คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 5
อรพิมรู้สึกตัวอีกทีใกล้ค่ำเพราะฤทธิ์ยาแก้คันที่คุณหมอให้มา ทรงฉัตรออกมาจากห้องน้ำพอดีจึงรีบไปดูคนป่วยที่กำลังขยับตัวลุกขึ้น
“เป็นไงบ้าง ยังคันอีกหรือเปล่า” เขาถามด้วยความเป็นห่วง
“ไม่ค่ะ ตอนนี้แสบมากกว่า” อรพิมเอามือลูบไปตามเนื้อตัวเบาๆ
“หิวไหม ผมให้เขาทำข้าวต้มไว้ให้ รอเดี๋ยว” ชายหนุ่มเดินลงไปที่ห้องครัว จัดการอุ่นข้าวต้มให้คนป่วย ท่าทางเก้กังของทรงฉัตรทำให้คุณทิพย์เอ่ยทักอย่างประหลาดใจ
“ทำอะไรน่ะ ตาฉัตร” นางแปลกใจที่ดึกป่านนี้ทรงฉัตรยังลงมาในครัวอีก
“หิวเหรอลูก แม่ทำอะไรให้เอาไหม” คุณทิพย์อาสาด้วยความยินดี
“ไม่ใช่ผมหรอกครับ พิมตื่นแล้ว ผมเลยลงมาอุ่นข้าวต้มให้” ชายหนุ่มบอกตามตรง
“เด็กนั่นเป็นไงบ้าง” น้ำเสียงคุณทิพย์เศร้าไปเล็กน้อย นางถูกคุณทรงพุ่มตำหนิและสั่งห้ามทำขนมจีบหรือทุกอย่างที่มีกุ้งอีกต่อไป ไม่คิดว่าแค่เรื่อง เล็กน้อยแบบนี้จะทำให้สามีโกรธเป็นฟืนเป็นไฟถึงขนาดห้ามเด็ดขาดเช่นนี้
“คงจะดีขึ้นแล้วครับ เห็นบอกว่าตอนนี้แสบไปทั้งตัว” ทรงฉัตรสังเกตเห็นความผิดปกติที่เกิดขึ้นกับมารดาในเวลานี้
“แม่เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”
“ฉัตรให้เด็กนั้นเอาผ้าชุบน้ำลูบตัวไว้อย่าเกานะเดี๋ยวถลอกจะเป็นแผล คืนนี้ก็อย่าให้อาบน้ำเดี๋ยว ไข้ขึ้น” หญิงวัยกลางคนเอ่ย มือคนข้าวต้มในหม้อโดยไม่มองหน้าบุตรชาย
“แม่ครับ” ทรงฉัตรกอดมารดาจากทางด้านหลัง
“แม่อย่าคิดมากนะครับ เรื่องนี้ไม่มีใครรู้ ผมก็ไม่คิดว่าพิมจะแพ้กุ้งขนาดนี้”
“แต่คุณพ่อ” คุณทิพย์เสียงเครือ
“คุณพ่อคงเป็นห่วงเพราะเคยแพ้กุ้งเหมือนกัน ก็เลยกลัวว่าพิมจะเป็นมาก”
“ต่อไปแม่จะไม่ยุ่งกับเด็กนั่นอีกเลย” หญิงวัยกลางคนเอ่ย น้ำเสียงสั่นเครือเล็กน้อย
“คงไม่ได้หรอกครับ เพราะพรุ่งนี้ผมต้องฝากพิมไว้กับแม่” ทรงฉัตรเอ่ยต่อไปอีกว่า
“ผมว่าถ้าเราลองอยู่ด้วยกันแบบสันติ บางทีอะไรๆ มันอาจจะดีขึ้น”
“ลูกพูดเหมือนจะอยู่กับเด็กนั่นตลอดชีวิต แล้วหนูมุกล่ะ” คุณทิพย์สบตาถาม
“อนาคตเราไม่รู้ ผมว่าเราทำปัจจุบันให้ดีที่สุดดีกว่า เรื่องมุกก็เหมือนกัน เราเป็นเพื่อนที่รู้ใจกันมาก เป็นคนดีเป็นนางเอกทั้งในจอและนอกจอ บางทีอาจจะมีผู้ชายที่ดีเข้ามาหา ถ้าผมเห็นแก่ตัวแม่ว่าผมยังจะเป็นลูกผู้ชายที่แม่ภูมิใจได้อีกเหรอครับ”
คุณทิพย์ยิ้มเอามือลูบแก้มบุตรชายด้วยความรักใคร่ ทรงฉัตรเหมือนคุณทรงพุ่มทุกอย่างให้เกียรติผู้หญิง คิดอะไรเผื่อแผ่ไปถึงคนอื่นและทำเพื่อครอบครัวมาตลอด นางรู้สึกโชคดีที่มีทั้งสามีและลูกชายที่แสนดีเช่นนี้
“เรื่องพิม ผมว่าปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามเวลาของมันดีกว่า ถ้าตอนนี้เขายังอยู่บ้านเราในฐานะสะใภ้ เราก็ควรดูแลให้ดีไม่ให้ใครว่าลับหลังได้ แล้วถ้าวันหนึ่งทุกอย่างมันต้องจบเราจะได้จากกันด้วยดี”
ประโยคหลังทำให้ทรงฉัตรรู้สึกใจหายขึ้นมาทันที แต่ก็สลัดความรู้สึกนั้นออกไปหอมแก้มมารดาฟอดใหญ่เป็นกำลังใจ ก่อนจะยกข้าวต้มขึ้นไปให้คนป่วย
