คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 9
มุกดาราเดินจ้ำอ้าวออกมาจากห้องฟังเพลง หญิงสาวกำลังจะใช้บริการแท็กซี่กลับคอนโด รถเก๋งสีดำก็เคลื่อนมาจอดตรงหน้าพร้อมกับพฤกษ์ที่ลงมาเปิดประตูรถอย่างรีบร้อน
“ไปเร็ว เดี๋ยวท่านตามคุณอีก” ชายหนุ่มดันร่างสมส่วนขึ้นไปนั่งในรถแล้วขับออกไปทันที
“ไหนนายบอกว่าจะเข้าไปหาท่านไง” มุกดาราตะโกนถามเสียงดังลั่น
“โอ๊ย คุณใจเย็นๆ สิ อยู่กันแต่นี้ตะโกนทำไม”
“นายนี่มัน” นางเอกสาวไม่รู้จะใช้คำพูดอะไรมาตำหนิเขา
“อ้าว ไหนบอกว่าธุระส่วนตัวแล้วให้ผมเข้าไปทำไม” เขาทำเสียงกวนประสาท
“นายพฤกษ์” มุกดาราทนไม่ไหวแล้ว รัวกำปั้นลงไปทุกที่บนร่างกายกำยำเท่าที่จะทำได้
“เฮ้ย เบาๆ ผมขับรถอยู่เดี๋ยวก็ได้ตายกันพอดี มีอะไรไปพูดที่คอนโด ใจเย็นๆ” ชายหนุ่มรีบขับรถมุ่งหน้าไปที่คอนโดของมุกดาราทันที
“อะไรเนี่ย มาตีผมทำไม” เขาถามด้วยความงุนงงเพราะทันทีที่เปิดประตูห้องเข้าไป มุกดาราคว้าหมอนได้ก็เขวี้ยงใส่หน้าทนายหนุ่มทันที แถมยังตรงรี่เข้ามาทั้งทุบเขาด้วยหมอนอีกใบจนพฤกษ์ต้องจัดการรวบตัวเธอไว้และโยนอาวุธร้ายออกไปให้พ้นมือ
“ทำไมนายไม่เข้าไป ไหนนายบอกว่าจะให้ฉันเป็นสะพานพาไปพบท่าน แล้วหายหัวไปไหนปล่อยให้ฉันอยู่กันลำพังจนตอนนี้” นางเอกสาวพูดไปหอบไปด้วยความเหนื่อย
“ใช่ ผมหวังให้คุณพาไปพบท่าน แต่บังเอิญหลังจากคุณเข้าไปแล้วผมเจอคนอื่นที่น่าสนใจกว่า ก็เลยไปคุยกับเขาก่อน” ชายหนุ่มอธิบายหน้าตาเฉย
“นายก็เลยทิ้งฉันงั้นเหรอ” มุกดาราถามเสียงหลง
“ทิ้งอะไรกันคุณ ก็คุณบอกเองไม่ใช่เหรอธุระส่วนตัว แล้วคุณก็ไม่ได้บอกว่าอนุญาตหรือเปล่าผมก็ไม่กล้าเข้าไปกลัวเสียมารยาท”
“นายพฤกษ์” นางเอกสาวทนไม่ไหวแล้วกับการพลิกลิ้นที่แสนร้ายกาจของทนายหนุ่ม
“เจ้าเล่ห์นักใช่ไหม” มุกดาราระดมแรงทั้งหมดที่มีโถมทุบไปทั้งร่าง ไม่สนหน้าอินทร์หน้าพรหมที่ไหนไม่มองด้วยซ้ำว่าตอนนี้ตัวเธอทับอยู่บนร่างกำยำที่ล้มไปบนโซฟาแล้ว
“อะไรเนี่ยคุณ เลือดจะไปลมจะมาหรือไง” พฤกษ์ยังปากดีอีก
“ฉันจะเอาเลือดหัวนายออก โทษฐานที่ปล่อยให้ฉันถูกไอ้รัฐมนตรีชีกอนั่นจับมือแถมยังต้องไปเต้นรำกับเขาอีกเพลง โดยที่นายไปนั่งคุยกับคนอื่น” มุกดาราทั้งทุบทั้งข่วนจนพฤกษ์หลบไม่ทันตัดสินใจพลิกร่างสาวลงไปนอนที่พรมหนาด้านล่าง โดยเอาตัวเองทับไว้แทน
“ปล่อยฉัน!” นางเอกสาวดิ้นรนตะโกนเมื่อตกเป็นฝ่ายถูกทับ ตกจากโซฟา หลังเธอก็เจ็บแล้วยังมาโดนเขาทับจนหายใจจะไม่ออกแถมทำอะไรอีกฝ่ายไม่ถนัด ยิ่งทำให้โมโหจนต้องร้องตะโกนออกมา
“หยุดก่อน ฟังผมอธิบายก่อน” พฤกษ์เองก็เหนื่อยไม่ใช่น้อย
มุกดาราแรงเยอะกว่าที่คิด
“พูดมาสิ คราวนี้ถ้าขืนลิ้นไม่มีกระดูกอีกล่ะก็ นายตายแน่ แล้วก็ปล่อยฉัน ลงไป มันหนัก” แม่เจ้าประคุณสั่งเป็นชุด
