต้นใหญ่ นานมาแล้วกว่าหลายร้อยปี มีเรื่องราวเล่าถึงหญิงสาวผู้รอคอยชายคนรัก รอคอยเพียงเพื่อคำสัญญาลมๆแล้งๆที่หาความสัตย์ซื่อจริงใจไม่ได้เลย รอแล้วรอเล่า รออย่างไม่มีจุดหมาย............ ในที่สุด ผู้ชายคนนั้นกลับไปแต่งงานกับลูกสาวเศรษฐี ทิ้งให้หญิงสาวโดดเดี่ยวอยู่คนเดียว “
“ผู้หญิงคนนั้นคือ.......คุณหรือครับ?”
“ท้ายที่สุด......” ถึงแม้จะได้ยินเสียงที่ถามแต่หญิงสาวก็ไม่ได้มีท่าทีจะหยุดเล่าแต่อย่างใด “หญิงสาวก็ผูกคอตาย และถูกฝังร่างภายใต้ต้นไม้ต้นนี้ แต่ฟ้าก็ไม่ได้ทอดทิ้งหญิงสาว หญิงสาวลืมตาตื่นขึ้นมาโดยมีร่างกายใหม่ที่ฟ้าประทานมาให้ นานวัน........จากทุ่งกว้างก็ค่อยๆถูกป่ากลืนกินไปเพราะอาถรรพ์ของต้นไม้ต้นนี้.............. ข้ามีชีวิตอยู่ เพียงเพื่อแก้แค้นมนุษย์เท่านั้น!!!!!!!!!!”
“หา? เดี๋ยว!!!! หมายความว่า............ พี่แอร์แตนิเต้ พี่ออดริค”
“อย่าพึ่งห่วงคนอื่นเลย ห่วงตัวเองดีกว่า.................. ขอ....ขอชีวิตให้กับชั้นเถอะ ถึงจะเป็นเพียงแค่ดวงวิญญาณก็ตาม........”
“เลโอ!!!!!!!!!! ถอยออกไปซะ”
ออดริควิ่งมาขวางตรงหน้าของเลโอ ตามมาติดๆด้วยแอร์แตนิเต้ ชายหนุ่มชูดาบเตรียมป้องกันการโจมตี
“เลโอ นายไม่เป็นอะไรใช่ไหม”
“มะ.........ไม่เป็นไรครับ”
“งั้นก็ดีแล้ว ถอยไป ชั้นจัดการหล่อนเอง”
“ไม่ครับ!!!!!!! พี่ออดริค อย่าครับ..........”
“...............? นายพูดอะไรน่ะ เลโอ” ชายหนุ่มเหลือบมองเลโออย่างไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน
“เชื่อผมสักครั้งได้ไหม ล่วงหน้ากันไปก่อเถอะครับ แล้วเดี๋ยวผมจะตามไป...........”
“ตะ.............แต่”
“ไปกันเถอะออดริค แล้วเจอกันตรงทางออกนะ เลโอ..............”
“ครับ พี่แอร์แตนิเต้ ผมให้สัญญา”
“จ๊ะ” คำตอบของหญิงสาวทำให้เด็กน้อยยิ้มสียจนตาหยี ก่อนที่ร่างของทั้งสองเดินลับไป
“ทำไม? ทำไมถึงได้เชื่อใจกันขนาดนี้...............ทั้งๆที่..........ตลอดมา.... ชั้นได้แต่รอคอย ทั้งๆที่เชื่อใจแท้ๆ แต่กลับไม่ได้เป็นอย่างที่สัญญา แล้วทำไม?”
“ก็เพราะว่าเราเป็นเพื่อนกันยังไงล่ะครับ……….. ระวัง!!!!”
เลโอที่อยุ่ด้านล่าง สังเกตุเห็นความผิดปกติของกิ่งไม้ ก็รีบฉวยร่างวิญญาณของหญิงสาวออกมา จนล้มลงที่พื้นทั้งสองฝ่าย
“ทำไม......ทำไม? ทั้งๆที่ทุกๆคนคิดถึงตัวเองมาก่อนทั้งนั้นแหละ เธอเองก็เป็นเช่นนั้นเหมือนกันใช่ไหม”
“ขอโทษนะ........... แต่ผมน่ะไม่ใช่ แล้วก็ไม่เหมือนผู้ชายคนนั้นหรอกนะครับ ผมปล่อยให้คุณตายไปต่อหน้าไม่ได้หรอก”
“ปล่อยให้ตายไม่ได้? แต่ชั้นตายไปแล้วนะ !!”