อาจเป็นเพราะหิวที่ไม่ได้ทานอะไรตั้งแต่ตอนบ่าย ทำให้อรพิมกินข้าวต้มชามใหญ่หมดเกลี้ยง ทรงฉัตรเตรียมเช็ดตัวให้คนป่วยก่อนนอนและทายาตามที่หมอสั่ง
“อิ่มแล้วก็วางเตรียมตัวไปเช็ดตัวจะได้กินยานอน” เขาสั่งราวกับเธอเป็นเด็กๆ อรพิมรับคำอย่างว่าง่าย ขยับตัวลงจากเตียงช้าๆ พอเท้าแตะพื้นทรงฉัตรก็เข้ามาประคองพาเดินเข้าห้องน้ำไป
“ถอดเสื้อ”
“จะทำอะไร” อรพิมชะงักเอามือกอดอกแน่น เพิ่งรู้ตัวว่าโนบราทั้งล่างและบน ใครกัน ใครเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ หรือว่าจะเป็นเขา แก้มสาวแดงก่ำขึ้นมาทันที
“เช็ดตัว ถอดเร็วๆ จะได้กินยานอน” ชายหนุ่มเร่ง
นี่สามทุ่มกว่าแล้ว พรุ่งนี้วันจันทร์เขามีอะไรต้องสะสางที่บริษัทมากมาย และไหนจะต้องคอยดูแล ทุกอย่างแทนอรพิมอีก ทางที่ดีคืนนี้ควรนอนพักแต่หัววัน
“มะ ไม่ต้อง ฉันทำเองได้” หญิงสาวปฎิเสธเสียงสั่น
“จะทำได้ไง ผื่นข้างหลังทาเองถึงเหรอ มานี่อยากชักช้า” ชายหนุ่มอุ้มคนป่วยนั่งบนอ่างล้างหน้าจัดการถอดเสื้อนอนออก ใช้ผ้าเช็ดตัวผืนเล็กบังทรวงสวย ของเธอไว้ ตอนที่กลับมาขอแรงให้แม่บ้านมาเปลี่ยนให้ แต่ตอนนี้ดึกแล้วคงไม่รบกวนใครนอกจากต้องทำ ด้วยตนเอง
ทรงฉัตรพยายามระงับความฟุ้งซ่านที่ได้สัมผัสผิวเนียนขาวไร้ที่ติ เขาอยากจะจัดการเจ้าผื่นแดง เป็นปื้นที่ขึ้นเป็นหย่อมๆ ทำให้ผิวสวยมีตำหนิเสียจริง ชายหนุ่มบิดผ้าชุบน้ำเช็ดอย่างเบามือ พยายามตั้งใจสุดๆ มองเฉพาะที่ที่ควรมอง แต่สายตาเจ้ากรรมดันจดจ่ออยู่ที่ทรวงอิ่ม เผลอจินตนาการว่าถ้าไร้ผ้าปิดมันจะสวยแค่ไหน
“ฉะ ฉันเช็ดเอง” อรพิมยั้งมือทรงฉัตรที่กำลังจะกอบกุมมาที่ทรวงสวย
เขาไม่ปล่อยผ้าแต่ให้หญิงสาวจับมือบังคับตามใจ อรพิมขนลุกไปทั่วตัวแม้ว่ามือเธอพยายามเช็ด ทรวงอกรวดเร็วแต่มันก็ยังรู้สึกบอกไม่ถูก เมื่อคิดว่ามือทรงฉัตรจับมันไปแล้ว
“ทายานะ” เขาพูดเสียงแหบพร่า พยายามระงับความต้องการที่ธรรมชาติปลุกเร้า สามัญสำนึกโดยชอบธรรมบอกว่าไม่ผิดหากทำอะไรมากไปกว่านี้ แต่ส่วนลึกของจิตใจบอกว่าถ้ามันจะเกิดขึ้นต้องเป็นความเต็มใจของทั้งสองฝ่ายไม่มีทางบังคับฝืนใจใครแน่
ทรงฉัตรชโลมยาไปทั่วแผ่นหลัง ผิวเนียนนิ่มทำให้อดใจไม่อยู่เผลอก้มลงดอมดมความหอมโดยไม่ตั้งใจ ซอกคอขาวหอมที่ถูกปลายจมูกสัมผัสทำให้เจ้าของร่างสะเทิ้นสั่นไหวราวกับเป็นไข้
“คุณฉัตร” อรพิมกำลังถูกพิษไข้จากสองมือที่ชโลมยาทาทั่วเนินอกอิ่ม และกำลังจะรุกต่ำลงมาที่ทรวงสล้างคู่สวย
สองมือของทรงฉัตรพร้อมใจกันลูบวนที่สองเต้าอิ่ม และเรื่อยต่ำลงไปที่หน้าท้องเรียบ ไม่ต้องคิดว่าตอนนี้ผ้าขนหนูที่ปิดทรวงสวยร่วงหล่นไปถึงไหนต่อไหนแล้ว ชุดนอนที่ปกปิดส่วนล่างไว้ก็ถูกฝ่ามือสองข้างนั้นเปิดเผยความงดงามให้ปรากฏตรงหน้าของชายหนุ่ม
“พิม” ทรงฉัตรเรียกชื่อเธอเสียงพร่า
เกิดอะไรขึ้น เขาไม่เคยเป็นเช่นนี้มาก่อน แค่การเห็นภรรยาตัวเองในสภาพไร้เสื้อผ้าปกปิด ทรงฉัตรแทบจะห้ามใจไว้ไม่อยู่ อรพิมสวยเหลือเกิน สวนจนไม่อาจจะทนได้อีกต่อไป
“ยะ อย่า คุณฉัตร” อรพิมต่อต้านการรุกเร้าของความเป็นสามีภรรยาโดยสมบูรณ์ ทรงฉัตรโน้มใบหน้าลงมาที่ทรวงอกอิ่ม
