เจ้าสาวร่ายรัก ซีรีย์ชุด รอยฝันวันวิวาห์

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 2

เมธาวีวางโทรศัพท์ลงด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก จนคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ถึงกับต้องเอ่ยปากถาม ก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่นั่งรอมาหลายชั่วโมงแล้วไปคุยกันต่อในรถ

          “เกิดอะไรขึ้นครับคุณวี” โชค ทนายความหนุ่มอายุไล่เลี่ยกับเมธาวีเอ่ยถาม

          เขาเป็นรุ่นพี่ของเมธาวีหลายปี และได้รับมอบหมายจากนางปรานีให้ช่วยมาดูแลจัดการปัญหาบางอย่างของหญิงสาว ซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือเรื่องการหย่าวันนี้

          “คุณย่าโทร.มาบอกว่าเขาเปลี่ยนใจไม่หย่า” เมธาวีถอนหายใจเบาๆ ด้วยความกลัดกลุ้ม

          “ก็ดีแล้วนี่ครับ คุณพรตอาจจะเปลี่ยนใจอยากทำอะไรให้ถูกต้องก็ได้” โชครู้เช่นนั้นแล้วก็เบาใจไม่น้อย

          เขาเองก็ไม่เห็นด้วยกับการตัดสินใจของเมธาวี แต่จะทำอย่างไรได้ในเมื่อเป็นความต้องการของเจ้าตัว อีกทั้งเจ้านายของโชค ‘คุณท่านปรานี’ ก็รับฟังเหตุผลและยินยอมในการตัดสินใจนี้อย่างไม่มีข้อโต้แย้ง

          หน้าที่ของโชคในวันนี้คือการมาทำหน้าที่พยานการหย่าให้เสร็จสมบูรณ์ และส่งเมธาวีกลับบ้านที่อยุธยาให้เรียบร้อย จากนั้นกลับไปรายงานผลทุกอย่างให้คุณท่านทราบ ก่อนจะรอรับคำสั่งอื่นต่อไป

          “ครับ คุณท่าน” เสียงโทรศัพท์ของโชคดังขึ้น ทนายหนุ่มกดรับสายด้วยน้ำเสียงนอบน้อมเมื่อรู้ว่าปลายสายเป็นใคร

          “ได้ครับ ครับ” แล้วโชคก็วางสายลงก่อนจะหันมาบอกเมธาวีว่า

          “คุณท่านให้พาคุณวีกลับไปบ้านเพื่อคุยกับคุณพรต”

          “ไม่ วีจะกลับอยุธยา” ใบหน้าหวานเชิดขึ้นเล็กน้อย สายตามองออกไปนอกรถคล้ายกับบอกให้รู้ว่ากำลังต่อต้าน

          “ไปคุยให้เรียบร้อยเถอะคุณวี ไหนๆ ก็มาถึงขั้นนี้แล้ว” โชคค่อยๆ ตะล่อม

          “จริงๆ ไม่มีอะไรต้องคุยด้วยซ้ำ แค่เซ็นใบหย่าทุกอย่างก็จบ” หญิงสาวเม้มปากเล็กน้อยอย่างขัดใจ

          “เรื่องเซ็นชื่อน่ะง่าย แต่ไอ้เหตุผลที่จะเซ็นชื่อน่ะ มันต้องคุยกันให้เข้าใจ ผมไม่รู้ว่าอะไรทำให้คุณพรตเปลี่ยนใจไม่ยอมหย่า แต่ถ้าคุณวีไม่ไปคุยให้จบคุณพรตก็คงไม่หย่าให้แน่ๆ”

          “ความจริงเขาน่าจะดีใจที่วีจะหย่าให้” เมธาวีคิดเช่นนั้นจริงๆ

          ตลอดเวลาหนึ่งปีของการแต่งงาน พรตไม่เพียงไม่เคยทำหน้าที่สามีตามกฎหมายหรือพฤตินัยสักครั้ง แม้แต่ความเป็นเพื่อนร่วมโลกเขาก็ไม่เคยมีให้ เมธาวีไม่ได้รู้สึกต้องการสิ่งใดหรือเรียกร้องสิทธิ์ของการเป็นภรรยา นอกจากฐานะคนร่วมบ้านที่เห็นหน้ากันเท่านั้น