“เอาล่ะ ใจเย็นๆ” พฤกษ์ยอมปล่อยมุกดารา
“ข้อแรกคุณไม่ได้บอกว่าให้ผมไปด้วยไหม แต่ผมขอคุณไปเอง ข้อสองผมยังไม่ได้บอกว่าจะพบท่านคราวไหนแค่บอกว่าขอให้คุณช่วย ถูกต้องใช่ไหม” ทนายหนุ่มไล่เรียง
มุกดาราคิดตามที่พฤกษ์พูดก็ถูก เขาขอไปแต่เธอไม่ได้เอ่ยปากอนุญาตเป็นทางการ อีกทั้งชายหนุ่มไม่ได้บอกว่าจะพบครั้งไหน สรุปคือพฤกษ์ไม่ได้ทำอะไรผิด
“แล้วไง” มุกดาราเค้นเสียงถาม ตาวาวด้วยความโมโหในความเจ้าเล่ห์นี้
“ไม่แล้วไง ผมก็ไม่ผิด อีกอย่างคุณปลอดภัยไม่มีอะไรบุบสลาย ทุกอย่างกลับมาอย่างครบถ้วนหรือว่ามีอะไรหายไป ไหนขอผมดูหน่อย” เขายังไม่วายทะเล้น
“นายพฤกษ์” นางเอกสาวตะโกนเสียงลั่นคอนโด
“โอ๊ย หูจะแตก รู้แล้วว่าเรียกผม คุณไม่ต้องตั้งใจเรียกขนาดนั้นก็ได้ วันนี้คุณเรียกเกินสามครั้งแล้วนะ ถ้าเรียกเกินคุณต้องจ่ายค่าเรียกมาด้วย”
“ค่าเรียกเหรอ นี่ไงค่าเรียก” นางเอกสาวบิดหูข้างที่อยู่ใกล้เต็มแรง
“คุณ โอ๊ย ผมเจ็บ” พฤกษ์ร้องเสียงหลง ให้ตายเถอะทำไม
มุกดาราชอบความรุนแรงจริงๆ
“ปล่อย ไม่ปล่อยอย่าหาว่าผมไม่เตือนนะ” พฤกษ์หน้าแดงด้วยความเจ็บแล้ว
พฤกษ์เจ็บจนทนต่อไปไม่ไหว จัดการรวบแขนทั้งสองข้างของนางเอกสาวไว้ แต่มุกดาราไม่ยอมปล่อย เขาจึงต้องเอาตัวทับร่างนางเอกสาวให้นอนราบไปกับพื้นพรมหนาอีกครั้ง
มือนิ่มยังบิดหูทั้งสองข้างไม่ยอมปล่อยแม้ไม่ถนัดแต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยจนได้ พฤกษ์ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากทำให้มุกดาราปล่อยให้เร็วที่สุด เขาเจ็บจนแทบจะทนไม่ไหวแล้ว ใบหน้าทนายหนุ่มซุกไปที่เนินอกอิ่มพยายามใช้ปลายจมูกดอมดมไปที่เนื้อสาว
มุกดาราตกใจปล่อยมือทันที แล้วรีบเอามือมาบดบังเนินอกสวยที่พฤกษ์กำลังดอมดมอย่างย่ามใจ ที่ไหนได้หูหายเจ็บแต่เขากลับติดใจความหอมหวานจากเรือนร่างเจ้าหล่อน ทุกทีได้แค่จูบก็พาลจะทำให้ควบคุมตัวเองไม่ได้แต่พอได้สัมผัสเนื้อสาวใกล้ๆ กลายเป็นว่ามันต้องต่อไปอีกอย่างหยุดไม่ได้
“พฤกษ์อย่า” มุกดาราห้ามเสียงสั่น เมื่อทนายหนุ่มกำลังจะอ้าปากงับยอดทรวงสวยที่มีชุดราตรีสีดำปกปิดไว้
“อย่านะ” นางเอกสาวเอามือดันหน้าเขาไว้ สายตาประสานกันอย่างไม่ได้ตั้งใจ มุกดารารู้สึกแปลกๆ กับแววตาที่พฤกษ์มองมา ในขณะที่ชายหนุ่มร้อนวูบวาบไปทั่วทั้งร่าง
“คุณปลอดภัยจากท่านใช่ไหม” เขาถามเสียงแหบ ลำคอร้อนผ่าวไปหมด
“ใช่ แต่จะไม่ปลอดภัยจากนาย ปล่อยฉัน” นางเอกสาวรีบดันชายหนุ่มออกห่าง
ทั้งสองนั่งสงบสติอารมณ์กันสักพัก มุกดาราฉวยผ้าพันคอที่พาดไว้ที่โซฟามาคลุมร่างเธอให้รัดกุม ในขณะที่พฤกษ์ขยับเนคไทคลายความร้อนจากภายในออกมา
“นาย/คุณ” ทั้งคู่หันหน้ามาหากันพอดี