อรพิมกำมือแน่นพยายามจะฝืนความรู้สึกของตัวเองไม่ให้เคลิบเคลิ้มไปกับรสสัมผัส ทรงฉัตรกำลังทำอะไรกับตัวเธอ ไม่สิ เธอต่างหากที่ยอมให้เขาทำอะไรแบบนี้ หญิงสอบหอบหายใจสะท้านเมื่อปลายลิ้นของชายหนุ่มรุกไล่ที่ยอดทรวงอิ่ม
ทรงฉัตรลืมตัวกับความสุขที่อยู่ตรงหน้า ยอมรับว่าอดใจไม่ไหวกับความงามที่ได้เห็น แต่แล้วชายหนุ่มต้องห้ามใจตนเองไม่ให้ทำอะไรมากไปกว่านี้ เสียงสะอื้นของอรพิมทำให้ทุกอย่างหยุดชะงัก
“พิม” ชายหนุ่มเงยหน้ามองไปที่ใบหน้าหวาน คราบน้ำตาที่ไหลเปรอะแก้มสวยของอรพิมทำให้สติของทรงฉัตรคืนมาอีกครั้ง เขาดึงตัวเธอเข้ามากอด รู้สึกผิดที่กลายเป็นผู้ชายมักง่ายเอาแต่ความสุขของตนเป็นใหญ่ จนลืมคิดถึงคนอื่น ปล่อยให้อารมณ์แรงปรารถนาเข้าครอบงำจนลืมสำนึกผิดชอบชั่วดี
“ผมขอโทษ” ทรงฉัตรเอ่ยเสียงเบา พลางดึงชุดนอนขึ้นมาคลุมร่างเนียนให้มิดชิด “พิม” ชายหนุ่มไล้ปลายนิ้วเช็ดคราบน้ำตาบนแก้มสาวอย่างช้าๆ จูบเบาๆ ที่เปลือกตาทั้งสองข้าง
“คุณ” อรพิมทำอะไรต่อไปไม่ถูก ไม่รู้ว่าควรจะพูดหรือแสดงอะไรออกมา เมื่อครู่ทรงฉัตรทำให้หัวใจแทบไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ความห้าวหาญที่เคยกล้าต่อกรกับเขากลายเป็นความเขินอาย อย่างที่ผู้หญิงคนหนึ่งรู้สึกอยากอยู่ใกล้คนพิเศษ
“ทายาเสร็จแล้วไปนอน” เขาอุ้มเธอไปที่เตียงอย่างทะนุถนอม
“พรุ่งนี้ผมไปทำงานพิมนอนพักอีกวัน รอให้ขาหาย ผื่นไม่มีแล้วค่อยไป” ทรงฉัตรห่มผ้าให้อีกครั้ง “มีอะไร” เขาถามอย่างอ่อนโยนเมื่อเห็นสายตาอรพิมมองมา ตอนนี้ต้องอยู่ห่างๆ ไว้ ไม่เช่นนั้นเขาจะห้ามใจไม่อยู่
“อะไรนะ” ทรงฉัตรไม่ได้ยินว่าอรพิมพูดอะไรในลำคอ
“ขอบคุณค่ะ” คำหวานหูที่กระซิบให้ได้ยินยามที่เขาโน้มเอียงตัวเข้าไปหา
“นอนซะ พรุ่งนี้จะได้หาย”
ทรงฉัตรจูบลาที่แก้มนวลอีกครั้ง แล้วตัดใจลุกขึ้นเอาชามข้าวต้มลงไปเก็บ มันเบิกบานในใจอย่างไรบอกไม่ถูก รีบเก็บชามล้างแล้วรีบวิ่งขึ้นไปที่ห้องนอนอีกครั้ง ดับไฟก้าวขึ้นเตียงพร้อมกับชำเลืองมองคนที่นอนหันหลังให้
ถ้าใจกล้าอีกนิดชายหนุ่มอาจจะดึงร่างนั้นเข้ามากอด แต่เขาทำได้แค่พลิกตัวมามองแผ่นหลังที่ได้พิสูจน์ความสวยแล้ว ก่อนจะเขยิบตัวเข้ามาใกล้จนลมหายใจรดที่ต้นคอของหญิงสาว อมยิ้มหลับไปอย่างมีความสุข
อรพิมกลายเป็นเด็กว่านอนสอนง่ายขึ้น เมื่อเช้านี้ทรงฉัตรปลุกให้ลุกมาทานข้าวแล้วเช็ดตัวทายาเหมือนเมื่อคืน คราวนี้ชายหนุ่มเอาเสื้อคลุมมาคลุมร่างนิ่มไว้แล้วใช้ฝ่ามือสัมผัสไปทั่วทั้งตัวเพื่อทายาให้อีกครั้ง หญิงสาวหน้าแดงแล้วแดงอีกจนไม่กล้าจะสบตากับเขาเลย
“ขาไม่บวมแล้ว ผื่นก็ลดลง ไข้ก็ไม่มี พักวันนี้อีกวันพรุ่งนี้คงไปทำงานได้ เดี๋ยวสายๆ แม่คงขึ้นมาดูพิม อย่าดื้อกับท่านนะรู้ไหม” เขาสั่งกำชับหนักแน่น
“ค่ะ” อรพิมรับคำอย่างว่าง่าย ตอนนี้ไม่มีกะจิตกะใจจะเถียงอีกแล้ว เมื่อคืนนี้ลมหายใจอยู่เหนือต้นคอทั้งคืนทำให้ต้องนอนตัวเกรงจนเมื่อยไปทั้งตัว
“ผมไปทำงานก่อนนะ มีอะไรโทรเข้ามือถือได้” ทรงฉัตรเมมเบอร์ไว้ให้เรียบร้อย
“ขอบคุณค่ะ”
“เปลี่ยนจากคำขอบคุณเป็นอย่างอื่นได้ไหม”
