คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 : Meeting
“...นี่ไม่ใช่เรื่องราวระหว่างเจ้าหญิงและเจ้าชาย
...ไม่ใช่เรื่องเมื่อกาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว
ทว่ามันก็เป็นเรื่องซึ่งเกิดขึ้นยังดินแดนที่ไม่ปรากฏอยู่บนแผนที่โลก อาณาจักรเล็กๆ ซึ่งผู้คนละเลยไม่ให้ความสนใจ ประหนึ่งเป็นเพียงตำนานเล่าขานถึงสถานที่ที่ไม่มีอยู่จริง...”
ปี 1972 ท่ามกลางฝูงชนที่พลุกพล่าน สตรีร่างแบบบางในชุดสีขาวขยับตัวอย่างอึดอัดท่ามกลางฝูงชน ชายหนุ่มหลายคนในชุดสูทและชุดของผู้ใช้แรงงานเดินผ่านหญิงสาวแล้วก็แทบจะเหลียวหลังกันทุกคน หญิงสาวเดินผ่านผู้คนอย่างระมัดระวังไม่ให้ถูกตัวมากที่สุด โดยมีชุดเฟลอร์หนากันไว้อีกชั้น
“แม่คร้าบบบบบบบ!!!!!!!!!!!!!” ผมล้างจานเสร็จแล้วขอไปเล่นกับอลันนะคร้าบบบบบ” เด็กชายวัย 8 ปีตะโกนป้องปากบอกมารดาจากหน้าร้านอาหารเล็กๆ แล้ววิ่งจูงมือไปกับเด็กชายอีกคนพลางชวนกันคุยไประหว่างทาง
“นี่ๆแมทธิว เมื่อวันก่อนพี่เฮเลนน่าเล่านิทานให้ฉันฟังด้วยล่ะว่าที่หอคอยทิศตะวันตกในดินแดนแห่งวิญญาณมีตำนานเกี่ยวกับแม่มดที่จะให้พรกับคนที่สามารถหาของวิเศษของนางเจอได้ด้วยล่ะ ฉันอยากให้พี่เฮเลนน่าหายป่วยไวๆจังเลย พี่น่ะป่วยมาตลอดตั้งแต่ฉันยังเด็ก แต่ถึงอย่างนั้นพี่ก็มักจะฝืนเล่นกับฉันด้วยท่าทีเหมือนหายดีจนอาการทรุดอยู่ตลอดเลยล่ะ” เด็กชายตอบเพื่อนด้วยสีหน้าและแววตาที่เศร้าสร้อย
รอยยิ้มอย่างอ่อนโยนระบายอยู่บนเรียวปากของหญิงสาว เธอเดินเหม่อตามเด็กชายสองคนไปเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงชายป่าร็อควู้ด ที่ๆเคยพบกับเหตุการณ์ที่น่าสลดมาแล้วครั้งหนึ่ง เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ สีหน้าของหญิงสาวก็เศร้าสลดขึ้นมาทันที พอตื่นจากภวังค์อีกที เด็กน้อยสองคนนั้นก็หายลับไปจากสายตาเสียแล้ว
พลันชายเสื้อคลุมตัวยาวก็ถูกกระชากอย่างรุนแรง จนร่างบางเซไปปะทะกับโคนต้นสน พอเงยหน้าขึ้นมาก็สบกับแววตาหื่นกระหายของชายฉกรรจ์คนหนึ่ง ในวินาทีที่ดวงตาเต็มไปด้วยแววตื่นตระหนก หญิงสาวตกใจกรีดร้องสุดเสียง อีกเพียงไม่กี่นิ้วชายคนนั้นกำลังจะสัมผัสโดนตัวเธอแล้ว พลันร่างของชายฉกรรจ์ก็ลอยเซไปอีกด้าน
คมดาบวาวจี้อยู่ที่คอหอยของชายฉกรรจ์ ชายฉกรรจ์พยายามกลืนก้อนแข็งที่จุกอยู่ที่คออย่างยากเย็นเมื่อเงยหน้าขึ้นก็ปะทะกับดวงตาสีชาที่เยียบเย็นราวน้ำแข็ง
“ไปได้แล้ว!! แล้วอย่าให้ชั้นเห็นนายอีกนะ”
ชายหนุ่มสะบัดปลายดาบออกจากคอของชายฉกรรจ์ เพียงเล็กน้อย ชายฉกรรจ์ รีบถอยกรูดลุกหนีไปอย่างรวดเร็ว