          นอกจากพรตจะไม่มีให้แล้ว เขายังทำให้เธอรู้สึกว่าตัวเองคือสาเหตุให้ย่าหลานต้องห่างเหินกัน แล้วยังจะพี่กับน้องที่ต้องแยกกันอยู่คนละทางเพราะมีเมธาวีอยู่ในบ้าน การพบหน้ากันแต่ละครั้งหญิงสาวรับรู้ได้เลยว่า พรตไม่เต็มใจและไม่ต้องการที่จะพบตนแม้แต่นิดเดียว เธอน่ารังเกียจนักหรือไง

          ถ้าจะรังเกียจเพราะเอาตัวมายัดเยียดบีบบังคับให้เขาต้องแต่งงานด้วย เรื่องนี้เมธาวีเข้าใจและไม่เคยเรียกร้องสิ่งใดในฐานะเมียที่ถือทะเบียนสมรส แต่สิ่งที่ทำให้รู้สึกแย่ก็คือท่าทีหมางเมินราวกับไม่มีตัวตนในสายตา นั่นต่างหากที่ทำให้รู้สึกแย่ และยิ่งแย่มากขึ้นเมื่อเห็นกริยาอาการการแสดงออกของพรตยามมีตนอยู่ด้วย

          เขามองข้ามหัว ไม่คิดถึงความรู้สึก ไม่เคยคิดว่ามีใครอีกคนอยู่ในสถานที่นั้น สำหรับพรตแล้วเมธาวีคืออากาศธาตุ ที่ไร้ตัวตน ไร้เสียง ไร้กลิ่น หรือแม้แต่ไร้หัวใจที่จะรู้สึก

          ดังนั้นการตัดสินใจหย่าเป็นเรื่องที่เมธาวีอยากทำมากที่สุด หลังจากที่แต่งงานกับพรตได้ไม่นาน ปัญหาบางอย่างที่คาราคาซังและเป็นภัยคุกคามเธอได้จบลง เมธาวีเรียนรู้ว่าการยืนด้วยลำแข็งอย่างแข็งแกร่ง และค้นพบว่าโลกนี้มีที่ให้ยืนสำหรับคนที่มีความกล้าที่จะเผชิญปัญหาในโลกกว้างนี้

          เธอเรียนรู้ว่าชีวิตมีเรื่องมากมายที่รออยู่ มีสิ่งต่างๆ ที่เราสามารถจัดการเองได้โดยไม่ต้องพึ่งพาใคร มีที่เที่ยว อาหารดีๆ สถานที่ที่ชอบที่ไม่ต้องรอให้ใครพาไป และที่สำคัญเมธาวีเรียนรู้ว่า การพึ่งพาตนเองให้ได้คือจุดเริ่มต้นของการคุ้มครองตัวเองได้ได้ที่สุด และนี่คือเหตุผลสำคัญของการหย่าครั้งนี้

          “กลับบ้านนะคุณวี ถ้าตกลงกันเรียบร้อยแล้วคุณวีอยากไปทำธุระที่อยุธยา เดี๋ยวผมขับรถไปเป็นเพื่อน” โชคสรุปเองทันทีแล้วเร่งความเร็วให้เร็วขึ้นเพื่อจะได้พาเมธาวีกลับบ้านให้เร็วที่สุด หวังว่าเมื่อกลับไปถึงแล้วทุกอย่างจะเปลี่ยนแปลงอีกนะ

          “ตามใจ ยังไงวีก็หนีไม่พ้นใช่ไหม ถ้าไม่ได้ลายเซ็นเขา” เมธาวีประชดเล็กน้อยแล้วนั่งนิ่งปล่อยให้สารถีพาตนเองกลับไปจัดการเรื่องสำคัญให้เสร็จสิ้นโดยเร็วที่สุด

          พรตมองรถที่เลี้ยวเข้ามาจอดหน้าตึกอย่างไม่วางตา คนขับลงมาก่อนแล้วรีบวิ่งไปเปิดประตูให้คนที่นั่งมาด้วย ช่างดูเอาใจใส่กันเสียเหลือเกิน และขวางหูขวางตาเขานักจนนึกหมั่นไส้ แทนที่พรตจะนั่งอยู่ในห้องโถงตามคำสั่งของนางปรานี ที่บอกให้รอพบเมธาวีที่กำลังเดินทางมาจากอำเภอ พ่อเจ้าประคุณเดินกลับขึ้นห้องไปหน้าตาเฉยทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่สนอีกสองคนที่กำลังเร่งฝีเท้าเดินเข้ามาแม้แต่น้อย