อรพิมหน้าแดงไม่กล้าพูดอะไรทั้งสิ้น ทรงฉัตรอมยิ้มที่เห็นท่าทีเขินอายของหญิงสาว ชอบจริงๆ เวลาที่เจ้าหล่อนทำท่าเขิน มันเหมือนสาวน้อยที่อายเวลาถูกผู้ชายจีบ
“ผมไปนะ” ทรงฉัตรบอกลาอีกครั้ง อรพิมมองตามร่างสูงที่กำลังจะเดินออกไป ชายหนุ่มชะงักฝีเท้าแล้วหันมายิ้มให้อีกครั้ง คนป่วยเผลอส่งยิ้มหวานตอบไปทันที ก่อนจะรู้สึกตัวก้มหน้าด้วยความเขิน แค่นี้ทรงฉัตรก็อารมณ์ดีมีความสุขแล้ว
คุณทิพย์ขึ้นมาดูคนป่วยที่ห้องหอของอรพิมในตอนสาย คราแรกนางไม่อยากจะสนใจแต่เพราะทรงฉัตรโทรศัพท์กลับมาอ้อนวอนขอให้มารดาขึ้นไปดู ทำให้ต้องฝืนใจขึ้นมา
“ทำอะไรน่ะ ทำไมไม่นอน” น้ำเสียงนางตำหนิ เมื่อเห็นอรพิมนั่งดูเอกสารกองโตที่โต๊ะทำงานในห้อง คนป่วยแทนที่จะพักผ่อนกลับมานั่งอ่านอะไรแบบนี้
“งานด่วนค่ะ พิมเลยต้องรีบทำ” อรพิมแปลกใจที่จู่ๆ วันนี้แม่สามีก็บุกขึ้นมาถึงห้องหอได้
คุณทิพย์เหลียวมองดูรอบห้องทุกอย่างอยู่เป็นปกติเรียบร้อย ไม่มีอะไรให้ตำหนิได้ นางเดินมาที่โต๊ะทำงานของหญิงสาวเห็นหน้าจอคอมพิวเตอร์เปิดไว้ หน้าตาคนป่วยเคร่งเครียดเสียเหลือเกิน
“เธอควรจะนอนให้หายดีแล้วค่อยทำงาน ถ้าเป็นอะไรขึ้นมาอีกคนอื่นจะโดนตำหนิได้”
วันนี้มีแค่นางกับอรพิมเท่านั้นที่อยู่บ้าน คุณทรงพุ่มออกไปพบเพื่อนตั้งแต่ตอนสาย ก่อนไปสามีก็กำชับให้ขึ้นมาดูแลสะใภ้คนโปรด ยิ่งทำให้คุณทิพย์รู้สึกหมั่นไส้คนป่วยมากขึ้น
“พิมไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ งานนี้เร่งจริงๆ” อรพิมไม่ยอมวางมือจากงานที่ทำ
“งานอะไร สำคัญมากกว่าตัวเองหรือไง”
“งานโปรเจคที่เงินหายไปค่ะ เราต้องรีบสรุปเพื่อหาทางเอาคืน”
“อะไรนะ เธอจะไปทวงเงินห้าสิบล้านนั่นเหรอ” คุณทิพย์ถามเสียงหลง
ตายแล้ว ขนาดคุณทรงพุ่มที่รู้จักคนมากมายยังทำไม่สำเร็จ แล้วเด็กเมื่อวานซืนอย่างอรพิมจะทำได้หรือ ไม่มีทาง
“ค่ะ” สะใภ้คนเก่งรับคำชัดเจน
“เธอมีความสามารถแค่ไหน คนอื่นเขาทำมาก่อนยังทำไม่สำเร็จ”
“คนอื่นทำยังไงพิมไม่ทราบ แต่งานนี้พิมมีคนช่วยและมั่นใจว่าสำเร็จค่ะ” อรพิมยืนยันหนักแน่น
คุณทิพย์ไม่อยากจะเชื่อว่าเป็นจริง แต่เห็นท่าทีเอางานเอาการของอรพิมแล้วก็อดทึ่งไม่ได้ ความมุ่งมั่นแบบนี้เหมือนกับดลยาไม่ผิด ท่าทางสะใภ้นางคงได้นิสัยบ้างานมาจากน้าสาวแน่ๆ
“แล้วนี่ยังคันอีกหรือเปล่า” คุณทิพย์ถามถึงอาการป่วย
“มีนิดหน่อยค่ะ เมื่อเช้าคุณฉัตรทายาให้แล้ว” อรพิมหน้าแดงเล็กน้อยเมื่อคิดถึงการทายาของชายหนุ่ม
“งั้นเดี๋ยวทาใหม่ พวกลมพิษภูมิแพ้ต้องหมั่นทายาแก้คันมันจะได้ไม่เกาให้เป็นแผลถลอก” นางเรียกสาวใช้ในบ้านเข้ามาเปลี่ยนผ้าปูที่นอน พร้อมกับกำชับให้อรพิมเช็ดตัวแล้วทายาใหม่
“พิมเช็ดตัวทายาเมื่อเช้าแล้วนะคะ” หญิงสาวร้องลั่นเมื่อสาวใช้ตรงเข้ามาประคองเธอเข้าไปในห้องน้ำ
“ยามันแห้งจนแตกเป็นผุยแล้ว ที่คันก็เพราะแบบนี้ให้เขาเช็ดตัวแล้วทายาใหม่ซะจะได้หายคัน” คุณทิพย์ออกคำสั่ง
สาวใช้เปลี่ยนผ้าปูที่นอนโดยการกำกับของคุณทิพย์ อีกคนก็ช่วยเธอเช็ดตัวและทายาให้ อรพิมรู้สึกขัดเขินที่มีคนมายุ่งกับเนื้อตัวเธอแม้จะเป็นผู้หญิงด้วยกันก็ตาม