“นายจะไปพบท่านอีกเมื่อไร” มุกดาราถามก่อน
“แล้วท่านนัดคุณอีกเมื่อไร” พฤกษ์ย้อนถาม
“ฉันบอกว่าเมื่อว่าง”
“ผมเดาว่าไม่เกินอาทิตย์หน้า คุณคงได้รับนัดอีก” ทนายหนุ่มคาดเดา
“แล้วไง”
“ถ้านัดคราวนี้ผมจะไปด้วย”
“นายมีแผนอะไรบอกฉันบ้างได้ไหม” นางเอกสาวถามก่อนที่เขาจะกลับ
“ไม่มีอะไร ผมต้องเช็กก่อนว่าท่านเป็นคนยังไงจะปล่อยให้คุณพิมไปพบใคร ก็ต้องดูว่าเป็นอันตรายไหม”
มุกดาราเม้มปากเมื่อได้ยินชื่ออรพิม ดูท่าทางพฤกษ์เหมือนจะห่วงใยกันเหลือเกิน คนที่จะเข้าหาอรพิมต้องผ่านการคัดกรองจากพฤกษ์ก่อนหรือไง ทีกับเธอไม่เห็นถามสักคำว่าเป็นอย่างไรบ้าง
“มั่นใจแค่ไหนว่าท่านจะช่วยนายได้”
“ถ้าท่านยอมช่วยเรื่องก็อาจจะไม่ต้องถึงศาล เราก็คงจะได้เงินคืนมาครบ เพราะเท่าที่รู้มาเงินยังไม่ได้ถูกถ่ายเทไปไหนแต่ไม่ยอมจ่ายเท่านั้นเอง”
“แล้วถ้าได้เงินมา บริษัทฉัตรกับบริษัทนายจะเลิกเป็นหุ้นส่วนกันเหรอ” นางเอกสาวถามต่อ
“อันนี้แล้วแต่คุณพิมจะตัดสินใจ ผมมีหน้าที่ทำตามเท่านั้น” ชายหนุ่มตอบสั้นๆ
“รู้สึกว่าอะไรก็คุณพิมนะ นายนี่ ช่างเป็นห่วงกันเหลือเกิน เอาเถอะอีกไม่นาน นายกับคุณพิมก็คงได้ลงเอยกันแล้ว”
“คุณพูดอะไร” เขาหันขวับทันที
“พูดเรื่องจริง แม่ของฉัตรเตรียมเขี่ยคุณพิมแล้ว ถ้านายทำเรื่องนี้เสร็จไวบางทีคุณพิมอาจจะตัดสินใจออกจากบ้านแล้วลงเอยกับนายก็ได้” มุกดาราลอยหน้าพูด
“อย่าพูดแบบนี้ ผมกับคุณพิมไม่มีอะไรกัน” เขาขบกรามแน่นเมื่อได้ยินสิ่งที่มุกดาราเอ่ย
“อมพระมาพูดก็ไม่เชื่อ ห่วงใยกันซะขนาดนี้ จริงๆ ท่านก็ไม่ได้เป็นอย่างที่นายพูดซะหน่อยให้คุณพิมไปพบก็คงไม่มีอะไรหรอก”
“ถ้าไม่ใช่อย่างที่ผมบอก คุณคงไม่โมโหทุบผมซะน่วมหรอก คราวนี้ถูกจับมือ ถูกกอดตอนเต้นรำ คราวหน้าอาจจะไม่มีอะไรเหลือติดตัวเลยก็ได้”
“นายพฤกษ์” นางเอกสาวอารมณ์ขึ้นอีกครั้ง
“นี่นายเห็นฉันกับท่านตลอด แล้วทำไมไม่เข้ามาช่วย ไอ้บ้า ไอ้คนไม่รักษาสัญญา” มุกดาราตรงรี่เตรียมจะทุบอีกรอบ
“อย่านะ ถ้าทุบคราวนี้ไม่รับรองว่าเกิดอะไรขึ้น” เขาทำเสียงขู่
“คุณไม่มองเองต่างหาก เอาแต่ทำสะเทิ้นอายแบบนางเอกละคร แค่นี้ไม่เป็นไรหรอกถือว่าเรียกเรทติ้งแล้วกัน” ทนายหนุ่มกวนประสาทไม่เลิก
“ไอ้พฤกษ์ ไอ้บ้า” มุกดาราคว้าของที่ใกล้มือที่สุดเขวี้ยงไปที่ประตู แต่ไม่ทันเพราะพฤกษ์ออกไปเสียก่อน นางเอกสาวกำมือแน่นด้วยความโกรธ อย่าให้ถึงทีเธอบ้างแล้วกันรับรองว่าไม่รอดแน่
อรพิมวิ่งไปอาเจียนที่ห้องน้ำแทบไม่ทันเมื่อร่วมโต๊ะทานอาหารเช้ากับทุกคน ข้าวต้มปลาทำไมกลิ่นมันคาวแรงขนาดนี้ ทรงฉัตรรีบลุกขึ้นไปดูอาการของหญิงสาวด้วยความห่วงใย ในขณะที่คุณทิพย์ใจเต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อเห็นอาการของสะใภ้