          “อ้าว คุณพรตไปไหนแล้ว” โชคเข้ามาไม่เห็นใครก็รู้สึกแปลกใจ ท่านบอกไว้ว่าพรตจะรอคุยกับเมธาวีอยู่ที่ห้องโถง เขาจึงรีบขับรถพาเธอมาที่นี่

          “สงสัยไม่อยู่แล้วมั้ง” เมธาวีกวาดสายตามองหาอีกครั้ง เมื่อแน่ใจว่าไม่มีเขาในห้องโถงแน่แล้ว หญิงสาวจึงถอนหายใจออกมาดังๆ

          “เป็นอะไรไปคุณวี” โชคหันมาถาม แต่เมื่อเห็นสีหน้าของหญิงสาวก็พอเข้าใจได้ว่ารู้สึกเช่นไร

          “เดี๋ยวผมไปถามคนอื่นให้ดีกว่าว่าคุณพรตอยู่ไหน” ชายหนุ่มอาสาเพราะอยากให้ธุระของเมธาวีเสร็จสิ้นตามที่เจ้าตัวต้องการ

          “ไม่ต้องหรอกโชค เขาคงไปไหนตามใจตัวเองแล้ว คนอย่างเขาไม่เคยสนใจคนอื่นอยู่แล้วนี่” เมธาวีเสียความรู้สึกเล็กน้อยแต่ก็พอทำใจได้

          แต่ไหนแต่ไรมาคนอย่างพรตไม่เคยสนใจคนอื่น เขานึกจะทำอะไรก็ทำ ไม่เคยคิดว่าอีกคนจะรู้สึกเช่นไรหรือคิดอะไร การที่กลับมาไม่เจอพรตที่บ้านไม่ใช่เรื่องแปลก ถ้าเจอซิ ฝนคงตกฟ้าคงร้องไปสามวันแปดวันแน่

          “แล้วคุณวีจะเอาไงต่อ” โชคถามเพื่อจะได้รู้ว่าตนเองต้องทำอะไรต่อ

          งานที่ได้รับมอบหมายจากนางปรานีเรื่องเมธาวีไม่ได้จบลงแค่การหย่าเท่านั้น แต่เขายังต้องไปจัดการเรื่องอื่นของหญิงสาวอีกหลายอย่าง ดังนั้นโชคจึงต้องถามเพื่อวางแผนจัดการตัวเองให้คล้อยตามไปกับเมธาวี

          “กลับอยุธยาแล้วกัน เดี๋ยวเมขึ้นไปเอาของที่เหลือบนห้องนอนก่อน เอกสารหย่าเมจะวางไว้ในห้องนอน ฝากโชคบอกคุณย่าด้วยหรือถ้าเจอคุณพรตก็บอกให้ด้วยแล้วกัน วีจะรอรับเอกสารกลับอยู่ที่อยุธยา” เมธาวีตัดสินใจแน่วแน่แล้ว

          ยังไงก็ต้องหย่า จะหย่าวันนี้พรุ่งนี้ก็เอาตามที่พรตสะดวกแล้วกัน สำหรับเธอนั้นการหย่าจบสิ้นตั้งแต่เซ็นชื่อในเอกสารและเขียนคำแนบท้ายหลังการหย่าไว้เรียบร้อบแล้ว

          “งั้นผมไปบอกแม่ก่อนว่าวันนี้อาจจะกลับดึก แล้วจะฝากแม่บอกคุณท่านหรือคุณพรตเรื่องเอกสารคุณวีด้วย” โชคเดินหายเข้าไปด้านในเพื่อแจ้งสิ่งที่ตั้งใจกับมารดา ส่วนเมธาวีขึ้นไปข้างบนเพื่อเอาเอกสารไปเก็บ และเก็บข้าวของบางส่วนที่ตั้งใจว่าจะมาเก็บตามไปทีหลังเอาไปวันนี้ให้เสร็จสิ้น