“ชโลมไปที่หลังเยอะหน่อย ทาให้ทั่ว” แม่สามีกำกับ
ในที่สุดคุณทิพย์ก็สั่งย้ายเอกสารและตัวของอรพิมลงไปที่ห้องทำงานของคุณทรงพุ่ม ด้วยเหตุผลง่ายๆ สั้นๆ ที่เธอไม่อาจปฎิเสธได้
“จะได้คอยดูกันง่ายๆ ไม่ต้องเดินขึ้นเดินลง ห้องทำงานคุณพี่ก็กว้างเธอไปทำในนั้นก็ได้”
อรพิมตามอารมณ์ของแม่สามีตนเองไม่ถูก เมื่อวานเพิ่งจะสั่งห้ามไม่ให้เธอเข้าไปวุ่นวายในห้องทำงานของคุณทรงพุ่ม แต่วันนี้กลับอนุญาตแถมยังสั่งให้สาวใช้ไปเปิดห้องทำงานรออีกด้วย
คุณทิพย์หมั่นมาคอยดูอรพิมที่ห้องทำงานตลอดทั้งวันจนเธอเกรงใจ แม่สามีลงทุนทำเกี๊ยวน้ำหมูสับให้คนป่วยทานด้วยตนเอง อีกทั้งคอยสั่งให้สาวใช้เช็ดตัวทายาให้หญิงสาวและส่งขึ้นนอนในตอนค่ำ
ทรงฉัตรรีบทำงานที่ออฟฟิศให้เสร็จเรียบร้อย เขาอยากกลับบ้านไปดูอาการป่วยของอรพิมแล้ว ไม่รู้เป็นอะไรวันนี้ทั้งวันคิดถึงแต่หน้าเธอและอยากอยู่ใกล้ๆ อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ที่สำคัญอารมณ์ดีทุกครั้งที่คิดถึงรอยยิ้มหวานของคนป่วย
“คุณฉัตรครับ” พฤกษ์โผล่หน้ามาหาที่ห้อง
“ฝากให้คุณพิมครับ” ทนายหนุ่มยื่นกระดาษให้
“อะไร”
“สรุปครับ คุณพิมรู้”
ทรงฉัตรเก็บใส่แฟ้มแล้วรีบกลับบ้านไปทันที พฤกษ์ไม่ได้ชวนคุยอะไรต่อเพราะเขาเองก็มีงานด่วนที่ต้องรีบทำให้เสร็จเช่นกัน
“ตาฉัตร”
“ครับ คุณแม่” ทรงฉัตรชะงักฝีเท้าที่กำลังจะเดินขึ้นข้างบน หัวใจเขาลอยเข้าไปที่ห้องหอที่มีอรพิมรออยู่แล้ว
“เป็นไง วันนี้เหนื่อยไหม” มารดาจับแขนบุตรชายนั่งลงเพื่อเตรียมจะคุยด้วย
“ไม่มีอะไรครับ ผมเคลียร์งานเรียบร้อย” ทรงฉัตรตอบให้กระชับรัดกุมที่สุด อยากจะขึ้นไปที่ห้องเหลือเกินแล้ว
น่าแปลกที่คืนนี้คุณทิพย์ดูจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ ชวนทรงฉัตรคุยโน่นคุยนี่ร่วมชั่วโมง นางสังเกตเห็นท่าทีลุกลี้ลุกลนของบุตรชายก็พอเดาได้ว่าอยากขึ้นไปข้างบนแล้ว แต่จะด้วยสาเหตุอะไรนั้นนางไม่อยากจะคิดต่อ
“อย่าลืมไปจองตั๋วละครเวทีที่หนูมุกเล่นนะ แล้วเราไปให้กำลังใจหนูมุกกัน” มารดาสำทับก่อนจะปล่อยตัวขึ้นไป
“ครับแม่” ทรงฉัตรแทบจะเหาะขึ้นชั้นสองในพริบตา
“เดี๋ยว ตาฉัตร” คุณทิพย์เรียกอีกครั้ง
“ครับ” ชายหนุ่มชะงักฝีเท้ารอฟังอยู่ที่หัวบันได
“แม่ให้เด็กเช็ดตัวทายาให้อรพิมแล้วและให้กินยานอนไปตั้งแต่หัวค่ำ ไม่ต้องไปปลุกปล่อยให้นอนไปเลย พรุ่งนี้ก็ให้พักอีกวันให้แน่ใจว่าหาย” คุณทิพย์จ้องตาบุตรชายเพื่อสังเกตบางสิ่ง
“ครับแม่ ขอบคุณครับ” ชายหนุ่มวิ่งขึ้นไปทันที
คุณทิพย์แปลกใจเมื่ออรพิมบอกว่าทรงฉัตรเช็ดตัวและทายาให้ รอยผื่นที่ขึ้นทั่วตัวทำให้นางต้องกลับมาคิดว่าบุตรชายทำเช่นนั้น โดยไม่ตะขิดตะขวงใจในวิสัยผู้ชายที่เป็นสามีภรรยากันบ้างหรือ ที่สำคัญทั้งสองใกล้ชิดกันจนถึงขั้นไหนแล้ว พรุ่งนี้ก็รู้ว่าความสัมพันธ์ของทั้งคู่เป็นอย่างไรกันแน่
ทรงฉัตรเปิดประตูห้องเข้าไปก็ถลาไปหาอรพิม ที่นอนไม่หลับลุกขึ้นมานั่งดูรายการโทรทัศน์อยู่บนเตียง สาวน้อยของเขาทายาขาววอกไปทั้งตัวตามที่มารดาบอกจริงๆ
“พิม เป็นไงบ้าง” ชายหนุ่มถามด้วยความห่วงใย