“พิมเป็นไงบ้าง” ทรงฉัตรลูบหน้าลูบตาหญิงสาว
“โอเคแล้วค่ะ” อรพิมวักน้ำลูบหน้าลูบตาอีกครั้งให้สดชื่น
คุณทรงพุ่มมองอาการของอรพิมในตอนนี้แล้วก็รู้สึกแปลก ท่าทางหญิงสาวเหมือนกับคนกำลังจะมีข่าวดี หรือว่าสองสามีภรรยากำลังจะมีหลานมาให้ชื่นชม
“พาหนูพิมไปตรวจให้แน่ใจสิเจ้าฉัตร อาการแบบนี้เหมือนคนกำลังจะมีน้องหรือเปล่า” บิดาพูดไปยิ้มไป
ทรงฉัตรอึ้ง จริงสิ ลืมคิดเรื่องนี้ไป เขาไม่เคยป้องกันตนเองกับอรพิมเลยสักครั้ง ถ้ามีลูกคงเป็นข่าวดีที่สุดในชีวิตแน่
“พิม” ชายหนุ่มเรียกชื่อเธอด้วยความดีใจ
“คงไม่ใช่หรอกค่ะ พิมคงนอนดึกหลายคืน” อรพิมหน้าแดงเล็กน้อย
คุณทิพย์ทานข้าวไม่ลง นางลุกขึ้นทำทีว่าไปเก็บข้าวของในครัวให้เข้าที่ ปล่อยให้ชมรมคนรักอรพิมเพ้อเรื่องที่ทำให้นางปวดใจไปเพียงลำพัง ลูกเหรอ หลานที่นางไม่อยากได้ ถ้าเกิดขึ้นจริงจะทำอย่างไรกันดี
เสียงโหวกเหวกโวยวายที่ห้องอาหารทำให้คุณทิพย์ชะโงกหน้าไปมอง อรพิมเป็นลมไปอีกแล้ว หรือว่าสิ่งที่นางกลัวกำลังจะเกิดขึ้น
คุณทิพย์โล่งใจที่ข่าวอาการป่วยของอรพิมคือผลจากการที่เธอพักผ่อนไม่เพียงพอจนร่างกายอ่อนแอ ทรงฉัตรทั้งดีใจและเสียใจในคราวเดียวกัน เขาดีใจที่อรพิมไม่เป็นอะไรมากแต่ก็เสียใจที่เธอไม่ได้ตั้งครรภ์อย่างที่คิดแต่แรก
“ถ้าอยากมีลูกต้องแข็งแรงกว่านี้ เท่าที่หมอตรวจหนูพักผ่อนน้อยควรบำรุงให้มากกว่านี้นะ” คุณหมอแนะนำด้วยความหวังดี
ทรงฉัตรทำหน้าที่สารถีไปส่งคุณหมอที่โรงพยาบาล เป็นโอกาสให้คุณทิพย์ได้อยู่กับอรพิมตามลำพัง นางใช้เวลาที่น้อยนิดให้มีประโยชน์
“โชคดีนะที่ไม่ท้อง ถ้าท้องขึ้นมารู้ไหมว่าแย่แค่ไหน” คุณทิพย์ทำเสียงตำหนิ
อรพิมหน้าเสียที่ได้ยินแม่สามีพูดเช่นนั้น หญิงสาวนอนนิ่งไม่พูดอะไรตอบ
“เธอมั่นใจลูกชายฉันแล้วเหรอถึงจะปล่อยให้ท้อง”
“พิม เอ่อ” อรพิมติดอ่าง ไม่ทันตั้งรับว่าคุณทิพย์จะถามแบบนี้
“เรื่องเธอกับตาฉัตรมันก็เป็นเรื่องธรรมชาติของผู้หญิงกับผู้ชายที่อยู่ใกล้กัน นอนเตียงเดียวกัน มันก็มีบ้างที่ผู้ชายจะหาเศษหาเลยกับผู้หญิง แต่ว่าตาฉัตรเอ่ยออกมาแล้วเหรอว่ารักเธอ”
คำถามของคุณทิพย์บาดลึกลงไปในใจของอรพิมเหลือเกิน เธอกับทรงฉัตรไม่เคยมีคำนั้นออกมาจากปาก ชายหนุ่มบอกเพียงแต่ว่าจะรับผิดชอบชีวิตที่เหลืออยู่ให้ดีที่สุด คำสัญญาแค่นี้ก็มีความหมายกับอรพิมแล้ว
“เธอรู้ไหมว่าตาฉัตรกับหนูมุกเขาตกลงกันว่าไงก่อนจะมีเรื่องการแต่งงาน ถ้าเมื่อไรที่บริษัทไปได้เงินคล่องขึ้นตามปกติ ตาฉัตรเขาก็จะจัดการให้เธออยู่ในฐานะหุ้นส่วน แล้วสองคนนั้นเขาก็จะแต่งงานกัน”
อรพิมใจหายวาบมือเท้าเย็นไปหมด เรื่องนี้ทำให้หญิงสาวน้ำตาคลอขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ จริงสิ ทำไมหรือเพราะอะไร ทำไมตัวเธอไม่คิดถึงมุกดาราผู้หญิงที่ทรงฉัตรคบหามาก่อนหน้า เพราะอะไรทำไมถึงลืมข้อนี้ไปได้