เมื่อหญิงสาวเริ่มได้สติก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก ‘โชคดีที่คราวนี้ไม่ต้องมีใครตายเพราะเรา แต่คงจะต้องระวังให้มากกว่านี้นะเนี่ย ’
แต่ชายหนุ่มตีอากัปกิริยานั้นไปในอีกทางหนึ่ง
“ผมว่าคุณควรจะรีบออกจากชายป่า ไปในที่ๆมีคนมากๆจะดีกว่านะ แล้วอย่าไปไหนคนเดียวมืดๆล่ะ มันอันตราย โดยเฉพาะกับคุณ” ชายหนุ่มชายตามองปราดไปยังชุดสีขาวล้วนอย่างเย็นชา “ผมว่าคุณแต่งตัวเด่นเกินไปสำหรับจะเดินในที่แบบนี้นะ”
หญิงสาวที่กำลังจะอ้าปากขอบคุณหุบปากฉับลงทันที “ขอบคุณที่ช่วย แต่ชั้นก็ขอแนะนำคุณอีกข้อนึงเหมือนกัน ถ้าคุณหุบปากไว้ก็จะดีมากเลยนะ มันทำให้คุณดูดีขึ้นเยอะเชียวล่ะ”
“นี่คุณ!!!! ผมช่วยคุณไว้นะ” ชายหนุ่มโมโหจัด ‘ชิ ช่วยไว้ก็ดีเท่าไหร่แล้วแม่คุณ ยังจะปากเสียอีก น่าจะปล่อยทิ้งไว้ให้เข็ด’ คิดไปก็สาวเท้าก้าวฉับไปที่หญิงสาวตัวการแล้วกระชากมือขึ้นมาทันที
ด้วยสัญชาตญาณ หญิงสาวรีบสะบัดมือออกทันที แต่ก็ไม่เป็นผล ใบหน้าขาวเรียวทั้งซีดทั้งตกใจ ทั้งดิ้นทั้งร้องอย่างสุดเสียง “ปล่อยนะ อย่ามาถูกต้องตัวชั้นนะ เดี๋ยวก็ได้ตายกันพอดี”
“นี่คุณ ตั้งสติให้ดีสิ จะบ้าเหรอไง จะตายได้ยังไงแค่โดนตัวแค่นี้ ”
คำพูดของชายหนุ่มทำให้หญิงสาวได้สติ พลางหยุดดิ้น ดวงตาสีมรกตสบดวงตาสีชาด้วยความตระหนก “นี่คุณไม่ได้เป็นอะไรเลยหรือ เป็นไปได้ยังไง”
“หึ! อะไรกันคุณ แค่โดนตัวกันมันคงไม่ถึงตายหรอกนะ ..................เอ๊ะ หรือว่า.......” ชายหนุ่มคิดได้พลางหน้าซีดมองหน้าหญิงสาวอย่างตื่นตระหนก “คุณเองก็......เหมือนกันสินะ”
“เหมือน.......?” หญิงสาวเลิกคิ้วเป็นเชิงถามชายหนุ่ม “ อะไรหรือที่เหมือนน่ะ?”
“ช่างมันเถอะคุณ” ชายหนุ่มสะบัดหน้าออกและเดิมไปหยุดอยู่ที่ต้นไม้ที่อยู่ข้างๆ
หญิงสาวมองชายหนุ่มด้วยสายตาที่สื่อประกายบางอย่าง พร้อมกับเดินไปหาและยื่นมือไปให้ “เมื่อกี้ขอบคุณนะที่ช่วยไว้....... ชั้น ‘แอร์แตนิเต้’ ยินที่ที่ได้รู้จัก” หญิงสาวส่งยิ้มจริงใจไปให้
“.................ออดริค”
เงียบกันไปสักพักหนี่ง ชายหนุ่ม ก็เป็นคนเริ่มบทสนทนาขึ้นอีกครั้ง “คุณดูไม่ใช่คนแถวนี้เลยนะ ผมว่าผมไม่เคยเห็นคุณที่ชายป่านี้มาก่อน”
“ชั้นเป็นคนที่นี่แหละ อยู่มานานแล้ว......หลายปีทีเดียวล่ะ คุณล่ะ?”
“ผมเดินทางไปเรื่อยๆ ไม่มีจุดหมายปลายทางหรอก ...............................เย็นแล้วบ้านคุณอยู่ไหน จะไปส่ง”
หญิงสาวอึกอักไม่กล้าตอบสักเท่าไหร่ ได้แต่ตอบชายหนุ่มไปแค่คำเดียวว่า “ไกลน่ะ.........”