อรพิมยิ้มหวานรับเมื่อเห็นทรงฉัตรกลับบ้านมาแล้ว เธอรู้สึกอุ่นใจไม่เหงาเมื่อได้เห็นหน้าเขา แก้มสาวสีระเรื่อนิดๆ เมื่อเห็นสายตาอ่อนโยนที่มองผ่านมา
“ดีขึ้นแล้วค่ะ วันนี้คุณป้ามาดูทั้งวัน”
“เดี๋ยวผมอาบน้ำก่อนนะ พิมหิวไหมอยากกินอะไรร้อนๆ หรือเปล่า” ชายหนุ่มแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตไปถามไป
“ไม่ค่ะ พิมง่วงแล้ว” อรพิมล้มตัวลงนอนทันที
“อะไรเพิ่งสามทุ่มเอง อย่าเพิ่งนอนรอก่อน” เขารีบวิ่งหายเข้าไปในห้องน้ำทันที
“พิม ง่วงแล้วเหรอ” ทรงฉัตรเอ่ยถามพร้อมกับเอื้อมมือมาอังที่ศีรษะ เมื่อเขาออกมาจากห้องน้ำเรียบร้อยแล้ว
“ตัวรุมๆ นะ เช็ดตัวไหมจะได้ทายาอีกรอบ” เขาประคองเธอขึ้นมาจากที่นอนแล้วช้อนร่างสาวหายเข้าห้องน้ำไปเตรียมพร้อมดูแลเป็นอย่างดี
“ไม่เป็นไรคะ พิมทายาแล้ว” อรพิมบ่ายเบี่ยง วันนี้เธอเหมือนเด็กที่ถูกใครต่อใครจับเช็ดตัวทายา
“คุณป้าสั่งว่าไม่ต้องทายาแล้ว เดี๋ยวไข้จะกลับ” หญิงสาวรีบบอกเมื่อชายหนุ่มเริ่มแกะกระดุมเสื้อนอนตัวสวย
“พิมไม่อยากให้ผมเช็ดตัวให้เหรอ” ทรงฉัตรทำเสียงผิดหวัง
“แต่พิม” เธอเงยหน้าสบตากับชายหนุ่ม ใบหน้าแดงระเรื่อรู้สึกร้อนผ่าวไปทั่ว มันอายจนไม่กล้าจะพูดอะไรทั้งสิ้น
“เช็ดหน่อยนะ จะได้สบายตัว” เขาพูดอย่างอ่อนโยนแล้วเริ่มทำหน้าที่เฉกเช่นที่เคยทำทุกวัน ทรงฉัตรพยายามหักห้ามใจเมื่อได้เห็นความงามที่อยู่ตรงหน้า ไม่ได้ เขาจะทำแบบเมื่อวานไม่ได้ มันเป็นการไม่ให้เกียรติและฉวยโอกาสกับอรพิมเกินไป
ฝ่ามือลูบไล้ไปเรื่อยทั่วทั้งแผ่นหลัง อรพิมใจเต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อสองมือเริ่มสัมผัสที่ด้านหน้า เขาตั้งใจจะสัมผัสทรวงอิ่มให้น้อยที่สุด และพยายามจะทำทุกอย่างด้วยความตั้งใจเพื่อไม่ให้รู้สึกว่ากำลังถูกรังแก ร่างกายของอรพิมคล้ายกับจะเป็นไข้ ใจหายเมื่อสองมือละจากทรวงสวยไปเสียแล้ว
“ไม่ต้องเปลี่ยนเสื้อนะ นอนได้แล้ว”
“ขอบคุณค่ะ” เธอก้มหน้าซ่อนความเขินไว้ไม่ให้เห็น
ร่างสาวถูกวางลงที่เตียงอีกครั้งอย่างทะนุถนอม คืนนี้ทรงฉัตรอารมณ์ดี จ้องมองใบหน้าหวานที่กำลังเริ่มหลับตาลงเพราะฤทธิ์ยา ยามไม่ดื้อไม่เถียงอรพิมก็ดูน่าเอ็นดูเหลือเกิน
“ฝันดีนะ” คุณหมอจำเป็นล้มตัวลงนอนหันหน้าหาสาวน้อยที่กำลังหลับ อรพิมฝืนลืมตามองเห็นชายหนุ่มจ้องมองอยู่ไม่ห่าง คนป่วยส่งยิ้มหวานให้คนดูแลอีกครั้ง
“พิม” ทรงฉัตรเรียกชื่อเธอเสียงเบา
“คะ” อรพิมพยายามจะลืมตามอง
“รางวัล” ชายหนุ่มเขยิบตัวเข้ามาใกล้ คนป่วยอนุญาตหรือไม่ ทรงฉัตรไม่สนใจถาม เรียวปากนุ่มถูกประทับรอยในค่ำคืนนี้อีกครา ปลายลิ้นสอดรัดเกี่ยวร้อยโรมรันอย่างอ่อนโยน อรพิมยินดีให้เขาจูบเธอด้วยความเต็มใจ แขนกลมกลึงสองข้างเผลอกอดรัดโน้มคอให้เข้าใกล้ ถวิลหารสสัมผัสที่เพิ่งเรียนรู้ในชีวิตแรกสาว
ทรงฉัตรอดใจไม่ไหว อรพิมเป็นของตนโดยถูกต้องทุกอย่าง ผู้หญิงคนนี้พ่อใส่พานมาให้ และสั่งว่าเธอคือภรรยา ควรหรือไม่ที่จะใช้สิทธิ์ความเป็นเจ้าของปราบพยศคนแสนดื้อ ให้กลายเป็นสาวน้อยน่ารัก ถ้าเจ้าตัวไม่ผลักไสหรือปฏิเสธเขายินดีจะรับผิดชอบทุกอย่างที่เกิดขึ้น