“หนูมุกแค่หายหน้าไปเล่นละครเวทีเดือนเดียว นี่ก็จบแล้ว อีกหน่อยก็คงไปมาเหมือนเมื่อก่อน ตาฉัตรน่ะ ก็ผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งที่เห็นผู้หญิงไม่ปฏิเสธก็เล่นด้วย แต่ถ้าเอาจริงออกหน้าออกตาเธอคิดว่าเขาเลือกใคร ระหว่างผู้หญิงที่คบมานาน กับผู้หญิงที่ง่ายแถมไม่ได้รัก”
อรพิมน้ำตาไหลอย่างสุดกลั้น คุณทิพย์พูดในสิ่งที่เธอลืม ลืมเพราะตกอยู่ในห้วงแห่งเสน่หาที่ไม่เคยได้สัมผัส มิน่า เขาถึงได้ดีด้วยหน้ามือเป็นหลังมือตั้งแต่คืนนั้นที่มีความสัมพันธ์ครั้งแรก
โง่ อีกแล้ว อรพิม โง่อีกแล้ว ทำไมนะ เรื่องนอกตำราเธอถึงได้โง่จนพฤกษ์ต้องคอยมาดูแลไม่ห่าง แต่เรื่องนี้หญิงสาวพลาดเพราะตัวเองที่ง่ายไปกับอารมณ์ชั่ววูบ ไม่มีใครช่วยเธอได้แล้ว
“เธอจะทำยังไงต่อ จะปล่อยให้ท้องแล้วเลี้ยงลูกคนเดียวหรือว่าจะห้ามใจไม่ให้ติดเสน่ห์ลูกชายฉัน” คุณทิพย์ดูท่าทางอรพิมตอนนี้ก็รู้แล้วว่านางเป็นต่อ แผนบั่นทอนหัวใจได้ผลเร็วเกินคาด
“หรือว่ายังจะสนุกกับไอ้เรื่องอย่างว่าจนปล่อยให้ป่อง แล้วค่อยถูกผู้ชายทิ้งอย่างไม่ไยดี”
“พิมไม่มีวันทำแบบนั้นแน่ค่ะ” อรพิมตัดสินใจแล้ว หญิงสาวยันตัวเองลุกขึ้นมาเผชิญหน้ากับแม่สามี
“แล้วเธอจะทำยังไงจ้ะ” คุณทิพย์แสร้งทำเป็นถาม
อรพิมนิ่ง จริงสิ แล้วเธอควรทำไง เรื่องที่เกิดขึ้นมันเร็วจนตั้งตัวไม่ทัน
“จะอยู่ที่นี่เพื่อรอให้ตาฉัตรทิ้ง หรือว่าจะกลับไปบ้านเธอดีล่ะ” นางทำเป็นแนะนำ
“เธอกับตาฉัตรก็ไม่ได้จดทะเบียนเรื่องเลิกกันคงไม่ยาก อันนี้มันต้องอยู่ที่เธอแล้วว่าจะทำยังไงกับตัวเอง ฉันก็พูดในฐานะผู้ใหญ่ที่อาบน้ำร้อนมาก่อน ตาฉัตรเป็นลูกทำไมฉันจะไม่รู้ว่าลูกตัวเองเป็นคนยังไง หนูมุกเขารู้ว่าตาฉัตรเป็นคนยังไง เขาไม่ถือถ้าเธอกับลูกชายฉันจะใช้ชีวิตครอบครัวในระหว่างที่อยู่ด้วยกัน แต่สุดท้ายคนที่น่าสงสารที่สุดก็คงเป็นเธอ หมดท่า ผู้ชายทิ้งหนักสุดก็คงท้องไม่มีพ่อ”
คุณทิพย์ทิ้งระเบิดลูกใหญ่ลงบนหัวใจของอรพิม หญิงสาวร้องไห้โฮดังลั่นห้องเมื่อแม่สามีจากไป ความสุขในตลอดเกือบเดือนที่ผ่านมาที่มีทรงฉัตรเป็นสามี มันช่างสั้นหนัก และความจริงที่เข้ามาแทนที่ความฝันก็แสนโหดร้าย
คำพูดทุกคำของคุณทิพย์แทงใจดำอรพิมจนแทบสลาย มีความผูกพันทางกายโดยไร้คำว่ารัก เรื่องของเธอกับทรงฉัตรมันไม่เคยเริ่มต้นเหมือนสามีภรรยาคนอื่นที่รักกันและลงเอยด้วยการแต่งงาน
มันเหมือนหลักที่ยึดในชีวิตหลุดลอยหายไป การสูญเสียครั้งสำคัญของหญิงสาวเกิดขึ้นในชีวิตอีกแล้ว เธอกำลังจะไม่มีทรงฉัตรอีกต่อไป หัวใจที่เปิดรับเขาเป็นสามีถูกปิดลงอย่างสนิท แต่ครั้งนี้มันเหมือนระอุด้วยความร้อนบางอย่างที่แผดเผาให้ไหม้เป็นจุณ หัวใจปิดพร้อมกับผู้ชายคนนี้ที่จะขังอยู่ในหัวใจเพื่อทรมานเธอไปตลอดชีวิต