ชายหนุ่มไม่ตอบอะไรเพียงแต่เลิกคิ้วเป็นเชิงคำถาม หญิงสาวเห็นดังนั้นก็ชี้ไปทางชายป่าร็อควู้ดทางด้านเหนือ
“ไกลไม่ใช่เล่น แล้วคุณมาเล่นอะไรแถวนี้ล่ะ”
“ไม่รู้สิ ขามันเดินมาเอง.....”
ได้ยินคำตอบแบบนี้ชายหนุ่มก็ได้แต่ ยิ้มเยาะตัวเองแล้วพ่นหายใจอย่างสุดจะทน “ตามผมมา.......มันใกล้มืดแล้ว คงไม่ได้กลับไปถึงบ้านคุณง่ายๆหรอก พักที่กระท่อมที่ชายป่าที่ผมพักอยุ่สักคืนแล้วกัน พรุ่งนี้จะไปส่ง”
หญิงสาวไม่ได้ตอบออดริคเพียงแต่เดินตามไปอย่างเงียบๆ เพราะรู้ว่าเถียงไปก็ไม่มีประโยชน์ ได้แต่ส่งสายตาไม่พอใจอยู่เงียบๆ
“รับรองไม่เอาไปขายหรอก” ชายหนุ่มพูดไล่หลังมาอย่างขันๆ
‘ชิ! ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ยะ’ หญิงสาวได้แต่นึกสบถอยู่ในใจ แต่ก็ยอมเดินตามชายหนุ่มไปโดยดี
และแล้วก็เป็นอันจบหนึ่งวันที่วุ่นวายของคน 2 คน
................................................................................................................................................
“ตกลงบ้านคุณอยู่ไหนกันแน่เนี่ย ผมเดินเข้ามาในป่าตั้งนานแล้วนะเนี่ย มันจะลึกไปถึงไหนไม่ทราบ” ชายหนุ่มบ่นยาวเป็นหางว่าวหลังจากที่ต้องเดิมตามชายป่าเข้ามาลึกเกือบ 2 ชม.
แอร์แตนิเต้ได้ยินดังนั้นก็เงียบลงและหยุดเดินทันที ไม่มีเสียงใดเล็ดลอดออกมานอกจากเสียงกระซิบแผ่วเบา “ขอโทษนะ....ความจริงชั้นน่ะไม่มีบ้านหรอก” แล้วหญิงสาวก็หันหลังกลับแล้วก็วิ่งหนีไปทันที
ทางด้านชายหนุ่มที่ยังงงเป็นไก่ตาแตก ก็ได้แต่ยืนกระพริบตาถี่ๆ ก่อนที่จะได้สติร้องเรียกหญิงสาวที่วิ่งขึ้นนำไปก่อนแล้ว
“เฮ้! นี่คุณ!!!!!! แอร์ตนิเต้ เฮ้!!!! หมายความว่ายังไง หยุดก่อนซี่..................” ออดริควิ่งตามมาได้ซักพักก็ต้องหยุดเพราะหญิงสาวได้หายไปจากสายตาซะแล้ว ชายหนุ่มลองเดินไปได้สักพักก็พบกับหญิงสาวที่ยืนโดดเดี่ยวอยู่คนเดียวท่ามกลางหิมะที่ตกลงมา
ผมสีดำยาวหยักศก ดูโดดเด่นออกมาจากอาภรณ์แล้วสภาพแวดล้อมสีขาวบริสุทธิ์ ดูงดงามราวกับภาพวาด.........ภาพวาดของเจ้าหญิงหิมะ ชายหนุ่มไม่สามารถเห็นสีหน้าของหญิงสาวได้ จึงพยายามที่จะเดินเข้าไปใกล้
เมื่อก้าวเข้าไปใกล้ๆก็ต้องหยุดชะงักเพราะหญิงสาวเอ่ยปากพูดขึ้นมาว่า
“ออดริค คุณเองก็คงจะมีความลับบางอย่างเหมือนกันใช่ไหม......... จะเป็นไรไหมถ้าชั้นเองก็มีความลับที่บอกคุณไม่ได้ บางครั้งสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวคุณ มันคงไม่ใช่สิ่งที่คุณปรารถนา.......... ชั้นน่ะไม่อยากกลับไปที่ๆคุณเรียกมันว่าบ้านหรอกนะ มันไม่ใช่ ‘บ้าน’ แต่เป็นสถานที่จองจำต่างหาก”
..................................................................................................................................................................
เพิ่มความยาวให้แล้วค่า
ชวยกันเม้น ช่วยกันโหวตให้ด้วยนะ
ความคิดเห็น