อรพิมกำลังถูกไฟเสน่หาเผาไหม้จนลืมทุกสิ่งรอบข้าง ทรงฉัตรค่อยๆ รุกล้ำแสดงความเป็นเจ้าของอย่างช้าๆ ชุดนอนตัวสวยที่เพิ่งใส่ถูกปลดออก แผงอกกำยำของชายหนุ่มแนบทาบบนร่างเนียนจนกลมกลืนแทบจะเป็นร่างเดียว
ริมฝีปากร้อนครอบครองทุกพื้นที่ ตั้งแต่ซอกคอขาวเรื่อยลงมาจนยอดทรวงสวย อรพิมสะดุ้งเมื่อปลายลิ้นทักทาย จนมันเริ่มต่อสู้ชูช่อไสวและพัดปลิวไปตามแรง ฝ่ามือที่เคยทำให้วูบวาบเริ่มทำงานอีกครั้ง เหมือนเติมเชื้อไฟให้เจ้าของร่างอยู่เฉยไม่ได้
ทรงฉัตรเริ่มทำการสำรวจความงามของเรือนกายนี้อย่างละเอียด น่าแปลกที่เขาไม่เคยสนใจมองความสวยที่อยู่ข้างตนมานานนับเดือน ผิวกายแสนละเอียดเนียนนุ่มทำให้ธรรมชาติในความเป็นชายปลุกเร้าตัวตนให้ตื่นตัว สองร่างกอดรัดกลมกลืนจนแยกไม่ออก อรพิมระทวยอยู่ในอ้อมแขนของเขา พร้อมจะเดินทางสู่สถานที่ที่ไม่เคยพบมาก่อนในชีวิต
“พิม” เขาจูบซ้ำที่เนินอกอิ่ม รอยแดงจากสัมผัสเด่นชัดว่ารอยผื่นที่แทบจะมองไม่เห็น “พิมจ๋า” ทรงฉัตรเรียกชื่อเธอเสียงหวาน
“คุณฉัตร” อรพิมกล้ำกลืนเรียกชื่อเขา มันไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงจะเอื้อนเอ่ย
“พิมเต็มใจเป็นของผมนะ” เขาจูบที่เรียวปากนุ่มอีกครั้ง อรพิมไร้สิ้นคำต่อต้าน การกอดรัดร่างกำยำคือคำตอบที่ดีที่สุด
“พิมเป็นของผมคนเดียวเท่านั้นตลอดไป”
ทรงฉัตรทำตามคำพูดและความคิดของตน เมื่อกายสาวไม่ผลักไส อีกทั้งโหยหาในสิ่งเดียวกัน ชายหนุ่มควรทำให้ทุกอย่างสมบูรณ์และถูกต้อง การได้ร่วมใช้ชีวิตในฐานะสามีภรรยา
จะเริ่มต้นนับตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป
อรพิมกำลังถูกไฟรักของทรงฉัตรเผาผลาญ หญิงสาวแทบขาดใจในนาทีที่ได้หลอมรวมกลายเป็นภรรยาโดยถูกต้อง เสน่หาที่เขามอบให้หอมหวานและอ่อนโยน ความเป็นอรพิมแสนเย็นชาและเย่อหยิ่งสลายไป เหลือไว้แต่สาวน้อยที่กำลังริรักและเรียนรู้บทเรียนแห่งวิวาห์
“คุณฉัตรขา” คนเก่งของทรงฉัตรเผยอริมฝีปากแดงฉ่ำจากการจูบเรียกชื่อสามีตนเองอย่างอ่อนหวานเป็นครั้งแรก
ทรงฉัตรแทบไม่เชื่อหูตนเอง ไม่อยากเชื่อว่า ผู้หญิงที่อยู่ใต้ร่างจะหวานไปทั้งตัวขนาดนี้ และที่สำคัญกำลังจะกระชากหัวใจเขาให้หลุดลอยออกจากร่างด้วยคำหวานคำแรก
ถ้ารู้ว่าอรพิมแสนหวานและน่ารักแบบนี้ เขาคงไม่เสียเวลาเป็นคู่กัดและเย็นชาใส่มาตั้งแต่ต้น
อรพิมตอบสนองอย่างคนไม่ประสา แต่ไม่ช้าทุกอย่างก็คล้อยตามเมื่อทรงฉัตรเป็นครูคนแรกที่จุดบทเรียนรักเสน่หาให้เธอได้เรียนรู้
ดินแดนแห่งความสุขที่มีเพียงสองเราเท่านั้นเป็นเจ้าของ เท้าเจ้าสาวคนสวยของทรงฉัตรเตรียมแตะลงอย่างอ่อนนุ่ม โดยมีชายหนุ่มเป็นพี่เลี้ยงประคองไว้อย่างสวยงาม ไม่ช้าทั้งคู่ก็เข้าไปยืนเคียงคู่สู่แดนแห่งรักนิรันดร์
“พิมจ๋า” ทรงฉัตรพร่ำเรียกชื่อเธอไม่ขาด แสนภูมิใจที่เธอทั้งบริสุทธิ์และหอมหวาน
อรพิมกอดรัดชายหนุ่มแน่น ร่างกายมันแสนจะมีความสุขอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ความเขินอายเข้ามาในสำนึกของลูกผู้หญิง ใบหน้าอ่อนล้าจากการท่องดินแดนรักนิรันดรเป็นครั้งแรกในชีวิต
นี่เธอทำอะไรลงไป...