“คุณพิมเป็นอะไร ทำไมไม่พูดไม่จาอะไรเลย” พฤกษ์แปลกใจที่อรพิมโทรศัพท์ตามชายหนุ่มมาหาถึงบ้าน พอเขามาถึงก็ไม่พูดอะไรทั้งสิ้นเอาแต่นั่งนิ่งเหมือนกำลังใช้ความคิดอย่างหนัก
“พฤกษ์ พิมอยากคุยกับน้ายา” เจ้านายสาวหันมาพูดเสียงเครือ
“ผมเพิ่งคุยกับท่านเรื่องงานเมื่อวันก่อน ตอนนี้ท่านกำลังเดินทางเปลี่ยนรัฐคงไม่สะดวกคุย คุณพิมมีอะไรหรือเปล่า” ทนายหนุ่มแปลกใจที่จู่ๆ อรพิมก็อยากคุยกับคุณดลยา
“น้ายาโอนหุ้นเรื่องรวมบริษัทหรือยัง” หญิงสาวถามต่อ
“เรียบร้อยแล้ว ตอนนี้เราสี่สิบทางโน้นหกสิบ ทำไมเหรอ” เขาชักรู้สึกแปลกๆ
“แล้วเรื่องนั้นพฤกษ์ทำไปถึงไหนแล้ว” อรพิมวกกลับมาเรื่องงานสำคัญ
“ตอนนี้รอมุกดาราไปพบท่านมาแล้วครั้งหนึ่ง ผมว่าครั้งที่สองผมจะไปพบด้วย ถามทำไมเหรอ”
“แสดงว่าถ้าพฤกษ์เจรจากับท่านสำเร็จ เราก็จะเริ่มเลยใช่ไหม”
“ใช่ เจรจาก่อนถ้าไม่สำเร็จเราก็ฟ้อง” พฤกษ์พูดตามแผนที่วางไว้
“งั้นพิมก็ไม่จำเป็นที่จะต้องอยู่ที่นี่แล้ว ทุกอย่างตอนนี้เราเป็นคนจัดการ พิมจะกลับบ้าน พฤกษ์จัดการให้ด้วย”
ทนายหนุ่มแปลกใจว่าทำไมอรพิมตัดสินใจเช่นนี้ เขาเพิ่งทราบข่าวจากทรงฉัตรว่าหญิงสาวไม่สบายเมื่อเช้า เพราะทำงานหนักมากไปร่างกายจึงอ่อนแอ ท่าทางที่ทรงฉัตรห่วงใยเจ้านายสาวของเขานั้น ทำให้พฤกษ์วางใจว่าชีวิตแต่งงานของทั้งคู่คงราบรื่นดีแล้ว แล้วทำไม จู่ๆ อรพิมถึงจะกลับบ้าน
“คุยกับคุณฉัตรหรือยัง บอกคุณทรงพุ่มแล้วเหรอ” ทนายหนุ่มถามกลับ
“เปล่า แต่พิมตัดสินใจเอง” หญิงสาวไม่คิดว่าการไปมาของตนจะเป็นเรื่องสำคัญ ในเมื่อผลประโยชน์ที่ได้จากการแต่งงานครบหมดเหลือเพียงแค่เงินห้าสิบล้านเท่านั้น
“ยังไงจะกลับบอกคุณทรงพุ่มสักนิดก็ดี ท่านเป็นผู้ใหญ่คุณพิมคงไม่คิดว่าจะไปไม่ลามาไม่ไหว้ใช่ไหม” พฤกษ์หาทางยับยั้งไม่ให้อรพิมต้องออกจากบ้านบริบูรณ์ปัญญาในตอนนี้ เกิดอะไรขึ้นกันแน่
อรพิมปล่อยให้ทุกอย่างเป็นหน้าที่ของพฤกษ์ ตอนนี้เธอหมดแรงใจที่จะคิดอะไรทั้งสิ้น หญิงสาวใช้เวลาทั้งหมดทุ่มเทไปให้กับงานสำคัญอีกเพียงชิ้นเดียว อยากให้เสร็จไวๆ จะได้สิ้นเรื่องสิ้นราวเสียที
พฤกษ์ใช้วิธีโทรศัพท์รายงานคุณดลยาทันทีเมื่อทราบเรื่อง นางร้อนใจมากที่รู้ว่าหลานสาวจะกลับมาอยู่ที่บ้าน และยิ่งได้ฟังปัญหาที่แม่สามีไม่ชอบหน้าอรพิมก็ยิ่งทำให้หนักใจมาก
คุณดลยาต่อสายทางไกลมาหาคุณทรงพุ่มเพื่อปรึกษาเรื่องความสัมพันธ์ของทรงฉัตรและอรพิม คราแรกท่านเข้าใจว่าทุกอย่างกำลังไปได้สวย แต่เมื่อรู้ว่าอรพิมกำลังคิดจะกลับไปอยู่บ้านศรีปัญญา ทำให้ท่านแปลกใจจนต้องเรียกคุณทิพย์เข้ามาถาม