“แต่เมื่อกี้คุณตกอยู่ในอันตรายไม่ใช่เหรอ”
“เธอนี่บ้าจริงๆเลย.................” วิญญาณสาวสะอื้นกับฝ่ามือของตัวเอง ก่อนที่จะเงยหน้ามาสบตากับเลโอ “ถ้าอธิษฐานได้ ต่อไปคนที่ชั้นจะรักจะเป็นคนอย่างเธอ..................”
แล้วร่างวิญญาณของหญิงสาวก็ลอยหายไปนท้องฟ้า พร้อมๆกับคำลายครั้งสุดท้ายยย “ ลาก่อน.........”
ลับร่างของหญิงสาวไป เลโอก็ตามร่องรอยที่ออดริคทิ้งไว้เป็นสัญญลักษณ์
จนกระทั้งเจอทั้งสองคนยืนรออยู่ที่โคนต้นไม้ต้นหนึ่ง เบื้องหลังคือแสงสว่างและทุ่งโล่งกว้างสุดลูกหูลูกตา แสงจันทร์สาดส่องไปทั่วทุ่งนั้น ขับเน้นให้หยดน้ำค้างทำประกายล้อแสงอยู่บนกลีบของดอกไม้ใบหญ้านานาชนิด
กลิ่นหอมของดอกไม้ตลบอบอวลทุ้งหญ้าเต็มไปหมด
“ในที่สุด..... ก็ออกจากป่ากันได้สักที ยะฮู้!!! ทีนี่สวยชะมัดเลยแฮะ ดูสิครับพี่แอร์แตนิเต้” วิญญาณของเด็กน้อยกระโจนลงไปในทุ่งดอกไม้ สูดกลิ่นของดอกไม้ตรงหน้าก่อนจะยื่นให้หญิงสาวเป็นกอบเป็นกำ
เมื่อหันไปหาคนที่ยืนอยู่ก็ต้องแปลกใจ เมื่อรอบๆตัวไม่ใช่ทุ่งโล่งกว้างอย่างที่เห็น แต่กลับกลายเป็นทุ่งดอกไม้ที่อยู่กลางป่าต่างหาก แอร์แตร์นิเต้มีท่าทีกระสับกระส่ายผิดปกติ
เหงื่อกาฬผุดพรายอยู่ตามใบหน้าของหญิงสาว ดวงตากลมโตเบิกกว้าง ดวงหน้าซีดไร้สีเลือด ร่างบางยื่นเข่าสั่นก่อนจะทรุดตัวลงไปนั่งกองอยู่ที่พื้น สองแขนกอดร่างบอบบางอันสั่นเทาของตัวเองไว้ ปากก็พึมพำอย่างไม่ได้ศัพท์
ส่วนทางด้านชายหนุ่มเองก็ไม่ได้ดีกว่าร่างบางสักเท่าไหร่
ร่างสูงทรุดตัวลงไปยันอยู่กับพื้น ดาบและปลอกที่มักจะสะพายอยู่คู่กายเสมอถูกชักออกมาต่อสูงกับภาพที่มองไม่เห็น
เสียงกรีดร้องขอความช่วยเหลือ ปนกับเสียงกรีดร้องของความเจ็บปวดของสองหนุ่มสาวดังระงมไปทั่วทุ่งดอกไม้ แล้วสติของทั้งคู่ก็สิ้นสุดลง จนมืดดับไป ในหัวมีเพียงแต่ภาพอดีตที่ไหลวนเวียนอยู่ในความทรงจำ
...................................................................................................................................................................................
เช้าวันรุ่งขึ้น
ทั้งสองลืมตาขึ้นมาในยามเช้าด้วยแสงแดดที่แยงตา แต่เพียงแค่ลืมตามาเท่านั้น ทั้งสองคนก็ต้องพบกับชะตากรรมใหม่ที่คาดไม่ถึง!!!!..........
ความคิดเห็น