สาวน้อยแรกแย้มหันหลังกำมือแน่น หัวใจเต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะ เมื่อครู่เธอเป็นอะไร ทำไมถึงได้ทำในสิ่งที่ไม่สมควร อรพิมหนอ อรพิม ศักดิ์ศรีไปอยู่ที่ไหนกันเล่า เพียงแค่เขาดีด้วยไม่กี่วันก็ทำในสิ่งที่เคยตั้งปณิธานว่าจะไม่เกิดขึ้น หัวใจร้าวรานแต่มันกลับมีความสุขแอบแฝง ตกลงเธอพอใจกับการได้เป็นภรรยาของเขาหรือนี่
ไม่จริง นั่นไม่ใช่อรพิมคนเดิม
“พิม” ทรงฉัตรพลิกกายสาวเข้ามาหา
“หันหลังทำไม” เขาจูบที่แก้มนวลอย่างอ่อนโยน
ทรงฉัตรมีความสุขอย่างเหลือล้นจนยากจะเอ่ยออกมา สายตาที่มองมาที่ภรรยาคนสวยหมาดๆ เต็มไปด้วยความปรารถนาดี เร็วไปสำหรับคำว่ารักแต่คงไม่สายถ้าจะเริ่มต้น นับต่อแต่นี้ชีวิตอรพิมจะมีเขาคอยดูแลและปกป้อง ผู้หญิงคนนี้เป็นของเขาตลอดกาล
ใบหน้าหวานแนบซบลงบนอกแกร่งของสามี อรพิมกระพริบตาถี่ๆ เพื่อย้ำว่านี่คือความจริง เธอเป็นของทรงฉัตรด้วยความเต็มใจไม่มีการขัดขืน ไร้คำตอบว่าเพราะอะไรจึงยินยอมเช่นนั้น ดวงตาคู่สวยมีน้ำใสซึมออกมาเล็กน้อย กายสาวสะอื้น โทษว่าตนเองกับความใจง่าย
“ร้องไห้ทำไม เสียใจเรื่องอะไร” เขาตกใจรีบลุกขึ้นมาดูทันที
อรพิมใจเต้นที่เห็นทรงฉัตรกึ่งเปลือยแบบนี้ อกแกร่งที่เธอกอดรัดแนบชิด ปรากฏตรงหน้า มองต่ำลงไปคือสิ่งที่เชื่อมสองเราไว้ด้วยกัน
“คุณฉัตร โป๊” เธอหลบสายตาลงต่ำ หน้าแดงด้วยความเขิน รีบขยับผ้าห่มคลุมร่างเปลือยของตนไม่ให้เขาเห็น
“โธ่ พิม ผมเห็นจนหมดแล้วจะอายอะไรอีก ร้องไห้ทำไมบอกสิ” ทรงฉัตรสนใจเรื่องนี้มากกว่า
“ไม่รู้ค่ะ” เธอส่ายหน้า ยิ่งพูดก็ยิ่งจะร้องไห้
“พิม” เขากอดเธอไว้แน่น ปล่อยให้อรพิมร้องไห้จนพอใจแล้วจึงเช็ดคราบน้ำตาด้วยหัวแม่โป้ง
“เสียใจที่เป็นเมียผมเหรอ” ชายหนุ่มถามเธอตามตรง “หรือว่าพิมหวงตัวไว้เพื่อคนอื่น” เขาเชยคางเธอสบตาถาม อรพิมส่ายหน้า
“แล้วทำไมล่ะ บอกผมได้ไหม ผมทำอะไรผิดหรือพิมโกรธอะไร” ทรงฉัตรถามด้วยความห่วงใย ทุกความรู้สึกของอรพิมคือสิ่งที่เขาต้องใส่ใจนับแต่บัดนี้
“พิมโกรธตัวเอง พิมอายตัวเองค่ะ” อรพิมสารภาพตามตรง
“ทำไม ทำไมเป็นแบบนั้น” ชายหนุ่มจูบที่ริมฝีปากสวยเบาๆ เป็นการปลอบใจ แน่ล่ะว่าอรพิมหลับตาพริ้มรับอย่างยินดี
“พิมไม่น่า ไม่น่าทำแบบนี้กับคุณฉัตร พิม เอ่อ” หญิงสาวติดอ่างชั่วขณะ
“ไม่มีอะไรผิด เราแต่งงานกันเป็นผัวเมียกันถูกต้องที่สุด ใครจะมาว่าเราได้” เขายิ้มให้เธอปลอบใจ
“แต่คุณฉัตรมีคุณมุก เธอควร...”
อรพิมตกใจเมื่อเขาจู่โจมปิดปากไม่ให้พูดต่อด้วยจูบที่เร่าร้อน พร้อมกับสองมือที่เริ่มจะทำหน้าที่อย่างรู้งาน หญิงสาวต้องพยายามฝืนรั้งหัวใจไม่ให้คล้อยตามเขา แต่สุดท้ายก็พ่ายต่อเสน่หานั้น
“ไม่มีมุกไม่มีใครทั้งนั้น เลิกคิดเรื่องคนอื่น ต่อจากนี้พิมเป็นเมียผม ต้องเชื่อฟังและเดินตามผม ชีวิตพิมผมจะเป็นคนดูแลเอง”
ทรงฉัตรทำให้อรพิมรู้ด้วยการแสดงออกว่าเธอคือใครในชีวิตเขา หัวใจที่ไม่เคยมีใครเข้ามาใกล้เปิดรับสามีคนนี้ด้วยความเต็มใจ
หญิงสาวยอมรับว่าชายหนุ่มคือคนที่เติมเต็มในสิ่งที่ขาด ความอบอุ่นที่เขามอบให้คลายความโหยหาที่ขาดจากคุณดลยา
อรพิมยึดคำสัญญาของทรงฉัตรคือที่พึ่งในจิตใจ ต่อไปจากนี้หวังว่าเขาจะเป็นเสาหลักให้ชีวิตเธอได้ หวังว่าน้าสาวคนเลือกไม่ผิดและตัวเองตัดสินใจไม่พลาดที่ยอมรับการเป็นภรรยาของทรงฉัตรด้วยความเต็มใจ
 |
|
 |
|
 |
|
ความคิดเห็น