“น้องไม่ได้ทำอะไรเด็กนั่นนะคะ ทำไมคุณพี่พูดแบบนี้” คุณทิพย์ร้อนตัวขึ้นมาทันที หรือว่าอรพิมจะเล่าเรื่องที่นางใช้แผนบั่นทอนจิตใจให้ใครฟัง
“พี่ไม่ได้ว่าอะไรทำไมต้องเสียงดัง แค่เรียกมาปรึกษาว่าคิดยังไงกับเรื่องนี้ ในฐานะแม่เจ้าฉัตรมีปัญหากับเมีย น้องคิดว่าควรทำไง” คุณทรงพุ่มไม่รู้เรื่องตื้นลึกหนาบางจริงๆ
“ผัวเมียก็ต้องให้เขาจัดการกันเองค่ะ เราเป็นผู้ใหญ่ไปยุ่งไม่ได้ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นเราสองคนจะถูกถอนหงอกได้นะคะ คุณพี่” นางวางเกมไม่ให้ใครช่วยเรื่องนี้
“พี่ว่าจะให้เจ้าฉัตรพาหนูพิมไปเที่ยวสักอาทิตย์ หาบรรยากาศดีๆ ให้ไปใช้ชีวิตผัวเมียกันตามลำพัง น้องว่าดีไหม เผื่อถ้ามีอะไรที่น้อยอกน้อยใจกันจะได้ปรับความเข้าใจกันซะ” คุณทรงพุ่มคิดเรื่องฮันนีมูนตามที่คุณดลยาแนะนำไว้ก่อนหน้า
“คุณพี่หมายถึงฮันนีมูนเหรอคะ”
“ใช่” คุณทรงพุ่มดีใจที่ภรรยาเห็นด้วย
“น่า ให้สองคนนั่นไปฮันนีมูนกัน ดีไม่ดีจะได้มีหลานกลับมาให้อุ้มสักคน”
คุณทิพย์ชะงัก ไม่ได้การแล้ว ต้องขัดขวางไม่ให้มีเรื่องนี้เกิดขึ้น นางเพิ่งจะใช้แผนบั่นทอนสำเร็จถ้าอรพิมกับทรงฉัตรเปิดใจคุยกันและปรับความเข้าใจกันได้ แผนเขี่ยสะใภ้ไม่ได้รับเชิญของนางก็ต้องล่มไป
“แต่น้องว่า...” คุณทิพย์กำลังจะอ้าปากพูด
“พี่เห็นด้วยกับคุณดลยาเรื่องฮันนีมูน ถ้าน้องเห็นด้วยอีกคนพี่ก็ว่าดี”
คราวนี้คุณทิพย์อึ้ง แผนทั้งหมดเป็นความคิดของดลยาหรอกหรือ แล้วที่คุณทรงพุ่มพูดว่าเห็นด้วยหมายความว่าติดต่อกับผู้หญิงคนนั้นโดยที่นางไม่รู้เรื่องด้วยหรือนี่
“จริงๆ ไม่เห็นต้องถามน้องเลย คุณพี่ก็มีที่ปรึกษาดีอยู่แล้วนี่คะ” คุณทิพย์ประชด ความระแวงและน้อยใจในตัวคุณทรงพุ่ม อีกทั้งท่าทีที่ทรงฉัตรสนใจอรพิมมากกว่านาง ทำให้ความรู้สึกโกรธทุกอย่างพุ่งลงไปที่สะใภ้คนเดียว
“อ้าว พี่ก็อยากรู้ว่าน้องคิดเหมือนคุณดลยาไหม” สามีตอบตามจริง
“เหมือนหรือไม่เหมือน คุณพี่ก็คิดว่าของคนอื่นดีกว่าน้องอยู่แล้ว จะถามทำไมให้เสียเวลาอยากทำอะไรก็แล้วแต่เถอะค่ะ น้องมันคนนอกถามอะไรไปก็คงไม่รู้มากเหมือนผู้หญิงที่ผ่านโลกมาเยอะอย่างคุณดลยาหรอกค่ะ”
คุณทรงพุ่มงงกับท่าทีเปลี่ยนไปของภรรยา แม้จะรู้ว่าพูดประชด แต่จะประชดด้วยเหตุผลอะไรทำให้ท่านคิดไม่ออก ครั้นจะคิดว่าคุณทิพย์ระแวงในความสัมพันธ์ของตนกับน้าสาวอรพิม ก็เห็นจะไม่ใช่เพราะจนบัดนี้ดลยายังไม่กลับเมืองไทย สาเหตุเพราะอะไรนั้นมีเพียงไม่กี่คนที่รู้
ทรงฉัตรตื่นเต้นกับข่าวดีที่บิดาบอก เขากับอรพิมจะได้ลาพักร้อนเป็นกรณีพิเศษไปฮันนีมูนไกลถึงเชียงใหม่ในวันพรุ่งนี้ คนจะได้อยู่กับเมียตามลำพังดีใจจนออกนอกหน้า
“แต่พิมยังไม่ได้เคลียร์งานเลยนะคะ” หญิงสาวแย้งขึ้นมาทันที
“พฤกษ์จะดูแลเรื่องทุกอย่างแทนเอง เดี๋ยวพฤกษ์จะมาพบพ่อที่ห้องทำงาน” คุณทรงพุ่มบอก
คุณทิพย์เก็บความไม่พอใจไว้ข้างใน แผนบั่นทอนใจของนางทำท่าจะได้ผล ท่าทางเฉยชาและหมางเมินที่อรพิมมีต่อทรงฉัตร ทำให้มั่นใจว่าทุกอย่างกำลังจะดำเนินไปตามที่วางไว้
แต่ท่าทีง้อเมียของบุตรชายนี่สิ ทำให้คุณทิพย์หนักใจ เห็นทีว่างานนี้ทรงฉัตรคงไม่ใช่แค่อารมณ์พาไปเพียงเท่านั้น ไม่ว่าจะเพราะอะไรนางก็ไม่มีวันยอมให้อรพิมเป็นสะใภ้บ้านนี้แน่ๆ
พฤกษ์มาพบคุณทรงพุ่มเพื่อคุยเรื่องงาน ก่อนกลับเขาได้พบกับทรงฉัตรที่ลานจอดรถ ชายหนุ่มกำลังจะออกไปซื้อของเพื่อเตรียมเดินทางพรุ่งนี้
“กลับแล้วเหรอพฤกษ์” ทรงฉัตรทักทายตามปกติ
“ครับ คุณฉัตรกำลังจะออกไปไหน”
“จะไปซื้อของน่ะ มีบางอย่างขาด เดินทางฉุกละหุกก็แบบนี้ล่ะ”
“คุณพิมล่ะครับ” พฤกษ์ไม่เห็นอรพิมลงมาด้วย
“ของพิมไม่มีอะไร นี่ก็จัดกระเป๋าเสร็จแล้ว แต่ผมว่าจะเตรียมเผื่อก็เลยออกไปซื้อ”
“อ๋อ เอ่อ คุณฉัตรครับ” พฤกษ์เรียกชายหนุ่มไว้
“หือ มีอะไร”
“ไปเที่ยวให้สนุกนะครับ ดูแลคุณพิมให้ดีด้วย มีอะไรก็ปรับความเข้าใจกันซะ” เขาไม่ได้อยากยุ่งแต่ก็อดไม่ได้ การที่จู่ๆ อรพิมจะอยากกลับบ้านไม่ใช่เรื่องปกติ แสดงว่าต้องมีอะไรแน่
“ทำไมพูดแบบนั้น” พักนี้อรพิมมีท่าทีแปลกๆ หลายวันมานี่หญิงสาวพูดจาน้อยลง ชนิดที่เรียกว่าถามคำตอบคำก็ว่าได้ ตกกลางคืนก็นอนหันหลังอ้างว่าเหนื่อยเขาทำได้แค่นอนกอดไว้เฉยๆ จนบางทีรู้สึกว่าอรพิมที่แสนเย็นชาคนเก่าเริ่มจะกลับมาอีกแล้ว
“ผมพูดเผื่อไว้ครับ ผัวเมียกันคงไม่มีอะไรดีไปกว่าการได้พูดความในใจกัน คุณพิมเป็นคนที่น่าสงสาร ถ้าคุณฉัตรรู้จักคุณพิมจะรู้ว่าเธอกลัวการสูญเสียที่สุด”
“กลัวการสูญเสีย” ทรงฉัตรทวนคำอย่างประหลาดใจ
“คนที่ไม่มีพ่อแม่อยู่ด้วย มีแต่น้าสาวคอยดูแลประคองมาทั้งชีวิต มันเหงานะครับ และถ้าต่อไปไม่มีน้าแล้วคุณพิมคงเหงาและอ้างว้างมาก ผมหวังว่าคุณฉัตรคงจะเป็นที่พึ่งในจิตใจให้เธอได้ไปตลอดชีวิต” พฤกษ์ก็หวังไว้เช่นนั้น แม้ตอนแรกจะไม่แน่ใจเท่าไร แต่ทรงฉัตรเป็นคนเดียวที่ทำให้อรพิมมีความสุข มีรอยยิ้มในช่วงเวลาที่ผ่านมา
“พฤกษ์พูดเหมือนรู้ว่าพิมกำลังคิดอะไร” ชายหนุ่มงงกับคำพูดทนายหนุ่ม
“อย่าสนใจเลยครับ แต่ขอให้รู้ไว้ว่าคุณฉัตรเป็นคนเดียวที่จะเติมเต็มชีวิตและดูแลคุณพิมได้” ทนายหนุ่มยืนยันหนักแน่น
“นี่พูดอะไร ผมงงไปหมดแล้ว” ยิ่งพูดทรงฉัตรยิ่งงงมากขึ้น
ทนายหนุ่มไม่อยากพูดอะไรมาก เขาเองก็ยังไม่รู้แน่ชัดถึงสาเหตุที่อรพิมอยากจะกลับบ้าน เกิดอะไรขึ้นกับหญิงสาวกันแน่ ในเมื่อมีโอกาสเปิดให้ทั้งคู่ได้อยู่กันลำพัง อย่างน้อยถ้าได้คุยและเคลียร์ใจกัน บางทีไม่แน่ว่าทุกอย่างอาจดีขึ้นก็ได้
 |
|
 |
|
 |
|
ความคิดเห็น